Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Renata Lech

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marlena Kulbat

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa D. R.

przeciwko Skarbowi Państwa – Aresztowi Śledczemu w P.

o zadośćuczynienie

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda D. R. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  przyznaje pełnomocnikowi powoda adwokat D. K. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w P. wynagrodzenie w kwocie 4.428,00 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych) z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu i nakazuje wypłacenie tej kwoty ze środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim.

Sygn. akt I C 104/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 23 stycznia 2014r. powód D. R. , reprezentowany w toku procesu przez ustanowionego z urzędu pełnomocnika adwokat D. K., wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w P. kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę będącą następstwem uszczerbku na zdrowiu i zaniedbania leczenia przez okres czternastu miesięcy, tj. od 28 grudnia 2010r. do 26 lutego 2012r. oraz w związku z złamaniem zasad dotyczących zatrudnienia w okresie od 2 maja 2011r. do 12 października 2011r. i zatrudniania powoda pomimo złamania kości promieniowej prawej ręki oraz za doznanie stresu i innych negatywnych przeżyć w sferze psychicznej (k. 3-4).

Pozwany Skarb Państwa – Areszt Śledczy w P., reprezentowany w toku procesu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, nie uznał żądania pozwu, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, tj. w kwocie 6.000 zł. Pozwany podniósł, iż brak podstaw do uwzględnienia powództwa w oparciu o art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c., gdy powód nie wykazał przesłanek warunkujących odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych (k. 49-63).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód w okresie 26 października – 18 listopada 2009r. był leczony w szpitalu w P. z powodu złamania obu pięt i przedramienia prawego po wypadku komunikacyjny, w czasie którego był on w stanie upojenia alkoholowego.

Podczas hospitalizacji zastosowano leczenie operacyjne – zespolenie obu pięt drutami K., a kości łokciowej śródszpikowo 1 drutem K., zastosowano także unieruchomienie gipsowe. Zlecono powodowi kontynuowanie leczenia w poradni ortopedycznej w P. Tryb. Podczas wizyty w dniu 14 grudnia 2009r. zdjęto gipsy z obu pięt i przedramienia. Podczas wizyty w dniu 27 stycznia 2010r. zalecono chodzenie o kulach i skierowano do usunięcia metalu, a dniu 4 czerwca 2010r. rozpoznano staw rzekomy przedramienia prawego i skierowano powoda do leczenia operacyjnego.

(dowód: dokumentacja medyczna, k. 111, 112, 115, opinia biegłego z zakresu ortopedii J. B., k. 151-152, zeznania powoda, k. 180-verte, min. 00:05:33-00:07:56, nagarnie przebiegu rozprawy, k. 182)

Powód został przyjęty do Aresztu Śledczego w P. dnia 29 grudnia 2010r., gdzie przebywał do 22 lutego 2012r.

Przy przyjęciu nie okazał się dokumentacją z leczenia na wolności.

Podczas pobytu w Areszcie zgłaszał dwukrotnie dolegliwości ze strony przedramienia prawego. Wykonane w dniu 8 lutego 2011r. zdjęcie RTG prawej ręki nie potwierdziło powstania stawu rzekomego.

Ponieważ powód nadal po wykonaniu powyższego badania zgłaszał dolegliwości ze strony przedramienia prawego, został skierowany na konsultację ortopedyczną dniu 1 czerwca 2011r. Lekarz ortopeda po stwierdzeniu istnienia stawu rzekomego przedramienia prawego zakwalifikował powoda do zabiegu operacyjnego po uprzednim wyrażeniu zgody i szczepieniu przeciw WZW B.

(dowód: dokumentacja medyczna, k. 111, 112, 115, opinia biegłego z zakresu ortopedii J. B., k. 151-152, zeznania powoda, k. 180-verte, min. 00:05:33-00:07:56, nagranie przebiegu rozprawy, k. 182, notatka służbowa, k. 80)

We wrześniu 2011r. powód wyraził zgodę na zabieg operacyjny i wykonanie szczepień przeciw WZW B, co skutkowało zakwalifikowanie go przez ortopedę do przyjęcia na oddział ortopedyczny w dniu 18 stycznia 2012r. Ze względu na brak miejsc termin przyjęcia do oddziału przesunięto na 22 lutego 2012r.

W dniu 22 lutego 2012r. powód został przyjęty do Oddziału (...) Aresztu Śledczego w W., gdzie przebywał do 23 maja 2012r.

(dowód: dokumentacja medyczna, k. 111, 112, 115, opinia biegłego z zakresu ortopedii J. B., k. 151-152, zeznania powoda, k. 180-verte, min. 00:05:33-00:07:56, nagranie przebiegu rozprawy, k. 182, notatka służbowa, k. 80)

W okresie od przyjęcia powoda do Aresztu Śledczego w P. do czasu przeniesienia do Oddziału (...) Aresztu Śledczego w W. powód zgłosił się do lekarza dziewięć razy, z tego na dwóch wizytach zgłosił dolegliwości związane z chorobą przedramienia i otrzymał leki przeciwbólowe.

(dowód: notatka służbowa, k. 80)

Podczas pobytu powoda w Oddziale (...) Aresztu Śledczego w W. w wykonanym RTG stwierdzono: staw rzekomy hyperwaskularny kości łokciowej prawej ½ długości, śródszpikowo w kości łokciowej drut K. złamany w obrębie odłamu bliższego, na poziomie stawu rzekomego wygięcie kości łokciowej pod kątem 30 st. Zastosowano leczenie operacyjne w dniu 2 marca 2012r., polegające na usunięciu drutu K., zespolenie płytką, obłożenie wiórami gąbczastymi z talerza kości biodrowej, założono gips ramienny.

7 maja 2012r. zdjęto gips. Wykonane wówczas kontrolne badanie RTG wykazało zrost bez przebudowy kości łokciowej.

W dniach 18 października – 22 listopada 2012r. powód przebywał w Oddziale (...) Leczniczej Szpitala Zakładu Karnego nr 2 w Ł. celem leczenia usprawniającego zespołu bólowego i dysfunkcji stawów skokowych i stóp oraz prawego przedramienia po przebytym urazie komunikacyjnym w 2009r.

W dokumentacji medycznej wskazano zakres ruchu łokcia prawego z deficytem wyprostu 5 st. i zgięcia 50 st. Poza zmianami zwyrodnieniowymi wykonane rtg nie określa stopnia zrostu kostnego kości łokciowej.

(dowód: dokumentacja lekarska k. 112, k. 115, opinia biegłego z zakresu ortopedii J. B., k. 152)

W lutym 2011r. w bezpośredniej rozmowie ze specjalistą ds. bhp i zatrudnienia osadzonych w Areszcie Śledczym w P. powód wyraził chęć podjęcia pracy w Areszcie.

W związku z powyższym został skierowany do lekarza medycyny pracy w celu określenia jego zdolności do pracy pod kątem stanu zdrowia.

W dniu 7 lutego 2011r. powód otrzymał zaświadczenie lekarskie, w którym lekarz medycyny pracy nie stwierdził przeciwwskazań do podjęcia pracy w charakterze sprzątającego.

W kwietniu 2011r. w związku z pojawieniem się nowych miejsc pracy sporządzono wniosek o zatrudnienie skazanego, na podstawie którego został on skierowany przez dyrektora jednostki do zatrudnienia na stanowisku sprzątającego oddział mieszkalny.

W dniu 28 kwietnia 2011r. powód złożył pisemne oświadczenie, iż wyraża zgodę na zatrudnienie nieodpłatnie przy pracach porządkowych w pełnym wymiarze czasu pracy w Areszcie Śledczym w P..

Powód był zatrudniony w okresie od 2 maja 2011r. do 12 października 2011r. na stanowisku sprzątającego oddział mieszkalny w wymiarze 6/8 etatu. W okresie zatrudnienia nie przebywał na zwolnieniach lekarskich.

W dniu 11 października został sporządzony wniosek o wymierzenie powodowi kary dyscyplinarnej w związku z nagannym zachowaniem polegającym na nawiązywaniu nielegalnych kontaktów podczas wyjścia na zajęcia świetlicowe i nie reagowanie na zwróconą uwagę.

Z uwagi na powyższe zachowanie powoda, brak samokontroli i samodyscypliny, a przede wszystkim lekceważący stosunek wobec przełożonego i obowiązujących przepisów, ponadto brak gwarancji właściwego zachowania osadzonego na stanowisku pracy a tym samym zły wpływ na innych zatrudnionych został złożony wniosek o wycofanie powoda z zatrudnienia.

W związku z nagannym zachowaniem decyzją dyrektora jednostki z dnia 12 października 2011r. powód

został wycofany z zatrudnienia.

(dowód: notatka, k. 81, kopia oświadczenia powoda z dnia 28 kwietnia 2011r., k. 81, wniosek z dnia 12 października 2011r. o wycofanie z zatrudnienia, k. 83, zaświadczeniem lekarskie, k. 84, wniosek o zatrudnienie, k. 85)

Do zatrudnienie powoda do wykonywania prac sprzątającego podczas pobytu w Areszcie Śledczym w P. nie było przeciwwskazań medycznych związanych ze stanem zdrowia.

Proces leczenia podjęty wobec powoda po jego osadzeniu w Areszcie Śledczym w P. był prawidłowy.

W chwili osadzenia w obrębie przedramienia prawego u powoda była zachowana pełna sprawność mechaniczna kości promieniowej, stwierdzony staw rzekomy kości łokciowej mógł natomiast skutkować okresowymi, powysiłkowymi dolegliwościami bólowymi oraz ograniczeniem zakresu ruchomości łokcia prawego. Taki stan przedramienia pozwalał na sprawne wykonywanie czynności kończyny górnej z ograniczeniem prac związanych z dźwiganiem znacznych ciężarów i pełnych ruchów rotacyjnych przedramienia.

Czas jaki upłynął od osadzenia do stwierdzenia stawu rzekomego i podjęcia pracy (11 miesięcy) i brak skarg ze strony powoda pozwala na stwierdzenie, że powód akceptował częściową dysfunkcję przedramienia prawego i nie przeszkadzała mu ona w normalnym funkcjonowaniu.

Wykonywana w ramach zatrudnienia w Areszcie Śledczym w P. praca (praca lekka) nie wpłynęła na istotną zmianę stanu miejscowego kości łokciowej i stanu czynnościowego kończyny górnej prawej.

Powód sam wyraził zgodę na wykonywanie tego rodzaju pracy, zdawał sobie sprawę z możliwości jej wykonywania. Nie zrezygnował z zatrudnienia sam z powodu niedyspozycji przedramienia prawego, ale został z niej zwolniony z przyczyn dyscyplinarnych.

Biorą pod uwagę czas, jaki upłynął od pierwszego skierowania do leczenia operacyjnego (4 czerwca 2010r.), sposób prowadzonego leczenia przed i po osadzeniu powoda w Areszcie Śledczym w P. oraz mierny charakter dysfunkcji, sposób leczenia należy uznać za prawidłowy i nie skutkujący pogorszeniem stanu zdrowia powoda i powstaniem nowych, trwałych, negatywnych skutków dla funkcji przedramienia prawego.

W następstwie wypadku komunikacyjnego z 2009r. powód doznał wieloodłamowego, zmiażdżeniowego złamania otwartego pięty lewej, co skutkuje 10 % trwałym uszczerbkiem na zdrowiu, wieloodłamowego, zmiażdżeniowego złamania otwartego pięty prawej, co skutkuje 10 % trwałym uszczerbkiem na zdrowiu oraz złamania typu M. przedramienia prawego, powikłanego stawem rzekomym, co skutkuje 20% trwałym uszczerbkiem na zdrowiu.

Z powodów medycznych czas leczenia stawu rzekomego nie jest najbardziej istotny dla stanu czynnościowego przedramienia (jego pogorszenia, a co za tym idzie zwiększenia uszczerbku na zdrowiu.

Czas pierwszych miesięcy rehabilitacji jest najbardziej istotny dla końcowego efektu leczenia czynnościowego, zatem nie można mówić o istotnym wpływie rehabilitacji po upływie roku.

Brak rehabilitacji przed zabiegiem operacyjny w marcu 2012r. nie wpłynął na pogorszenie stanu zdrowia i stopień uszczerbku na zdrowiu powoda.

(dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii J. B., k. 151-154, pisemna opinia uzupełniająca biegłego ortopedy J. B., k. 169-170)

Leczenie w Areszcie Śledczym ani rehabilitacja nie ma zasadniczego wpływu na obecne naruszenie sprawności kończyny górnej prawej powoda. Z tym naruszeniem powód został osadzony w Areszcie i ani lekka praca ani pobyt nie pogorszyły stanu jego zdrowia i nie zwiększyły uszczerbku na zdrowiu. Powód trafił do Aresztu ze stwierdzonym stawem rzekomym bez konkretnej daty operacji. Nie można stwierdzić istotnego zaniedbania ze strony pozwanego.

Przy braku pilnych objawów, tak jak u powoda, brak pilnych wskazań do zabiegu operacji naprawczej stawu rzekomego.

(dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii R. E., k. 200-202).

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez pozwanego w postaci: notatki sporządzonej przez lek. A. P. –lekarza zatrudnionego na Izbie (...) pozwanego Aresztu, który to dokument opisuje wszystkie czynności z zakresu pomocy medycznej, jakiej udzielono powodowi podczas osadzenia w pozwanej jednostce, notatki sporządzonej przez specjalistę ds. bhp i zatrudnienia osadzonych dokumentującej wszystkie fakty związane z podjęciem przez powoda zatrudnienia podczas osadzenia w Areszcie Śledczym, kopii oświadczenia powoda z dnia 28 kwietnia 2011r. o wyrażeniu zgodny na podjęcia nieodpłatnego zatrudnienia, wniosku z dnia 12 października 2011r. o wycofanie z zatrudnienia oraz zaświadczenia lekarskiego i wniosku o zatrudnienie. Powód nie podważył w żadnym zakresie prawdziwości powyższych dokumentów, ani też nie podważył prawdziwości zawartych w nich treści.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy była opinia biegłego z zakresu ortopedii, pozwoliła on bowiem na rozstrzygnięcie zasadniczej kwestii, czy powód w okresie pobytu w Areszcie Śledczym w P. był prawidłowo leczony w związku z przebytymi urazami ortopedycznymi, będącymi następstwem wypadku komunikacyjnego z 2009r., czy przebyte urazy pozostawiły jakieś trwałe następstwa, czy upływ czasu od osadzenia powoda w Areszcie w dniu 28 grudnia 2010r. do zabiegu operacyjnego w marcu 2012r. nie spowodował pogorszenia stanu zdrowia powoda i nie zwiększył stopnia uszczerbku na zdrowiu, czy stan zdrowia powoda umożliwiał mu podjęcie zatrudnienia w czasie osadzenia w Areszcie, czy wykonywanie pracy w okresie od maja do października 2012r. nie wpłynęły na pogorszenie stanu zdrowia powoda, w szczególności w zakresie sprawności prawej ręki.

Wydane w niniejszej sprawie opinie przez biegłych w zakresu ortopedii: J. B. i R. E. są w zakresie wniosków zbieżne, spójnie, przekonujące, na tyle kategoryczne i przekonujące, że wystarczająco wyjaśniają zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Biegli dokonali dokładnej analizy stanu zdrowia powoda i wpływu na ten stan osadzenia w Areszcie oraz podjęcie pracy przez powoda w charakterze sprzątającego. Powyższe opinie nie zostały skutecznie podważone przez żadną ze stron procesu. Wprawdzie pełnomocnik powoda kwestionował wnioski z opinii biegłych, wskazując, iż w ocenie powoda niewykonanie operacji stawu rzekomego niezwłocznie po osadzeniu w Areszcie i brak właściwej rehabilitacji pogorszył jego stan zdrowia i zwiększył zakres cierpień. W kontekście kategorycznych twierdzeń obu biegłych, iż opóźnienie leczenia w zakładzie karnym ani rehabilitacja nie miały zasadniczego wpływu na obecny stan sprawności prawej ręki, powyższe twierdzenia strony powodowej należy uznać li tylko za nie popartą żadnymi dowodami polemikę z opiniami specjalistów, zgłaszaną na użytek niniejszego postępowania dla poparcia zasadności żądania pozwu.

Dokonując oceny materiału dowodowego w zakresie zeznań powoda Sąd odmówił wiary tym zeznaniom w zakresie, w jakim powód wskazał, iż nie był w stanie wykonywać pracy, do której został skierowany, gdyż odczuwał silny ból prawej ręki. Powyższe twierdzenia zostają w sprzeczności z załączonymi do akt dokumentami w postaci zaświadczenia lekarza medycyny pracy, który po przebadaniu powoda stwierdził, iż jest od zdolny do wykonywania pracy w charakterze sprzątającego. Ponadto z informacji lek. A. P. –lekarza zatrudnionego na Izbie (...) pozwanego Aresztu wynika, iż powód tylko dwukrotnie zgłaszał dolegliwości bólowe przedramienia prawego i wówczas podano mu środki przeciwbólowe, w okresie zatrudnienia nie korzystał ze zwolnień lekarskich, zaś wycofanie z zatrudnienia nie było wynikiem złego stanu zdrowia lecz nastąpiło ze względów dyscyplinarnych z uwagi na naganne zachowanie powoda, jak wynika z dokumentu w postaci wniosku o wycofanie z zatrudnienia. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał twierdzenia powoda za nie polegające na prawdzie, zgłaszane tylko na użytek niniejszego procesu. Podobnie jak i twierdzenia, iż powód był zmuszony do podjęcia zatrudnienia i że miała to być praca o charakterze odpłatnym. Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy w postaci notatki pracownika pozwanego Aresztu – specjalisty ds. bhp i zatrudnienia osadzonych wynika, iż to sam powód zgłosił chęć podjęcia zatrudnienia i sam złożył pisemne oświadczenie, iż wyraża zgodę na nieodpłatne zatrudnienie przy pracach sprzątających.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód w toku niniejszego procesu dochodził roszczenia o zapłatę kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę będącą następstwem uszczerbku na zdrowiu i zaniedbania leczenia przez okres czternastu miesięcy, tj. od 28 grudnia 2010r. do 26 lutego 2012r. oraz w związku z złamaniem zasad dotyczących zatrudnienia w okresie od 2 maja 2011r. do 12 października 2011r. i zatrudniania powoda pomimo złamania kości promieniowej prawej ręki oraz za doznanie stresu i innych negatywnych przeżyć w sferze psychicznej

Podstawę prawna tak skonkretyzowanego roszczenia stanowi norma art. 448 k.c. i art. 23 i 24 k.c.

Zgodnie z przepisem art. 24 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

W świetle natomiast art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę pieniężną za doznaną krzywdę.

Według powyższych przepisów ochrona dóbr osobistych uzależniona jest od spełnienia dwóch przesłanek: zagrożenia lub naruszeni a dóbr osobistych oraz bezprawnego charakteru działania wywołującego wskazany wyżej skutek, przy żądaniu zadośćuczynienia za doznaną wskutek naruszenia dóbr osobistych krzywdę koniecznym jest przy tym wykazanie winy naruszającego.

Kwestia zagrożenia bądź naruszenia dóbr osobistych powinna być ujmowana na w płaszczyźnie faktycznej i prowadzić do ustalenia, czy dane zachowanie, biorąc pod uwagę przeciętne reakcje ludzkie, mogły obiektywnie stać się podstawą do negatywnych odczuć po stronie pokrzywdzonego.

Przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, decydujące znaczenie nie ma subiektywne odczucie osoby, jej indywidualne wartości uczuć i stanu psychicznego, ale to, jaką reakcję wywołuje naruszenie w społeczeństwie. Należy więc przyjmować koncepcję obiektywną naruszenia dobra osobistego w kontekście całokształtu okoliczności sprawy (por. wyr. SN z 26.10.2001 r., V CKN 195/01, L.).

Ustawodawca uzależnia udzielenie ochrony dobrom osobistym na podstawie przepisu art. 24 § 1 KC od uznania, że zachowanie prowadzące do zagrożenia (lub naruszenia) dóbr osobistych nosi znamiona bezprawności. Powszechnie przyjmuje się, że bezprawność powinna być traktowana w kategoriach obiektywnej (przedmiotowej) kwalifikacji czynu z punktu widzenia jego zgodności z ustawą i zasadami współżycia społecznego. Działaniem bezprawnym jest działanie sprzeczne z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego, a bezprawność wyłącza działanie mające oparcie w przepisach prawa, zgodne z zasadami współżycia społecznego, działanie za zgodą pokrzywdzonego oraz w wykonywaniu prawa podmiotowego (por. wyr. SN z 4.6.2003 r., I CKN 480/01, L.).

Niewątpliwym ułatwieniem w zakresie dochodzenia odpowiedzialności za zagrożenie (naruszenie dóbr osobistych) jest posłużenie się przez ustawodawcę domniemaniem bezprawności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, iż powód nie udowodnił, aby warunki, w jakich przebywał w okresie osadzenia w Areszcie Śledczym w P. wpłynęły negatywnie na jego stan zdrowia, a przez to stały się źródłem krzywdy uzasadniającej zasądzenie zadośćuczynienia.

Powód, na którym z mocy art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodu, nie udowodnił bowiem istnienia działania lub zaniechania sprawcy szkody niemajątkowej, istnienia krzywdy wynikającej z naruszenia przez pozwanego dobra osobistego powoda, ani związku przyczynowego między krzywdą a działaniem lub zaniechaniem sprawcy, ani też winy sprawcy.

Powód nie wykazał także żadnej z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa wynikającej z art. 417 k.c.

W świetle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego brak jest podstaw do twierdzenia, które legło u podstaw żądania pozwu, iż na skutek zaniedbań i zaniechań, jakich dopuścił się personel pozwanego Aresztu wobec powoda doszło do pogorszenia stanu zdrowia powoda. Powód w okresie pobytu w Areszcie nie składał żadnych skarg na opiekę medyczną czy zatrudnienie, skarg które poddane rozstrzygnięciu sędziego penitencjarnego lub sądu penitencjarnego, w którym stwierdzono by naruszenie przez pozwanego norm postępowania wykonawczego a tym samym bezprawność działań pozwanego.

Powód wywodzi swoje roszczenie z faktu, iż, jak twierdzi, niewykonanie operacji stawu rzekomego niezwłocznie po osadzeniu w Areszcie i brak właściwej rehabilitacji pogorszył jego stan zdrowia i zwiększył zakres cierpień, tym bardziej, iż w czasie osadzenia w pozwanej placówce był zmuszony do podjęcia zatrudnienia, którego nie mógł wykonywać z uwagi na stan zdrowia, przez co został także narażony na stres i negatywne przeżycia w sferze psychicznej.

Powyższe twierdzenia powoda nie zostały w żadnym zakresie udowodnione w toku niniejszego postępowania, są to jedynie gołosłowne wnioski powoda przedstawiane dla uzasadnienia żądania zadośćuczynienia.

W świetle wydanych w niniejszej sprawie opinii przez dwóch biegłych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii do zatrudnienie powoda do wykonywania prac sprzątającego podczas pobytu w Areszcie Śledczym w P. nie było przeciwwskazań medycznych związanych ze stanem zdrowia. Proces leczenia podjęty wobec powoda po jego osadzeniu w Areszcie Śledczym w P. był prawidłowy.

W chwili osadzenia w obrębie przedramienia prawego u powoda była zachowana pełna sprawność mechaniczna kości promieniowej, stwierdzony staw rzekomy kości łokciowej mógł natomiast skutkować okresowymi, powysiłkowymi dolegliwościami bólowymi oraz ograniczeniem zakresu ruchomości łokcia prawego. Taki stan przedramienia pozwalał na sprawne wykonywanie czynności kończyny górnej z ograniczeniem prac związanych z dźwiganiem znacznych ciężarów i pełnych ruchów rotacyjnych przedramienia.

Czas jaki upłynął od osadzenia do stwierdzenia stawu rzekomego i podjęcia pracy (11 miesięcy) i brak skarg ze strony powoda pozwala na stwierdzenie, że powód akceptował częściową dysfunkcję przedramienia prawego i nie przeszkadzała mu ona w normalnym funkcjonowaniu.

Wykonywana w ramach zatrudnienia w Areszcie Śledczym w P. praca (praca lekka) nie wpłynęła na istotną zmianę stanu miejscowego kości łokciowej i stanu czynnościowego kończyny górnej prawej.

Powód sam wyraził zgodę na wykonywanie tego rodzaju pracy, zdawał sobie sprawę z możliwości jej wykonywania. Nie zrezygnował z zatrudnienia sam z powodu niedyspozycji przedramienia prawego, ale został z niej zwolniony z przyczyn dyscyplinarnych.

Biorą pod uwagę czas, jaki upłynął od pierwszego skierowania do leczenia operacyjnego (4 czerwca 2010r.), sposób prowadzonego leczenia przed i po osadzeniu powoda w Areszcie Śledczym w P. oraz mierny charakter dysfunkcji, sposób leczenia należy uznać za prawidłowy i nie skutkujący pogorszeniem stanu zdrowia powoda i powstaniem nowych, trwałych, negatywnych skutków dla funkcji przedramienia prawego.

Z powodów medycznych czas leczenia stawu rzekomego nie jest najbardziej istotny dla stanu czynnościowego przedramienia (jego pogorszenia, a co za tym idzie zwiększenia uszczerbku na zdrowiu. Czas pierwszych miesięcy rehabilitacji jest najbardziej istotny dla końcowego efektu leczenia czynnościowego, zatem nie można mówić o istotnym wpływie rehabilitacji po upływie roku. Brak rehabilitacji przed zabiegiem operacyjny w marcu 2012r. nie wpłynął na pogorszenie stanu zdrowia i stopień uszczerbku na zdrowiu.

Ponadto brak jest również podstaw do uznania, iż w czasie osadzenia powoda w pozwanej jednostce penitencjarnej doszło wobec powoda do naruszania praw pacjenta przez personel medyczny służby więziennej, które mogłyby być podstawą zasądzenia zadośćuczynienia.

Należy przy tym podkreślić, jak słusznie wskazał pozwany, iż obowiązkiem więziennej służby zdrowia jest jedynie zachowanie osób pozbawionych wolności przy życiu i w niepogorszonym stanie zdrowia. Zadaniem tej służby nie jest natomiast spełnianie wygórowanych oczekiwań osób pozbawionych wolności co do technik leczniczych, rehabilitacji oraz stosowania leków (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 lipca 2002, II Akz 659/02).

Powód w czasie pobytu w pozwanej jednostce penitencjarnej miał zapewnioną właściwą opiekę medyczną, w tym w wymaganym stanem zdrowia zakresie konsultacje specjalistyczne. Opieka medyczna nad powodem realizowana była zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 października 2003r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności przez zakłady opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności (Dz. U z 2003r., Nr 204, poz. 1985).

Powód wywodząc swoje roszczenie o zadośćuczynienie powoływał się także na fakt, iż podczas osadzenia w pozwanym Areszcie Śledczym został zmuszony do podjęcia nieodpłatnego zatrudnienia, podczas, gdy jego stan zdrowia związany z dysfunkcją prawej ręki uniemożliwiał wykonywanie pracy. Powyższe twierdzenia są gołosłowne, w żadnym zakresie nie zostały udowodnione w toku niniejszego procesu. Pozostają w jaskrawej sprzeczności z załączonym do akt dokumentami, z których wynika, iż powód sam wyraził chęć podjęcia pracy, po czym po pozytywnym przejściu badań lekarskich od maja 2011r. podjął za zgodą wyrażoną na piśmie nieodpłatne zatrudnienie w wymiarze 6/8 etatu jako sprzątający oddział mieszkalny. W okresie zatrudnienia nie zgłaszał żadnych dolegliwości zdrowotnych, nie korzystał ze zwolnień lekarskich, zaś wycofanie z zatrudnienia nastąpiło ze powodów dyscyplinarnych.

Ponadto z przywołanej powyżej opinii biegłych z zakresu ortopedii wynika jednoznacznie, iż stan zdrowia powoda nie uniemożliwiał mu podjęcia zatrudniania, zaś wykonywana w ramach zatrudnienia w Areszcie Śledczym w P. praca (praca lekka) nie wpłynęła na istotną zmianę stanu miejscowego kości łokciowej i stanu czynnościowego kończyny górnej prawej.

Powód w żadnej mierze nie wykazał ponadto, aby na skutek osadzenia w pozwanej jednostce penitencjarnej doznał krzywdy wynikającej ze stresu i innych negatywnych przeżyć w sferze psychicznej a będących następstwem stanu zdrowia, sposobu leczenia i zatrudnienia.

W świetle powyższych okoliczności brak podstaw do uznania zasadności żądania zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo jako nie znajdujące prawnego ani faktycznego uzasadnienia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Skoro powód przegrał proces w całości winien zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec powyższego Sąd zasądził od powoda na rzecz reprezentującej stronę pozwaną Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych …. (Dz. U z 2013, poz. 490 ze zm.)

Na podstawie § 19 w związku z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U Nr 163, poz. 1348 ze zm.) Sąd przyznał pełnomocnikowi powoda ustanowionemu z urzędu wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.