Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Woli w Warszawie, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Birski

Protokolant: Agata Bolimowska

po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko A. W.

o zapłatę

I. uchyla w całości wyrok zaoczny Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie z dnia 3 października 2013 roku w sprawie i oddala powództwo,

II. zasądza od powódki M. S. na rzecz pozwanej A. W. kwotę 2.417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III. kosztami opłaty od sprzeciwu od wyroku zaocznego obciąża pozwaną A. W..

Sygn. akt II C 1091/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 marca 2013 roku M. S. wniosła o zasądzenie od A. W. kwoty 25.480 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty tytułem nierozliczonych przez strony kosztów utrzymania wynajmowanego mieszkania. W uzasadnieniu strona wskazała, że na żądaną kwotę składają się kwota 19.200 zł tytułem nienależnie pobranych i nierozliczonych zaliczek na media (800 zł x 24 miesiące), 5.280 zł tytułem zaliczki na czynsz (220 zł x 24 miesiące) oraz 1.000 zł kaucji (pozew k. 1 – 5, pismo k. 73 – 74).

Wyrokiem zaocznym z dnia 3 października 2013 r. tut. Sąd uwzględnił powództwo w części i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 19.888,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz oddalił powództwa w pozostałym zakresie (wyrok k. 93).

Sprzeciwem od wyroku zaocznego z dnia 28 października 2013 r. pozwana wniosła o uchylenie powyższego wyroku, oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała stanowisko strony powodowej. W szczególności zakwestionowano nieprawdziwe twierdzenia powódki co do ustalonej kwoty czynszu na 1.000 zł. Zgodnie ze stanowiskiem pozwanej czynsz pomiędzy stronami ustalony został w kwocie 1.800 zł, gdzie kwotę 1.000 zł wpłacano na konto (...) Bank udzielającego pozwanej kredytu na zakup lokalu oraz kwotę 800 zł wpłacano na konto w innym banku ( (...)). Wpłacana kwota 800 zł nie była uiszczana tytułem opłaty za media, gdyż powódka uregulowała zobowiązanie z tego tytułu według wskazań liczników (zgodnie z pkt 5 umowy najmu) – w wysokości 1.138,80 zł za I rok najmu oraz 1.700,13 zł za II rok najmu (sprzeciw k. 108 – 110).

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 6 marca 2014 roku powódka wniosła o oddalenie sprzeciwu jako bezzasadnego oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu. Uzasadniając żądanie wskazano, że twierdzenia pozwanej są nieudowodnione. Z umowy najmu wprost wynika stawka czynszu określona na 1.000 zł, która nie została nigdy zmodyfikowana. Łącząca strony umowa zawarta została na okres przekraczający jeden rok, co wiązało się z koniecznością jej zawarcia i ewentualnej zmiany jedynie w formie pisemnej, co nie nastąpiło (odpowiedź k. 149 – 162).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 16 lipca 2010 roku M. S. zawarła z właścicielką nieruchomości A. W. umowę najmu lokalu mieszkalnego. Mieszkanie, o nr(...) zlokalizowane w W. przy ul. (...), zajmowane było przez córkę najemczyni N. S. (umowa najmu lokalu mieszkalnego k. 7).

Druk umowy do wypełnienia dostarczyła pozwana A. W., natomiast dane szczegółowe dotyczące m.in. danych osobowych stron, okresu rozpoczęcia wpłat, wysokości czynszu, wysokości kaucji oraz okresu obowiązywania umowy wypełniła najemczyni M. S. (okoliczność bezsporna).

W umowie strony zapisały, że od dnia 1 sierpnia 2010 roku najemca będzie płacił czynsz w wysokości 1.000 zł (punkt 5 umowy najmu k. 7).

Obowiązkiem najemcy było również regulowanie według zużycia licznikowego wszystkich opłat eksploatacyjnych dot. prądu, ciepłej i zimnej wody oraz centralnego ogrzewania (punkt 5 umowy k. 7). Dodatkowo strony ustaliły, że najemca zobowiązany jest w terminie 30 dni od dnia rozwiązania umowy opróżnić lokal, uiścić czynsz za okres do dnia opróżnienia lokalu i wszystkie zaległe opłaty wraz z odsetkami (§ 11 umowy k. 8).

Najemca wpłacił również wynajmującemu kaucję w wysokości 1.000 zł na zabezpieczenie mieszkania przed zniszczeniem i ewentualnych nieuregulowanych opłat eksploatacyjnych (punkt 5 umowy k. 7, dowód wpłaty k. 237 ).

Po upływie roku od dnia zawarcia umowy, aneksem z dnia 16 lipca 2011 roku strony ustaliły, że umowa zawarta zostaje do dnia 16 lipca 2012 roku (aneks k. 10).

M. S. wpłacała na dwa odrębne konta bankowe A. W. kwoty 1.000 zł oraz na odrębne konto kwotę 800 zł (potwierdzenia przelewów k. 12 – 28).

W roku 2010 dokonano wypłat za miesiące sierpień – grudzień (k. 16 – 17, 20 – 21). W roku 2011 dokonano wpłat za miesiące styczeń – grudzień (k. 13 – 16). W roku 2012 roku odnotowano wpłaty za miesiące styczeń – czerwiec (k. 12 – 13, 24 -27).

Tytułem dodatkowych opłat „za media” M. S. przelała na konto pozwanej w dniu 26 września 2011 roku kwotę 1.138,80 zł oraz w dniu 10 kwietnia 2010 roku 1.700,31 zł w (potwierdzenie przelewu k. 34, 35).

Opłaty za zużytą energię elektryczną najemczyni regulowała bezpośrednio u dostawcy – (...) S.A. (faktury wraz z dowodami wpłaty k. 36 – 64).

W okresie od 1 lipca 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku zaliczka na koszt centralnego ogrzewania wynosiła 399,60 zł, zaliczka na koszt ciepłej wody 94,98 zł, zaliczka na wywóz nieczystości 298,20 zł, a zaliczka na zimną wodę i odprowadzenie ścieków 62,26 zł (zestawienie k. 29). Rozliczenie powyższych zaliczek oraz kosztów faktycznego zużycia „mediów” w okresie od 1 lipca 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku wykazało nadpłatę w wysokości 67,31 zł (zestawienie k. 29).

Po wygaśnięciu umowy, w dniu 1 sierpnia 2012 roku córka najemczyni zwróciła A. W. mieszkanie w stanie wynikającym z normalnej eksploatacji. Wynajmująca przyjęła lokal i zobowiązała się zwrócić najemcy wpłaconą kaucję, po rozliczeniu opłat obciążających najemcę, za lokal, w terminie 7 dni na konto bankowe (protokół przekazania lokalu k. 11).

Ustalony w sprawie stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o złożone przez stronę powodową dokumenty, których autentyczności strony postępowania nie kwestionowały.

Sąd w toku postępowania dopuścił również dowód z przesłuchania stron na okoliczność ustalenia faktów istotnych z punktu niniejszego roszczenia, a mianowicie zasad i dokonania rozliczeń łączącej strony umowy najmu.

Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom powódki, która zeznaje, że umowa pisemna pomiędzy stronami przewidywała kwotę 1.000 zł tytułem czynszu najmu plus opłaty za media. Okoliczności te znajdują uzasadnienie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci pisemnej umowy najmu, z której wprost wynika, ze strony ustaliły czynsz w wysokości 1.000 zł.

Zeznania pozwanej, że zgodnie z poczynionymi ustaleniami kwota za najem mieszkania wynosić miała 1.800 zł plus media zasadniczo nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sama pozwana wprost wskazuje, że w umowie zawarto zapis o czynszu w wysokości 1.000 zł, o czym pozwana zorientowała się na kilka dni po zawarciu umowy na piśmie. Okoliczności te, w ocenie Sądu, nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, gdyż w niniejszym sporze dokumentem stwierdzającym obowiązki stron, w tym również w zakresie wysokości czynszu za najem oraz innych opłat, jest łącząca strony pisemna umowa najmu. Pozwana będąc reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w toku całego postępowania nie powoływała się na zaistnienie błędu co do treści czynności prawnej, jak również na uchylenie się od skutków złożonego pod wpływem błędu oświadczenia woli. Nie wykazała również, iż strony niniejszego procesu dokonały zmiany postanowień łączącej je umowy najmu w zakresie wysokości czynszu oraz innych opłat obciążających powódkę.

Sąd oddalił wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka N. S. na okoliczność zawarcia umowy, albowiem okoliczność ta była pomiędzy stronami bezsporna.

Sąd w pełni dał wiarę powołanym w sprawie świadkom M. P., M. J., A. G., A. J., jednak na podstawie powyższych zeznań nie czynił ustaleń istotnych z punktu widzenia niniejszego postępowania. Składane przez świadków zeznania nie dotyczą ustaleń dotyczących wysokości oraz celu płatności pomiędzy stronami niniejszego postępowania. Świadkowie nie posiadali informacji na temat ustaleń dokonanych pomiędzy powódkę a pozwaną. Posiadali informacje jedynie na temat ustaleń czynionych w zakresie odrębnej umowy najmu lokalu zawieranej pomiędzy pozwaną w niniejszym postępowaniu a świadkami.

Jako niewiarygodne Sąd uznał zeznania świadka E. Z.. Składane przez świadka zeznania w najmniejszym stopniu nie znajdują uzasadnienia w pozostałym materiale dowodowym. Świadek powołuje się wprost na „zapisy” umowy najmu, wskazuje, że czynsz wynosił 1.000 zł a media 800 zł – „to było napisane w umowie” choć okoliczności te, w części dotyczącej opłat zaliczkowych za media nie znajdują potwierdzenia w treści umowy na którą świadek się powołuje.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pozwie powódka sformułowała żądania zasądzenia od A. W. kwoty 25.480 zł tytułem rozliczenia łączącej strony umowy najmu lokalu nr (...) zlokalizowanego przy ul. (...) w W..

Zgodnie z art. 187 k.p.c. zadaniem strony występującej z powództwem jest tylko dokładne określenie żądania (§ 1 pkt 1), pełne przedstawienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.), zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawienie dowodów, stosownie do obowiązku wynikającego z zasady rozkładu ciężaru dowodu (art. 3 k.p.c. i art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.). Sąd ma je ocenić i wydać rozstrzygnięcie stosowne do tej oceny.

Sformułowane przez stronę żądanie wraz ze wskazanie stanu faktycznego wyznacza dla Sądu granice rozpoznania sprawy i pozostaje w związku z art. 321 k.p.c. zgodnie z którym sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Określenie więc przez powódkę przedmiotu żądania jako rozliczenia z pozwaną łączącej strony umowy najmu wyznaczało zakres rozpoznania i orzekania tut. Sądu.

Zawarta przez strony umowa była umową najmu, regulowaną przez przepisy art. 659 i następne k.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem wynajmujący zobowiązuje się oddać rzecz w używanie, a najemca zobowiązuje się płacić umówiony czynsz.

Umowa zawarta została z dniem 16 lipca 2010 roku na okres jednego roku, jednak aneksem z dnia 16 lipca 2011 roku doszło do przedłożenia stosunku prawnego i ustalono, że najem trwać będzie do dnia 16 lipca 2012 r. W związku z okresem trwania umowa czyniła zadość wymogom formalnym przewidzianym w art. 660 k.c. i sporządzona została w formie pisemnej. Zgodnie z art. 77 § 1 k.c. uzupełnienie lub zmiana umowy wymagała zachowania takiej formy, jaką ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia. Rygor ten został przez strony spełniony w zakresie przedłużenia obowiązywania kontraktu.

W umowie tej strony wprost określiły, że najemca będzie płacił czynsz w wysokości 1.000 zł oraz przejmuje wszelkie opłaty eksploatacyjne (prąd, ciepła i zimna woda, centralne ogrzewanie) rozliczane według liczników. Postanowienia te nie były przez strony modyfikowane. Z literalnego brzemienia postanowień umownych wynikała więc wprost stawka czynszu za okres jednego miesiąca oraz zasady rozliczania opłat za media (eksploatacyjnych). Postanowienia te są dla Sądu wiążące i one stanowią podstawę do analizowania wzajemnych obowiązków stron kontraktu.

W toku postępowania pozwana podnosiła, że zgodnie z ustnymi ustaleniami czynsz miesięczny miał być płacony w wysokości 1.800 zł. Pozwana potwierdziła, że w umowie w sporządzonej w formie pisemnej widnieje zapis z którego wynika, że czynsz płatny będzie w wysokości 1.000 zł , jednak był to zapis nie odpowiadający ustaleniom stron. Pozwana o zaistniałej pomyłce zorientowała się w kilka dni po dokonaniu czynności prawnej, jednak zapis ten nie został zmodyfikowany. W toku postępowania strona nie powoływała się jednak na błąd co do treści czynności prawnej. Nie wykazała również, iż skutecznie uchyliła się od skutków złożonego pod wpływem błędu oświadczenia woli zawartego w umowie najmu z dnia 16 lipca 2010 roku. Pozwana nie wykazała również, iż strony niniejszego procesu dokonały zmiany postanowień łączącej je umowy najmu w zakresie wysokości czynszu w ten sposób, iż wysokość tego czynszu strony umowy ustaliły na kwotę 1.800 zł.

Wobec powyższego zapis umowy z dnia 16 lipca 2010 roku o wysokości należnego czynszu za wynajem w wysokości 1.000 zł jest wiążący, zarówno dla stron tej umowy, jak również dla Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę. Również wiążące są zapisy umowne przewidujące przejęcie i rozliczanie przez najemcę opłat eksploatacyjnych zgodnie ze wskaźnikami licznikowymi (§ 5 umowy k. 7). To, że pomiędzy stronami dochodziło do takowych rozliczeń zgodnie ze zużyciem liczników świadczy zgromadzony w sprawie materiał w postaci dokonywanych przelewów za media w wysokości 1.138,80 zł oraz 1.700,31 zł.

Strony kreując więc istniejący między nimi stosunek prawny postanowiły, że najemca będzie płacił czynsz w wysokości 1.000 zł oraz przejmuje na siebie rozliczenie wszystkich opłat eksploatacyjnych. Postanowienia te pozostają w zgodzie z art. 353 ¹ k.c. zgodnie z którym strony zawierając umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Dodatkowo z treści art. 9 ust. 5 i 6 ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. z 2005 roku, Nr 31, poz. 266z późniejszymi zmianami) wynika, że prócz czynszu wynajmujący może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela w wypadkach, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług.

W oparciu natomiast o treść art. 6 ustawy o najmie lokali najemczyni wpłaciła kaucję zabezpieczającą pokrycie należności z tytułu najmu. Zgodnie z protokołem przekazania lokalu wynajmująca zobowiązała się zwrócić kaucję – po rozliczeniu ewentualnych opłat obciążających najemcę – w terminie 7 dni.

Wobec powyższych ustaleń stron oraz powołanych przepisów Sąd ustalając zasadność roszczenia powódki kierował się treścią żądania oraz zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Dokonując rozliczenia pomiędzy stronami opłat za media wynikających ze stosunku najmu Sąd oparł się na dokumencie zatytułowanym „Rozliczenie kosztów – ciepła i wody za okres 1.07.2011 – 31.12.2011 oraz wywozu nieczystości za 2011” (k. 29). Z zestawienia wynika, że tytułem kosztów stałych centralnego ogrzewania zaliczka wynosiła 101,40 zł, tytułem kosztów zmiennych centralnego ogrzewania zaliczka wynosiła 298,20 zł, tytułem kosztów stałych ciepłej wody zaliczka wynosił 50,70 zł natomiast tytułem kosztów zmiennych ciepłej wody zaliczka wynosiła 44,28 zł (koszty zmienne). Za wywóz nieczystości za okres od lipca do grudnia 2011 roku zaliczka wyniosła 298,20 zł, natomiast za dostarczenie zimnej wody oraz odprowadzenie ścieków 62,26 zł. Zaliczki na poczet w/w opłat eksploatacyjnych za okres sześciu miesięcy wyniosły łącznie 855 zł. Rozliczenie zaliczek za w/w media oraz kosztów faktycznego zużycia „mediów” w okresie od 1 lipca 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku wykazało nadpłatę w wysokości 67,31 zł. Na podstawie tych danych Sąd ustalił szacunkowy koszt opłat eksploatacyjnych za lokal wynajmowany przez powódkę w okresie 6 miesięcy na łączną kwotę 787,69 zł (855 zł – 67,31 zł = 787,68 zł) uznając rozliczenie za podstawę ustalenia szacunkowych kosztów poniesionych w okresie najmu.

Na podstawie powyższego rozliczenia miesięczne koszty opłat za media w całym okresie trwania umowy Sąd ustalił na poziomie 131,28 zł (787,68 zł : 6 miesięcy = 131,28 zł). Łącząca strony umowa obowiązywała przez okres 24 miesięcy (okoliczność bezsporna), z tego też względu przyjmując szacunkowe ustalenia w zakresie miesięcznego zużycia „mediów” za miesiąc na poziomie 131,28 zł za cały okres trwania umowy powódka zobowiązana była zapłacić pozwanej kwotę 3.150,72 zł (131,28 x 24 miesiące) Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika wprost, że tytułem opłaty za media powódka dokonała na rzecz wynajmującej dwóch przelewów – w wysokości 1.138,80 zł oraz 1.700,31 zł. Składało się to na łączną wpłaconą kwotę 2.839,11 zł. W zakresie opłat za „zużyte media” pozwana nie jest zatem dłużniczką powódki, gdyż całkowity koszt opłat licznikowych za okres najmu wynosił 3.150,72 zł, przy zapłacie przez najemczynie na rzecz wynajmującego kwoty 2.839,11 zł.

Oceniając żądanie pozwu w części dotyczącej zwrotu przez pozwaną kaucji, podkreślenia wymaga, iż jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, powódka dokonywała płatności czynszu regularnie. Ostatnia jednak wpłata datowana jest na 2 lipca 2012 roku – jako zapłata za świadczenie już wymagalne za czerwiec 2012 roku. Nie wywiązała się natomiast z obowiązku zapłaty za jeden, ostatni miesiąc najmu tj. lipiec 2012 roku. Przez cały okres trwania umowy najmu powódka dokonała 24 wpłat po 1.000 zł, przy czym pierwszą wpłatę w tej wysokości dokonaną w dniu 30 lipca 2010 roku uznać należy za wpłatę kaucji. Tytułem czynszu powódka dokonała 23 wpłat po 1.000 zł, podczas gdy powinna była 24. W związku z powyższym pozwana była uprawniona do zaliczenia wpłaconej przez powódkę kaucji na poczet niezapłaconego czynszu za miesiąc lipiec 2012 roku. Z tych względów powództwo w części w jakiej powódka domagała się zasądzenia kwoty 1.000 zł tytułem zwrotu kaucji jako niezasadne podlegało oddaleniu.

W ocenie Sądu zasadnym jest przyjęcie za literalnym brzmieniem umowy, że strony umówiły się na płatność czynszu najmu w wysokości 1.000 zł plus opłaty za media według zużycia licznikowego.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia powództwa w części dotyczącej kwoty 5.280 zł (220 zł x 24 miesiące) uznając je za całkowicie niezasadne. Z całego załączonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powódka ponosiła regularnie koszty czynszu najmu w wysokości 1000 zł, poza lipcem 2012 roku. Dokonała również zapłaty za „zużyte” media na kwoty 1.138,80 zł i 1.700,31 zł. Z całego przedłożonego i zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, by powódka ponosiła przez okres 24 miesięcy koszty w wysokości 220 zł miesięcznie. Zasadność powyższego żądania nie została przez stronę w jakikolwiek sposób wykazana, stąd też powództwo w tej części nie mogło zostać uwzględnione.

Brak jest wreszcie podstaw do uwzględnienia powództwa w części w jakiej powódka domaga się zasądzenia od pozwanego kwoty 19.200 zł. Przypomnieć należy, iż na kwotę tą, według powódki, składają się dokonane przez powódki na rzecz pozwanej 24 wpłaty po 800 zł tytułem zaliczek na media. Twierdzenia powódki w tym zakresie nie zostały udowodnione. W toku niniejszego postępowania pozwana zakwestionowała twierdzenia powódki w tym zakresie. W związku z powyższym na powódce spoczywał ciężar udowodnienia, iż dokonywane przez powódkę wpłaty po 800 zł faktycznie były dokonywane tytułem zaliczek na media.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie zaś z art. 232 zd. 1 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ustalenie rzeczywistego stanu faktycznego należy do stron, ponieważ one są zainteresowane rozstrzygnięciem sporu. Nie udowodnienie określonego faktu spowoduje dla strony, na której spoczywa ciężar dowodu, niekorzystne skutki prawne w postaci przegrania procesu. Udowodnić fakt powinna więc strona, która jest zainteresowana w jego ustaleniu, tj. wyprowadza z niego skutki prawne. Ciężar dowodu odnosi się także do oceny negatywnego wyniku postępowania dowodowego, tzn. do ustalenia, jakie skutki dla praw i obowiązków stron procesu pociąga za sobą nie udowodnienie sformułowanych przez nie twierdzeń. Reguła z art. 6 k.c. ma więc znaczenie wtedy, gdy istotne fakty nie zostaną udowodnione. Konsekwencje procesowe tego ponosi strona, na której ciężar dowodu spoczywał. Art. 6 k.c. jest normą decyzyjną. Stanowi to jego zasadniczą funkcję, pozwalająca rozstrzygnąć proces merytorycznie oraz wskazać, po przeprowadzeniu dowodów, która strona ponosi skutki nieudowodnienia przedstawionych Sądowi twierdzeń (zob. wyroki SN: z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 22/07 i z dnia 7 maja 2004 r., III SK 32/04). To na stronach spoczywa ciężar twierdzenia i dowodzenia wszystkich okoliczności (faktów), które w myśl art. 227 k.p.c. stanowią przedmiot dowodu.

W ocenie Sądu powódka nie udowodniła, iż dokonywane przez nią wpłaty po 800 zł stanowiły zaliczki na media. Po pierwsze okoliczność taka nie wynika w żaden sposób z treści umowy najmu. Z treści umowy najmu zawartej przez strony wynika tylko, że powódka jest zobowiązana do płacenia czynszu w wysokości 1.000 zł oraz opłat eksploatacyjnych (prąd, ciepła i zimna woda, centralne ogrzewanie) rozliczanych według liczników. Z treści umowy w żaden sposób nie wynika obowiązek uiszczenia przez powódkę zaliczki na poczet opłat za media w wysokości 800 zł miesięcznie.

Jak zostało to już wcześniej wskazane, a co jest bezsporne w niniejszej sprawie, powódka i pozwana nie dokonały zmiany treści umowy z dnia 16 lipca 2010 roku, podczas gdy, zmiana treści tej umowy, stosownie do treści art. 77 § 1 k.c. wymagała zachowania przez strony formy pisemnej. Powódka nie wykazała również, aby strony postępowania w formie ustnej ustaliły, iż na poczet opłat za media powódka uiszczać miała kwoty 800 zł miesięcznie. W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwana zakwestionowała, aby dokonywane przez powódkę wpłaty po 800 zł miały być uiszczane na poczet mediów. Poza własnymi twierdzeniami powódka nie przedstawiła żadnego dowodu wskazującego, iż strony procesu ustaliły, iż tytułem zaliczek na media powódka uiszczać miała kwoty 800 zł tytułem zaliczek na media. W szczególności dokonywane przez powódkę przelewy nie zawierały wskazania z jakiego tytułu powódka przelewa na rzecz pozwanej wskazane kwoty: tytułem czynszu czy też tytułem zaliczek na media. W poleceniach przelewu powódka wskazywała jedynie, iż są to opłaty „za(...)” bez bliższego sprecyzowania tytułu przelewu. Tym samym dokonywane przez powódkę na rzecz pozwanej przelewy w wysokości po 800 zł miesięcznie nie znajdują uzasadnienia w treści łączącej strony umowie najmu, z której to umowy nie wynika obowiązek uiszczania przez powódkę zaliczek na media w wysokości po 800 zł miesięcznie. Okolicznością bezsporną jest, że kwoty te były przekazywane na rzecz A. W., natomiast, nie została wykazana podstawa prawna dokonywania tych wpłat przez powódkę. W szczególności podstawy prawnej dokonywania tych wpłat nie stanowiły postanowienia umowy najmu z dnia 16 lipca 2010 roku. Z tych też względów Sąd nie podstaw do uwzględnienia powództwa w części w jakiej powódka domaga się zasądzenia od pozwanego kwoty 19.200 zł.

Ewentualne roszczenie powódki o zwrot kwoty 19.200 zł przelanej na rzecz pozwanej mogłyby być rozpoznawane, w ocenie tut. Sądu wyłącznie jako roszczenie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia i na zasadach określonych w art. 405-414 k.c. W niniejszej sprawie powódka, będąca prawnikiem, swoje żądanie wywodziła jednakże na podstawie postanowień umowy najmu z dnia 16 lipca 2010 roku, a nie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. W ocenie Sądu brak było podstaw do rozpoznawania żądania powódki zgłoszonego w pozwie w części dotyczącej zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki kwoty 19.200 zł z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, gdyż stanowiłoby to orzekanie ponad żądanie pozwu. Zasądzenie sumy pieniężnej, która wprawdzie mieści się w granicach kwotowych powództwa, lecz z innej podstawy faktycznej stanowi orzeczenie ponad żądanie pozwu.

Z tych względów i na podstawie powołanych przepisów prawa, na podstawie art. 347 k.p.c. Sąd uchylił w całości wyrok zaoczny z dnia 3 października 2013 roku i oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.(tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz. 490.). Na zasądzoną kwotę złożyły się kwoty cząstkowe 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Rozstrzygnięcia z punktu III wyroku uzasadnia treść art. 348 k.p.c. zgodnie z którym, koszty rozprawy zaocznej i sprzeciwu ponosi pozwany, choćby następnie wyrok zaoczny został uchylony, chyba że niestawiennictwo pozwanego było niezawinione lub że nie dołączono do akt nadesłanych do sądu przed rozprawą wyjaśnień pozwanego. Jako, że pozwana nie wykazała zaistnienia okoliczności zdejmującej z niej obowiązek poniesienia kosztów postępowania po wydanym wyroku zaocznym Sąd uznał o konieczności obarczenia A. W. kosztami sprzeciwu od wyroku zaocznego w postaci opłaty od sprzeciwu.

Z tych względów i na podstawie powołanych przepisów prawa Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.