Ts 164/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
740/II/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 24 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 164/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Marek Zubik,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lipca 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej S.J.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 17 lipca 2007 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 3941 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.), „w zakresie, w jakim ogranicza prawo zaskarżenia postanowienia w przedmiocie kosztów procesu niezasądzonych przez sąd”, z art. 2, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 78, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 15 lipca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na zbędność orzekania o zgodności zaskarżonego przepisu z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 78, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji oraz z powodu braku samodzielnych wzorców kontroli w pozostałym zakresie. Takie rozstrzygnięcie – w zakresie wzorców z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 78, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji – wydane zostało w związku z wyrokiem z 31 marca 2009 r. (SK 19/08, OTK ZU nr 3/A/2009, poz. 29), w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 3941 § 2 k.p.c. jest zgodny z art. 45 ust. 1 i art. 78 w zw. z art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Skarżący wniósł na powyższe postanowienie zażalenie. Zarzucił w nim błędne ustalenia faktyczne, polegające na uznaniu, że w sprawie zachodzi zbędność orzekania ze względu na wydanie przez Trybunał powołanego już wyroku SK 19/08. W ocenie skarżącego nie zachodzi tożsamość przedmiotu kontroli w niniejszej sprawie oraz w wyroku Trybunału z 31 marca 2009 r., ze względu na różny zakres zaskarżenia. Ponadto, skarżący wskazał na zasięg zasady ne bis in idem w kontekście nowelizacji aktu prawnego, którego przepisy poddane zostały kontroli Trybunału i podkreślił, że brak jest przeszkód do kontroli przepisu, jeżeli inny przepis, o treści zbliżonej lub tożsamej z badanym przepisem, został przez Trybunał uznany za zgodny z Konstytucją, a następnie utracił moc obowiązującą.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przesłanką podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnięcia o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej było stwierdzenie, że wyrok z 31 marca 2009 r. (SK 19/08, OTK ZU nr 3/A/2009, poz. 29) ma charakter wiążący w przedmiotowej sprawie, ze względu na tożsamość zarówno przedmiotu kontroli, jak i wskazanych konstytucyjnych wzorców kontroli.
Norma kwestionowana w niniejszej skardze konstytucyjnej była już przedmiotem kontroli w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.
Konstytucyjność uchylonego z dniem 6 lutego 2005 r., art. 39318 § 2 k.p.c. – bardzo zbliżonego w treści do obecnie obowiązującego art. 3941 § 2 k.p.c. – była badana dwa razy. Wyrokiem z 1 lutego 2005 r. (SK 62/03, OTK ZU nr 2/A/2005, poz. 11) art. 39318 k.p.c. został uznany za zgodny z art. 78 i art. 176 Konstytucji. Natomiast w wyroku z 27 marca 2007 r. (SK 3/05, OTK ZU nr 3/A/2007, poz. 32) Trybunał orzekł, że art. 39318 § 2 k.p.c. w zakresie, w jakim uniemożliwia zaskarżenie postanowienia w przedmiocie kosztów procesu zasądzonych po raz pierwszy przez sąd drugiej instancji, jest niezgodny z art. 78 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 9 lutego 2010 r., SK 10/09 (OTK ZU nr 2/A/2010, poz. 10) orzekł, że art. 3941 § 2 k.p.c. w zakresie, w jakim – w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 maja 2009 r. – nie dawał podstaw do zaskarżenia postanowienia w przedmiocie kosztów procesu zasądzonych po raz pierwszy przez sąd drugiej instancji, jest niezgodny z art. 78 w związku z art. 176 ust. 1, w związku z art. 45 ust. 1 oraz w związku z art. 32 Konstytucji.
W powołanym orzeczeniu SK 3/05 Trybunał wskazał, że „ponowne rozpoznawanie tej samej kwestii czyni niewątpliwie postępowanie zbędnym, w wypadku uprzedniego stwierdzenia niezgodności z Konstytucją zakwestionowanego ponownie przepisu. Nie ma przy tym znaczenia fakt wskazania nowych, oprócz będących już podstawą orzeczenia niekonstytucyjności, wzorców kontroli konstytucyjnej”.
Uznanie niekonstytucyjności art. 3941 § 2 k.p.c. w takim zakresie, jaki wskazany został w badanej skardze, czyni zbędnym ponowne merytoryczne rozpoznanie zarzutów wobec tej samej normy. Nie ma tu znaczenia powołanie przez skarżącego dodatkowego – w porównaniu z zakresem wyroku SK 10/09 – wzorca kontroli z art. 2 Konstytucji.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 24 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 164/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Marek Zubik,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lipca 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej S.J.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 17 lipca 2007 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 3941 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.), „w zakresie, w jakim ogranicza prawo zaskarżenia postanowienia w przedmiocie kosztów procesu niezasądzonych przez sąd”, z art. 2, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 78, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 15 lipca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na zbędność orzekania o zgodności zaskarżonego przepisu z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 78, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji oraz z powodu braku samodzielnych wzorców kontroli w pozostałym zakresie. Takie rozstrzygnięcie – w zakresie wzorców z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 78, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji – wydane zostało w związku z wyrokiem z 31 marca 2009 r. (SK 19/08, OTK ZU nr 3/A/2009, poz. 29), w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 3941 § 2 k.p.c. jest zgodny z art. 45 ust. 1 i art. 78 w zw. z art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Skarżący wniósł na powyższe postanowienie zażalenie. Zarzucił w nim błędne ustalenia faktyczne, polegające na uznaniu, że w sprawie zachodzi zbędność orzekania ze względu na wydanie przez Trybunał powołanego już wyroku SK 19/08. W ocenie skarżącego nie zachodzi tożsamość przedmiotu kontroli w niniejszej sprawie oraz w wyroku Trybunału z 31 marca 2009 r., ze względu na różny zakres zaskarżenia. Ponadto, skarżący wskazał na zasięg zasady ne bis in idem w kontekście nowelizacji aktu prawnego, którego przepisy poddane zostały kontroli Trybunału i podkreślił, że brak jest przeszkód do kontroli przepisu, jeżeli inny przepis, o treści zbliżonej lub tożsamej z badanym przepisem, został przez Trybunał uznany za zgodny z Konstytucją, a następnie utracił moc obowiązującą.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przesłanką podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnięcia o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej było stwierdzenie, że wyrok z 31 marca 2009 r. (SK 19/08, OTK ZU nr 3/A/2009, poz. 29) ma charakter wiążący w przedmiotowej sprawie, ze względu na tożsamość zarówno przedmiotu kontroli, jak i wskazanych konstytucyjnych wzorców kontroli.
Norma kwestionowana w niniejszej skardze konstytucyjnej była już przedmiotem kontroli w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.
Konstytucyjność uchylonego z dniem 6 lutego 2005 r., art. 39318 § 2 k.p.c. – bardzo zbliżonego w treści do obecnie obowiązującego art. 3941 § 2 k.p.c. – była badana dwa razy. Wyrokiem z 1 lutego 2005 r. (SK 62/03, OTK ZU nr 2/A/2005, poz. 11) art. 39318 k.p.c. został uznany za zgodny z art. 78 i art. 176 Konstytucji. Natomiast w wyroku z 27 marca 2007 r. (SK 3/05, OTK ZU nr 3/A/2007, poz. 32) Trybunał orzekł, że art. 39318 § 2 k.p.c. w zakresie, w jakim uniemożliwia zaskarżenie postanowienia w przedmiocie kosztów procesu zasądzonych po raz pierwszy przez sąd drugiej instancji, jest niezgodny z art. 78 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 9 lutego 2010 r., SK 10/09 (OTK ZU nr 2/A/2010, poz. 10) orzekł, że art. 3941 § 2 k.p.c. w zakresie, w jakim – w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 maja 2009 r. – nie dawał podstaw do zaskarżenia postanowienia w przedmiocie kosztów procesu zasądzonych po raz pierwszy przez sąd drugiej instancji, jest niezgodny z art. 78 w związku z art. 176 ust. 1, w związku z art. 45 ust. 1 oraz w związku z art. 32 Konstytucji.
W powołanym orzeczeniu SK 3/05 Trybunał wskazał, że „ponowne rozpoznawanie tej samej kwestii czyni niewątpliwie postępowanie zbędnym, w wypadku uprzedniego stwierdzenia niezgodności z Konstytucją zakwestionowanego ponownie przepisu. Nie ma przy tym znaczenia fakt wskazania nowych, oprócz będących już podstawą orzeczenia niekonstytucyjności, wzorców kontroli konstytucyjnej”.
Uznanie niekonstytucyjności art. 3941 § 2 k.p.c. w takim zakresie, jaki wskazany został w badanej skardze, czyni zbędnym ponowne merytoryczne rozpoznanie zarzutów wobec tej samej normy. Nie ma tu znaczenia powołanie przez skarżącego dodatkowego – w porównaniu z zakresem wyroku SK 10/09 – wzorca kontroli z art. 2 Konstytucji.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.