Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda M. P. na rzecz pozwanego (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 197 (sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 1464/15

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym.

UZASADNIENIE

M. P. złożyło pozew przeciwko (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. Zażądano zapłaty kwoty 623,26 złotych z odsetkami od wskazanych tam kwot i dat. Według twierdzeń pisma powód jest właścicielem nieruchomości w P., pozwana jest przedsiębiorcą. Pozwana wywiesiła na ogrodzeniu przedmiotowej działki ogłoszenie reklamowe w okresie „co najmniej 20 maja 2014 roku do 3 października 2014 roku, ogłoszenie miało wymiar 3m ^{( 2)} ”. Kwota objęta pozwem dotyczy bezumownego korzystania z nieruchomości powoda. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów procesu.

W sprawie wydano nakaz zapłaty uwzględniający powództwo (karta 39).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 45) pozwana wniosła o oddalenie powództwa, zasądzenie kosztów procesu. Pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady i co do wysokości, zarzucając brak legitymacji pozwanej. Pozwana twierdziła, że odpowiadała na pisma powoda, wskazując, że nie jest właścicielem reklamy, odsyłała powodowi faktury. Reklama nie została umieszczona ani przez pozwaną ani na jej zlecenie, powódka nie wykazała, że reklama znajdowała się w czasie określonym w pozwie (20 maja 2014 roku – 3 października 2014 roku) na ogrodzeniu, nie wykazano powierzchni reklamy (3m ²). Stąd nie wykazano zasadności powództwa.
Powód (karta 62) podtrzymał dotychczasowe stanowisko w piśmie z dnia 28 stycznia 2016 roku.

Na rozprawie przedstawiciele ani pełnomocnicy stron nie stawili się.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Radny M. P. zaniepokoił się ustalając, że na ogrodzeniu terenu należącego do M. P. powieszono banery reklamowe.

Dowód:

- dokumenty, karta 21, karta 22;

W toku dochodzenia ustalono, że sprawa dotyczy działki przy ul. (...) w P., działka numer (...) o powierzchni 2,1544 ha dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). Działka stanowi własność M. P..

Niesporne.

Na nieruchomości odbyły się oględziny.

Niesporne a ponadto dowód:

- notatka z mapą, karta 24 – 25, oraz 26 – 27 i 27a – 28;

Sporządzono fotografie banneru reklamowego moto-akcesoria.pl.

Dowód:

- fotografie, karta 29 – 30;

M. P. wysyłało do spółki moto-akcesoria.pl wezwania do zapłaty, wezwania do usunięcia reklamy, faktury.

Niesporne a ponadto dowód:

- pisma karta 31 – 36 wraz z dowodami nadania;

- faktury z dowodami nadania, karta 7 -10;

Spółka (...)-akcesoria.pl w odpowiedzi na kierowaną do niej korespondencję odsyłała faktury VAT wskazując, że nie umieszczała na terenie należącym do M. P. swoich reklam.

Dowód:

- pisma, karta 53-56 z dowodem nadania;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Żądanie powoda opiera się o twierdzenie, że strona pozwana korzystała z mienia należącego do powoda, bez stosownej umowy. Powód opiera żądanie o treść art. 225 k.c. Zgodnie z treścią przywołanej normy obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. W myśl normy art. 224 § 1 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Stosownie do § 2 przywołanej normy - jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Stosownie do treści art. 230 k.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Strona pozwana nie kwestionowała tej okoliczności, że opisana wyżej nieruchomość stanowi własność powoda. Stąd należało ustalić w dalszej części, wobec zaprzeczenia przez pozwaną, czy powodowi należy się od pozwanej wynagrodzenie, jakie ma być to wynagrodzenie, czy za zapłatę wynagrodzenia odpowiedzialny jest pozwana.

Powód powinien był zatem wykazać, w świetle zaprzeczenia pozwanej, że przedmiotowa reklama do pozwanej należy, że wisiała tam w okresie od dnia 20 maja 2014 roku do dnia 3 października 2014 roku, że miała powierzchnię 3m ², oraz wykazać zasadność dochodzonej kwoty (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.).

Zdaniem sądu powód wykazał, że widniejąca na zdjęciach reklama dotyczy pozwanej spółki. Choć fotografie wykonano niedbale, to na szyldzie widnieje firma i adres pozwanej spółki.

Na okoliczność faktu i długości okresu wywieszenia reklamy przedstawiono fotografie (karta 29 i 30) oraz „notatki służbowe” (karta 24 – 28). Z dokumentów tych nie wynika, że na przedmiotowej nieruchomości kiedykolwiek wisiała reklama uwidoczniona na zdjęciach. Notatki nie odnoszą się w żaden sposób do tych konkretnych fotografii. Również z „mapek” załączonych do notatek z wizji nie wynika gdzie i kiedy wisiała przedmiotowa reklama.

Kierując się jednak zasadami doświadczenia życiowego, mimo zaprzeczenia pozwanej i złożenia przez powoda odpowiedniego wniosku dowodowego w ostatnim piśmie procesowym, sąd doszedł do przekonania, że wyjaśnienia pozwanej spółki, że nie jest ona właścicielem przedmiotowej reklamy i nie zlecała jej powieszenia jawią się jako niedorzeczne. Trudno znaleźć interes innego podmiotu niż tego, który na szyldzie występuje aby wywiesić szyld z reklamą dotyczącą usług świadczonych przez konkretną spółkę.

Rzeczą powoda było zatem wykazać okres wywieszenia reklamy a także kwotą jakiej może domagać się od pozwanej tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości. Zdaniem sądu brak jest dokumentów ani innych dowodów na okoliczność długości okresu wskazanego w pozwie. Trudno ustalić kiedy miał rozpocząć się przedmiotowy termin a kiedy zakończyć. Trudno jest skorelować daty oznaczone w pozwie z załączonymi dowodami. Notatki służbowe nie wskazują, że podczas oględzin ktokolwiek spostrzega przedmiotową reklamę. Sąd uznał zatem, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego można przyjąć, że reklama o ile na płocie wisiała, to wisiała tam jeden dzień (kiedy to wykonano przedmiotowe fotografie albowiem temu, że reklama wisiała na przedmiotowej działce pozwana nie zaprzeczyła). Skoro jednak wprost pozwana zakwestionowała długość tego okresu, rzeczą powoda były tenże wykazać.

Celem ustalenia wysokości czynszu najmu powódka zażądała przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego. Dowód ten prowadziłby do niepotrzebnego wzrostu kosztów postępowania a nie doprowadziłby do wyjaśnienia sprawy. O ile biegły mógł oczywiście wyliczyć czynsz najmu dla jednego dnia wywieszenia reklamy, a tylko taki okres wywieszenia wynika z dokumentów w aktach sprawy, to pozwana zakwestionowała wymiar reklamy. Pozwana wyłącznie twierdzeniami zamierzała wykazać, że baner miał powierzchnię 3m ². Co jest oczywiste i wynika również z twierdzeń powoda (oraz zastosowanego przez powoda wzoru), wysokość czynszu jest uzależniona od wielkości zajętej powierzchni. Inaczej czynsz liczyć należy dla zajętej powierzchni na przykład 1m ² , inaczej dla powierzchni mniejszej jak i większej od wskazanej. Z twierdzeń pozwu nie wynika, że przedmiotowy baner wisi w dalszym ciągu na płocie, lub znajduje się w konkretnym miejscu tak, aby można było go zmierzyć i ustalić jego powierzchnię. Jest dla sądu jasne i nie budzące wątpliwości, że rozmiar zajętej powierzchni determinuje wysokość tak czynszu najmu jak i kwoty należnej tytułem bezumownego korzystania. Skoro zatem nie jest znana powierzchnia zajęta, nie wynika ona z fotografii, ani żadnych dokumentów, sąd pominął dowód z opinii biegłego albowiem tenże na podstawie dokumentów w aktach spraw nie byłby w stanie ustalić powierzchni przedmiotowej reklamy. Nie jest wiadome czego dotyczą mapy (karta 25, karta 27, karta 28), czego dotyczy treść dokumentu prywatnego na karcie 27a, czy w którymkolwiek miejscu tych pism ich autor odnosi się do przedmiotowej reklamy jak i do jej powierzchni. Rozmiar reklamy powód zamierzał wykazać dokumentem prywatnym – tabelą (karta 27a) która nie jest w żadne sposób opisana a wyłącznie jedna rubryka jest zakreślona na zielono i stąd prawdopodobnie ma wynikać fakt, że owa rubryka dotyczy przedmiotowej reklamy przy czym brak jest jakiegokolwiek realnego odnośnika do przedmiotowej rubryki łączącej ją z banerem reklamowym. Jednocześnie nie wiadomo w jaki sposób wpisano tam dane odnośnie powierzchni, kto i w jaki sposób pomiarów dokonał a okolicznościom tym pozwana zaprzeczyła.

Mając na uwadze powyższe, powództwo należało oddalić.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez pozwaną koszty złożyło się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 180 zł, zgodnie z § 6 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348)

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...)

3.  (...)