Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Weronika Szymczuk-Dąbkowska

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...)w W.

przeciwko D. T.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt: XI GC 383/15

UZASADNIENIE

Powód (...) (...)w W. złożył pozew przeciwko D. T. o zapłatę. Zażądano kwoty 11.000 złotych z odsetkami. Zdaniem powoda pozwana była związana z pierwotnym wierzycielem umową kredytu, pozwana nie uregulowała zadłużenia. Powód twierdził, że zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę cesji wierzytelności. Powód wskazał, że w sprawie niniejszej dochodzi jedynie części roszczenia.

Postanowieniem z dnia 27 lutego 2015 roku (karta 8v) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu sądowi z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłat.

W kolejnych pismach procesowych powód nie zmienił swojego stanowiska, zaś pozwana konsekwentnie wnosiła o oddalenie powództwa wskazując niewykazanie wysokości roszczenia przez powoda, brak legitymacji czynnej powoda, pozwana wskazała, że nie wykazano faktu zawarcia umowy cesji wierzytelności, wysokości przelanej wierzytelności. Pozwana wskazywała, że nie wiedziała o cesji.

W piśmie z dnia 8 grudnia 2015 roku powód złożył oświadczenie o cofnięci pozwu bez zrzeczenia się roszczenia.

Na rozprawie w dniu 21 grudnia 2015 rokuj (karta110) uznał za niedopuszczalne cofnięcie pozwu na podstawie art. 203 § 4 k.p.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. T. prowadząca działalność gospodarczą zawarła w dniu 22 czerwca 2007 roku umowę o limitu firmowego (...) z (...) S.A. spółką akcyjną we W.. Integralną część umowy stanowi regulamin i tabela opłat i prowizji ( §10 i 1§ 12 umowy). Sporządzono dokument – ugodę.

Dowód:

- kserokopia umowy – k 62-64;

- ugoda, karta 64;

Sporządzono pismo – zawiadomienie o sprzedaży wierzytelności, gdzie wymienia się dane osobowe D. T..

Dowód:

- pismo, karta 61;

Na rzecz (...) spółki akcyjnej w W. wydany został przeciwko D. T. bankowy tytuł egzekucyjny, któremu nadano klauzulę wykonalności. Następnie tytułowi nadano klauzulę na nowego wierzyciela – na rzecz Raiffeisen Bank.

Dowód:

- postanowienie, karta 66;

- (...), karta 65;

W dniu 8 października 2014 roku (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. jako komandytariusz wniósł aportem do spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w W. wkład niepieniężny – wymagalne wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów i pożyczek. Odbyło się to przez zmianę umowy spółki zawartą w formie aktu notarialnego.

Dowód:

- kserokopia aktu notarialnego – karta 3437;

- odpis KRS – k. 38-54;

W dniu 24 października 2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w W. oraz (...) (...) w W. zawarły umowę o świadczenie w miejsce wykonania, na mocy której (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa zwolniła się z zobowiązania wobec powoda poprzez spełnienie innego świadczenia, określonego w umowie jako przelew wierzytelności przysługujących (...) Bank (...) spółce akcyjnej w W. jako wierzycielowi pierwotnemu, wskazanych w załączniku 4a do Umowy uzupełniającej. W treści umowy wskazano, iż załącznik do nich stanowi spis wierzytelności.

Dowód:

- umowa karta 33;

(...) (...)w W. nabył od spółki (...) wierzytelności.

Dowód:

- wyciąg, karta 17;

Sporządzono dokument, w którym wymienia się dane osobowe D. T., oraz pewne liczby.

Dowód:

- dokument – k. 18 -19;

Radca prawny B. K. sporządziła dokuemnt „wyciąg z ksiąg rachunkowych” w którym ujawnia się dane osobowe D. T..

Dowód:

- dokument, karta 17;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

W pierwszej kolejności sąd wskazuje, że mimo oświadczenia o cofnięciu powództwa sąd uznał je za niedopuszczalne. i odmówił umorzenia postępowania. Zgodnie z normą art. 203 § 4 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Sąd zwrócił uwagę na to, że pozwany nie dysponował wystarczającym materiałem dowodowym aby wykazać zasadność swojego żądania. W tym zakresie pozwana podniosła szereg zarzutów, których pozwany nie odparł. Jednocześnie umorzenie postępowania skutkowałoby dalszą możliwością dochodzenia od pozwanej przedmiotowej kwoty. Zdaniem sądu, powód w każdej chwili mógłby próbować ponowić pozew tak, aby otrzymać nakaz zapłaty, jednocześnie definitywne rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy sprawia, że z rynku zniknąć powinna wątpliwa wierzytelność. Powód reprezentowany jest przez zawodowego pełnomocnika, zaś rzeczą powoda nie może być dochodzenie wierzytelności wątpliwych, oraz uzyskiwanie tytułów wykonawczych tylko z takiego względu, że pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 720 kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią tej normy przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do normy art. 721 k.c. dający pożyczkę może odstąpić od umowy i odmówić wydania przedmiotu pożyczki, jeżeli zwrot pożyczki jest wątpliwy z powodu złego stanu majątkowego drugiej strony. Zgodnie z normą art. 723 k.c. jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę.

Zgodnie z art. 78 ustawy Prawo bankowe do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. Stosownie do treści art. 69 ust. 1 tej ustawy przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie do ust. 2 pkt 10 cytowanego przepisu – umowa powinna w szczególności określać warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Zgodnie natomiast z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 509 § 2 k.c. stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przedmiot sprawy dotyczy tego, czy wspomnianemu zbywcy (bankowi) przysługiwała wobec pozwanego jakakolwiek wymagalna wierzytelność będąca przedmiotem wspomnianego przelewu, a jednocześnie to, czy faktycznie jakakolwiek wierzytelność w stosunku do pozwanej była przedmiotem przelewu.

W tym stanie rzeczy rolą powoda było wykazanie, iż pozwana była dłużnikiem banku. W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu podołał. Przedłożono umowę kredytu na okoliczność istnienia zobowiązania pierwotnego. Sam fakt istnienia tego zobowiązania został przez powoda wykazany. Jednocześnie taj okoliczności pozwana nie zaprzeczała. Kolejnym krokiem było wykazanie wysokości zadłużenia, sposobu obliczenia należności dochodzonych od pozwanej w niniejszym postępowaniu.

W tym miejscu zauważyć należy, iż przedmiotowa umowa była podstawą łączącego strony stosunku zobowiązaniowego. Sama umowa jednak nie stanowi wyłącznej regulacji praw i obowiązków stron tej umowy. Odwołuje się ona bowiem do innych dokumentów, zgodnie z treścią § 10-12 umowy (karta 62-64) - do załącznika w postaci regulaminu oraz Regulaminu , tabeli opłat, których powód nie przedłożył wraz z pozwem.

Brak jest zatem podstaw do ustalenia całej treści umowy. Nie jest zatem wiadome w jaki sposób obliczono przedmiotową wierzytelność, jak wyliczono odsetki a przede wszystkim – czy wierzytelność jest wymagalna. Trudno domniemywać jaka jest treść brakujących dokumentów, na marginesie natomiast zwrócić także należy uwagę, iż nie można wykluczyć także okoliczności, że strony umówiły się, że zbycie przedmiotowej wierzytelności nie jest możliwe.

Zdaniem sądu brak jest podstaw aby ewentualnie takie dokumenty (o ile w ogóle istnieją) składać w postępowaniu apelacyjnym, rzeczą powoda było już od początku postępowania wykazać przede wszystkim istnienie stosunku pierwotnego a zatem przedłożyć należało treść umowy łączącej bank i pozwaną – nie zaś część tej umowy, jak uczynił to powód.

Jednocześnie powód powołuje się na umowę cesji, nie przedstawiając Sądowi przedmiotowej umowy, lecz jedynie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego powoda. Jako taka umowa cesji być może została zawarta, jednak przedłożone dokumenty w żadnym stopniu nie wykazują podstaw ani wysokości wysuwanych przeciwko pozwanemu roszczeń.

W ocenie Sądu brak było natomiast podstaw do prowadzenia w tym zakresie dowodów z urzędu, gdyż naruszałoby to podstawowe zasady procesu cywilnego, jakimi są zasada kontradyktoryjności i zasada równości stron tym bardziej, że w niniejszej sprawie powód był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał za niedopuszczalne prowadzenie postępowania dowodowego z urzędu celem ustalenia okoliczności, które powinna wykazać strona powodowa.

Z dołączonych do pozwu dokumentów nie wynika, także wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia. Co prawda pełnomocnik powoda podpisał i nie poświadczył za zgodność z oryginałem dokument z danymi pozwanego (karta 18 – 19) – w zasadzie pozbawiony treści, nie wiadomo w jaki sposób powstały wpisane tam wartości liczbowe, czy jest to załącznik do jakiejkolwiek umowy. Trudno dochodzić w jaki sposób powstał niniejszy dokument, czy jego autorem jest sprzedający wierzytelności, czy też inne osoby, czy ma on jakiekolwiek przełożenie na treść umowy pierwotnej, nie wiadomo jakie treści zostały usunięte z przedmiotowego dokumentu. W tym zakresie pozwana podnosiła konstruktywne zarzuty, co wyżej wskazywano.

Rolą powoda jest dowodzenie swoich racji, prawem zaś pozwanego obrona jego interesów, a zatem kwestionowanie powództwa.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu cywilnego, ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Stąd to właśnie powód winien potwierdzić za pomocą dowodów prawdziwość swoich twierdzeń.

Nie może budzić wątpliwości to, że niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej, sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku oddalającego powództwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1972 roku III CRN 30/72).

Wskazać należy, że sąd ma obowiązek rozważenia, czy twierdzenia strony powodowej uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1958 roku 1 CR 969/57, wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 15 września 1967 roku III CRN 175/67.

Twierdzenia, na których oparte jest powództwo nie tylko nie mogą budzić wątpliwości sądu, ale powinny być poparte odpowiednim materiałem dowodowym.

Przytoczone przez powoda okoliczności budzą wątpliwości sądu i nie sposób, opierając się na materiale dowodowym złożonym przez powoda, dojść do przekonania, że wysokość żądania znajduje oparcie w umowie zawartej z bankiem, roszczenie jest wymagalne a odsetki i koszty poboczne wyliczono w sposób prawidłowy.

Niewykazanie zupełnej treści umowy zawartej przez pozwanego z bankiem skutkować musiało oddaleniem powództwa.

Z przedstawionych dokumentów nie sposób ustalić, jaka w chwili rzekomej umowy cesji, była wysokość długu pozwanego dochodzonego przed tutejszym sądem.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)