Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Weronika Szymczuk - Dąbkowska

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S. i P. S. (1)

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza solidarnie od powodów J. S. i P. S. (1) na rzecz pozwanego (...) spółce akcyjnej w W. kwotę 2.417 (dwa tysiące czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: 1255/15

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Dnia 18 czerwca 2015 roku powodowie P. S. (2) oraz J. S. wnieśli przeciwko pozwanej (...) spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 11 652,82 zł wraz z odsetkami ustawowymi od wskazanych kwot, a także złożyli wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazali, że prowadzą dzielność gospodarczą w zakresie powypadkowej naprawy pojazdów mechanicznych. W ramach prowadzonej działalności powodowie dokonali dziewięciu napraw pojazdów i z tego tytułu wystawili faktury VAT: z dnia 17 lutego 2012 roku, z dnia 3 marca 2011 roku (dwie), z dnia 5 sierpnia 2011 roku, z dnia 17 września 2010 roku (trzy), z dnia 11 maja 2011 roku oraz z dnia 24 listopada 2011 roku. Na podstawie umów cesji powodowie nabyli wierzytelności osób poszkodowanych wobec pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Dnia 25 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty, zgodnie z żądaniem powodów.

Dnia 22 września 2015 roku pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że powodowie nie wykazali wysokości dochodzonych roszczeń. Dalej zakwestionowała, że powodowie nabyli wszystkie dochodzone wierzytelności. Kończąc zgłosiła zarzut przedawnienia.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 17 lutego 2012 roku powodowie wystawili J. K. fakturę VAT nr (...) na kwotę 8 700,07 zł brutto tytułem likwidacji szkody nr (...) w samochodzie osobowym marki O. (...) o nr. rej. (...), zgodnie z kalkulacją nr (...) oraz wynajęcia auta zastępczego, zakreślając termin płatności na dzień 17 lutego 2012 roku. Dnia 19 września 2011 roku powodowie nabyli od A. S. wierzytelność przysługującą jej z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy, w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną przez (...) pod ww. numerem. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę 5 215,26 zł . Pismem z dnia 4 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 3 585,34 zł. Pismem z dnia 19 czerwca 2012 roku pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 14;

-kalkulacja naprawy, k. 15-17;

-umowa cesji, k. 18;

-pismo z dnia 4 czerwca 2012 r., k. 12

-pismo z dnia 19 czerwca 2012 r., k. 10

Dnia 3 marca 2011 roku powodowie wystawili (...) spółce akcyjnej w S. fakturę VAT nr (...) na kwotę 5 148,87 zł brutto tytułem naprawy samochodu osobowego marki t. (...) o nr. rej. (...), zgodnie z kalkulacją nr (...), zakreślając termin płatności na dzień 3 marca 2011 roku. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę 3740,13 zł . Pismem z dnia 4 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 1619,87 zł. Pismem z dnia 19 czerwca 2012 roku pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 25;

-kalkulacja naprawy, k. 26-28;

-pismo z dnia 4 czerwca 2012 r., k. 22;

-pismo z dnia 19 czerwca 2012 r., k. 20.

Dnia 3 marca 2011 roku powodowie wystawili (...) spółce akcyjnej w S. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2 707,34 zł brutto tytułem napraw samochodu marki T. (...) o nr. rej. (...), zgodnie z kalkulacją nr (...), zakreślając termin płatności na dzień 3 marca 2011 roku. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę 1571,19 zł . Pismem z dnia 4 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 1306,11 zł. Pismem z dnia 25 czerwca 2012 roku pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 38;

-kalkulacja naprawy, k. 39-41;

-pismo z dnia 4 czerwca 2012 r., k. 36

-pismo z dnia 25 czerwca 2012 r., k. 34

Dnia 5 sierpnia 2011 roku powodowie wystawili H. P. fakturę VAT nr (...) na kwotę 6 175,72 zł brutto tytułem likwidacji szkody nr (...), zgodnie z kalkulacją nr (...) oraz wynajęcia auta zastępczego, zakreślając termin płatności na dzień 5 sierpnia 2011 roku. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę 4617,67 zł . Pismem z dnia 5 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 2134 zł. Pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 47;

-kalkulacja naprawy, k. 48-51;

-pismo z dnia 5 czerwca 2012 r., k. 43

-decyzja z dnia 21 listopada 2011 r., k. 36

Dnia 17 września 2010 roku powodowie wystawili B. P. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2024,29 zł brutto tytułem naprawy samochodu marki S. (...) o nr. rej. (...) (szkoda nr (...)), zgodnie z kalkulacją 3/11/2009, zakreślając termin płatności na dzień 17 września 2010 roku. Dnia 20 lipca 2010 roku powodowie nabyli od B. P. wierzytelność przysługującą mu z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy, w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną przez (...) pod ww. numerem. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę (...),02 . Pismem z dnia 8 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 805,84 zł. Pismem z dnia 26 czerwca 2012 roku pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 58;

-kalkulacja naprawy, k. 54-63;

-umowa cesji, k. 65;

-pismo z dnia 8 czerwca 2012 r., k. 56

-pismo z dnia 26 czerwca 2012 r., k. 54

Dnia 17 września 2010 roku powodowie wystawili B. P. fakturę VAT nr (...) na kwotę 4146,52 zł brutto tytułem likwidacji szkody w samochodzie marki S. (...) o nr. rej. (...) (szkoda nr (...)), zgodnie z kalkulacją 3/11/2009, zakreślając termin płatności na dzień 17 września 2010 roku. Dnia 20 lipca 2010 roku powodowie nabyli od B. P. wierzytelność przysługującą mu z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy, w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną przez (...) pod ww. numerem. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę 2636,64 zł. Pismem z dnia 8 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 1842,76 zł. Pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 58;

-kalkulacja naprawy, k. 54-63;

-umowa cesji, k. 65;

-pismo z dnia 8 czerwca 2012 r., k. 67

Dnia 17 września 2010 roku powodowie wystawili B. P. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2441,62 zł brutto tytułem likwidacji szkody w samochodzie marki S. (...) o nr. rej. (...) (szkoda nr (...)), zgodnie z kalkulacją 3/11/2009, zakreślając termin płatności na dzień 17 września 2010 roku. Dnia 20 lipca 2010 roku powodowie nabyli od B. P. wierzytelność przysługującą mu z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy, w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną przez (...) pod ww. numerem. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę 1649,10 zł . Pismem z dnia 8 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 966,92 zł. Pismem z dnia 25 czerwca 2012 roku pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 58;

-kalkulacja naprawy, k. 54-63;

-umowa cesji, k. 65;

-pismo z dnia 8 czerwca 2012 r., k. 80

-pismo z dnia 26 czerwca 2012 r., k. 78

Dnia 11 maja 2011 roku powodowie wystawili D. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 5 596,48 zł brutto tytułem likwidacji szkody nr (...) w samochodzie osobowym marki M. (...) o nr. rej. (...), zgodnie z kalkulacją nr (...), zakreślając termin płatności na dzień 11 maja 2011 roku. Dnia 15 kwietnia 2011 roku powodowie nabyli od D. W. wierzytelność przysługującą jej z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy, w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną przez (...) pod ww. numerem. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę 5108,58zł . Pismem z dnia 8 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 551,33 zł. Pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 92;

-kalkulacja naprawy, k. 93-95;

-umowa cesji, k. 97;

-pismo z dnia 8 czerwca 2012 r., k. 89

Dnia 24 listopada 2011 roku powodowie wystawili A. F. fakturę VAT nr (...) na kwotę 3666,72 zł brutto tytułem likwidacji szkody nr (...) w samochodzie osobowym marki A. (...) o nr. rej. (...), zgodnie z kalkulacją nr (...), zakreślając termin płatności na dzień 24 listopada 2011 roku. Dnia 4 listopada 2011 roku powodowie nabyli od A. F. wierzytelność przysługującą jej z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy, w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną przez (...) pod ww. numerem. Pozwana dokonała niepełnej płatności, tj. na kwotę 3051,72 zł . Pismem z dnia 5 czerwca 2012 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty brakującej kwoty w wysokości 615,90 zł. Pismem z dnia 18czerwca 2012 roku pozwana odmówiła dokonania dopłaty.

Dowód:

-faktura VAT nr (...), k. 104;

-kalkulacja naprawy, k. 105-107;

-umowa cesji, k. 109;

-pismo z dnia 5 czerwca 2012 r., k. 101

-pismo z dnia 18 czerwca 2012 r., k. 98

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

Zgodnie z art 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W niniejszej sprawie pozwana w postępowaniu likwidacyjnym uznała swoją odpowiedzialność, co do zasady, wypłacając częściowe odszkodowania za uszkodzenia pojazdów.

Powód uważa, że wysokość poszczególnych odszkodowań została zaniżona i domaga się dopłaty. Pozwana wskazuje, że strona powodowa nie wykazała wysokości roszczeń dochodzonych pozwem.

Zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 361 k.c. oraz 363 k.c. ciężar dowodu wysokości szkody spoczywa na poszkodowanym. W niniejszej sprawie obowiązkiem wykazania wysokości szkody zatem byli obciążeni powodowie. Na powyższą okoliczność zgłoszony został dowód z dokumentów, w szczególności z prywatnych kalkulacji, z przesłuchania P. S. (2) oraz z opinii biegłego.

Przedstawiony przez powodów dowód z prywatnych kalkulacji nie jest przydatny do dokonania ustaleń faktycznych w zakresie uszkodzeń i kosztów ich naprawy, ponieważ nie zastępuje dowodu z opinii biegłego. Jest on jedynie wyjaśnieniem stanowiska strony z uwzględnieniem wiadomości specjalnych. Analogiczny pogląd wielokrotnie wyrażano w orzecznictwie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1974 r., sygn. akt II CR 260/74).

W ocenie Sądu zachodziły podstawy do pominięcia dowodu z opinii biegłego.

Powodowie są reprezentowani w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika. Strona powodowa jest dysponentem procesu, to ona decyduje kiedy złożyć pozew. Oczywistym jest przy tym, że wniesienie powództwa wiąże się z kosztami. Znając stanowisko przedprocesowe pozwanej w którym kwestionowała wysokość szkody, liczyć się więc należało także z kosztami opinii biegłego niezbędnej do wykazania swojego stanowiska. Wniosek o przeprowadzenie takiego dowodu zgłoszony został już w pozwie. Zarządzeniem z dnia 14 października 2015 roku przewodniczący wezwał pełnomocnika powodów do uiszczenia zaliczki na biegłego w kwocie 5000zl, w terminie 21 dni, pod rygorem pominięcia dowodu z opinii biegłego. Zarządzenie zostało doręczone stronie powodowej w dniu 11 grudnia 2015 roku. W zakreślonym terminie zaliczka nie została uiszczona. Wobec czego Sąd nie mógł dopuścić dowodu z opinii biegłego na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 279 k.p.c. i wyznaczył rozprawę celem zakończenia postępowania. Stanowisko zgodnie z którym brak uiszczenia w terminie zaliczki na biegłego skutkuje pominięciem dowodu akceptowane jest w orzecznictwie Sądu Okręgowego w Szczecinie (wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie Wydział II Cywilny sygn. akt II Ca 269/13). W dniu ostatniej rozprawy (karta 157) ustalono, że zaliczka nie wpłynęła. Nie podnoszono zarzutów co do wysokości zaliczki, zaś wskazać należy, że jej wysokość uzasadniona była ilością badań, które biegły powinien był przeprowadzić.

Sąd nie dopuścił również dowodu z przesłuchania strony powodowej – P. S. (2). Przede wszystkim należy mieć na względzie, że zarządzeniem z dnia 14 października 2015 roku przewodniczący wezwał powoda na rozprawę wyznaczoną na dzień 11 stycznia 2016 roku, pod rygorem pominięcia dowodu. Wezwanie to P. S. (2) odebrał w dniu 10 grudnia 2015 roku, jednak dopiero w faksie przesłanym do tut. Sądu w dniu 8 stycznia 2016 roku poinformował, że tego dnia wybiera się na wcześniej zaplanowany urlop, wobec czego wnosi o usprawiedliwienie nieobecności na rozprawie.

W ocenie Sądu nie może być przyzwolenia na tak swobodne podchodzenie strony do swoich obowiązków procesowych. Należy zauważyć, że strona o terminie rozprawy (i wezwaniu na nią) wiedziała już w dniu 10 grudnia 2015 roku, jednak dopiero w dniu 8 stycznia 2016 roku- a więc na trzy dni przed wyznaczonym terminem rozprawy (przy czym termin rozprawy przypadał na poniedziałek, zaś fax przysłano w piątek o godzinie 14.25) - zdecydowała się poinformować Sąd o wcześniej zaplanowanym urlopie i niemożności uczestnictwa w posiedzeniu. Wyznaczenie nowego terminu rozprawy celem przesłuchania świadka ewidentnie przedłużyłoby postępowanie, co z kolei stanowiłoby naruszenie art. 3, art. 6 oraz 214 k.p.c. Ponadto w przypadku niemożności stawiennictwa na rozprawę należy przed jej terminem złożyć pisemne usprawiedliwienie nieobecności, z podaniem przyczyny niestawiennictwa. Tylko w wyjątkowych przypadkach -jeśli nie ma możliwości pisemnego usprawiedliwienia się- należy o tym powiadomić telefonicznie lub faksem sekretariat Sądu (wtedy pracownik sporządza notatkę urzędową, która jest dołączany do akt sprawy). W okolicznościach niniejszej sprawy taki wyjątkowy przypadek jednak nie zaszedł – trudno bowiem za niego uznać sytuację, w której strona mając wiedzę o wyznaczonym terminie rozprawy zwleka z pisemnym zawiadomieniem Sądu o terminie wcześniej zaplanowanego urlopu. Na marginesie wskazać należy, że okoliczność wskazana jako przyczyna nieobecności nie została też w żaden sposób uprawdopodobniona.

Dla wyczerpania tematu wskazać należy, że bezzasadny jest zarzut przedawnienia zgłoszony przez stronę pozwaną. Termin przedawnienia uległ bowiem przerwaniu na podstawie art. 819 k.c.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej części uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron dowody z przedłożonych dokumentów. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jednak częściowo odmienne wnioski. Reasumując materiał dowodowy zaoferowany przez stronę powodową nie jest wystarczający do uwzględnienia powództwa.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).. Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 98 k.p.c. Pozwana wygrała proces należy się jej więc zwrot kosztów na które składa się wynagrodzenie pełnomocnika 2400 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron;

3.  Akta przedłożyć z pismami lub przed rozprawą.