Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Grzybowska

Protokolant stażysta Natalia Gliniecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2016 r. w B.

sprawy z powództwa A. Z.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.401,27 zł (pięć tysięcy czterysta jeden złotych i dwadzieścia siedem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 11.10.2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.122,41 zł (tysiąc sto dwadzieścia dwa złote i czterdzieści jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Eliza Grzybowska

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym dnia 27 listopada 2014 r. powód – A. Z., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą A. A. Z. domagał się od pozwanego – (...) S.A. zasądzenia kwoty 8.821,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.10.2013r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wyjaśnił, iż w dniu 06.09.2013r. samochód marki S. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem sa A. J. i F. J. (1) uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Sprawca kolizji był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Wskazał, że w dniu 11 września 2013r. poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu. Podał, że wykonał naprawę a na czas jej trwania udostępnił poszkodowanemu samochód zastępczy. Nadto wskazał, że wykonał na rzecz poszkodowanych usługę holowania pojazdu. Podniósł, że pozwany uznał co do zasady swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 3.780,06 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu 472,32 zł tytułem holowania. W pozostałym zakresie odmówiono wypłaty odszkodowania. Poszkodowany nie zgodził się z decyzją pozwanego, gdyż w rzeczywistości poniósł również koszty wynajmu pojazdu zastępczego w kwocie 3.420 zł a koszty naprawy pojazdu wyniosły 9.181,33 zł.

W treści odpowiedzi na pozew pozwany zażądał oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu podał, że w jego ocenie postepowanie likwidacyjne przeprowadzono prawidłowo a wypłacone odszkodowanie odpowiada wartości poniesionej przez poszkodowanego szkody. Pozwany zakwestionował legitymację bierną powoda do dochodzenia roszczenia. Wskazał, ze powód nie podał w treści pozwu, czy naprawa została faktycznie wykonana i podniósł, że w razie jej przeprowadzenia odszkodowani winno odpowiadać rzeczywistym kosztom czynności naprawczych. Koszty te powód powinien wykazać, przedstawiając fakturę za dokonaną naprawę. Pozwany wskazał ponadto, że powód nie wykazał zasadności najmu przez okres 19 dni, skoro czas naprawy wynosił zaledwie 14 godzin. Nadto pozwany podniósł, że poszkodowany nie poniósł szkody w związku z najmem pojazdu zastępczego, skoro w umowie z powodem nie uzgodniono, że jest on zobowiązany do zapłaty czynszu.

W dalszych pismach przygotowawczych strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 6 września 2013 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym uszkodzony został samochód marki S. (...) o nr rej (...) stanowiący własność A. J. i F. J.. Sprawca szkody był ubezpieczony u pozwanego w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów (OC).

W dniu 11 września 2013 r. poszkodowany zawiadomił o szkodzie pozwanego.

Okoliczności bezsporne a ponadto dowód: informacja dla poszkodowanego k. 19-21, oświadczenie sprawcy kolizji k. 22

Poszkodowany dokonał naprawy w warsztacie powoda. Na czas naprawy powód udostępnił poszkodowanemu samochód zastępczy marki N. (...). W treści umowy nie ustalono wysokości czynszu najmu. W treści § 3 wskazano, że czynsz ten zapłaci ubezpieczalnia. W § 6 podano, że zmiany umowy winny być dokonane w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Dowody: umowa najmu samochodu k. 15-15v

W dniu 06.09.2013r. powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 472,32 zł za transport samochodu na życzenie klienta wykonany w dniu 06.09.2013r.

Dowody: faktura VAT k. 13

W dniu 28.10.2013r. powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.420 zł za wynajęcie auta zastępczego. W treści faktury wskazano, że stawka za jeden dzień najmu wynosi 180 zł brutto za dzień. Powód podał w niej, że najem trwał przez 19 dni. W treści faktury nie oznaczono terminu płatności.

Dowody: faktura VAT k. 14

Powód w dniu 6 września 2013 r. przygotował kosztorys naprawy, z którego wynikało, że jej koszt wyniesie 9.181,33 zł. Naprawa została wykonana zgodnie z przygotowanym kosztorysem.

Dowody: kosztorys k. 17-18

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił poszkodowanemu tytułem kosztów naprawy pojazdu kwotę 3.780,06 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu, oraz 472,32 zł tytułem zwrotu kosztów holowania pojazdu.

Dowody: pismo pozwanego z 18 września 2013r. k. 7-9, kosztorys k. 10-12

W dniu 09.09.2013r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji, na mocy której poszkodowany przelał na powoda wierzytelność przysługującą mu względem pozwanego z tytułu najmu pojazdu zastępczego i kosztów naprawy pojazdu.

Dowody: umowa przelewu wierzytelności k. 23-23v

Sąd ustalił, że koszt naprawy pojazdu S. (...) po zdarzeniu z 06.09.2013 r. według naprawy wykonanej przy użyciu części oryginalnych w nieautoryzowanym warsztacie naprawczym według średnich stawek za roboczogodzinę na rynku lokalnym wynosił 12.804,39 zł brutto. Nadto biegły ustalił, ze uzasadniony i niezbędny czas naprawy pojazdu marki S. (...) wynosił 9 dni roboczych i 4 dni wolne tj. łącznie 13 dni.

Dowody: opinia biegłego J. M. k. 108 - 125

W dniu 04.09.2013r. powód odwołał się od decyzji pozwanego, w której odmówiono wypłaty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Dowody: odwołanie k. 9-10

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o wymienione wyżej dowody z dokumentów, których rzetelność nie budziła żadnych wątpliwości. Sąd nie znalazł zdanych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Sąd podzielił również wnioski zawarte w treści opinii biegłego J. M. (k.82-100). Opinia była pełna i jasna. Została w sposób logiczny i przekonujący umotywowana. Biegły wykonał opinię rzetelne, zgodnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Podkreślić należy, że ani teza dowodowa, której dotyczyła ta opinia ani treści ustaleń biegłego nie były kwestionowane przez strony. Wynika z tego, że w toku niniejszego postępowania strony zgodziły się treścią opinii biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczenia obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 kc). Odpowiedzialność ubezpieczyciela sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczonego (z ograniczeniami dotyczącymi zapłaty jako rodzaju świadczenia i sumy gwarancyjnej), wobec czego ustalenie zakresu jego zobowiązania wymaga ustalenia najpierw zakresu świadczeń, do których zobowiązany jest ubezpieczający lub inna osoba wyrządzająca szkodę objętą ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej.

Zgodnie z art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego (restytucja naturalna), bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (odszkodowanie).

Zgodnie z treścią art. 361 § 1 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wydatki poniesione na wynajem pojazdu zastępczego co do zasady stanowią szkodę w rozumieniu w/w przepisu. Skoro bowiem poszkodowany posiadał pojazd mechaniczny, którego używał w toku swej aktywności życiowej, to niemożność czasowego korzystania ze swego mienia i fakt poniesienia kosztów wynajmu innego pojazdu stanowi wymierną stratę materialną.

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

W kontekście powyższych ustaleń należy wskazać, że w toku niniejszego procesu powód, domagając się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego powinien wykazać istnienie następujących przesłanek:

1. wystąpienie zdarzenia szkodowego,

2. istnienie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem i szkodą,

3. fakt doznania szkody w określonej wysokości.

Pierwsza ze wskazanych wyżej okoliczności była między stronami bezsporna, nie było zatem potrzeby, aby powód w tym zakresie składał jakieś wnioski dowodowe.

Powód wykazał również, że uzasadniony czas naprawy z uwzględnieniem czasu potrzebnego do przeprowadzenia likwidacji szkody wynosił 13 dni. Co do zasady poszkodowany mógł zatem wynająć pojazd na ten okres.

Powód nie wykazał jednak faktu, iż poszkodowany, który zbył na jego rzecz wierzytelność względem zakładu ubezpieczeń faktycznie poniósł szkodę w określonej wyżej wysokości.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Pojęcie straty nie zostało zdefiniowane w obowiązujących przepisach. Zgodnie jednak przyjmuje się, że wysokość straty należy ustalać poprzez dokonanie porównania stanu majątku poszkodowanego przed i po zdarzeniu szkodowym. Nie bez przyczyny używa się przy tym określenia „majątek”, które oznacza zarówno aktywa jak i pasywa poszkodowanego. Stąd szkodą w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. jest zarówno pomniejszenie aktywów jak i powiększenie stanu pasywów poprzez obciążenie poszkodowanego wymagalnymi zobowiązaniami.

Dodatkowo wskazać należy, że roszczenie o zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego ma inny charakter niż roszczenie o zwrot kosztów naprawy pojazdu. W tym drugim przypadku bowiem poszkodowany ponosi szkodę już w momencie zaistnienia zdarzenia i powstania uszkodzeń, w tym bowiem momencie powstaje uszczerbek w jego majątku. W przypadku zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego sprawa ma się o tyle inaczej, że szkoda powstaje nie w momencie zaistnienia wypadku komunikacyjnego lecz dopiero wówczas, gdy poszkodowany koszty te już poniesie. W myśl poczynionych wyżej uwag co do interpretacji art. 361 § 2 k.c. szkodę w tym wypadku można wiązać jedynie bądź to z wydatkami poniesionymi przez poszkodowanego na wynajem bądź też z obciążeniem pasywów poszkodowanego wymagalnym roszczeniem o zapłatę czynszu najmu poprzez np. obciążenie go fakturą o określonym terminie płatności. Podstawą żądania wypłaty odszkodowania nigdy nie będzie sam fakt, że pozwany został pozbawiony możliwości korzystania z rzeczy. Wynagrodzenie za przejściową utratę możliwości korzystania z rzeczy oznaczałoby w istocie nieprzewidziane prawem zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w postaci odczucia przykrości i dyskomfortu. Ta dolegliwość nie stanowi szkody majątkowej, ponieważ nie prowadzi do zmniejszenia majątku właściciela uszkodzonego pojazdu. Oznacza to, że odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego przysługuje poszkodowanemu jedynie w przypadku, gdy bądź to poniesie wydatki związane z tym najmem tj. ureguluje czynsz najmu bądź też pasywa jego majątku zostaną obciążone wymagalną wierzytelnością z tytułu najmu.

W niniejszej sprawie poszkodowany i wynajmujący w treści § 3 umowy najmu z dnia 06.09.2013r. (k. 15) zgodnie oświadczyli, że koszt najmu poniesie ubezpieczalnia. Dodatkowo zastrzegli, że zmiany umowy wymagają dla swej ważności formy pisemnej. Wobec takiego brzmienia umowy nie może budzić wątpliwości okoliczność, że strony uzgodniły, że poszkodowany nie będzie zobowiązany regulować należności z tytułu najmu. Powód wprawdzie obciążył później poszkodowanego fakturą, ale nie znajduje to oparcia w zawartej umowie, wobec czego jego roszczenie względem poszkodowanego jest bezzasadne.

W tej sytuacji brak było podstaw do uznania, że poszkodowany poniósł szkodę związaną z odszkodowaniem z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Powód domagał się w treści pozwu również zasądzenia dalszego odszkodowania w kwocie 5.401,27 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Pozwany nie kwestionował faktu wystąpienia kolizji drogowej, na skutek której uszkodzony został samochód osobowy marki M. (...), należący do powoda.

Pozwany wskazywał, że skoro powód dokonał naprawy pojazdu, to wysokość odszkodowania powinna się ograniczać do poniesionych z tego tytułu kosztów i rolą powoda jest wykazanie ich wysokości.

Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). Fakt, iż naprawa faktycznie została wykonana ma jednak znaczenie dla ustalenia wysokości odszkodowania o tyle, że nie może ono przewyższać faktycznie poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy. Odszkodowanie nie może bowiem skutkować wzbogaceniem po stronie poszkodowanego, ma jedynie wyrównać mu uszczerbek związany z zaistnieniem szkody.

W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111).

Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje zatem wszelkie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, dzięki którym samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

Za „niezbędne” koszty naprawy należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/2003, Lex Polonica nr 361525, Biuletyn Sądu Najwyższego 2003/6 str. 4, Gazeta Prawna 2003/122 str. 26, Jurysta 2003/9-10 str. 54, OSNC 2004/4 poz. 51).

W przedmiotowej sprawie spór dotyczył wysokości należnego powodowi odszkodowania.

W ocenie sądu co do zasady stanowisko wyrażone przez stronę pozwaną, iż koszt faktycznie dokonanej naprawy przywracającej pojazd do stanu poprzedniego limituje wysokość odszkodowania, należy uznać za słuszne. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w treści art. 824 (1) § 1 k.c. oraz w treści art. 361 § 2 k.c..

I tak zgodnie z treścią art. 824 (1) § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z przepisu tego wynika wprost zasada, że odszkodowanie nie może powodować wzbogacenia po stronie poszkodowanego a winno jedynie rekompensować poniesione straty.

Zgodnie z treścią art. 361 § 2 k.c. w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W oparciu o brzmienie tego przepisu przyjmuje się, że szkodą jest m. in. strata, której wysokość ustala się dokonując porównania stanu majątku poszkodowanego bezpośrednio przed zdarzeniem wywołującym szkodę i stanu majątku po tym zdarzeniu.

Analiza przepisów art. 824(1) § 1 k.c. i art. 361 § 2 k.c. , prowadzi do wniosku, że w przypadku szkody komunikacyjnej wysokość odszkodowania może być ustalona w dwojaki sposób zależny od tego, czy pojazd był naprawiany, czy też naprawa nie została wykonana. Zauważyć bowiem należy, że już w momencie zaistnienia zdarzenia szkodowego w majątku poszkodowanego powstaje uszczerbek (tj. strata w rozumieniu art. 361 § 2 k.c.), którego wartość wyraża kwota odpowiadająca kosztom przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Koszty te w chwili zdarzenia mogą być ustalane jedynie hipotetycznie w oparciu o średnie stawki. Uzyskana opinia biegłego pozwala na ustalenie, jaka kwota byłaby potrzebna, aby w zwykłych warunkach dokonać naprawy pojazdu. W momencie dokonania naprawy przywracającej pojazd do stanu poprzedniego zmienia się charakter szkody. Porównanie majątku poszkodowanego sprzed zdarzenia szkodowego i po nim prowadzi w tej sytuacji do ustalenia, że różnica w majątku (tj. strata) nie wynika z faktu uszkodzenia samochodu poszkodowanego i zmniejszenia jego wartości (gdyż pojazd został przywrócony do stanu poprzedniego), lecz wyraża się wysokością kwoty wydatkowanej na dokonanie naprawy. Skutkiem tego po dokonaniu naprawy przywracającej pojazd do stanu poprzedniego nie jest dopuszczalne ustalanie wysokości odszkodowania w oparciu o szacunkowe dane pozwalające ustalić, jaki byłby hipotetyczny koszt naprawy pojazdu. Odszkodowanie tak ustalone nie odpowiadałoby bowiem wysokości poniesionej straty, która po dokonaniu naprawy jest równa ubytkowi w majątku poszkodowanego sumy wydatkowanej na dokonanie naprawy. Strata nie wynika już bowiem z faktu, że poszkodowany posiada uszkodzony samochód ale z faktu, że jego majątek został pomniejszony o konkretną kwotę zapłaconą na jego naprawę.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba, że z zeznań powoda, których prawdziwości nie podważono, wynika, że dokonał on naprawy uszkodzonego pojazdu zgodnie z przygotowanym przez siebie kosztorysem. Koszt tej naprawy wyniósł 9.181,33 zł. Powód zeznał, ze napraw odbyła się przy użyciu części oryginalnych używanych. Z treści opinii biegłego wynika zaś, ze koszt naprawy przywracającej pojazd do stanu poprzedniego wynosi szacunkowo 12.804,39 zł. Kwota ta znacznie przewyższa wysokość odszkodowania żądanego przez powoda. W tej sytuacji brak było podstaw do kwestionowania twierdzeń powoda, iż dokonał naprawy pojazdu za łączną kwotę 9.181,33 zł.

Jednocześnie pozwany nie udowodnił, że wypłata odszkodowania w tej wysokości skutkowałaby wzbogaceniem po stronie powoda. W szczególności pozwany nie złożył w stosownym czasie wniosku o przeprowadzenie oględzin pojazdu oraz o dokonanie wyceny kosztów dokonanej naprawy.

Kierując się tą argumentacją sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.401,27 zł, która stanowi różnicę pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem (3.780,06 zł) a kwotą 9.181,33 zł, stanowiącą koszt rzeczywiście wykonanej naprawy..

Orzeczenie w części dotyczącej zasądzenia odsetek, Sąd wydał na podstawie z art. 481 k.c. (pkt. 1 wyroku). Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (art. 14 ust. 1 i 2 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych).

W punkcie II. sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia kosztów najmu pojazdu zastępczego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc, stosownie do zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów. Sąd ustalił, że powód wygrał sprawę w 61 % a pozwany w 39%. Jednocześnie powód poniósł koszty łączne w wysokości 1659 zł (1.217 zł – koszty zastępstwa procesowego i 442 – opłata od pozwu) a pozwany – w kwocie 1.217 zł. Powodowi należy się zatem zwrot kwoty 1011.99 zł (61% z 1659zł) a pozwanemu 474,63 zł (39% z 1217 zł). Pozwany winien zatem zwrócić powodowi kwotę 537,36 zł. Dodatkowo koszty opinii wydanej w tej sprawie wyniosły 959,10 zł. Z kwoty tej pozwany winien zapłacić 585,05 (61%) zł a powód 374,05 zł (39%). Sąd pobrał w tej sprawie zaliczkę wynoszącą 1000 zł od powoda. Pozwany winien zatem zwrócić powodowi dodatkowo kwotę 585,05 zł tytułem przypadających na niego kosztów opinii biegłego.

SSR Eliza Grzybowska