Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Syta

Protokolant: Karolina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 03 listopada 2015 roku, 03 grudnia 2015 roku oraz 13 stycznia 2016 roku w W.

w postępowaniu zwyczajnym

sprawy T. P.

syna S. i M. z d. K.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 06 lutego 2015 r. w godz. 19.30-20.00 w W. przy ul. (...) w lokalu nr (...) złośliwie niepokoił panią T. O. (1) poprzez dzwonienie domofonem oraz dobijanie się do drzwi mieszkania

tj. o wykroczenie z art. 107 kw

orzeka:

I.  obwinionego T. P. uznaje za winnego tego, że w dniu 06 lutego 2015 r. w godz. 19.30-20.00 w W. przy ul. (...) w lokalu nr (...) w celu dokuczenia T. O. (1) złośliwie ją niepokoił poprzez dzwonienie domofonem oraz dobijanie się do drzwi mieszkania, co stanowi wykroczenie z art. 107 kw i za to na podstawie art. 107 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 107 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

XI W 9136/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. O., która zamieszkuje w W. przy ul. (...) od lat pozostaje w konflikcie z administratorem Wspólnoty Mieszkaniowej Marszałkowska 81 w W. S. P..

W dniu 6 lutego 2015 roku około godziny 17.15 A. O. weszła do sklepu czeskiego znajdującego się przy ul. (...) w W., którego właścicielem jest S. P.. W sklepie pracuje również jego syn T. P..
W tym dniu w sklepie znajdował się T. P.. T. P. po zamknięciu sklepu, około godziny 19.30, udał się w stronę budynku, w którym mieszka A. O. w celu porozmawiania z rodziną A. O. zamieszkującej w lokalu nr (...).

Tego samego dnia w godzinach wieczornych w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. przebywali T. O. (1) oraz jej wnuk Ł. O.. Przedmiotowy lokal zamieszkują również A. O., P. O. oraz T. O. (2). Około godz. 19:30 T. P. zadzwonił domofonem do mieszkania nr (...). Domofon odebrał Ł. O. i usłyszał od T. P. wulgarne pytanie. Po chwili T. P. ponownie zadzwonił domofonem i zadał wulgarne pytanie. Zirytowany zaistniałą sytuacją Ł. O. zbiegł na dół. Spostrzegł T. P. stojącego przy domofonie i wybierającego nr lokalu, w którym zamieszkuje. Ł. O. zapytał T. P., w jakim w celu dzwoni domofonem, na co T. P. odpowiedział, że: „skoro A. O. może stać pod jego sklepem, to on może dzwonić”. Ł. O. powiedział do T. P., że nie życzy sobie takiego zachowania, po czym wrócił do mieszkania. T. P. nadal jednak dzwonił domofonem. Po jego ponownym odebraniu Ł. O. usłyszał od dzwoniącego T. P. nieprzyzwoite pytanie, wobec czego odłożył słuchawkę. Telefony powtarzały się jeszcze kilkukrotnie.

Po kilkunastu minutach i wykonaniu kolejnych telefonów, T. P. wszedł do budynku, udał się pod drzwi mieszkania nr (...) i zaczął natarczywie pukać, szarpać za klamkę oraz walić w drzwi lokalu i domagać się rozmowy. W związku z tym, że nikt nie otworzył mu drzwi, T. P. po kilku minutach zszedł na dół. Ponownie zadzwonił domofonem do lokalu nr (...) i podał się za funkcjonariusza Policji w celu otwarcia mu drzwi przez mieszkańców. Po tym zdarzeniu T. P. zaniechał dalszych działań.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

  częściowych wyjaśnień obwinionego złożonych w postępowaniu przed Sądem,

  zeznań T. O. (1) złożonych w trakcie czynności wyjaśniających (k. 5v) oraz w postępowaniu przed Sądem,

  zeznań Ł. O. złożonych w trakcie czynności wyjaśniających (k. 11v – 12) oraz w postępowaniu przed Sądem,

  częściowych zeznań A. O. złożonych w trakcie czynności wyjaśniających (k. 2v – 4) oraz w postępowaniu przed Sądem,

  częściowych zeznań P. O. złożonych w trakcie czynności wyjaśniających (k.8v – 10v) oraz w postępowaniu przed Sądem,

  nagrania na płycie CD (k. 15, 53),

  notatki urzędowej (k. 13, 16, 21),

  pisma (k. 52).

Obwiniony w toku postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie w dniu 3 listopada 2015 r. wyjaśnił, że w dniu 6 lutego 2015 roku do sklepu, w którym pracuje, przyszła A. O. wraz z dwoma mężczyznami. T. P. stwierdził, iż nakazał w/w osobom opuszczenie sklepu, na co, według jego relacji, kobieta zaczęła się śmiać oraz ubliżać mu. Ponadto wskazał, że dwóch mężczyzn będących w towarzystwie (...) próbowało sprowokować go do bójki, co zostało nagrane na monitoringu w sklepie. Obwiniony stwierdził, że nie zwracał na to uwagi, zwrócił natomiast uwagę znajdującym się osobom, aby opuściły sklep. Ponadto wyjaśnił, że A. O. nie przestrzega zasad współżycia społecznego, nie ma wstępu do jego sklepu oraz jest osobą znaną wymiarowi sprawiedliwości. Dodał również, że jeden z mężczyzn będących z A. O. zagroził mu dalszym nękaniem. Obwiniony przyznał, że po zamknięciu sklepu udał się do lokalu zamieszkiwanego przez A. O. i jej rodzinę w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Twierdził, że chciał porozmawiać z kimś z rodziny A. O., może z jej matką. Potwierdził, że dzwonił domofonem i następnie wszedł na górę. Podał, że pukając do drzwi usłyszał kroki, dlatego też postanowił zaczekać pod drzwiami na któregoś z mieszkańców lokalu. Wyjaśnił dalej, że aby dostać się do bloku zadzwonił domofonem i został wpuszczony do wnętrza budynku. Obwiniony wskazał, że w jego działaniu nie było złośliwości ani używania wulgarnych słów.

Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015 r. obwiniony złożył dodatkowe wyjaśnienia. Stwierdził, że A. O. „ustawia” świadków oraz przychodzi z fałszywymi świadkami, co według obwinionego potwierdza fakt występowania w charakterze świadka T. O. (1). Obwiniony wyjaśnił dalej, że zabieg ten miał na celu obciążenie oraz oczernienie jego osoby przez A. O.. Obwiniony stwierdził, że skoro rodzina razem zamieszkuje, to istnieje możliwość ustalania pomiędzy nimi wspólnych zeznań.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego w części dotyczącej faktu udania się do mieszkania A. O. i jej rodziny w dniu 6 lutego 2015 roku, dzwonienia domofonem oraz pukania do drzwi. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie korespondują z zeznaniami świadków, ponadto są logiczne i spójne ze sobą. Wyjaśnienia obwinionego w części, w której twierdził, że w jego zachowaniu nie było cech złośliwości oraz, że nie używał słów wulgarnych dzwoniąc domofonem i nie walił w drzwi mieszkania Sąd uznał za niewiarygodne, stanowiące jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Wyjaśnienia obwinionego w tej części pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków, w szczególności zaś Ł. O. i T. O. (1). Świadek Ł. O. potwierdził, że to obwiniony dzwonił domofonem i używał słów wulgarnych oraz dobijał się do drzwi mieszkania. Świadek T. O. (1), która znajdowała się w tym czasie w mieszkaniu, również potwierdziła ten fakt. W ocenie Sądu zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują, że skoro obwiniony udał się do mieszkania A. O. i jej rodziny oraz dzwonił domofonem i pukał do drzwi, to jego działanie polegające na kilkukrotnym dzwonieniu domofonem, używaniu wulgarnych słów oraz dobijaniu się do mieszkania, uwzględniając istniejący konflikt, miało cechy złośliwości oraz dokuczenia osobom znajdującym się w tym mieszkaniu.

Istotnym dla Sądu dowodem stanowiącym podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie stanowiły zeznania świadka Ł. O.. Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne w całości. Zeznania te są spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek zarówno w trakcie czynności wyjaśniających, jak również w postępowaniu przed Sądem, wskazywał okoliczności zdarzenia z dnia 6 lutego 2015 roku. Podkreślić należy, że Ł. O. był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, rozmawiał z obwinionym przez domofon oraz pod budynkiem, gdy zszedł na dół. Świadek w sposób dokładny opisał działania sprawcze obwinionego i jednoznacznie wskazał, że to obwiniony dzwonił domofonem i dobijał się do mieszkania w tym dniu. W ocenie Sądu świadek, pomimo posiadanej wiedzy o konflikcie swojej ciotki A. O. z ojcem obwinionego, starał się przedstawić przebieg zdarzenia w sposób obiektywny, bez nadmiernego obciążania obwinionego. Świadek podawał tylko te okoliczności, o których posiadał wiedzę i w widoczny sposób dystansował się od istniejącego konfliktu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka T. O. (1) złożone w postępowaniu wyjaśniającym i stanowiły one dla Sądu podstawę dla ustalenia stanu faktycznego. Zeznania te zostały złożone bezpośrednio po zdarzeniu, tj. 7 lutego 2015 roku. Upływ czasu nie wpłynął zatem jeszcze na zatarcie się w pamięci świadka okoliczności zdarzenia. Natomiast zeznania świadka złożone w postępowaniu sądowym należało uznać za wiarygodne jedynie w części dotyczącej opisywania przez świadka zakłócenia równowagi psychicznej wywołanej poprzez działania obwinionego. Wskazać należy, że T. O. (1) znajdowała się w lokalu w dniu 6 lutego 2015 i działania obwinionego odebrała jako skierowane bezpośrednio do niej. Wprawdzie nie widziała ona obwinionego ale bezpośrednio uczestniczyła w przebiegu zdarzenia znajdując się w mieszkaniu w czasie dzwonienia przez niego domofonem i dobijania się do drzwi. Zeznania świadka złożone w postępowaniu wyjaśniającym korespondują z innymi osobowymi źródłami dowodowymi, przede wszystkim z zeznaniami świadka Ł. O.. Treść tych zeznań potwierdza działanie T. P. polegające na uporczywym, kilkukrotnym dzwonieniu domofonem, używaniu wulgarnych słów oraz dobijaniu się do drzwi. W ocenie Sądu fakt niepotwierdzenia przez świadka zeznań złożonych w postępowaniu wyjaśniającym nie wpływa na wiarygodność tych zeznań i wynika z tego, że działania polegające na dzwonieniu domofonem miały miejsce kilkukrotnie, nie tylko w dniu 6 lutego 2015 roku, a świadek w postępowaniu przed Sądem relacjonowała przebieg także pozostałych zdarzeń.
Z uwagi na kilkukrotne sytuacje z dzwonieniem domofonem do drzwi mieszkania świadek nie była w stanie dokładnie określić dat tych zdarzeń, ponadto już pierwsza taka sytuacja wywołała u świadka silny stres i spowodowała, że świadek od tamtego czasu nie odbiera domofonu. Zdaniem Sądu należy uwzględnić również podeszły wiek świadka oraz znaczny upływ czasu od zdarzenia, co uniemożliwiło świadkowi dokładne odtworzenie jego przebiegu, wskazanie dokładnej daty przedmiotowego zdarzenia oraz pozostałych sytuacji związanych z dzwonieniem domofonem.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków A. O. i P. O. w zakresie, w jakim relacjonowali przebieg zdarzenia z dnia 6 lutego 2015 roku. Sąd wziął pod uwagę, że świadkowie nie byli w lokalu w dniu zdarzenia, a wiedza świadków na jego temat pochodzi z relacji Ł. O. i T. O. (1). Powyższe zeznania są w tej części spójne, rzeczowe oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. W pozostałej części zeznania wskazanych świadków Sąd uznał za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy. Świadkowie, w szczególności zaś A. O., w sposób obszerny odnosili się do przyczyn i tła istniejącego konfliktu z administratorem Wspólnoty S. P., co nie miało bezpośredniego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Ze względu na niezakwestionowanie przez żadną ze stron dowodów ujawnionych na rozprawie w trybie art. 76 § 1 kpw ujawnione dokumenty, w oparciu o które ustalono stan faktyczny, Sąd uznał za pełnowartościowy i wiarygodny materiał dowodowy. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby w ramach ich kompetencji. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich wartości dowodowej.

Sąd uznał za wiarygodne nagranie znajdujące się na płycie CD na k. 53. Na podstawie tego nagrania Sąd ustalił, że w dniu 6 lutego 2015 roku około godziny 17.15 A. O. weszła do sklepu, w którym pracuje obwiniony. W ocenie Sądu brak było podstaw do podważania autentyczności nagrania, które zostało zarejestrowane kamerą monitoringu znajdującego się w sklepie.

Sąd uznał również za wiarygodne nagranie znajdujące się na płycie CD na k.15. Na podstawie tego nagrania ustalono jedynie, że T. P. znajdował się w sklepie w dniu 6 lutego 2015 roku. Nagranie to nie stanowiło dla Sądu istotnej podstawy dla ustalania stanu faktycznego.

Czyn z art. 107 kw popełnia ten, kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi.

W ocenie Sądu zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy daje uzasadnioną podstawę do stwierdzenia, że T. P. w dniu 6 lutego 2015 r. w godz. 19:30 – 20:00 przy ul. (...) w lokalu (...) w W., złośliwie niepokoił T. O. (1) poprzez dzwonienie domofonem oraz dobijanie się do drzwi mieszkania. Obwiniony został wskazany jako sprawca przez Ł. O., który rozmawiał z nim w tym dniu i widział, jak obwiniony dzwoni domofonem a następnie dobija się do mieszkania. Po za tym sam obwiniony nie kwestionował faktu, że tego dnia przebywał pod mieszkaniem pokrzywdzonej, używał domofonu oraz pukał do drzwi. Ponadto obwiniony wyraźnie wskazał, że udał się do mieszkania w celu porozmawiania z rodziną A. O., w tym z jej matką. W ocenie sprawstwa obwinionego istotny pozostaje również fakt, że pomiędzy A. O. a T. P. i jego ojcem od wielu lat istnieje konflikt. Strony nie są w stanie się porozumieć, wielokrotnie wzywana jest policja przez każdą z nich. Uwzględniając te okoliczności uznać należy, że obwiniony udał się do mieszkania A. O. i jej rodziny w celu złośliwego niepokojenia i dokuczenia.

Strona przedmiotowa czynu z art. 107 kw zakłada złośliwe wprowadzenie w błąd lub inne złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia osobie. Znamię złośliwości oznacza szczególne nastawienie podmiotowe sprawcy przejawiające się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi. Bezspornym w niniejszej sprawie pozostaje fakt istniejącego konfliktu między A. O. a T. P. i jego ojcem. W ocenie Sądu działanie obwinionego wywołane było długofalową, konfliktową relacją i nacechowane było złośliwością z jego strony, nasiloną jeszcze poprzez zachowanie A. O. w sklepie w dniu 6 lutego 2015 roku. Zauważyć należy, że niepokojenie może polegać na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej. Zachowanie obwinionego wypełniło znamiona czynu z art. 107 kw. Ciągłe dzwonienie domofonem, używanie przy tym wulgarnego słownictwa, natarczywe pukanie oraz dobijanie się do mieszkania pokrzywdzonej wywołało u niej stan zakłócenia równowagi psychicznej, co zostało potwierdzone w zeznaniach samej pokrzywdzonej. Sprawca wykroczenia naruszył tym samym przedmiot ochrony zawarty w art. 107 kw, jakim jest spokój psychiczny człowieka.

Istotne w zachowaniu sprawcy jest to, aby kierował się chęcią dokuczenia innej osobie, sprawienia jej przykrości, przysporzenia trosk i zmartwień. Pobudką działania obwinionego w niniejszej sprawie była, w ocenie Sądu, nieżyczliwość, chęć "dotknięcia" ofiary, wyprowadzenia jej z równowagi, spowodowanie zdenerwowania. Obwiniony swoim działaniem cel taki osiągnął. Zaznaczyć należy, że czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 kw polega na działaniu kierunkowym "w celu dokuczenia innej osobie", a zatem należy ustalić, że po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi złośliwość. Strona podmiotowa wykroczenia określonego w art. 107 kw polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego. Stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie działanie obwinionego ukierunkowane było na dokuczenie T. O. (1) i charakteryzowało się "złośliwością". Obwiniony udał się do mieszkania pokrzywdzonej z zamiarem dokuczenia jej, wyprowadzenia z równowagi i zaburzenia normalnego funkcjonowania.

Obwiniony jest osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości odnośnie jego poczytalności. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego jego wina nie budzi żadnych wątpliwości. Obwiniony mógł i powinien zachować się w sposób nie naruszający norm prawnych i zasad współżycia społecznego. Nie uczynił tego jednak i podjął działanie ukierunkowane na złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia T. O. (1).

Czyn obwinionego jest społecznie szkodliwy. Postępowanie obwinionego polegające na wielokrotnym dzwonieniu domofonem do mieszkania, używaniu słów wulgarnych oraz dobijaniu się do drzwi jest wysoce naganne. Spowodowało ono zdenerwowanie i strach u pokrzywdzonej T. O. (1). Wskazać także należy, że obwiniony pozostający w konflikcie z A. O. nie starał się rozwiązać tego konfliktu bezpośrednio z nią samą lecz udał się do mieszkania zajmowanego przez jej rodzinę w celu złośliwego dokuczenia członkom tej rodziny.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw. Orzeczona kara grzywny w wysokości 500 złotych w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego Sąd wziął pod uwagę, że T. P. dopuścił się złośliwego niepokojenia T. O. (1), osoby niezwiązanej bezpośrednio z istniejącym konfliktem, starszej od siebie. Wymierzając obwinionemu karę Sąd miał na uwadze, że tego typu wykroczenia, jakie popełnił obwiniony, charakteryzuje cecha złośliwości. W związku z tym, wymogi społecznego oddziaływania w zakresie kształtowania prawidłowych postaw wobec porządku prawnego sprawiają, że kary wymierzane za takie wykroczenia powinny odstraszać od ich popełniania. W ocenie Sądu kara w takiej wysokości sprawi, że obwiniony dostatecznie uświadomi sobie fakt popełnienia wykroczenia i naruszenia swoim działaniem norm prawnych i zasad współżycia społecznego. Wymierzając obwinionemu karę Sąd uwzględnił również warunki materialne i finansowe obwinionego. Orzeczona kara będzie możliwa do uiszczenia przez obwinionego a jej wysokość nie jest nadmierna. Kara grzywny w wysokości 500 zł jest, w ocenie Sądu, karą spełniającą swoje cele zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i przede wszystkim indywidualnej. Jest ona adekwatna do okoliczności przypisanego czynu i jego społecznej szkodliwości.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269) oraz opłatę w wysokości 50 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).