Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IX Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR del. do SO Agnieszka Staszak

Protokolant:st.sekr.sąd. Violetta Kafler

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko (...) Spółka Jawna M.J. F. z siedzibą w O.

o zapłatę

1.  Uchyla wyrok zaoczny z dnia 24 marca 2014r. w punkcie 1 – w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 152.000zł od dnia 11 sierpnia 2011r. do dnia 10 sierpnia 2012r. i w tym zakresie oddala powództwo.

2.  W pozostałym zakresie wyrok zaoczny z dnia 24 marca 2014r. utrzymuje w mocy.

SSR del. do SO Agnieszka Staszak

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 listopada 2013 r., wniesionym w dniu 25 listopada 2013 r., powódka A. W., prowadząca działalność gospodarcza pod firmą (...), reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła o zasądzenie od pozwanej A. sp. j. M.J. F. kwoty 152.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty, wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Powódka podała, że strony, utrzymując długoletnie i stałe stosunki gospodarcze, zawarły ustną umowę pożyczki, nazwaną pożyczką obrotową, na podstawie której powódka udzieliła pozwanej spółce pożyczki w kwocie 152.000,00 zł. Pożyczka przekazywana była częściami na rachunek bankowy pozwanej spółki w dniach 2 grudnia 2011 r. oraz 6 grudnia 2011 r. Powódka wskazała, że obowiązkiem pozwanej było comiesięczne wypłacanie powódce odsetek od udzielonej pożyczki, z czego pozwana się nie wywiązała. W konsekwencji powódka, reprezentowana przez swojego męża M. W., wypowiedziała pozwanej umowę i wezwała ją do zwrotu przedmiotu pożyczki do dnia 10 sierpnia 2012 r. Na potwierdzenie swoich twierdzeń powódka przedłożyła dowody przelewu z dnia 2 grudnia 2011r. i z dnia 6 grudnia 2011 r., kopię wiadomości elektronicznej z dnia 6 grudnia 2011 r., kopię wiadomości elektronicznej z dnia 7 sierpnia 2012 r., a także wniosła o przesłuchanie świadków M. W. oraz K. G..

Pozwana spółka nie wniosła odpowiedzi na pozew, pomimo zobowiązania Sądu do złożenia odpowiedzi na pozew w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu pozwu i ustosunkowania się do zawartych w nim twierdzeń oraz pouczenia przez Sąd o konsekwencjach braku reakcji na pozew.

Na rozprawę w dniu 24 marca 2014 r. za pozwaną spółkę nikt się nie stawił. Wobec braku czynnego udziału pozwanej w sporze, w szczególności wobec nie zaprzeczenia przez pozwaną okolicznościom przytoczonym w pozwie, powódka cofnęła wnioski o przesłuchanie w charakterze świadków M. W. i K. G.. Pozwana została prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy, a uwzględniając brak stawiennictwa przedstawiciela pozwanej, brak wniosku pozwanej o przeprowadzenie rozprawy podczas swej nieobecności, a także brak pisemnego i ustnego wyjaśnienia, Sąd w dniu 24 marca 2014 r. wydał wyrok zaoczny. Orzeczeniem tym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 152.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty (pk 1), obciążył pozwanego kosztami procesu i z tego tytułu zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.217,00 zł (pkt 2), a także nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 3).

W sprzeciwie z dnia 8 kwietnia 2014 r., wniesionym w dniu 10 kwietnia 2014 r., pozwana spółka, reprezentowana przez adwokata, wniosła o uchylenie wyroku zaocznego, oddalenie powództwa w całości, zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności wyroku zaocznego oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana zarzuciła spełnienie w całości dochodzonego świadczenia, naruszenie przez Sąd art. 340 k.p.c. poprzez wydanie wyroku zaocznego pomimo zgłoszenia poprzez pozwanego wniosku o rozpoznanie sprawy pod ewentualną nieobecność pozwanego oraz błędne i bezpodstawne zasądzenie przez Sąd w wyroku zaocznym odsetek ustawowych od dnia 11 sierpnia 2011 r.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podała, że kwota dochodzona w niniejszej sprawie miała wynikać z przelewów dokonanych na rzecz pozwanej w dniach 25 listopada 2011 r. w kwocie 50.000,00 zł i 28 października 2011 r. w kwocie 200.000,00 zł, wskazując jednocześnie, że wszystkie zobowiązania pozwanej na rzecz powódki zostały uregulowane. Pozwana zaznaczyła, że oprócz zawartej umowy pożyczki, strony łączyła umowa zlecenia, na podstawie której powódka dokonywała przelewów środków pieniężnych, wyrażonych w walucie polskiej, na rzecz pozwanej spółki, prowadzącej kantor wymiany walut. W ramach zawartej umowy zlecenia pozwana spółka przeliczała wpłacone przez powódkę kwoty według kursu kantorowego EURO, wymieniała walutę i dokonywała przelewu zwrotnego na rachunek bankowy powódki. Na wykazanie swoich twierdzeń pozwana przedłożyła szereg dowodów przelewów zamieszczonych w wyciągach z rachunków bankowych pozwanej.

Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2014 r. Sąd oddalił wniosek pozwanej o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności wyroku zaocznego z dnia 24 marca 2014 r. Pismem z dnia 3 czerwca 2014 r. powódka zaprzeczyła, aby dochodziła od pozwanej należności z tytułu przelewów wskazanych przez pozwaną w sprzeciwie od wyroku zaocznego. Powódka wskazała, że jej roszczenie wynika z przelewów z dnia 6 grudnia 2011 r. w zakresie kwoty 52.000,00 zł oraz z dnia 2 grudnia 2011 r. w zakresie kwoty 100.000,00 zł. Nadto, powódka zaprzeczyła, aby dochodzone świadczenie zostało przez pozwaną spełnione, jednocześnie wskazując, że z przedłożonych przez pozwaną przelewów nie wynika, który z nich miałby stanowić o rzekomym spełnieniu świadczenia. Powódka także zaprzeczyła jakoby przelewy z dnia 8 listopada 2011 r. oraz z 22 listopada 2011 r. miały na celu spłatę pożyczki, skoro pożyczka była udzielona po dacie dokonania tych przelewów.

Pismem z dnia 1 lipca 2014 r. pozwana przedłożyła wyciągi z rachunków bankowych pozwanej spółki za okres od 1 grudnia 2011 r. do 30 stycznia 2012 r., wnosząc o przeprowadzenie z nich dowodu na okoliczność rozliczenia się pozwanej z powódką.

Pismem z dnia 19 listopada 2014 r. powódka wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego T. K. sporządzonej na zlecenie Sądu Okręgowego w Poznaniu w sprawie pomiędzy powódką a pozwaną o sygn. akt IX GC 1125/13 na okoliczność stanu rozliczeń stron. Powódka przedłożyła odpis w/w opinii wskazując, iż biegły podzielił zdanie powódki, iż pożyczki udzielone pozwanej nie zostały rozliczone.

Na rozprawie w dniu 20 listopada 2014 r. pełnomocnik pozwanej spółki wniósł o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy IX GC 1125/13 tut. Sądu, wskazując że spór toczy się o to samo roszczenie i w związku z tym pozew w niniejszej sprawie powinien być odrzucony. Po zobowiązaniu przez Sąd, pismem z dnia 3 grudnia 2014 r. pozwana sprecyzowała wnioski dowodowe, wnosząc o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego przedłożonej wcześniej przez powódkę, pozwu z dnia 4 września 2013 r. oraz pisma przygotowawczego powódki z dnia 21 października 2013 r.

Na rozprawie w dniu 23 marca 2015 r. powódka, po zaprezentowaniu stanowisk stron, ponowiła wniosek o przesłuchanie w charakterze świadków M. W. i K. G.. Pozwana poparła wnioski powódki w tym zakresie. Pozwana wnioskowała o rozszerzenie tezy dowodowej, na jaką świadek K. G. miałby być przesłuchany, domagając się przesłuchania go także na okoliczność zakresu upoważnienia świadka do reprezentacji pozwanego, ustaleń między świadkiem a wspólnikami pozwanej co do zakresu prowadzonej działalności oraz dalszych czynności świadka dotyczących środków finansowych uzyskanych przez pozwaną od powódki. Pełnomocnik pozwanej uzasadnił, że świadek działał samodzielnie w kontaktach z powódką, działając na własny rachunek i nie zaciągnął żadnego zobowiązania w imieniu pozwanej. Pełnomocnik pozwanej jednocześnie wskazał, że jeżeli świadek uzyskał jakiekolwiek środki finansowe od powódki, to zadysponował nimi na własne potrzeby.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), w ramach której świadczy usługi obrotu nieruchomościami. Pozwana prowadzi działalność w formie spółki jawnej zajmującej się m.in. handlem pojazdami, nieruchomościami oraz świadczeniem usług wymiany walut.

dowód: (...) powódki i wydruk z informacji KRS pozwanej (k. 18 – 22).

Powódkę A. W. i pozwaną A. sp. j. M.J. F. łączyły stałe i długotrwałe stosunki gospodarcze, w ramach których powódka przekazywała pozwanej znaczne kwoty środków pieniężnych, najczęściej wyrażonych w walucie polskiej, a pozwana poprzez zakup waluty euro starała się wypracować zysk i zwracała powódce przekazane pozwanej kwoty wraz z częściowym zyskiem. Przekazywanie środków pieniężnych następowało przelewami bankowymi. Nie wszystkie środki pieniężne przekazane pozwanej zostały zamienione przez pozwaną na walutę euro, wobec czego po stronie pozwanej utrzymywała się nadwyżka środków finansowych należących do powódki, oscylująca w granicach 300.000,00 – 500.000,00 zł. Pozwana także prowadziła handel pojazdami ciężarowymi z firmą należącą do M. W. – męża powódki.

dowód: zeznania świadka M. W. (k. 269 – 270), K. G. (k. 275 – 276), dowody przelewów bankowych (k. 13 – 15, k. 74 – 104, k. 121, k. 128 – 193).

W dniu 2 grudnia 2011 r. powódka przekazała pozwanej kwotę 100.000,00 zł, natomiast w dniu 6 grudnia 2011 r. kwotę 102.000,00 zł. W dniu 6 grudnia 2011 r., po dokonaniu wpłaty kwoty 102.000,00 zł, nadwyżka finansowa po stronie pozwanej wynosiła 500.000,00 zł. Strony wcześniej ustaliły, że nadwyżkę tę przekształcą w pożyczkę obrotową udzieloną przez powódkę pozwanej. Pozwana miała przekazywać powódce w odstępach miesięcznych odsetki od udzielonej pożyczki w wysokości 10 % w skali roku. Powódka w kontaktach z pozwaną reprezentowana była przez męża M. W., natomiast pozwaną reprezentował jej pracownik K. G., natomiast rzadziej - wspólnik J. F. (2). To K. G. w przeważającej mierze dokonywał rozliczeń pozwanej z powódką oraz przelewów bankowych.

dowód: zeznania świadka M. W. (k. 269 – 270), K. G. (k. 275 – 276), dowody przelewów bankowych (k. 13 – 15), wydruk wiadomości e – mail z dnia 6 grudnia 2011 r. (k. 16), opinia biegłego T. K. (k. 213).

W 2012 r. między pozwaną spółką a M. W. powstał konflikt na tle rozliczeń z tytułu handlu samochodami ciężarowymi. W wyniku tego konfliktu M. W. pozwał pozwaną o zapłatę. W reakcji na powództwo wspólnik pozwanej J. F. (2) zakazał K. G. przelewania comiesięcznych odsetek od udzielonej przez powódkę pożyczki. W reakcji na zaniechanie przez pozwaną regulowania zobowiązania wobec powódki w dniu 7 sierpnia 2012 r. M. W. wypowiedział w imieniu powódki umowę pożyczki i wezwał pozwaną do zwrotu kwoty 500.000,00 zł w terminie do 10 sierpnia 2012 r., pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

dowód: zeznania świadka M. W. (k. 269 – 270), K. G. (k. 275 – 276), wydruk wiadomości e – mail z dnia 7 sierpnia 2012 r. (k. 17).

Wyrokiem z dnia 27 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie IX GC 1125/13 zasądził od pozwanej spółki na rzecz powódki kwotę 250.000,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 11 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty. Wyrok ten jest prawomocny, a podstawą jego wydania były pożyczki udzielone pozwanej przez powódkę w dniach 10 listopada 2011 r. (w kwocie 200.000,00 zł) oraz 6 grudnia 2011 r. (w kwocie 50.000,00 zł, stanowiącej część kwoty 102.000 zł).

dowód: wyrok z dnia 27 listopada 2014 r. wydany przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie IX GC 1125/13 wraz z uzasadnieniem (k. 235 – 238), opinia biegłego T. K. (k. 213), pozew z dnia 4 września 2013 r. wraz z pismem powódki z dnia 21 października 2013 r. (k. 243 – 250).

Do dnia wytoczenia powództwa pozwana nie uregulowała w żadnej części dochodzonej pozwem kwoty 152.000 zł.

dowód: zeznania świadka M. W. i zeznania wspólnika pozwanej J. F. (2) (k. 269 – 271), zeznania świadka K. G. (k. 275 – 276).

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie bezsporne było to, że strony były związane stałymi stosunkami gospodarczymi, na podstawie których pozwana dokonywała przewalutowania środków pieniężnych uzyskanych od powódki, by pozwana mogła uzyskiwać zysk z tytułu handlu walutą. Środki pieniężne po dokonaniu przewalutowania były zwracane powódce. Nie wszystkie przekazane środki przez powódkę zostały wykorzystane na zakup obcej waluty.

Okolicznością sporną było to, czy powódka udzieliła pozwanej pożyczki obrotowej, kwota udzielonej pożyczki, wiedza wspólników pozwanej o udzielonych pożyczkach, umocowanie K. G. do zaciągania zobowiązań w imieniu pozwanej, powaga rzeczy osądzonej oraz zwrot udzielonych pożyczek.

Sąd doszedł do przekonania, że powódka udzieliła pozwanej pożyczki na łączną kwotę 500.000,00 zł. Okoliczność tą potwierdzili świadek M. W. i K. G.. O ile M. W. jest osobą zainteresowaną rozstrzygnięciem sprawy na korzyść powódki, która jest jego żoną, o tyle K. G. jest osobą bezstronną, nie mającą interesu w rozstrzygnięciu sprawy na korzyść jakiejkolwiek ze stron. Zeznania K. G. były spontaniczne, spójne z zebranymi w sprawie dokumentami i wydrukami korespondencji mailowej oraz korespondowały z zeznaniami M. W.. W zeznaniach świadków Sąd nie doszukał się sprzeczności, w związku z czym dał im wiarę. Fakt zalegania pozwanej wobec powódki z zapłatą kwoty 500.000,00 zł potwierdziła w szczególności opinia biegłego T. K. z dnia 22 sierpnia 2014 r., sporządzona na zlecenie Sądu Okręgowego w Poznaniu w sprawie IX GC 1125/13. Opinia ta została sporządzona przez osobę posiadającą wiadomości specjalne, w oparciu o przedłożone w sprawie IX GC 1125/13 wyciągi z rachunków bankowych stron, które były tożsame jak złożone w niniejszej sprawie. Biegły ustalił jakie jest saldo rozliczeń między stronami, jednoznacznie wskazując, że na datę sporządzenia opinii pozwana była dłużna powódce kwotę 500.000,00 zł. Strona pozwana nie kwestionowała przedmiotowej opinii zarówno w sprawie o sygn. akt IX GC 1125/13, jak i w niniejszej sprawie, w związku z czym Sąd uznał, że przedmiotowa opinia stanowi pełnowartościowy dowód.

Sąd także ustalił, że przedmiot pożyczki nie został powódce zwrócony. Ustalenia takie zostały poczynione na podstawie zeznań M. W., K. G., opinii biegłego T. K. z dnia 22 sierpnia 2014 r. oraz przedłożonych wyciągów z rachunków bankowych stron. Skoro pożyczka została pozwanej udzielona, to zwrot również byłby zaznaczony odpowiednio w tytułach przelewu jako „zwrot pożyczki”, czego Sąd się w zebranym materiale dowodowym nie doszukał.

Brak jest podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie pozew winien zostać odrzucony z uwagi na naruszenie zasady powagi rzeczy osądzonej. Nie ulega wątpliwości, że powódka dokonała na rzecz pozwanej następujących wpłat: kwoty 98.000,00 zł przekazanej pozwanej prawdopodobnie przed dniem 14 lipca 2010 r., kwoty 200.000,00 zł wpłaconej pozwanej w dniu 10 listopada 2011 r., kwoty 100.000,00 zł wpłaconej pozwanej w dniu 2 grudnia 2011 r. oraz kwoty 102.000,00 zł wpłaconej pozwanej w dniu 6 grudnia 2011 r. W sprawie IX GC 1125/13 powódka dochodziła kwoty 250.000,00 zł tytułem zwrotu kwoty 200.000,00 zł, przekazanej w dniu 10 listopada 2011 r. oraz tytułem zwrotu kwoty 50.000,00 zł, stanowiącej część kwoty 102.000,00 zł przekazanej w dniu 6 grudnia 2011 r. W niniejszym postępowaniu powódka dochodziła zwrotu kwoty 100.000,00 zł przekazanej w dniu 2 grudnia 2011 r. oraz pozostałej części kwoty 102.000.00 zł przekazanej w dniu 6 grudnia 2011 r., tj. kwoty 52.000,00 zł. Powódka, jako dysponent żądania, może dochodzić części roszczenia. Podobnie w uchwale z dnia 5 lipca 1995 roku w sprawie III CZP 81/95 opubl. LexPolonica nr 305485 OSNC 1995/11 poz. 159, OSP 1996/5 poz. 86, Prawo Gospodarcze (...) str. 4, Prokuratura i Prawo - dodatek 1995/10 poz. 32 Sąd Najwyższy wskazał, że dopuszczalne jest rozdrobnienie roszczenia o wynagrodzenie za wykonanie dzieła i dochodzenie części tego roszczenia w oddzielnych pozwach. Nauka i orzecznictwo z zakresu postępowania cywilnego przyjmuje możliwość rozdrabniania roszczeń, zaznaczając wszakże, że kodeks postępowania cywilnego nie reguluje tej możliwości, ale jej nie wyklucza. Wypada wszakże zauważyć, że podstaw prawnych wspomnianej możliwości należy szukać nie w prawie procesowym, lecz w prawie cywilnym. Powód jako dysponent żądania, którego roszczenie ma charakter podzielny, może dysponować nim w sposób dowolny, dochodzić części roszczenia, które może być dochodzone w osobnych procesach (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 19 marca 2004 r. sygn.akt IV CK 172/2003 opubl. LexPolonica nr 368197, Biuletyn Sądu Najwyższego 2004/7, OSNC 2005/3 poz. 56, OSP 2006/2 poz. 18, Radca Prawny (...) str. 111, R. (...) str. 136 i wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 16 listopada 2005 r. sygn.akt V CK 350/2005 opubl. LexPolonica nr 392749, Biuletyn Sądu Najwyższego 2006/3). W niniejszej sprawie uznać zatem należy, że powódka dochodziła innego roszczenia, aniżeli w sprawie o sygn. akt IX GC 1125/13, bowiem w niniejszym postępowaniu dochodziła kwoty 152.000,00zł ponad kwotę 250.000,00 zł zasądzoną wyrokiem z dnia 27 listopada 2014 r. Z analizy materiału dowodowego wynika, że powódka ma prawo dochodzić od pozwanej jeszcze kwoty 98.000,00zł, z tytułu udzielonych pozwanej pożyczek w łącznej kwocie 500.000,00 zł. Mając na uwadze powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie wystąpiła przesłanka odrzucenia pozwu, bowiem brak jest powagi rzeczy osądzonej w odniesieniu do zgłoszonego w pozwie roszczenia.

Omówienia wymagają także twierdzenia pozwanej, jakoby pozwana nie wiedziała o zaciągnięciu pożyczek od powódki oraz wskazania na brak upoważnienia K. G. do zaciągania zobowiązań na rzecz pozwanej. Twierdzenia pozwanej są w tym zakresie wewnętrznie sprzeczne, bowiem pierwotnie pozwana twierdziła, że wszelkie zobowiązania na wobec powódki zostały wykonane, po czym pozwana podniosła, że nic nie wiedziała o zaciągniętych pożyczkach. W tym zakresie zeznania J. F. (2) Sąd uznał za niewiarygodne. Mało prawdopodobne wydaje się, aby wspólnicy spółki osobowej nie mieli wiedzy, że na rachunek spółki wpływają pokaźne sumy pieniężne. Nadto, świadek M. W. przyznał, że kwestię przekształcenia nadwyżki środków finansowych w pożyczkę omawiał z J. F. (2), który wyraził zgodę na przekształcenie. Okoliczność tę także potwierdził świadek K. G., zatem brak było podstaw do uznania, że pozwana nie posiadała wiedzy o zaciągniętych zobowiązaniach. W sprzeczności z rzekomą niewiedzą o zaciągniętych pożyczkach stoją także zeznania K. G., który wskazał, iż właśnie od J. F. (2) uzyskał polecenie zaprzestania przekazywania powódce odsetek od udzielonej pożyczki. Nie ma znaczenia w niniejszej sprawie brak upoważnienia K. G. do zaciągania zobowiązań w imieniu spółki, bowiem zobowiązania te były akceptowane przez J. F. (2). J. F. (2) był uprawniony do reprezentacji pozwanej, posiadał wiedzę na temat zaciągniętych od powódki pożyczek, wobec czego nie mają w niniejszej sprawie zastosowania o działaniu rzekomego pełnomocnika. Sąd odmówił wiary zeznaniom J. F. (2) co do braku wiedzy o zaciągniętej pożyczce, bowiem były one sprzeczne z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadków K. G. i M. W..

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę, zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego rodzaju i tej samej jakości (pożyczka). W ocenie Sądu, cytowany przepis stanowi podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Wprawdzie umowa między stronami była zmodyfikowana, bowiem cechował ją obowiązek comiesięcznego wypłacania powódce przez pozwaną odsetek w wysokości 10 % w skali roku, niemniej jednak powódka żądała zwrotu tylko przedmiotu pożyczki, a nie odsetek.

Zgodnie z art. 347 k.p.c. po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu (…).

Sąd doszedł do przekonania, że data zasądzenia odsetek od dochodzonej należności wskazana w wyroku zaocznym z dnia 24 marca 2014 r. była błędna, bowiem świadczenie stało się wymagalne w dniu 11 sierpnia 2012 r. Z tego też względu brak było podstaw do zasądzenia odsetek od dnia 11 sierpnia 2011 r., bowiem niedopuszczalne jest naliczanie odsetek za okres, w którym wierzytelność nie była wymagalna. Wskazać należy, że w dniu 7 sierpnia 2012 r. w drodze wiadomości e – mail powódka złożyła pozwanej spółce wypowiedzenie umowy pożyczki, z wezwaniem do zwrotu pożyczki w terminie do 10 sierpnia 2012 r. Pozwana nie zakwestionowała, aby dotarło do niej wypowiedzenie, wobec czego należało uznać, że pożyczka została skutecznie wypowiedziana, a wymagalność zwrotu jej przedmiotu nastąpiła w dniu 11 sierpnia 2012 r. Zapłata w zakreślonym terminie nie nastąpiła. Zgodnie z art. 481 § k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia (…). W myśl § 2 cytowanego przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. W niniejszej sprawie pozwana opóźniła się ze spełnieniem świadczenia, bowiem nie wykonała ciążącego na niej zobowiązania w wyznaczonym terminie, tj. do dnia 10 sierpnia 2012 r. Stopa odsetek za opóźnienie również nie została między stronami ustalona, zatem należą się odsetki ustawowe.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., obciążając kosztami procesu w całości stronę przegrywającą sprawę i z tego tytułu zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 11.217,00 zł. Pozwana winna zwrócić powódce koszty celowego dochodzenia swoich praw, na które składały się: 7.600,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stanowi, że opłata od pozwu wynosi 5 % wartości przedmiotu sporu (5 % od kwoty 152.000,00 zł jako wartości przedmiotu sporu wynosi 7.600,00 zł). Natomiast koszty zastępstwa równe są stawce opłat za czynności radców prawnych, określonej w § 6 ust. 6 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

W związku z powyższym, Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji, uchylając wyrok zaoczny z dnia 24 marca 2014 r. w punkcie pierwszym w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 152.000,00 zł od dnia 11 sierpnia 2011 r. do dnia 10 sierpnia 2012 r. i w tym zakresie powództwo oddalił, a w punkcie drugim w pozostałym zakresie wyrok zaoczny z dnia 24 marca 2014 r. utrzymał w mocy.

del. SSR Agnieszka Staszak