Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowie – Wydział V Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący SSR Michał Bień

Protokolant stażysta Edyta Raś

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2015 r. w Tarnowie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...)spółki jawnej z sie­dzibą w C.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w upadło­ści układowej z siedzibą w S.

przy uczestnictwie po stronie pozwanej nadzorcy sądowego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej jako interwe­nienta ubocznego

o zapłatę kwoty 72.108,75 (słow­nie: siedemdziesiąt dwa tysiące sto osiem zło­tych siedemdziesiąt pięć groszy) zł wraz z odsetkami ustawowymi

I.  zasądza od strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej na rzecz strony po­wo­dowej Przedsiębiorstwa (...)spółki jawnej kwotę 72.108,75 (słow­nie: siedemdzie­siąt dwa tysiące sto osiem złotych siedemdziesiąt pięć groszy) zł wraz z odsetkami ustawowymi liczo­nymi od kwot:

1)  71.807,40 (słow­nie: siedemdziesiąt jeden tysięcy osiemset siedem zło­tych czterdzieści groszy) zł od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia za­płaty,

2)  301,35 (słow­nie: trzysta jeden złotych trzydzieści pięć groszy) zł od dnia 02 marca 2015 r. do dnia za­płaty;

II.  zasądza od strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej na rzecz strony po­wo­dowej Przedsiębiorstwa (...)spółki jawnej kwotę 7.223,00 (słownie: siedem ty­sięcy dwieście dwadzieścia trzy) zł tytułem zwrotu kosztów postę­po­wania w tym kwotę 3.617,00 (słownie: trzy tysiące sześćset sie­demnaście) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowe­go.

SSR Michał Bień

Sygn. akt V GC 834/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 10 grudnia 2015 r.

I

Strona powodowa Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna z siedzibą w C. w pozwie wniesionym
w po­stępowaniu upominawczym skierowanym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej domagała się zasą­dze­nia kwoty 72.108,75 (słownie: siedemdziesiąt dwa tysiące sto osiem złotych siedemdziesiąt pięć groszy) zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot

⚫

71.807,40 (słownie: siedemdziesiąt jeden tysięcy osiemset siedem zło­tych czterdzieści groszy) zł od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty oraz

⚫

301,35 (słownie: trzysta jeden złotych trzydzieści pięć groszy) zł od dnia 02 marca 2015 r. do dnia zapłaty

a także kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na uzasadnienie pozwu strona powodowa wskazała, że Przedsiębior­stwo (...)spółka jawna i strona pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pozostawały przedsiębiorcami.

Strona powodowa podniosła dalej, że w ramach prowadzonej działalno­ści gospodarczej sprzedała stronie pozwanej artykuły handlowe, w związku
z czym w dniu 01 grudnia 2014 r. wystawiła fakturę VAT numer (...) opiewającą na kwotę 71.807,40 zł oraz w dniu 30 grudnia 2014 r. fakturę VAT numer (...) obejmującą kwotę 301,35 zł.

Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna wskazała, że strona pozwana odebrała powyższe faktury VAT ak­ceptując wszystkie warunki sprzedaży oraz znajdujące się na nich pozycje nie zgłaszając do nich żadnych zastrzeżeń. (...) spółka z ograniczo­ną odpowiedzialnością miała uregulować należność w formie przelewu na ra­chu­nek bankowy strony powodowej w odniesieniu do faktury VAT numer (...) do dnia 30 stycznia 2015 r. zaś w odniesieniu do faktury VAT numer (...) do dnia 28 lutego 2015 r. Pomimo spełnienia wszystkich świadczeń wynikających z powyższych transakcji strona pozwana nie dokonała zapłaty przekraczając tym samym wynikające z faktur VAT terminy zapłaty. (...)spółka jawna wielokrotnie wzywała stronę pozwaną do uregulowania należności, jednak nie przyniosło to spodziewanych efektów (k. 2 – 7).

Na podstawie odpisów dokumentów i wydruków dołączonych do pozwu oraz twierdzeń zawartych z uzasadnieniu pozwu Sąd Rejonowy w Tarnowie V Wydział Gospodarczy w dniu 20 maja 2015 r. wydał nakaz zapłaty w postępo­waniu upominawczym, którym nakazał stronie pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, aby zapłaciła na rzecz strony powodowej Przedsiębiorstwa (...)spółki jawnej kwotę 72.108,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

⚫

71.807,40 zł od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty

⚫

i 301,35 zł od dnia 02 marca 2015 r. do dnia zapłaty

oraz kwotę 4.519,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu, albo wniosła w tymże terminie sprzeciw (k. 25).

W piśmie procesowym wniesionym w dniu 02 lipca 2015 r. (data oddania przesyłki w placówce pocztowej operatora pocztowego obowiązanego do świadczenia usług powszechnych) pełnomocnik strony pozwanej poinformował Sąd Rejonowy w Tarnowie, iż postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział XII Gospodarczy ogłosił upadłość (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z możliwo­ścią zawarcia układu oraz o wyznaczeniu w sprawie upadłościowej nadzorcy sądowego (k. 28).

W dniu 19 sierpnia 2015 r. (data oddania przesyłki w placówce pocztowej operatora pocztowego obowiązanego do świadczenia usług powszechnych) nad­zorca sądowy strony pozwanej jako interwenient uboczny wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, którego odpis został mu doręczony w dniu 05 sierpnia 2015 r., wnosząc o obciążenie strony powodowej kosztami postępowa­nia.

Na uzasadnienie sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazał, iż zgodnie z infor­macjami przekazanymi przez zarząd upadłej spółki faktycznie w księgach strony pozwanej ujęte zostały zobowiązania w stosunku do strony powodowej na kwotę 72.108,75 zł, jednakże księgi te nie odzwierciedlały żądania (...)spółka jawna w zakresie należ­ności ubocznych, tj. odsetek ustawowych.

Nadzorca sądowy podniósł, iż strona powodowa w pozwie skierowanym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zachowała dość bierną postawę dowodową w zakresie uzasadnienia żądania odsetek us­ta­wowych od dnia 31 stycznia 2015 r. oraz od dnia 02 marca 2015 r., gdyż przedstawiła wyłącznie faktury VAT, które nie zostały podpisane przez stronę pozwaną. Z treści faktur VAT nie wynikało czy, a tym bardziej kiedy zostały do­ręczone stronie pozwanej. Nie stanowiły również potwierdzenia ustaleń stron co do terminu płatności za poszczególne towary objęte fakturami VAT.

Nadzorca sądowy strony pozwanej wskazał, iż jedynym dokumentem po­twierdzającym jakąkolwiek datę, od której mogłaby być mowa o opóźnieniu
w spełnieniu świadczenia pieniężnego przez stronę pozwaną było wezwanie do zapłaty z dnia 25 marca 2015 r. wraz z pocztowym potwierdzeniem nadania
z dnia 26 marca 2015 r., co przy przyjęciu zwykłego obiegu pocztowego potrzeb­nego dla doręczenia przesyłki listowej z T. do S. mogło u­za­sad­niać przyjęcie zwłoki w zapłacie należności stronie powodowej jednakże nie wcześniej niż od dnia 30 marca 2015 r. Tym samym w orzeczeniu zasądzają­cym należność na rzecz strony powodowej bieg tego terminu powi­nien być wska­zany od dnia 31 marca 2015 r. dla całej należności dochodzonej pozwem.

Nadto nadzorca sądowy ustanowiony dla strony pozwanej zarzucił, że zgodnie z treścią art. 137 ¹. ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 233 z późn. zm.) koszty postę­powania sądowego zainicjowanego przez wierzyciela po ogłoszeniu upadłości układowej dłużnika obciążają w całości stronę inicjującą postępowanie sądowe. W stosunku do strony pozwanej upadłość została ogłoszona w dniu 28 kwietnia 2015 r. a pozew został złożony w dniu 07 maja 2015 r. czyli po dacie ogłoszenia upadłości, wobec czego koszty niniejszego postępowania powinny obciążać stro­nę powodową w całości (k. 40 – 41).

Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 r. pełnomocnik strony powodowej oświadczył, iż strona powodowa dokonała zgłoszenia wierzytelności objętej po­zwem, lecz nie miał wiedzy, czy wierzytelność znalazła się na liście wierzytel­ności i czy taka lista wierzytelności powstała (k. 56).

Bezsporne było, że Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna oraz (...) spółka z ograniczoną od­powiedzialnością w upadłości układowej jako spółki handlowe pozostawały przed­siębiorcami. Poza sporem było, że w ramach prowadzonej działalności go­spodarczej Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna sprzedała (...) spółce z ograniczoną odpowie­dzialnością artykuły handlowe. Nie było sporu co do tego, że w związku z za­war­ciem umów sprzedaży Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna wystawiło w dniu 01 grudnia 2014 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 71.807,40 zł oraz w dniu 30 grudnia 2014 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 301,35 zł. Poza sporem było, że postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Cen­trum w Szczecinie Wydział XII Gospodarczy ogłosił upadłość dłużnika (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z możliwością zawarcia układu oraz wyznaczył nadzorcę sądowego w osobie W. D..

II

Bezsporne było, że Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna oraz (...) spółka z ograniczoną od­powiedzialnością w upadłości układowej jak spółki handlowe pozostawały przedsiębiorcami (k. 2 – 7, k. 10 – 13, k. 14 – 17). Poza sporem było, że w ra­mach prowadzo­nej działalności gospodarczej Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna sprzedała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością artykuły handlowe (2 – 7, k. 18, k. 19, k. 40 – 41). Nie było sporu co do tego, że w związku z zawarciem umów sprze­daży Przedsiębiorstwo (...)spół­ka jawna wystawiło w dniu 01 grudnia 2014 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 71.807,40 zł (k. 2 – 7, k. 18, k. 40 – 41) oraz w dniu 30 grudnia 2014 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 301,35 zł (k. 2 – 7, k. 19, k. 40 – 41). Poza sporem było, że postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział XII Gospo­darczy ogłosił upadłość dłużnika (...) spółki z ograniczoną odpowie­dzialnością z możliwością zawarcia układu oraz wyznaczył nadzorcę sądowego w osobie W. D. (k. 28, k. 30 – 33 verte).

Sąd Rejonowy w Tarnowie ustalił ponadto następujący stan fak­tycz­ny:

Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna sprzedało (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialno­ścią artykuły handlowe za cenę 71.807,40 zł „brutto”, w związku z czym w dniu 01 grudnia 2014 r. wystawiła fakturę VAT numer (...) z terminem płatności ceny sprzedaży określonym w tej fakturze na dzień 30 stycznia 2015 r.

Dowód: odpis faktury VAT numer (...) z dnia 01 grudnia 2014 r. – k. 18.

Następnie Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna sprzedało (...) spółce z ograniczoną odpo­wiedzialnością artykuły handlowe za cenę 301,35 zł „brutto”. W związku ze sprzedażą w dniu 30 grudnia 2014 r. wystawiło fakturę VAT numer (...) z terminem płatności ceny sprzedaży określonym w tej fakturze na dzień 28 lutego 2015 r.

Dowód: odpis faktury VAT numer (...) z dnia 30 grudnia 2014 r. – k. 19.

Zakupione u strony powodowej artykuły metalowe – liny stalowe zostały załadowane w dniu 03 grudnia 2014 r.

Dowód: odpis zlecenia transportowego z dnia 03 grudnia 2014 r. – k. 50.

W dniu 02 stycznia 2015 r. zostały dostarczone do strony pozwanej.

Dowód: odpis listu przewozowego numer (...) – k. 51.

Pismem z dnia 25 marca 2015 r. strona powodowa Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna skierowało do strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 72.108,75 zł w terminie trzech dni od otrzymania pisemnego wezwania.

Dowód: odpis pisma z dnia 25 marca 2015 r. stanowiącego przedsą­dowe wezwanie do zapłaty – k. 20.

W kolejnym piśmie z dnia 15 kwietnia 2015 r. Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna wezwało ponownie (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością do zapłaty kwoty 72.108,75 zł w terminie pięciu dni od daty otrzymania wezwania.

Dowód: odpis pisma z dnia 15 kwietnia 2015 r. stanowiącego we­zwanie do zapłaty – k. 22 – 23.

Z wydruku informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców wydanego na dzień poprzedzający datę wniesienia pozwu
w ni­niejszej sprawie, tj. na dzień 06 maja 2015 r. nie wynikało, aby wobec strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zosta­ła ogło­szona upadłość.

Dowód: wydruk informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu
z rejestru przedsiębiorców KRS – k. 14 – 17.

Obwieszczenie o ogłoszeniu upadłości układowej wobec (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ukazało się w Monitorze Sądowym
i Gospodarczym z dnia 26 maja 2015 r.

Dowód: wydruk strony Monitora Sądowego i Gospodarczego z dnia 26 maja 2015 r. – k. 52.

Powyższy stan faktyczny sprawy został także uznany w części za bez­sporny na podstawie art. 230. k.p.c.

Otóż bezsporne było to, że Przedsiębior­stwo (...)spółka jawna oraz (...) spółka z ograni­cz­o­ną odpowiedzialnością w upadłości układo­wej jako spółki handlowe pozosta­wa­ły przedsiębiorcami. Poza sporem było, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna sprzedała (...) spółce z ograniczoną odpowie­dzialnością artykuły handlowe. Nie było sporu co do tego, że w związku z za­warciem umów sprzedaży Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna wystawiło w dniu 01 grudnia 2014 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 71.807,40 zł oraz w dniu 30 grudnia 2014 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 301,35 zł. Poza sporem było, że postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Cen­trum w Szczecinie Wydział XII Gospodarczy ogłosił upadłość dłużnika (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z możliwością zawarcia u­kładu oraz wyznaczył nadzorcę sądowego w osobie W. D..

Fakty te przytoczone przez stronę powodową w pozwie bądź też przez stronę pozwaną w piśmie procesowym z dnia 30 czerwca 2015 r. jak i przez nadzorcę sądowego działającego w charakterze interwenienta ubocznego
w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie doczekały się z przeciwnej strony wyraź­nego zaprzeczenia czy też potwierdzenia. Skoro zatem strona przeciwna nie wypo­wiedziała się co do przytoczonych okoliczności, fakty te sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy w szczególności dowody z odpisów dokumentów zalega­jących w aktach sprawy, mógł uznać za przyznane a w konsekwencji za rzeczy­wiście zaistniałe.

Rekonstrukcji stanu faktycznego sąd dokonał w znacznej części na pod­stawie dokumentów, od­pisów dokumentów i wydruków zgromadzonych w toku postępowania dowodowego. Sąd nie dopatrzył się uchy­bień w ich treści oraz formie.

Dowody tak z dokumentów urzędowych jak i z dokumentów prywatnych o­raz z odpisów tych dokumentów jak i z wydruków sąd uznał w ca­łości za au­tentyczne i wiary­godne. Żadna ze stron ich nie kwestionowała, tak pod wzglę­dem poprawności formal­nej jak i materialnej. Nie u­jawniły się też ja­kiekol­wiek okoliczności podwa­żające moc dowo­dową tych do­ku­mentów, które należa­łoby brać pod uwagę z u­rzę­du. Do­mnie­mania, z któ­rych korzystają do­ku­menty u­rzę­dowe jak i prywatne [auten­tyczno­ś­ci i złożenia zawartego w nim oświad­cze­nia przez o­sobę, która podpi­sała dokument prywatny ( vide: T. Ereciń­ski, „Ko­deks postę­powania cywil­nego. Ko­men­tarz. Część pierwsza. Postępo­wanie roz­po­znawcze. Część druga. Po­stępowa­nie zabezpieczające. Tom 1”, wydanie 2, Wy­dawnictwo Prawnicze Lexi­sNexis, War­szawa 2007 r., pod red. T. Ere­cińskie­go, s. 576, teza 11 do art. 245, s. 590, teza 1 do art. 253)], pozostały niewzru­szone. Dokumenty urzędo­we zostały spo­rządzone zgod­nie z wła­ściwy­mi prze­pisami przez powo­ła­ne do tego or­gany państwowe i w zakresie ich kom­pe­tencji, w związku z czym w świetle art. 244. § 1. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c. sta­nowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei doku­menty prywatne stanowiły do­wód te­go, że o­soby, które je podpi­sały, zło­ży­ły oświadczenia za­warte w doku­men­tach (art. 245. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.). Z kolei wy­druki stanowiły dowód co treści, która została w nich zawarta (k. 309. k.p.c. w zw. z art. 245. k.p.c. i w zw. z art. 13. § 2. k.p.c.).

Sąd postanowił pominąć dowód z stron w tym z przesłuchania pozwa­nego, gdyż zgło­szone pozostałe środki dowodowe pozwoliły w wystarczający stopniu wyjaśnić fakty istotne dla rozstrzy­gnięcia sprawy (art. 299. k.p.c. w zw.
z art. 227. k.p.c.).

III

Sąd Rejonowy w Tarnowie zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i zostało w całości uwzględnione.

Strona powodowa Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna wystą­piła z żądaniem zasądze­nia od strony po­zwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej sumy 72.108,75 zł na podsta­wie art. 535. § 1. k.c. oraz art. 471. k.c., art. 476. k.c. i art. 477. § 1. k.c. wraz z odsetkami liczo­nymi od kwot

⚫

71.807,40 (słownie: siedemdziesiąt jeden tysięcy osiemset siedem zło­tych czterdzieści groszy) zł od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty oraz

⚫

301,35 (słownie: trzysta jeden złotych trzydzieści pięć groszy) zł od dnia 02 marca 2015 r. do dnia zapłaty

na podstawie art. 359. § 1. i § 2. k.c. w zw. z art. 481. § 1. i § 2. zd. I. k.c.

Zgodnie z art. 535. § 1. k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobo­wiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a ku­pujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Stosownie do treści art. 547. § 1. k.c. jeżeli ani z umowy, ani z zarządzeń określających cenę nie wynika, kogo obciążają koszty wydania i odebrania rze­czy, sprzedawca ponosi koszty wydania, w szczególności koszty zmierzenia lub zważenia, opakowania, ubezpieczenia za czas przewozu i koszty przesłania rzeczy, a koszty odebrania ponosi kupujący.

W myśl art. 353 ¹. kc. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Stosownie do brzmienia art. 471. k.c. dłużnik obowiązany jest do napra­wienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowią­zania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem o­ko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Po myśli art. 476. k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świad­czenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wy­padku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczno­ści, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie do treści art. 477. § 1. k.c. w razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać, niezależnie od wykonania zobowiązania, naprawienia szkody wy­nikłej ze zwłoki.

Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czyn­ności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego wła­ści­we­go organu (art. 359. § 1. k.c.).

Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny spo­sób o­kreślona, należą się odsetki ustawowe (art. 359. § 2. k.c.).

Po myśli art. 481. § 1. k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świad­czenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, cho­ciażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odse­tek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481. § 2. zd. I. k.p.c.).

Norma art. 535. § 1. k.c. zawiera regulację statu­ują­cą umowę sprzedaży, o­kre­śla elementy przedmiotowo istotne ( essentialia negotii) umowy sprzedaży o­raz zasadnicze obo­wiązki stron umowy sprzedaży. Stosownie do brzmienia te­go przepisu umowa sprzedaży pozostaje umową konsensualną, tj. dochodzi do skutku w wyniku o­sią­gnięcia porozumienia przez kontrahentów, jest umową dwustronnie zobo­wią­zu­jącą, odpłatną oraz wzajemną, gdyż świadczenie jednej strony umowy sprze­daży ma stanowić ekwiwalent świadczenia drugiej strony.

Podstawowymi obowiązkami sprzedawcy wynikającymi z u­mowy sprze­daży jest przeniesienie na kupującego własności sprzeda­wanej rzeczy i jej wy­danie kupującemu natomiast na kupującym ciąży obowią­zek odebrania sprze­danej rzeczy i zapłaty umówionej ceny. Obowiązki te statu­owane zostały
w przepisie art. 535. § 1. k.c.

Na podstawie poczynionych ustaleń faktycznych należało stwierdzić, że pomiędzy Przedsiębiorstwem (...)spółką jawną z siedzibą w C. a (...) spółką z ograni­czoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. do­szło do zawar­cia umowy zawierającej elementy przedmioto­wo istotne właściwe dla umowy sprze­da­ży,
w wy­niku której Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna zobowiązało się sprzedać (...) spółce z ograni­czoną odpowiedzialnością towary w postaci lin stalowych zaś (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zobowiązała się do zapłaty ceny sprzedaży.

W wyniku zawartej umowy strona powo­dowa w całości wykonała swe o­bo­wiązki, tj. przeniosła na kupującego własność sprzedanych rzeczy i wy­dała mu rzeczy, czego nie można powiedzieć o stronie pozwanej. Umowa obligowała stronę po­zwaną do zapłaty ceny i odebrania sprzeda­nych rzeczy, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układo­wej do dnia zamknięcia rozprawy i wydania wyro­ku jed­nak nie uczyniła zadość w spo­sób na­leżyty swe­mu pod­stawowe­mu obowiązko­wi. O ile bowiem sprzedawca wywiązał się ze swych obowiązków w całości, to kupujący w ogólne nie zrealizował ciążą­cego na nim obo­wiązku, tj. nie za­płacił ceny za przed­mioty, które zo­stały mu sprzedane i wydane. Czę­ściowo zatem (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej zobowiązania swe­go należycie nie wyko­nała, gdyż w chwili wniesienia pozwu i na chwilę zamknięcia rozprawy w dalszym ciągu nie spełniła swego świad­cze­nia w kwocie 72.108,75 zł.

Nie spełniając swego świad­czenia w postaci zapłaty ceny za sprzedane
i wydane rzeczy pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzial­nością w upadłości układowej sprzenie­wierzyła się nie tylko obowiąz­kowi kupu­jące­go sformułowa­nemu w art. 535. § 1. k.c., tj. po­legającemu na zapłacie umó­wionej ceny ale i zasa­dzie leżącej u pod­walin prawa zo­bo­wiązań, zgodnie z któ­rą pacta sunt servanda. Skoro bowiem (...) spółka z ograniczoną od­powiedzialnością w upadłości układowej zdecydowała się za­wrzeć umowy,
w ra­mach których kupowała kon­kretne rzeczy – liny stalowe – a rezultat umowy został osiągnięty, tj. umówione rzeczy zostały wyda­ne stronie pozwanej, to o­bo­wiązana była również do spełnienia swego wzajemnego świadczenia pole­ga­ją­ce­go na zapłacie sprzedawcy umówio­nej ceny w termi­nie wynikającym z faktury VAT. Inne roz­wiązanie w po­staci braku spełnienia świadczenia z ty­tułu zawartej przez stronę po­zwaną umowy sprzedaży doprowadzi­łoby do zdestabi­lizowania pewności ob­rotu. Usankcjonowanie takiego stanu rze­czy spowodowa­łoby trudne do przyjęcia konsekwencje. Brak przy tym do­wodu, aby strona po­wo­dowa za­mierzała zwol­nić (...) spółkę z ograniczoną odpowie­dzialno­ścią
w u­padłości układowej z długu bądź też zgodziła się na przesunię­cie terminu płatności zapłaty choćby części ceny, skoro nie tylko wzywała ją do zapłaty, ale wskazywała rów­nież wy­sokość jej zobowiązania, ostatecznie zaś wystąpiła ze stosownym po­wódz­twem. O tym natomiast, że występujący z po­zwem podmiot legitymowany był do dochodze­nia zapłaty ceny za sprzedaż umówionych rze­czy, przeko­nywała treść art. 535. § 1. k.c. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej nie uczy­ni­ła przy tym użytku z żad­ne­go z u­prawnień z tytułu umowy sprzedaży, z któ­rych skorzystanie pozwo­li­łoby uz­nać, że nie popadła w zwłokę ze spełnie­niem swego świadczenia.
W szczegól­ności nie pod­niosła żadnych za­istniałych w rze­czywistości zarzutów względem u­praw­nienia sprzedaw­cy, które u­za­sadnić mo­głyby powstrzymanie się przez ku­pującego z zapłatą ceny czy też zapła­tę ceny z u­chybieniem u­mow­nego termi­nu.

Zważywszy przy tym na zaoferowane przez strony i przeprowadzone dowody nale­ża­ło stwierdzić, iż okoliczności uzasadniających w jaki­kolwiek spo­sób uchybienie terminowi zapłaty z tytułu zawartej umowy sprzeda­ży strona po­zwana nie wykazała zaś „reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozu­miana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spo­czy­wa on na stronie powo­do­wej. Jeżeli strona powodowa udowod­niła fakty prze­mawiają­ce za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udo­wodnienia ekscepcji i faktów uzasad­nia­ją­cych jej zdaniem oddalenie po­wódz­twa” (tak Sąd Najwyż­szy w wyro­ku z dnia 20 kwietnia 1982 r., sygn. akt I CR 79/82, nie publ., LEX nr 8416). Jeżeli zatem Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna przed­stawiło środki dowodowe w postaci odpisów doku­men­tów prywatnych, któ­rych treść uzasad­niała roszczenie, to (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w upadłości układowej powinna przy­najm­niej pod­ważyć prawdzi­wość wniosków wynikających z odpisów tych dokumentów przedsta­wionych w toku postępowa­nia przez stro­nę powodową, co spowodo­wałoby, iż ciężar dowodu znów spo­cząłby na stronie powodowej zgodnie z tre­ścią art. 6. k.c. Trudno przy tym uznać zgodnie ze stanowiskiem nadzorcy sądowej strony pozwanej, że w faktu­rach VAT wystawionych w związku z zawarciem umów sprzedaży pomiędzy stronami sprzedawca jako terminy płatności cen sprzedaży ujawnił inne daty aniżeli uzgodnione z kupującym. Sama strona pozwana jak i interwenient uboczny strony pozwanej takiej okoliczności nie podnosili.

Sąd uznał przy tym, iż nie ma pod­staw do dalszego uzu­pełnienia z urzędu postępowa­nia dowodowego. W tym zakresie sąd nie mógł wyręczać strony
i niejako w za­stępstwie przeprowadzać taki dowód, gdyż takie postępowanie by­łoby sprzeczne z zasadą kontradyktoryjności. Zgodnie ze sta­nowiskiem Sądu Naj­wyższego „od 1 lipca 1996 r. wskutek zmiany treści art. 232 KPC oraz skre­śle­nia § 2 w art. 3 KPC nastąpiło zniesienie zasady odpo­wie­dzialności sądu za wynik postępowania dowodowego” (tak Sąd Naj­wyższy w wyroku z dnia 07 października 1998 r. sygn. akt II UKN 244/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 20, poz. 662 i w wyroku z dnia 30 czerwca 2000 r., sygn. akt II UKN 615/99, publ. OSNAP 2002 r., nr 1, poz. 24). Rola sądu w sprawie winna ogra­niczać się jedy­nie do pozostawania obiektywnym arbitrem w sporze stron (za­sada kontradyk­toryjno­ści). Sąd jedynie wyjątkowo może wy­kazywać inicjatywę dowodową, spoczywającą cały czas na stronach pod groźbą przegrania proce­su. Zdanie powyższe pozostaje w pełni zgodne z przy­jętą linią orzecznictwa i wykładnią Sądu Naj­wyższego, w myśl której „możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wska­zanego przez strony nie oznacza, że sąd obowiązany jest zastąpić własnym działaniem bezczynność strony. Jedynie w szczególnych sytu­acjach procesowych o wyjątkowym charakterze sąd powi­nien skorzystać ze swojego upraw­nienia do podjęcia inicjatywy dowodowej (art. 232 kpc)” (tak Sąd Najwyż­szy w wyroku z dnia 05 listopada 1997 r., sygn. akt III CKN 244/97, publ. OSNC 1998 r., nr 3, poz. 52). Brak postępowania dowodo­wego prowadzonego z u­rzę­du był przy tym usprawiedliwiony w świetle poglądu Sądu Najwyższego, w myśl któ­re­go „działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu nie wska­za­nego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 kpc dopusz­czalne tylko w wy­jąt­kowych sytu­acjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiek­tywi­zowanej oce­nie przekonania o konieczności jego prze­prowadzenia” (tak Sąd Najwyższy
w wyroku z dnia 09 września 1998 r., sygn. akt II UKN 182/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 17, poz. 556). Pogląd ten pozostaje tym bardziej ak­tualny w świetle obecnie obowiązującego kodeksu postępowa­nia cywilnego a w szczególności
w kontekście zmian wprowadzonych ustawą z dnia 02 lipca 2004 r. o zmianie u­sta­wy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 172 poz. 1804).

Przytoczony wyżej in extenso przepis art. 471. k.c. normuje zasadę odpo­wiedzialności dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zo­bowiązania zwanej odpowiedzialnością kontraktową. Odpowiedzialność sta­tuowa­na art. 471. k.c. uzależniona została od zaistnienia kumulatywnie kilku przesła­nek a mianowicie niewykonania zobowiązania bądź też nienależytego wykonania zobowiązania, szkody powstałej w wyniku niewykonania bądź też nie­nale­żytego wykonania zobowiązania, związku przyczynowego pomiędzy nie­wykona­niem bądź też nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą oraz winy dłużnika.

Ciężar udowodnienia zaistnienia trzech spośród czterech przesłanek odpo­wiedzialności powszechnie zwanej kontraktową spoczywa na wierzycielu. Na­wet jednak ich udowodnienie nie gwarantuje definitywnego przypisania od­powiedzialności dłużnika z tego tytułu. Po stronie dłużnika bowiem zgodnie
z brzmieniem części końcowej art. 471. k.c. ( verba legis art. 471. in fine k.c.: „…chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem oko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”) istnieje możliwość egzoneracji, tj. wykazania, że nie ponosi on odpowiedzialności za niewykonanie bądź też nienależyte wykonanie zobowiązania w szczególności poprzez przed­stawienie o­ko­liczności, z których wynikać będzie, że niewykonanie bądź też nienależyte wy­konanie zobowiązania było następstwem sytuacji, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Fakt braku zapłaty przez (...) spółkę z ograniczoną odpowie­dzialnością w upadłości układowej aż do dnia zamknięcia roz­prawy i na dzień wydania wyroku Przedsiębiorstwu (...)spółce jawnej środ­ków pie­nięż­nych w wyso­kości odpo­wiadającej sumie objętej żądaniem pozwu a stanowiącej cenę pozostałą do zapłaty z ty­tułu sprzeda­ży do­pro­wa­dził do konkluzji, że kupu­ją­cy popadł względem sprzedawcy w zwłokę w wy­konaniu zobowiązania z u­mo­wy sprzedaży za­wartej z Przedsię­biorstwem (...)spółką jawną. Wnio­sek taki naka­zywało przyjąć brzmienie art. 471. k.c. Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna nie otrzymało środ­ków pieniężnych od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialno­ścią w upadłości układowej w takiej wy­sokości, w jakiej została ustalona cena zgodnie z umową sprzedaży i w fakturach VAT wystawionych z tytu­łu sprze­danych rze­czy aż do dnia wydania wyroku. Jeśli zatem po­mimo ist­nienia umowy sprzedaży i o­bowiązku kupującego zapłaty umówionej ceny, kupujący takiej ceny nie płaci w odpowiedniej kwocie i termi­nie, to jako dłużnik sprzedaw­cy
z te­go tytułu po­pada co najmniej w opóź­nienie i powoduje po­wstanie szkody
w mieniu sprze­dawcy, którego majątek nie po­większa się na skutek braku fi­zycznego uzyska­nia środków pieniężnych w od­powiedniej wyso­kości. Nie­nale­żytym wykonaniem zobowią­zania pozosta­wał zatem sam stan zwłoki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej w wyko­naniu zobo­wiązania z za­wartej umowy sprzedaży sprowadzający się do zapłaty w cało­ści ceny. Dłużnik zaś do­puszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w ter­minie, a je­żeli ter­min nie jest oznaczony, gdy nie speł­nia świadczenia nie­zwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela, przy czym nie doty­czy to wypadku, gdy opóźnienie w speł­nieniu świadczenia jest następ­stwem okoliczności, za któ­re dłużnik odpowie­dzialności nie ponosi (art. 476. k.c.). Oko­liczność ta zaś oznaczała, że dłużnik nie wykonał zobowią­zania w tej części z przyczyn leżą­cych po jego stronie, zaś wniosek taki nakazywała przy­jąć treść art. 471. k.c.
w zw. z art. 476. k.c. Do­mniemania prawne statuowane po­woła­nymi przepisami art. 471. k.c. i art. 476. k.c. obcią­żały dłużnika oraz na­kazywały przyjąć, że nie dotrzy­mując terminu zapłaty po­zostawał w zwło­ce nie zaś w opóźnieniu.

Zważywszy na ustalony stan faktyczny i powyższe rozważania a także brzmienie art. 477. § 1. k.c. w zw. z art. 535. § 1. k.c. pozostawało stwierdzić, że stosownie do treści art. 477. § 1. k.c. Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna mogło zasadnie doma­gać się względem (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej wykonania zo­bowiązania z u­mowy sprzedaży. U­praw­nienie Przed­siębiorstwa (...)spółka jawna
z ty­tułu nienależytego wykona­nia zobowiązania przez kupujące­go sprowa­dzało się za­tem do możliwo­ści żą­dania wykonania przez (...) spółkę z o­graniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej umowy sprze­daży po­przez za­płatę nieuiszczonej do­tychczas ceny jak i do możliwości żądania na­prawienia szkody z tytułu zwłoki poprzez zapłatę odsetek ustawo­wych.

Co do rozstrzygnięcia o żądaniu zasądzenia odsetek od kwoty przez po­zwanego niezapłaconej uprzed­nio tytułem ceny sprzedaży to stwierdzić należa­ło, że zobowiązanie kupującego do zapłacenia umówionej ceny było zobowią­zaniem terminowym. Obo­wiązek za­płaty ceny powstał bo­wiem w chwili określo­nej zgodnie z treścią umów sprze­daży i faktur VAT jako terminy płatno­ści. Ter­min spełnienia takiego świad­czenia został zatem oznaczony przez czyn­ność prawną sta­tu­o­wa­ną prze­pisem art. 535. § 1. k.c. W przedmiotowym przy­padku kwota należna tytu­łem reszty ceny sprzedaży, która nie została zapłaco­na przez po­zwanego, winna zostać wypłacona w terminie wynikają­cym z umów sprzedaży i treści faktur VAT. Od dni następnych po dniach, w których termin płat­ności upłynął, strona pozwana pozostawała zatem w zwłoce z wyko­naniem świad­cze­nia w po­staci zapłaty ceny w taki zakresie, w jakim nie została dotych­czas uiszczona. Skoro zatem strona po­wo­dowa zażądała zasą­dzenia odse­tek od roszczenia objęte­go żądaniem pozwu czyli od kwot zaległych tytułem cen, które nie zostały dotychczas zapła­co­ne, od dni następnych po dniach bę­dą­cych termi­nami zapłaty tych kwot, to sąd zasądził odsetki od tych kwot, tj.

1)  71.807,40 zł od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty,

2)  301,35 zł od dnia 02 marca 2015 r. do dnia zapłaty.

Źródłem roszczenia odsetkowego zgodnie z hipotezą art. 359. § 1. k.c. pozostają czynność prawna, ustawa, orzeczenie sądu jak i decyzja właściwego or­ganu, przy czym o ile wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe (art. 359. § 2. k.c.).

Ustawowym źródłem powstania wierzytelności z tytułu zapłaty odsetek za opóźnienie pozostawał powołany wyżej przepis art. 481.§ 1. k.c. Z kolei przepis art. 481. § 1. zd. II. k.c. wskazywał na wysokość odsetek z tytułu opóź­nienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego, które w takiej sytuacji należały się w wysokości ustawowej.

Jako że ceny sprzedaży nie zostały zapłacone w całości, w związ­ku
z czym zapłata cen nie nastąpiła w terminach wynikających z u­mów za­wartych przez strony jak i z faktur VAT wystawionych w związku ze sprzedażą i z tego tytułu strona powodowa była uprawniona do uzyskania swoistego odszkodowa­nia w postaci kwoty odpo­wiadającej odsetkom ustawowym obliczo­nym od cen, które nie zostały zapłacone w termi­nach zapłaty i za okres od dnia wymagalno­ści do dni spóźnionego spełnienia świadczenia pieniężne­go, toteż sąd zasądził odsetki ustawowe od kwot wskazanych przez stronę powodową zgodnie z żą­daniem pozwu, tj. od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty w przypadku kwoty 71.807,40 zł i od dnia 02 marca 2015 r. do dnia zapłaty w przypadku kwoty 301,35. Strony nie wskazały bowiem w umowach sprzedaży innych wysoko­ści od­setek na­leż­nych z tytułu opóźnienia w zapłacie ceny.

Z uwagi na to, że sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości, zde­cydował – postę­pu­jąc w myśl dyrektywy odpowie­dzialnością za wynik postępo­wania – ob­ciążyć stronę po­zwaną kosztami postępo­wania wkła­dając na nią obo­wiązek zwrotu na rzecz strony po­wo­dowej kosz­tów po­stę­po­wa­nia przez nią po­nie­sio­nych.

Na koszty procesu, które w sumie wyniosły 7.223,00 zł, składały się opłata od pozwu w kwocie 3.606,00 zł (k. 9, pokwitowanie wpłaty na okładce akt) oraz wynagrodzenie pro­fesjonalnego pełnomocnika strony powodowej określone we­dług stawki mini­malnej obliczonej od warto­ści przedmiotu sprawy, tj.
w kwocie 3.600,00 zł a tak­że koszty opłaty skar­bo­wej od odpisu dokumentu stwierdzającego ustano­wienie zawodowego pełno­mocnika procesowego strony powodowej w kwocie 17,00 zł (k. 8 – 9).

Powstania innych kosztów postępowania żadna ze stron nie wykazała
i ich zasądzenia nie żądała.

Sąd postanowił obciążyć stronę pozwaną całością kosztów procesu
w łącznej kwocie 7.223,00 zł związanych z wnie­sieniem pozwu przez zawodo­we­go peł­nomocnika strony powodowej oraz zasądzić od (...) spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości układowej na rzecz strony powo­do­wej kwotę 7.223,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Koszty procesu zasądzone na rzecz strony powodowej obejmo­wały zatem kosz­ty związane
z opłatą od pozwu oraz z zastępstwem procesowym przez zawodo­we­go peł­no­moc­ni­ka, tj. kosz­ty wynagrodzenia jak i opłaty skarbowej od odpisu dokumentu peł­nomoc­nictwa.

Jednocze­śnie kwota 7.223,00 zł wskazana w punkcie II wy­roku od­powia­dająca całości kosztów postępowania musiała zostać ujęta w wy­rzecze­niu koń­czącym po­stę­powa­nie na za­sadzie unifikacji i koncentracji roz­strzygnię­cia
o kosztach po­stę­powa­nia jako wyraz rozstrzygnięcia o całości kosztów procesu. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania powinno bowiem znaleźć wyraz w o­rze­czeniu kończącym postępowanie i dotyczyć co do zasady wszystkich kosz­tów powstałych w związku z prowadzonym postępowa­niem cywilnym. Wynikało to wprost z zasady unifikacji i zasady koncentracji kosztów postępowania wyra­żonej w art. 108. § 1. k.p.c.

Nie znalazł sąd podstaw do tego, aby kosztami procesu obciążyć w cało­ści stronę powodową na skutek zastosowania normy art. 137 ¹. ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, zgodnie z którym ogłoszenie upadłości z możliwo­ścią zawarcia układu nie wyłącza możliwości wszczęcia przez wierzyciela spraw sądowych i administracyjnych o wierzytelności podlegające zgłoszeniu do masy upadłości jednak koszty postępowania obciążają wszczynającego po­stępowanie, jeżeli nie było przeszkód do umieszczenia wierzytelności w całości na liście wierzytelności.

Przede wszystkim w chwili wniesienia pozwu strona powodowa nie miała wiedzy na temat tego, że wobec (...) spółki z ograniczoną odpowie­dzialnością ogłoszono upadłość z możliwością zawarcia układu. Z przedłożone­go wraz z pozwem w dniu 07 maja 2015 r. wydruku informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców datowanego na dzień 06 maja 2015 r. wynikało, że na dzień poprzedzający wniesienie pozwu nie została ujawniona w Krajowym Rejestrze Sądowym informacja o ogłoszeniu upadłości wobec strony pozwanej. Co więcej, w kontekście treści sprzeciwu od nakazu zapłaty wniesionego przez nadzorcę sądowego (...) spółki z ograni­czo­ną odpowiedzialnością w upadłości układowej, nie można było przy­jąć, że nie istniały przeszkody do umieszczenia całej wierzytelności objętej żąda­niem pozwu, w którym Przedsiębiorstwo (...)spółka jawna domagało się stwierdzenia jej istnienia i zasądzenia, skoro nadzorca sądowy występujący z urzędu jako interwenient uboczny po stronie upadłej spółki zakwestionował zasadność żądania naliczenia odsetek ustawowych od kwot wskazanych w treści odpisów faktur VAT wystawionych w związku z zawartymi przez strony umowami sprzedaży. Wręcz przeciwnie sta­no­wi­sko nadzorcy sądowego determinowało konieczność zastosowania ogól­nych reguł rządzących kosztami procesu i zasądzenia zgodnie z nimi kosztów procesu na rzecz strony powodowej. Stanowisko nadzorcy sądowego wyrażone we wnie­sionym przez niego jako interwenienta ubocznego sprzeciwie od naka­zu zapłaty wskazywało, że jednak istniały przeszkody do umieszczenia całej wierzytelności wyrażonej w żądaniu pozwu na liście wierzytelności, skoro nad­zorca sądowy kwestionował zasadność zasądzenia odsetek ustawowych od kwot wskazanych w pozwie i w nakazie zapłaty od dat wymienionych zarówno w pozwie jak i w nakazie zapłaty, a to oznaczało, że dyspozycja art. 137 ^{( 1)}. ustawy prawo upadłościowe i naprawcze nie mogła znaleźć zastosowania. Co więcej strona pozwana ani działający na prawach interwenienta ubocznego nadzorca sądowy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w u­padłości układowej nie wykazali, aby została sporządzona lista wierzycieli choć­by według wersji przedstawionej przez dłużnika wraz wnioskiem o ogłosze­nie u­padłości lub w odpowiedzi na wniosek o ogłoszenie upadłości, z której wy­nikało, że cała wierzytelność strony powodowej objęta żądaniem pozwu w tym również w zakresie odsetek ustawowych liczonych zgodnie z żądaniem pozwu mogła znaleźć się na liście wierzytelności.

Wyżej wskazane względy zdecydowały o tym, że orzeczono jak w sen­tencji, uznając powództwo na pod­stawie art. 535. § 1. k.c. oraz art. 477. § 1. k.c. i art. 476. k.c. w zw. z art. 471. k.c. jak i przy zasto­so­waniu pozosta­łych po­wołanych w u­zasadnieniu przepisów za zasadne.

Rozstrzygnięcie o odsetkach znajdowało oparcie w brzmieniu art. 359. § 1. i § 2. k.c. w zw. z art. 481. § 1. i § 2. zd. I k.c.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98. § 1. i § 3. k.p.c. w zw. z art. 108. § 1. k.p.c. oraz art. 109. § 1. k.p.c. jak i na podstawie art. 13. ust. 1 i art. 18. ust. 1. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosz­tach sądowych w sprawach cywil­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.) oraz w oparciu o § 6. pkt 6) w zw. z § 2. ust. 2. zd. I. roz­porządze­nia Ministra Spra­wie­dliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynno­ści rad­ców praw­nych oraz pono­sze­nia przez Skarb Państwa kosztów po­mocy prawnej u­dzie­lo­nej przez radcę prawnego ustano­wio­nego z u­rzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490
z późn. zm.) a także art. 1. ust. 1. pkt 2) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o o­płacie skarbo­wej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 783 z późn. zm.).

SSR Michał Bień