Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi – X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący – SSR Paulina Kuźma

Protokolant - st. sekr. sąd. E. W.

po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2015 roku w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Uniwersytetowi Medycznemu w Ł.

o wynagrodzenie za pracę

1.  zasądza od (...) w Ł. na rzecz A. K. kwotę 3.330 (trzy tysiące trzysta trzydzieści) złotych tytułem wyrównania wynagrodzenia za pracę za okres od 1 stycznia 2014 roku do 30 września 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  nakazuje pobrać od (...) w Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 165 (sto sześćdziesiąt pięć) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu;

3.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 (pierwszym) rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.548,39 (dwa tysiące pięćset czterdzieści osiem i trzydzieści dziewięć setnych) złotych.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 marca 2015 roku A. K. wystąpiła przeciwko Uniwersytetowi Medycznemu w Ł. wnosząc o zasądzenie kwoty 3.330 złotych tytułem wyrównania wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2014 roku do 30 września 2014 roku wraz z odsetkami liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Na uzasadnienie swego stanowiska wskazała, że została pominięta przy przyznaniu podwyżek wynagrodzeń dla pracowników pozwanej za okres, w którym normalnie wykonywała pracę, pomimo że w stosunku do jej osoby nie zachodziły żadne określone regulaminem okoliczności wyłączające jej prawo do tej podwyżki. (pozew - k 2- 4)

Odpowiadając na pozew pismem z dnia 1 czerwca 2015 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła, iż charakter przyznanej dotacji przeznaczonej na podwyżki wynagrodzeń dla pracowników przejawia się na zasadach uznaniowości oraz swobodzie w dysponowaniu otrzymanymi środkami finansowymi. Podała, że okolicznością wyłączającą możliwość przyznania powódce podwyżki był zamiar rozwiązania z nią umowy o pracę zawartej na czas określony do dnia 30 września 2014 roku, przejawiający się w braku woli pozwanej przedłużenia tego stosunku. (odpowiedź na pozew – k 24-29)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. była pracownikiem (...) w Ł. od dnia 29 listopada 2011 roku do dnia 30 września 2014 roku, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku asystenta. Umowa o pracę łącząca strony sporu rozwiązała się z upływem czasu, na który została zawarta. (umowa o pracę – k 2 część B akt osobowych, świadectwo pracy – k 4 części C akt osobowych)

Powódce nie wręczono żadnego pisma informującego jej o tym, że umowa o pracę nie zostanie z nią przedłużona. (niesporne)

Pozwany (...) Medyczny w Ł. otrzymał z Ministerstwa Zdrowia dotację na podwyższenie wynagrodzenia dla pracowników Uczelni. Zgodnie z pismem z dnia 1 sierpnia 2014 roku komisja ds. podwyżek działająca w pozwanym zakładzie pracy w uzgodnieniu z reprezentatywnymi organizacjami związkowymi zdecydowała o przyznaniu podwyżek dla pracowników Uczelni od dnia 1 stycznia 2014 roku oraz przyjęła zasady przyznawania podwyżek.

Zgodnie z zasadami przyznawania podwyżek, podwyżki te uzyskać miała m.in. grupa nauczycieli akademickich zatrudnionych według stanu na dzień 30 czerwca 2014 roku, zaś wypłata wyrównania miała nastąpić we wrześniu 2014 roku.

Z grupy nauczycieli akademickich podwyżek miały nie otrzymać jedynie:

- osoby będące w okresie wypowiedzenia,

- osoby co do których podjęto (pisemnie wyrażony) zamiar o rozwiązaniu stosunku pracy,

- osoby z którymi rozwiązano stosunek pracy w okresie od 1 stycznia 2014 roku do dnia 30 czerwca 2014 roku,

- osoby przebywające na urlopach macierzyńskich, dodatkowych macierzyńskich, rodzicielskich, wychowawczych lub bezpłatnych,

(zasady przyznawania podwyżek – k 7-8)

Powódka pismem z dnia 7 października 2014 zwróciła się do pozwanego z prośbą o wypłacenie jej wyrównania wynagrodzenia za okres od dnia 1 stycznia do dnia 30 września 2014 roku. (podanie – k 9)

Pismem z dnia 2 listopada 2014 roku pozwany (...) odmówił powódce wypłaty podwyżki, wskazując, iż wszystkim pracownikom Uczelni zostały zagwarantowane minimalne stawki wynagrodzenia zasadniczego, że udzielone dotacje charakteryzowały się uznaniowością oraz swobodą dysponowania przyznanymi środkami finansowymi. Wskazał ponadto, iż brak przyznania powódce przedmiotowej podwyżki nastąpił z powodu zamiaru rozwiązania z nią stosunku pracy. (pismo – k 10)

W dniu 2 grudnia 2014 roku powódka wystosowała w stosunku do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty zaległości w należnym wynagrodzeniu za pracę od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia 30 września 2014 roku. (przedsądowe wezwanie do zapłaty – k 13)

W odpowiedzi na to wezwanie - piśmie z dnia 9 stycznia 2015 roku pozwany (...) podał, iż brak jest podstaw do uwzględniania przedstawionego żądania, argumentując, iż z notatki służbowej z dnia 16 lipca 2014 roku sporządzonej przez pracownika działu spraw osobowych z przebiegu rozmowy z bezpośrednim przełożonym powódki prof. dr hab. A. W. wynikało, że nie zostanie z nią przedłużone zatrudnienie i umowa wygaśnie z dniem 30 września 2014 roku. (pismo z dnia 9 stycznia 2014 roku – k 11)

Wysokość jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki liczonego według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 2 548,39 złotych. (zaświadczenie – k 33)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie zebranych dokumentów załączonych do akt sprawy, które pozostawały bezsporne pomiędzy stronami.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie bowiem z treścią art. 80 k.p. za wykonaną pracę pracownikowi przysługuje wynagrodzenie.

Podwyżka jest świadczeniem pochodzącym ze stosunku pracy o charakterze majątkowo przysparzającym, którą pracodawca jest zobowiązany wypłacić pracownikowi po spełnieniu przez niego konkretnych, z góry ustalonych zasad przyznawania podwyżki. Cechy te pozwalają zaklasyfikować podwyżkę jako jeden ze składników wynagrodzenia za pracę.

Zgodnie zaś z brzmieniem art. 18 k.p. postanowienia umów i innych aktów nie mogą być dla pracownika mniej korzystne niż przepisy prawa pracy, a kształtowanie stosunku pracy w sposób korzystniejszy nie stoi w sprzeczności z przepisami prawa. Za bezwzględnie obowiązujące na korzyść pracownika należy więc uznać zarówno przepisy kodeksu pracy, innych ustaw oraz aktów wykonawczych określających prawa i obowiązki pracowników oraz pracodawców, jak i postanowienia układów zbiorowych, regulaminów i statutów (art. 9 § 1 i 2 k.p.).

Ustalenia Sądu dokonane w przedmiotowej sprawie nie pozwalają na uznanie, że zasady, które pozwany ustalił, wyłączały powódkę z grupy uprawnionych do podwyżki.

Bezspornym w sprawie pozostaje, że zgodnie z załącznikiem nr 1 Tabeli A i B Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 11 grudnia 2011 roku w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni publicznej (Dz. U. za 2013 poz.1571), w którym określono miesięczne minimalne stawki wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli akademickich zatrudnionych na stanowiskach naukowo – dydaktycznych, naukowych i dydaktycznych, uwzględniających coroczny wzrost wynagrodzeń, wynagrodzenie w 2014 roku dla pracowników zatrudnionych na stanowisku asystenta określono na kwotę 2.245 złotych. Wynagrodzenie powódki faktycznie kształtowało się na poziomie wyższym i wyniosło w spornym okresie 2 548,39 złotych.

Nie znaczy to jednak, w ocenie Sadu rozpoznającego przedmiotową sprawę, iż powódka została wyłączona z grupy pracowników uprawnionych do podwyżki. Zasady bowiem ustalone przez pozwanego, a nie ulega wątpliwości, że pozwany był uprawniony do uznaniowego ich ukształtowania, zakładały przyznanie podwyżki wszystkim pracownikom zatrudnionym według stanu na dzień 30 czerwca 2014 roku, wyłączając w punkcie 2 zasad, enumeratywnie tych nauczycieli akademickich, którzy charakteryzowali się wskazaną cechą, sytuacją. Były to tylko:

- osoby będące w okresie wypowiedzenia,

- osoby, co do których podjęto (pisemnie wyrażony) zamiar o rozwiązaniu stosunku pracy,

- osoby, z którymi rozwiązano stosunek pracy w okresie od 1 stycznia 2014 roku do dnia 30 czerwca 2014 roku,

- osoby przebywające na urlopach macierzyńskich, dodatkowych macierzyńskich, rodzicielskich, wychowawczych lub bezpłatnych.

Pozwany nie wykazał zaś w toku procesu, by powódka należała do którejkolwiek ze wskazanych wyżej grup.

Wskazać w tym miejscu należy, że nieprecyzyjne sformułowanie zasad w zakresie przyznawania podwyżki, nie może być interpretowane na niekorzyść pracownika.

W szczególności nieprecyzyjność taka nie może być w ocenie Sądu usunięta przez następcze formułowanie zasad zawartych w wyjaśnieniu z dnia 12 grudnia 2014 roku, podpisanym przez dyrektora biura kadr pozwanej (nie tak jak porozumienie z dnia 1 sierpnia 2014 roku – przez Kanclerza i Kwestora) i przewodniczących zakładowych organizacji związkowych, że „osoby, co do których podjęto zamiar (wyrażony w formie pisemnej) o rozwiązaniu stosunku pracy” należałoby rozumieć w ten sposób, że podwyżka nie należy się tym wszystkim pracownikom do których nie podjęto decyzji o kontynuacji zatrudnienia do czasu wypłaty podwyżki. ( k 37)

Powyższa teza wynika z niespornego faktu, że powódka nie została w żaden sposób poinformowana o powyższej interpretacji, stanowiącej de facto zmianę zasad dotyczących przyznawania podwyżki – dodanie kolejnego kryterium negatywnego, wyłączającego prawo do spornego świadczenia, nie wyrażała też nigdy na tę zmianę zgody.

Dlatego też Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. M. na okoliczność zasad udzielania podwyżki, nieprzyznawania podwyżki osobom, z którymi ustawał stosunek pracy w 2014 roku i wobec których nie było zamiaru przedłużenia stosunku pracy. Okoliczności te nie wynikają bowiem w żaden sposób z podpisanego w dniu 1 sierpnia 2014 roku porozumienia.

Nadto z zasad przyznawania podwyżek nie wynika, na który moment należy dokonywać oceny - czy na moment przyjęcia zasad 1 sierpnia 2014 roku, czy na moment początku ich obowiązywania 1 stycznia 2014, czy też na moment dokonywania oceny zasadności ich zastosowania.

Z argumentacji pozwanego wynika, iż przyjmuje on ocenę według stanu na dzień 30 czerwca 2014 roku. Z żadnego fragmentu zasad podziału nie wynika ten wniosek, zwłaszcza że jego istota sprowadza się do określenia kryteriów podwyżki za okres wsteczny i z mocą wsteczną. Dokument określa bowiem zasadę przyznania podwyżki oraz wyjątki od tej zasady. Zasadą jest, iż podwyżkę otrzymują osoby zatrudnione według stanu na dzień 30 czerwca 2014 roku. Wyjątki to m.in. osoby:

- osoby będące w okresie wypowiedzenia,

- osoby co do których podjęto (pisemnie wyrażony) zamiar o rozwiązaniu stosunku pracy,

- osoby z którymi rozwiązano stosunek pracy w okresie od 1 stycznia 2014 roku do dnia 30 czerwca 2014 roku,

- osoby przebywające na urlopach macierzyńskich, dodatkowych macierzyńskich, rodzicielskich, wychowawczych lub bezpłatnych.

W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę, bez względu nawet na datę dokonywania oceny, powódka nigdy nie spełniła warunków negatywnych przewidzianych w zasadach przyznawania podwyżki - nie przebywała na urlopie macierzyńskim, dodatkowym macierzyńskim, rodzicielskim, wychowawczym ani bezpłatnym, nie rozwiązano z nią stosunku pracy od 1 stycznia 2014 roku do dnia 30 czerwca 2014 roku. Nie dotyczył jej też żaden okres wypowiedzenia, bowiem umowa o pracę zawarta z powódką rozwiązała się na skutek upływu czasu, na który została zawarta, bez wcześniejszego wyrażenia przez strony pisemnej woli rozwiązania umowy.

Sąd oddalił wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. W. na okoliczność przyczyn podjęcia przez pracodawcę decyzji o braku kontynuacji zatrudnienia z powódką, uznając, że okoliczność ta nie ma żadnego znaczenia w przedmiotowej sprawie.

Fakt sporządzenia w dniu 16 lipca 2014 roku przez pracownika kadr notatki stwierdzającej brak woli pozwanej kontynuowania z powódką umowy o pracę, której to notatki (ani informacji pisemnej o jej treści) powódka nigdy nie otrzymała, nie może być uznany za pisemnie podjęty wobec niej zamiar rozwiązania stosunku pracy.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że zamiar ten winien być podjęty w taki sposób, by możliwe było dokonanie jego oceny. W przeciwnym wypadku, bez uzewnętrznienia zamiaru, w każdym przypadku pracodawca mógłby twierdzić, że podjął zamiar rozwiązania stosunku pracy i na tej podstawie pozbawić pracownika podwyżki.

Argumentacja, iż (...) postanowił nie przyznawać podwyżek pracownikom, z którymi nie będzie kontynuował zatrudnienia, pozostaje zatem w sprzeczności z zasadami przyznawania podwyżek.

Strona pozwana dodatkowo podnosiła, iż podwyżka wynagrodzeń przyznana przez Ministerstwo cechuje się uznaniowością jej przyznania, a rektorom pozostawiono swobodę w określeniu zasad przyznania.

Sąd w pełni podziela ten pogląd z jednym zastrzeżeniem – skoro rzecz dotyczy wynagrodzenia za pracę, to uznaniowość nie może przekraczać granic, jakie wytycza Kodeks pracy co do równego traktowania w wynagradzaniu pracowników. Po drugie, uznaniowość ta przestaje być obowiązująca z chwilą, w której Uczelnia określa kryteria przyznawania podwyżki. Strona pozwana myli uznaniowość z arbitralnością, z jaką sama podeszła do rozstrzygania, komu podwyżka przysługuje, a komu nie.

Wskazać jeszcze w tym miejscu należy, że argumentacja pozwanego w sprawie dotyczącej podwyżki dla powódki nie była jednolita, ponieważ pozwany odmawiając przyznania tego świadczenia w pierwszym piśmie - z dnia 4 listopada 2014 roku wskazał, iż opierał się na ustaleniach komisji ds. podwyżek, według których został podjęty zamiar o rozwiązaniu stosunku pracy z powódką, nie przedkładając jednak żadnego pisma skierowanego do powódki potwierdzającego powyższe ustalenia. Dopiero w piśmie z dnia 9 stycznia 2015 roku dysponował już notatką służbową z dnia 16 sierpnia 2014 roku, w której to potwierdzał, iż powódce nie będzie przedłużone zatrudnienie i umowa ustanie z dniem 30 września 2014 roku.

Ponieważ pozwany (...) nie wykazał, by powódka należała do którejś z grup pracowników, którym nienależne było przyznanie podwyżek Sąd zasądził wyrównanie wynagrodzenia za okres zatrudnienia od 1 stycznia 2014 roku do 30 września 2014 roku.

Podana przez powódkę wartość tej podwyżki nie została zakwestionowana przez pozwanego w trybie przewidzianym w przepisie art.217 § 1 k.p.c. Dlatego też Sąd na podstawie art.230 k.p.c. przyjął wskazaną przez powódkę kwotę podwyżki za okoliczność przyznaną i uwzględnił powództwo w całości.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p., uznając, iż pozwany pozostawał w opóźnieniu w wypłacie należności od dnia następującego po doręczeniu odpisu pozwu w niniejszej sprawie.

Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 165 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty, na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2013, poz.490 ze zm.).

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.