Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Szeliga

Protokolant: st.sekr.sądowy Iwona Stefańska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2013 r.

sprawy B. B.

obwinionej o wykroczenie z art.48 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 14 maja 2013r. sygn. akt XI W 107/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100(sto) złotych tytułem kosztów postępowania przed sądem II instancji.

Sygn. akt IX Ka1088)13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 maja 2013r. Sąd Rejonowy w Kielcach obwinioną B. B. uznał za winną tego, że w dniu 4 września 2011r. w K. na ul. (...) nie dopełniła obowiązku przekazania pojazdu marki V. o nr rej. (...) wycofanego z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów , stanowiącego wykroczenie z art. 48 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji i za to na podstawie powołanego przepisu w zw. z art. 24§1i3kw wymierzył jej karę grzywny w wysokości 500 złotych . Na podstawie art. 624§1kpk w zw. z art. 119kpw zwolnił obwinioną B. B. od ponoszenia kosztów postepowania na rzecz Skarbu Państwa .

Apelację od tego wyroku wniosła obwiniona , która nie precyzując zarzutów podniosła, iż naruszono procedurę , bowiem nie dołączono do zawiadomienia o terminie rozprawy wniosku o ukaranie , co pozbawiło ją możliwości składania wniosków dowodowych. Nadto kwestionując opinię biegłego , wskazała , iż niezasadnie uznano , iż należący do niej samochód jest pojazdem wycofanym z eksploatacji , skoro posiada ubezpieczenie OC , a pozostaje unieruchomiony z powodu braku tablic rejestracyjnych , wskazała, iż żaden przepis nie nakazuje, by pojazd był przez właściciela użytkowany .

W konkluzji, jak należy się domyślać obwiniona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wniesiona przez obwinioną B. B. nie zasługuje na uwzględnienie .

Na wstępie odnieść należy się do zarzutu wskazującego na naruszenie prawa do obrony obwinionej, które to naruszenie polegać miało na nie doręczeniu B. B. łącznie z zawiadomieniem o pierwszym terminie rozprawy wniosku o ukaranie. Przedstawiony zarzut jest niezasadny z dwóch powodów. Przede wszystkim wskazać należy, że z akt sprawy niniejszej wynika, że podjęto próbę doręczenia obwinionej odpisu wniosku o ukaranie , bowiem skierowano na jej adres domowy przesyłkę w której prócz odpisu wyroku nakazowego znajdował się również odpis wniosku o ukaranie . B. B. jednak przesyłki tej nie odebrała , mimo, iż była ona prawidłowo – dwukrotnie awizowana (k.23) . Nadto z protokołu rozprawy (k.40) z dnia 9 marca 2012r. , gdzie obwiniona po raz pierwszy składała wyjaśnienia przed Sądem wynikało, iż oświadczyła, że odpis wniosku o ukaranie otrzymała. Ponadto zwrócić uwagę należy, że aktualne postepowanie toczyło się po uchyleniu wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 16 kwietnia 2012r. , które to orzeczenie wraz z uzasadnieniem zostało doręczone obwinionej. W tej sytuacji skoro po uchyleniu wskazanego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania , po raz kolejny toczyło się postepowanie , a z dokumentów doręczanych obwinionej wprost wynikało o jaki czyn została ona obwiniona , to brak jest podstaw do uznania, iż pozbawiona została możliwości złożenia wniosku o przesłuchanie świadków , czy przedstawianie dowodów na swoją obronę . W tym zakresie uznać zatem należy zarzut naruszenia prawa do obrony obwinionej za pozbawiony jakichkolwiek podstaw.

Analiza akt sprawy niniejszej prowadzi do wniosku , że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe , ujawniając w jego toku wszystkie dowody konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy niniejszej. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dowody te ocenił , a ocena ta jest swobodna , zgodna z zasadami logiki , wiedzy i doświadczenia życiowego , a zatem pozostaje pod ochroną przepisu art.7 kpk.

Jak to trafnie wskazał Sąd Rejonowy , przeprowadzone dowody nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego , że pojazd marki V. o nr rej. (...) należący do B. B. , jest pojazdem wycofanym z eksploatacji w rozumieniu art. 3a ust.1 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji . W tym zakresie ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy poczynił w oparciu o opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego W. S. , który w oparciu o dokonane oględziny tego pojazdu ustalił, iż pozostaje on w bardzo złym stanie technicznym, tj. skorodowane są elementy nośne nadwozia , także elementy konstrukcyjne , progi wejściowe , natomiast ocenę stanu technicznego pozostałych elementów uniemożliwiał brak rozruchu . Jak wskazał biegły , taki stan techniczny przedmiotowego pojazdu dyskwalifikuje go z użytkowania po drogach publicznych , bowiem stwarza bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia, nie tylko osób ewentualnie poruszających się tym pojazdem , ale również dla innych uczestników ruchu drogowego . Biegły był stanowczy co do tego, że przedmiotowy pojazd z uwagi na fatalny stan techniczny nie może przejść badań technicznych , który to warunek musi zostać spełniony po to , by można by było go ponownie zarejestrować i dopuścić do ruchu drogowego. Uwzględniając zatem powyższe wnioski opinii biegłego , który to dowód słusznie został oceniony jako jasny pełny zawierający szczegółowe i logicznie uzasadnione wnioski , prawidłowo Sąd Rejonowy uznał , iż pojazd należący do obwinionej nie spełnia wymagań technicznych , zapewniających ochronę środowiska , zdrowia lub życia ludzi , a w związku z powyższym stanowi pojazd wycofany z eksploatacji w rozumieniu art. 3a ust.1 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji . W takiej sytuacji , niezależnie od argumentów obwinionej , przepisy tej ustawy pozostają stanowcze , co do obowiązków właścicieli takiego pojazdu, tj. obowiązku przekazania go przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów ( art. 18 wskazanej ustawy) .

Odnosząc się do apelacji obwinionej stwierdzić należy , iż ma ona charakter wyłącznie polemiczny . Wbrew bowiem zawartym tam wywodom okoliczność, iż przedmiotowy pojazd posiada ubezpieczenie OC świadczy jedynie o wykonaniu nałożonego na właściciela pojazdu obowiązku uiszczenia obowiązkowego, wymaganego przepisami ustawy ubezpieczenia . Obowiązek ten ustaje z chwilą zbycia lub wycofania pojazdu z ewidencji pojazdów. Opłata takiego ubezpieczenia nie ma zatem nic wspólnego z ustaleniem stanu technicznego samochodu, a wręcz przeciwnie stan techniczny , potwierdzony odpowiednimi badaniami technicznymi stanowi podstawę dopuszczenia go do ruchu drogowego. Nie znajdują uzasadnienia w świetle nie tylko wyjaśnień obwinionej, ale również zeznań świadka K. B. , podnoszone argumenty, iż jedyną przyczyną dla której nie użytkowano tego pojazdu była kradzież tablic rejestracyjnych . Choć fakt ten w istocie miał miejsce, to jednak z wyżej wskazanych relacji wynika, iż rzeczywistą przeszkodą w jego normalnym użytkowaniu był stan techniczny i brak funduszy na jego generalny remont.

Uwzględniając powyższe argumenty stwierdzić należy, iż nie budzącym wątpliwości jest to, że B. B. , która w dniu 8 sierpnia 2011 r otrzymała pismo zawierające polecenie przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu pojazdów lub punkt zbierania pojazdów podlegających kasacji w zakreślonym terminie , powyższego obowiązku nie wykonała , a zatem jej zachowanie wyczerpało znamiona art. 48 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji .

Wymierzając karę obwinionej Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił stopień winy i społecznej szkodliwości jej czynu . Należycie uwzględnił okoliczność, iż zachowanie obwinionej cechował upór , zaś przedmiotowy pojazd pozostawiła w miejscu publicznym , gdzie nie tylko szpecił swoim widokiem, ale również zanieczyszczał okolice . Dlatego też wymierzoną karę grzywny w wysokości 500 zł należy uznać za sprawiedliwą i adekwatną do powyższych okoliczności.

Mając na uwadze wskazane wyżej argumenty Sąd Okręgowy na podstawie art. 109§2kpw w zw. z art. 437§1kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach postepowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 119kpw w zw. z art. 636§1kpk i art. 8 w zw. z art. 21 pkt.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dn. 23.06.1973r. ( Dz. U. z 1983r. nr 49 poz.223 ze zmianami)

SSO Anna Szeliga