Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 18 stycznia 2016r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: SSR Jadwiga Dobrowolska

Protokolant: Paulina Frelicka

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2016 r. w Kaliszu

na rozprawie

z powództwa: M. D.

przeciwko: (...) Sp. z o. o. z/s w K.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) Sp. z o. o. z/s w K. na rzecz powoda M. D. kwotę 619,82 zł (sześćset dziewiętnaście złotych osiemdziesiąt dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16 grudnia 2014r. do dnia zapłaty.

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 37,40 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1758/15

UZASADNIENIE

Powództwem z dnia 18.03. 2015 r., złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód M. D. wniósł o zapłatę od (...) Sp. z o.o. kwoty 619,82 złotych wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wywodził, iż łączyła go z stroną pozwaną umowa o usługi transportowe, mocą której powód zobowiązał się do świadczenie usług transportowych na rzecz pozwanego, zaś pozwany do zapłaty wynagrodzenia za wykonane zlecenia.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Od nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

Wobec złożenie sprzeciwu , Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie, postanowieniem z dnia 22.04.2015r. przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Kaliszu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 października 2014r. powód zawarł z pozwanym umowę o świadczenie usługi transportowej, mocą której wydane zostało zlecenie nr (...), w którym powód zobowiązał się do świadczenia usługi przewozu drogowego w zakresie transportu międzynarodowego z Niemiec do Holandii.

dowód: zlecenie transportowe k 21

W zleceniu strony uzgodniły datę załadunku oraz rozładunku towaru

Dowód: zlecenie transportowe k 21

Zgodnie z ww. zleceniem, strony ustaliły, iż za wykonaną usługę transportową, powodowi należne będzie wynagrodzenie w wysokości 120 EUR ( według średniego kursu ogłoszonego NBP ( tabela A) na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, czyli daty rozładunku.

Dowód: zlecenie transportowe k 21

Płatność za fakturę wystawioną przez powoda na podstawie rozliczenia trasy ustalono na 60 dni od daty doręczenia prawidłowo wystawionej faktury VAT wraz z kompletem dokumentów przewozowych.

Powód zobowiązał się nadto do doręczenia wszelkich dokumentów transportowych związanych ze zleceniem na adres korespondencyjny (...) w terminie 14 dni od dnia rozładunku. W przypadku uchybienia temu terminowi, pkt 11 zlecenia przewidywał przedłożenie terminu płatności o 60 dni i obciążenie powoda karą umowną ( pkt 10).

Z uwagi na wykonanie usługi transportowej, potwierdzonej Międzynarodowym Listem Przewozowym CMR, powód wystawił fakturę VAT o numerze (...).

Dowód: (...) List Przewozowy CMR k. 22, faktura VAT o numerze (...) k. 23

Termin płatności faktury nr (...) upłynął , natomiast pozwany nie dokonał zapłaty za wykonaną usługę.

Dowód: (...) List Przewozowy CMR k. 22, faktura VAT o numerze (...) k. 23

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody w postaci dokumentów, których prawdziwość i autentyczność nie budziła żadnych zastrzeżeń i wątpliwości.

W ocenie Sądu pozwany wnosząc sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, nie podniósł żadnych merytorycznych zarzutów. Nie uczynił tego aż do zakończenia postępowania a na wyznaczony termin rozprawy, po prostu się nie stawił.

Od pozwanego jako podmiotu gospodarczego winno się wymagać szczególnej staranności w formułowaniu oświadczeń woli, których skutki mają rozciągać się na sferę finansową innych podmiotów. Pozwany nie wykazał w żaden sposóbże roszczenie powoda jest niezasadne.

Powyższe przesądza w ocenie Sądu, iż pozwany nie zadośćuczynił ciężarowi udowodnienia prawidłowości i zasadności żądania oddalenia powództwa.

W ocenie Sądu stanowisko pozwanego wyrażone w sprzeciwie ma na celu jedynie uchylenie się od zapłaty za zawartą i prawidłowo zrealizowaną przez stronę powodową umowę.

Na marginesie podkreślenia wymaga również fakt, że pozwany nie dołączył do sprzeciwu żadnych dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Strony łączyła umowa transportowa, mocą której powód zobowiązał się do świadczenia usługi transportowej na rzecz pozwanego, zaś pozwany do zapłaty wynagrodzenia za zleconą usługę.

Umowa przewidywała 60 dniowy termin płatności liczony od daty doręczenia powodowi faktury z kompletem dokumentów transportowych, przy czym zastrzegała przedłożenie tego terminu o dalsze 60 dni w razie niedostarczenia kompletu dokumentów przewozowych na adres siedziby pozwanego w ciągu 14 dni od daty rozładunku

Ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych ogranicza swobodę stron w ustaleniu w umowie terminu zapłaty w transakcjach handlowych. Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, chyba że strony ustalą inaczej i pod warunkiem że ustalenie to nie jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym celem umowy i zasadami współżycia społecznego oraz jest obiektywnie uzasadnione, biorąc pod uwagę właściwość towaru lub usługi. Skuteczne zastrzeżenie terminu przekraczającego 60 dni wymaga spełnienia wszystkich przesłanek określonych w artykule 7 ust.2 ustawy, a więc ustalenie takie musi mieć oparcie w społeczno gospodarczym celu umowy, zasadach życia społecznego i być obiektywnie umotywowane.

W uzasadnieniu projektu do niniejszej ustawy podnoszono, że wydłużenie terminu płatności ponad 60 dni może wynikać ze skomplikowanego charakteru umowy czy złożoności procedur i rozliczeń (uzasadnienie rządowego projektu ustawy, s. 5 druk sejmowy nr (...), s. 9-10, Sejm VII kadencji, por. sejm.gov.pl). Wymaga przy tym podkreślenia, że są to sytuacje, które obiektywnie winny wiązać się z czasowym ograniczeniem płynności dłużnika i jako takie usprawiedliwiać wydłużenie przez niego płatności. Jako wyjątki od zasady wyrażonej w art. 7 ust. 2 ustawy, okoliczności takie nie podlegają wykładni rozszerzającej.

W ocenie Sądu pozwana nie wykazała, ażeby zastrzeżenie klauzuli przedłużającej termin płatności znajdowało usprawiedliwienie o jakim mowa w art. 7 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że automatyczne przedłużenie terminu płatności za całość faktury do 60 dni w przypadku uchybienia 14 dniowemu terminowi do doręczenia dokumentów z przewozu, należy uznać za sprzeczne z powyższą ustawą i na podstawie art. 58 k.c. - nieważne.

W istocie bowiem prolongata tego terminu pozostawała bez związku z okolicznościami, które obiektywnie mogłyby ją usprawiedliwiać, a sprowadzała się wyłącznie do roli sankcji. Sankcja ta następować miała automatycznie, choćby przewoźnik dokonał przewozu w sposób prawidłowy i terminowy oraz bez względu na winę przewoźnika w doręczeniu dokumentów z fakturami w ciągu 14 dni od daty zakończenia zlecenia na adres siedziby pozwanego. Powyższy zabieg, pod ochroną podnoszoną przez pozwanego, pozwalał na odwlekanie w czasie terminu płatności za zlecenia.

Nietrudno wyobrazić sobie sytuację, w której z przyczyn zewnętrznych, doręczenie faktur z dokumentami w ciągu 14 dni od d daty rozładunku byłoby niemożliwe lub wysoce utrudnione. Umowa jednak nie różnicowała przedłużenia terminu ze względu na zachowania zawinione bądź niezawinione.

Całość powyższych rozważań przesądza o represyjnym charakterze przedmiotowej klauzuli, nie mającej nic wspólnego z celami i ideami leżącymi u podstaw regulacji art. 7 ust. 2 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych i jako takiej nieważnej w rozumieniu art. 58 k.c.

Zasądzając dochodzone roszczenie, Sąd uwzględnił także roszczenie dotyczące odsetek. Rozstrzygnięcie to znajduje oparcie treści art. 481 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c.