Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Ostromecka

w obecności oskarżyciela publ. D. K.

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2015 r. oraz 13 i 27 stycznia 2016 r. sprawy

P. P. (1)

s. Z. i K. z domu P.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 07 sierpnia 2015r. około godziny 10:57 na drodze (...) km, gm. O. kierując pojazdem marki J. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą przekraczając dozwoloną prędkość o 47 km/h jadąc z prędkością 167 km/h

- tj. za wykroczenie z art. 92a kw

ORZEKA:

I.  obwinionego P. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, iż kierował pojazdem marki L. (...) i za to na podstawie art. 92a kw skazuje go na karę 400,- (czterystu) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 40,- (czterdzieści) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 7 sierpnia 2015 r. funkcjonariusze Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w O. R. G. (1) oraz J. O. (1) pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie powiatu (...). Poruszali się nieoznakowanym radiowozem marki O. (...) wyposażonym w wideorejestrator. Około godz. 10:57 w na wysokości miejscowości F. na drodze krajowej nr (...) dokonali pomiaru prędkości jadącego przed nimi pojazdu marki L. (...) o nr rej. (...), którym kierował P. P. (1). Policjanci wykonali trzy pomiary prędkości tego samochodu. Pomiar pierwszy wskazał, że kierowany przez obwinionego samochód poruszał się z prędkością 167 km/h, przekraczając dozwoloną prędkość o 47 km/h. Drugi pomiar, wykonany bezpośrednio po pierwszym pomiarze wskazał prędkość 156 km/h i trzeci również 166km/h. Po zatrzymaniu kierującego na M. L., przedstawiono mu powód zatrzymania i zaproponowano mandat karny. P. P. (1) przyznał się do popełnienia wykroczenia, ale odmówił przyjęcia mandatu, bo „chce być jak K. H.”. W trakcie kontroli obwinionemu przedstawione zostało nagranie z wideorejestatora.

(dowód: notatka urzędowa k. 4, płyta (...) z nagraniem z wideorejestatora k. 15, zeznania J. O. k. 25 – 25v, R. G. k. 58 - 58v, informacja k. 29, ksero dowodu rejestracyjnego k. 31-31v, świadectwa legalizacji k. 32-33, 42)

Wobec powyższego P. P. (1) został obwiniony o popełnienie wykroczenia z art. 92a kw.

W toku przeprowadzonego postępowania obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, zaznaczając, iż w jego ocenie pomiar prędkości został wykonany nieprawidłowo. Został zatrzymany wraz z innym kierującym, który wcześniej go wyprzedzał. Nie został zapoznany z nagraniem, bowiem urządzenie się zacinało. Po otworzeniu nagrania na rozprawie, stwierdził, iż nie rozpoznaje swojego pojazdu bowiem nie widać numeru rejestracyjnego. Wyjaśnił, iż mógł się poruszać z prędkością około 110 – 120 km/h. (wyjaśnienia obwinionego – k. 58)

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę, bowiem w przekonaniu Sądu zmierzają one jedynie do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie i nie znajdują potwierdzenia w pozostałych dowodach zgromadzonych w sprawie. W ocenie Sądu nie można przyjąć za wiarygodne jego twierdzeń, że pomiar prędkości dokonywany był nieprawidłowo i nie odzwierciedla rzeczywistej prędkości z jaką poruszał się obwiniony bowiem pozostałe zgromadzone w sprawie dowody zadają kłam tym twierdzeniom.

Najważniejszym, bo w pełni obiektywnym dowodem w tej sprawie jest nagranie z wideorejestratora zamontowanego w nieoznakowanym radiowozie policyjnym marki O., które wskazuje prędkość z jaką poruszał się pojazd kierowany przez obwinionego. Z nagrania jednoznacznie wynika, iż obwiniony na (...) poruszał się on z prędkością 167 km/h. przekraczając tym samym dozwoloną prędkość o 47 km/h. Po wykonaniu pierwszego pomiaru policjanci wykonali od razu dwa pomiary które potwierdziły, iż obwiniony przekroczył dopuszczalną prędkość o ponad 45 km/h.

W ocenie Sądu zasadnym jest opisanie sposobu działania wideorejetratora. Urządzenie to rejestruje prędkość pojazdu, w którym jest zamontowane tj. radiowozu policyjnego. Jednocześnie jest ono wyposażone w kamerę zamontowaną z przodu samochodu, za pomocą której nagrywany jest obraz pojazdu znajdującego się przed radiowozem. Pomiar dokonywany jest na odcinku 100 m. W tym czasie zadaniem policjanta kierującego radiowozem jest utrzymywanie stałej odległości od kontrolowanego pojazdu. Po przejechaniu dystansu 100 m urządzenie wskazuje wyliczoną na tej podstawie średnią prędkość, która w przypadku prawidłowo przeprowadzonego pomiaru odzwierciedla średnią prędkość z jaką porusza się kontrolowany pojazd. Analizując przedmiotowe nagranie należy stwierdzić, że przedmiotowy pomiar został wykonany zgodnie ze wskazanymi zasadami i na mierzonych odcinkach radiowóz zachowywał stały dystans za pojazdem obwinionego.

Sąd uznał za wiarygodne i w całości dał wiarę zeznaniom obu świadków - funkcjonariuszy Policji J. O. i R. G., którzy dokonywali pomiarów prędkości pojazdu obwinionego. J. O. (1) opisała przebieg pomiaru oraz kontroli. Podkreśliła, iż dane pojazdu spisano z dowodu rejestracyjnego, a urządzenie pomiarowe miało aktualne świadectwa wzorcowania. Potwierdziła prędkość z jaką poruszał się obwiniony. Świadek R. G. (1) zeznał, iż pomiaru prędkości dokonano na odcinku od N. w kierunku O.. Od pomiaru do zatrzymania nie stracili kontaktu wzrokowego z pojazdem obwinionego. Oboje świadkowie nie mieli wątpliwości, iż zatrzymali pojazd, którego prędkość wcześniej zmierzyli. Kierujący – P. P. (1) przyznał się do zarzuconej mu prędkości, ale nie chciał przyjąć mandatu.

Sąd w pełni podzielił powyższe zeznania ponieważ są jasne i spójne. Funkcjonariusze wyjaśnili zasady dokonywania pomiarów. Zeznawali oni jedynie na okoliczności dotyczące wyłącznie ich służby i nie wykazywali żadnego subiektywnego nastawienia do obwinionego, które mogłoby poważyć wiarygodność ich relacji.

Urządzenie radarowe wraz z wideorejestratorem miało aktualne legalizacje. Jak wynika z nagrania, nie ma podstaw by kwestionowania prawidłowości pomiaru. Podkreślić należy, iż poruszając się z prędkością 167 km/h w ciągu sekundy pojazd przebywa odcinek 46,39 metrów, stad nic dziwnego, iż pomiar prędkości w przypadku pojazdu obwinionego trwał około 2 sekund.

Wobec powyższego Sąd uznał obwinionego P. P. (1) za winnego tego że w dniu 07 sierpnia 2015 r. ok. godz. 10:57 na drodze (...) ( 122 km) gm. O. kierując pojazdem marki L. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości do 120 km/h i jadąc z prędkością 167 km/h przekroczył ją o 47km/h. Sąd zmienił opis czynu, korygując oczywistą omyłkę dotyczącą marki samochodu, którym poruszał się obwiniony.

W ocenie Sądu swoim zachowaniem obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw.

Wymierzając karę obwinionemu Sąd wziął pod uwagę jako okoliczności obciążające naruszenie podstawowych przepisów ruchu drogowego. Dodatkowo istotną okolicznością obciążającą obwinionego jest jego dotychczasowa wielokrotna karalność za wykroczenia w ruchu drogowym, w tym za wykroczenia związane z przekroczeniem prędkości (k.6-8). ponadto obwiniony popełnił je na drodze krajowej nr (...), która charakteryzuje się bardzo dużym natężeniem ruchu pojazdów.

Sąd nie dopatrzył się w odniesieniu do obwinionego żadnych istotnych okoliczności łagodzących.

W świetle powyższych okoliczności, biorąc pod uwagę naruszenie przez obwinionego podstawowych, wręcz kardynalnych norm przepisów prawa o ruchu drogowym, wymierzona obwinionemu kara grzywny nie może być postrzegana jako rażąco surowa. Orzeczona kara grzywny spełnia swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej i należy mieć nadzieję, że przekona obwinionego do przestrzegania w przyszłości przepisów ruchu drogowego.

Wobec skazania obwiniony został obciążony kosztami postępowania i opłatą.