Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013 r. w Krakowie

sprawy z wniosku W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek apelacji wnioskodawcy W. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie VII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 19 grudnia 2012 r. sygn. akt VII U 1649/12

o d d a l a apelację.

sygn. akt III AUa 115/13

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 19 grudnia 2012 r., sygn. akt VII U 1649/12, oddalił odwołanie W. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 13 lipca 2012 r., którą to decyzją organ rentowy odmówił przyznania świadczenia przedemerytalnego, uzasadniając to tym, iż W. K. nie udowodnił co najmniej 40 lat okresów uprawniających do emerytury.

Jako bezsporne w sprawie okoliczności Sąd Okręgowy wskazał, że W. K., ur. (...), pozostawał w zatrudnieniu do dnia 31 grudnia 2009 r., a zatrudnienie to ustało w wyniku likwidacji stanowiska pracy, tj. z przyczyn niedotyczących pracownika. Do dnia ustania stosunku pracy wnioskodawca ukończył 56 lat życia, zarejestrowany był następnie w Urzędzie Pracy jako bezrobotny, począwszy od 1 lipca 2011 r. Zasiłek dla bezrobotnych wnioskodawca otrzymał za okres od 9 lipca 2011 r. do 8 stycznia 2012 r. oraz za okres od 9 stycznia 2012 r. do nadal, wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego złożył w dniu 21 maja 2012 r., w okresie od 28 maja 1968 r. do 27 maja 1969 r. nie miał ukończonego 16 roku życia. W powyższym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione, wskazując, że wnioskodawca nie spełnia wszystkich przesłanek, od których zależy uzyskanie prawa do świadczenia przedemerytalnego w świetle przepisów ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych. Sąd Okręgowy odwołał się w szczególności do art. 2 ust. 2 pkt 5 cytowanej ustawy, zgodnie z którym wymogami koniecznymi do uzyskania świadczenia przedemerytalnego są rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz legitymowanie się okresem uprawniającym do emerytury wynoszącym dla mężczyzn co najmniej 40 lat. W ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym stażem pracy, ponieważ udowodnił jedynie 37 lat, 11 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Brak było podstaw do uzupełnienia brakującego stażu pracy okresem przypadającym od 28 maja 1968 r. do 27 maja 1969 r., w którym według twierdzeń wnioskodawcy miał on wykonywać pracę w gospodarstwie rolnym rodziców, ponieważ doliczeniu, w niezbędnym zakresie, może podlegać jedynie okres pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, a poza sporem pozostaje, że w okresie od 28 maja 1968 r. do 27 maja 1969 r. wnioskodawca tego wieku jeszcze nie osiągnął. W konsekwencji Sąd Okręgowy nie badał, czy w okresie od 1 lipca 1970 r. do 31 stycznia 1971 r. wnioskodawca faktycznie pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, ponieważ nawet ewentualne pozytywne rozstrzygnięcie tej kwestii pozostawałoby bez wpływu na prawo do świadczenia przedemerytalnego z uwagi na to, że doliczenie tego okresu pracy w gospodarstwie rolnym nie powodowałoby spełnienia wymogu legitymowania się 40 – letnim okresem składkowym i nieskładkowym.

W. K. zaskarżył apelacją powyższy wyrok, zarzucając, że Sąd I instancji niezasadnie oddalił jego odwołanie od decyzji z dnia 13 lipca 2012 r. Apelujący podnosił, że do jego stażu pracy należało doliczyć okresy: 6 miesięcy przebywania na zwolnieniu lekarskim, 12 miesięcy pobierania świadczeń rehabilitacyjnych oraz 2 lat pracy w gospodarstwie rolnym rodziców.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna.

Zaskarżony wyrok należy ocenić jako trafny i odpowiadający prawu, ponieważ Sąd I instancji zasadnie przyjął, że wnioskodawca nie spełnia wszystkich przesłanek, od których zależy uzyskanie prawa do świadczenia przedemerytalnego w świetle przepisów ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2013 r., Nr 170 j.t.). Orzeczenie to zostało wydane w oparciu o niewadliwe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny w całości podziela i przyjmuje jako własne. Odnosząc przepisy ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy, a w szczególności przepis art. 2 ust. 2 pkt 5 tej ustawy określający przesłanki prawa do świadczenia przedemerytalnego, zauważyć należy, że zasadniczy spór dotyczył tego, czy wnioskodawca legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym co najmniej 40 lat w dacie rozwiązania stosunku pracy tj. 31 grudnia 2009r. W pełni należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że na podstawie przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego, udowodniony przez wnioskodawcę okres składkowy i nieskładkowy wyniósł łącznie 37 lat, 11 miesięcy i 27 dni. Wnioskodawca domagał się uzupełnienia brakującego okresu poprzez doliczenie okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, zatem słusznie odwołał się Sąd I instancji do przepisu art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), z którego wynika, że takiemu uzupełniającemu doliczeniu mogą podlegać przypadające przed dniem
1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia. Skoro z niewadliwych ustaleń Sądu I instancji wynika, że wnioskodawca urodził się (...)to brak było podstaw do uwzględnienia okresu pracy
w gospodarstwie rolnym w okresie od 28 maja 1968 r. do 27 maja 1969 r., bowiem wnioskodawca nie ukończył jeszcze 16 roku życia w tym okresie. Kolejnym okresem pracy w gospodarstwie rolnym, jaki ewentualnie miałby podlegać doliczeniu, jest okres przypadający od 28 maja 1969 r. do 31 lipca 1969 r. i od 1 lipca 1970 r. do 31 stycznia 1971 r., a Sąd I instancji odnosząc się do tego okresu słusznie uznał, że bezprzedmiotowe jest rozważanie, czy w istocie rzeczy wnioskodawca pracował wówczas w gospodarstwie rolnym rodziców. Takie stanowisko Sądu I instancji jest prawidłowe, ponieważ wprawdzie począwszy od dnia (...) wnioskodawca osiągnął już wiek 16 lat, jednak podlegający rozważeniu okres pracy
w gospodarstwie rolnym wynosił łącznie tylko 9 miesięcy i 4 dni, zatem nawet jego ewentualne doliczenie do udowodnionego przez wnioskodawcę okresu 37 lat, 11 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych nie dawałoby razem wymaganych co najmniej 40 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Zadaniem sądu ubezpieczeń społecznych orzekającego w przedmiocie określonego prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego jest rozstrzygnięcie o tym, czy dane świadczenie ubezpieczonemu przysługuje (tj. czy ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki prawa do świadczenia), nie jest zatem dopuszczalne takie orzeczenie,
w którym sąd ubezpieczeń społecznych odmawia przyznania świadczenia
i jednocześnie ustala, że ubezpieczony spełnia ściśle określoną przesłankę prawa do świadczenia spośród kilku przesłanek przewidzianych ustawą.

W wywiedzionej apelacji wnioskodawca nie podniósł żadnych zarzutów
i argumentów, które wskazywałyby na wadliwość zaskarżonego orzeczenia. Odnosząc się do poruszonej przez wnioskodawcę kwestii nieuwzględnienia przez Sąd I instancji okresów zwolnienia lekarskiego i okresów korzystania ze świadczenia rehabilitacyjnego stwierdzić należy, że okresy te przypadały po dniu 31 grudnia 2009 r., a więc po dacie rozwiązania stosunku pracy, nie mogły one zatem być brane pod uwagę przy rozpatrywaniu odwołania od decyzji z dnia 13 lipca 2012 r. Nie jest natomiast wykluczone ewentualne uwzględnienie tych okresów w przyszłości,
w związku z kolejnym wnioskiem o świadczenie przedemerytalne, gdyby wnioskodawca nawiązał kolejny stosunek pracy i doszło następnie do rozwiązania tego stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy.

Mając na uwadze, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy, a wywiedziona apelacja nie zawierała usprawiedliwionych zarzutów, Sąd Apelacyjny orzekł jak
w sentencji na podstawie art. 385 kpc.