Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia S.R. Agata Kłosińska

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Novottny

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z wniosku Stowarzyszenia „Ochotnicza Straż Pożarna Ł.-N.”
z siedzibą w Ł.

z udziałem Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta Ł.

o nabycie nieruchomości przez zasiedzenie

postanawia:

1.  stwierdzić, że Ochotnicza Straż Pożarna Ł.-N. nabyła przez zasiedzenie z dniem 19 maja 1970 roku własność nieruchomości położonej
w Ł. przy ulicy (...) w obrębie (...) o powierzchni 0,0674 ha oznaczonej jako działka gruntu numer (...) na wypisie i wyrysie z operatu ewidencji gruntów i budynków zaewidencjonowanym w (...) Ośrodku Geodezji w dniu 26 stycznia 2015 roku za numerem (...), która nie ma urządzonej księgi wieczystej ani zbioru dokumentów;

2.  ustalić, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 1084/15

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2015 r. wnioskodawca Stowarzyszenie „Ochotnicza Straż Pożarna Ł. – N.” z siedzibą w Ł., reprezentowana przez pełnomocnika
w osobie adwokata, wniosła o stwierdzenie że jej poprzednik prawny - Ochotnicza Straż Pożarna Ł. – N. (dalej OSP N.) z dniem 19 maja 1960 r. nabyła przez zasiedzenie własność nieruchomości o powierzchni 0,0674 ha położonej w Ł. przy ul. (...), stanowiącej działkę nr (...).

W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik wnioskodawcy wskazał, iż wnioskodawca jest samoistnym posiadaczem nieruchomości o powierzchni 0,0674 ha położonej w Ł. przy ul. (...), stanowiącej działkę nr (...). Poprzednikiem prawnym wnioskodawcy była OSP N. powstała w 1923 r., która wedle wiedzy wnioskodawcy w owym roku objęła przedmiotową nieruchomość w posiadanie samoistne. W ocenie wnioskodawcy działanie jego poprzednika prawnego miało charakter nieprzerwanego, samoistnego posiadania, które doprowadziło do zasiedzenia własności przedmiotowej nieruchomości z dniem 19 maja 1960 r.

/wniosek, k. 2 – 11/

W odpowiedzi na wniosek z dnia 13 maja 2015 r. Skarb Państwa – Wojewoda (...) wniósł o ustalenie prawidłowej reprezentacji Skarbu Państwa poprzez wskazanie, ze organem właściwym do podejmowania czynności procesowych za Skarb Państwa jest Starosta (...) Wschodni wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej oraz zwolnienie Wojewody (...) od udziału w sprawie.

W uzasadnieniu uczestnik wskazał, iż gospodarzem nieruchomości Skarbu Państwa na podstawie art. 11 i art. 23 ustawy o gospodarce nieruchomościami pozostaje starosta.

/odpowiedź na wniosek Skarbu Państwa – Wojewody (...), k. 84 – 85/

Postanowieniem z dnia 7 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa
w Ł., Wydział I Cywilny, na podstawie art. 67 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. dokonała właściwej reprezentacji Skarbu Państwa przez ustalenie, że podmiotem uprawnionym do podejmowania czynności procesowych w jego imieniu jest Prezydent Miasta Ł. oraz zwolnił od udziału w sprawie Skarb Państwa – Wojewodę (...).

/postanowienie z dnia 7.08.2015 r., k. 106/

W piśmie przygotowawczym z dnia 18 września 2015 r. Skarb Państwa – Prezydent Miasta Ł., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, oświadczył, iż wniosek o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w Ł. oznaczonej jako działka (...) pozostawia do uznania Sądu.

/pismo przygotowawcze, k. 116 – 117/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ochotnicza Straż Pożarna w N. powstała w 1923 roku. Jej założycielem był Z. F.. W tym roku objęła posiadanie nieruchomość gruntową oznaczoną obecnie jako działka numer (...) położoną w Ł., w obrębie (...) przy ul. (...) o powierzchni 0,0674 ha.

Działka gruntu nr (...) sąsiaduje z działkami o numerach: 163/1, 165/3, 166 i 384/2.

/okoliczność bezsporna, także wypis i wyrys z operatu ewidencji gruntów
i budynków, k. 68; księga pamiątkowa, k. 38-39, 42; zeznania świadka R. L., czas rejestracji 14.12-33.10; dowód z przesłuchania S. B. w charakterze strony, czas rejestracji 58.45 -1.27.28 - protokół rozprawy z dnia 21.01.2016 r./

W 1923 roku rozpoczęła się budowa remizy strażackiej, która została oddana do użytku w 1927 roku.

Działka gruntu objęta we władanie przez Ochotniczą Straż Pożarną w N. - obecnie działka o numerze (...) - jest wydzielona z dwóch stron ulicami (...)
i W.. Od strony działki numer (...) była oddzielona budynkiem i ogrodzeniem piekarni do czasu jej spalenia, a od strony działki numer (...) ograniczona terenem kuźni, a następnie pawilonami handlowymi.

/wypis z kartoteki budynków k. 62; zeznania świadka J. M. czas rejestracji 35.49-49.20; zeznania świadka R. L., czas rejestracji 14.12-35.49; dowód z przesłuchania S. B.
w charakterze strony, czas rejestracji 58.45-1.27.28 - protokół rozprawy z dnia 21.01.2016 r./

Ochotnicza Straż Pożarna w N. istniała nieprzerwanie od 1923 r.
do 14 sierpnia 2003 r., kiedy to została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego jako stowarzyszenie Ochotnicza Straż Pożarna Ł.-N. z numerem KRS (...) i uzyskała osobowość prawną.

Ochotnicza Straż Pożarna Ł. – N. w 1973 r. obchodziła uroczystości 50 – lecia działalności, w 1998 r. 75 – lecia działalności, w 2003 r. 80 – lecia, zaś w 2013 r. – 90 – lecia swojego powstania Na obchodach pięćdziesiątej rocznicy działalności OSP N. był obecny jej założyciel – Z. F..

Jubileuszowe obchody zostały udokumentowane w Księdze Pamiątkowej w której wpisywali się ich uczestnicy.

W latach 50 – tych XX wieku N. była wsią. Każdy pożar był dużym wydarzeniem dla życia społeczności, zaś większość mieszkańców wsi starała się uczestniczyć w akcjach gaśniczych. Każdy odpust, festyn, jak również święta kościelne był połączony z prezentacją strażaków. W budynku i przed budynkiem Ochotniczej Straży Pożarnej odbywały się zabawy taneczne i inne imprezy okolicznościowe.

W przekonaniu mieszkańców N. Ochotnicza Straż Pożarna Ł. – N. jest „odwieczną organizacją”.

Od 2010 roku siedziba Ochotniczej Straży Pożarnej Ł. – N. znajduje się w przy ul. (...) w Ł..

/księga pamiątkowa k. 37 – 44, listy gratulacyjne k. 30 – 32, dyplom k. 35, list gratulacyjny k. 36, księga pamiątkowa k. 45 – 61; zeznania świadka J. M. czas rejestracji 35.49-49.20; zeznania świadka R. L., czas rejestracji 14.12-35.49; dowód z przesłuchania S. B. w charakterze strony, czas rejestracji 58.45-1.27.28 - protokół rozprawy z dnia 21.01.2016 r., informacja odpowiadająca aktualnemu odpisowi
z KRS, k. 14-15/

Sąd uznał za wiarygodny zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów i oparł się na nim dokonując ustaleń faktycznych. Znajdujące się w aktach sprawy dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez uczestnika postępowania, potwierdzają przedstawiane przez wnioskodawcę fakty i nie budzą wątpliwości, co do wiarygodności. Dodatkowo Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów z zeznań świadków oraz z przesłuchania strony, które w całości uznał za wiarygodne. W tym miejscu warto zauważyć, iż uczestnik postępowania pozostawił wniosek do uznania sądu, zaniechał więc podjęcia jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Zasiedzenie polega na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Na gruncie polskiego prawa cywilnego takie określenie istoty zasiedzenia jest powszechnie przyjęte
w literaturze prawniczej (przykładowo Edward Janeczko, Zasiedzenie, wyd, Zachodnie Centrum Organizacji, Warszawa-Zielona Góra 1996; Stanisław Rudnicki, Nabycie przez zasiedzenie, wyd. LexisNexis, Warszawa 2007). Podstawową przesłanką prowadzącą do zasiedzenia nieruchomości, niezależnie od obowiązującego w tym zakresie ustawodawstwa jest więc samoistne posiadanie nieruchomości przez czas oznaczony ustawą. Sąd uznał mając na względzie całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, iż Ochotnicza Straż Pożarna w N. (poprzednik prawny wnioskodawcy) była samoistnym posiadaczem nieruchomości oznaczonej obecnie jako działka numer (...) położonej
w Ł. przy ulicy (...) od 1923 roku.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do statusu prawnego Ochotniczej Straży Pożarnej N..

Ochotnicza Straż Pożarna w N. przed zarejestrowaniem w dniu 14 sierpnia 2003 roku była stowarzyszeniem zwykłym, a zatem należy ją traktować jako tzw. ułomną osobę prawną, czyli podmiot zdolny do nabycia składnika majątkowego, jakim są nieruchomości. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 listopada 2004 roku (III CK 581/03 LEX nr 607265) wskazał, że funkcjonowanie ochotniczej straży pożarnej na podstawie Prawa o stowarzyszeniach pozwalało przyjąć, iż przed zarejestrowaniem była ona stowarzyszeniem zwykłym. Sąd Rejonowy powyższy pogląd w całości podziela. Prawne wyodrębnienie tych jednostek organizacyjnych i dopuszczenie ich do działania pomimo braku przymiotu osobowości prawnej, przemawia za uznaniem ich w okresie sprzed nowelizacji kodeksu cywilnego dokonanej ustawą z dnia 14 lutego 2003 roku za
tzw. ułomne osoby prawne. Dla porządku warto wskazać, iż uregulowanie statusu ochotniczych straży pożarnych nastąpiło po raz pierwszy w drodze Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1932 r. prawo o stowarzyszeniach (Dz.U.1932 nr 94, poz. 808), które wprowadziło instytucję stowarzyszeń jako: „dobrowolnych trwałych zrzeszeń o celach niezarobkowych”, z rozróżnieniem
na stowarzyszenia zwykłe (art. 12), które nie posiadały osobowości prawnej oraz stowarzyszenia zarejestrowane (art. 19) i stowarzyszenia wyższej użyteczności (art. 46 i 48) wyposażone w przymiot osobowości prawnej. Przepisy ww. rozporządzenia znajdowały zastosowanie do ochotniczych straży pożarnych na podstawie przepisu art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 13 marca 1934 r. o ochronie przed pożarami i innymi klęskami (Dz.U.1934, nr 41, poz. 365). Akt ten jako pierwszy przewidywał możliwość powoływania ochotniczych straży pożarnych (art. 4), lecz nie przyznawała im wprost osobowości prawnej.
W porównywalny sposób uregulowany został status ochotniczych straży pożarnych
w drodze ustawy z dnia 4 lutego 1950 r. o ochronie przeciwpożarowej i jej organizacji (t.j. Dz.U.1951, nr 58, poz. 404 ze zm.), ustawy z dnia 30 kwietnia 1960 r . o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U.1960, nr 20, poz. 120) oraz ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r.
o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U. 1975, nr 20, poz. 106 ze zm.).

Rozporządzenie Prawo o stowarzyszeniach zostało uchylone ustawą z dnia
7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz.U.2001, nr 79, poz. 855 – tekst jedn.), która zachowała również uproszczoną formę stowarzyszenia zwykłego nie posiadającego osobowości prawnej, jednakże na podstawie art. 17 ust. 1 możliwym było założenie stowarzyszenia, które posiada osobowość prawną z chwilą wpisu do rejestru. Aktualnie sytuację prawną ochotniczych straży pożarnych normuje ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U.2002, nr 147, poz. 1229 – tekst jedn.), która w art. 19 ust. 1 stanowi, iż do ochotniczych straży pożarnych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy Prawo o stowarzyszeniach .

Reasumując powyższy tok rozważań należy wskazać, iż chociaż w przepisach regulujących funkcjonowanie ochotniczej straży pożarnej nie ma uregulowania, które przyznawałoby jej osobowość prawną, to są w nich przepisy stanowiące, że do ochotniczej straży pożarnej znajduje zastosowanie ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 roku – Prawo o stowarzyszeniach (tekst jednolity – Dz. U. 2001, nr 79 poz. 855 ze zm.). Ochotniczą Straż Pożarną w N. przed zarejestrowaniem w roku 2003 roku
i nabyciem osobowości prawnej należy traktować w związku z powyższym jako tzw. ułomną osobę prawną, która w obrocie miała taki status prawny, jak obecnie jednostki organizacyjne w rozumieniu art. 33 ¹ k.c. (porównaj: wyrok SN z dnia 13 lutego 2003 roku, IV CK 46/03, postanowienie SN z dnia 20.06.2000 r. III CKN 887/98 – wraz z uzasadnieniami). W związku z powyższym brak podstaw do uznania, że Ochotnicza Straż Pożarna w N. przed przedmiotowym zarejestrowaniem, nie mogła nabyć przez zasiedzenie nieruchomości objętej wnioskiem.

Przechodząc następnie do przepisów prawa w oparciu o które należ zbadać i ustalić czy doszło, na rzecz poprzednika prawnego wnioskodawcy, do zasiedzenia należy wskazać co następuje.

Wbrew twierdzeniu pełnomocnika wnioskodawcy, podstawy nabycia nieruchomości przez zasiedzenie na gruncie przedmiotowej sprawy nie mogły stanowić przepisy Zwodu Praw Cesarstwa Polskiego ale przepisy Kodeksu N.. Art. 2265
w związku z art. 2268 Kodeksu N. obejmowały sytuację, gdy do nabycia posiadania nieruchomości dochodziło na podstawie ważnego tytułu prawnego, to jest czynności prawnej, która była wystarczająca do przeniesienia własności, a której wady były nabywcy niewiadome. Wnioskodawca nie posiadał jakichkolwiek wiadomości dotyczących źródła posiadania nieruchomości objętej wnioskiem poza twierdzeniami, stanowiącymi część historii kolonii N., iż nieruchomość została przekazana ochotniczej straży pożarnej dobrowolnie przez jednego z mieszkańców obywatelstwa niemieckiego. Podstawę nabycia nieruchomości przez zasiedzenie w braku tytułu prawnego wnioskodawcy stanowił art. 2262 Kodeksu N. w którym wskazano, że „wszelkie sprawy, tak rzeczowe jak osobiste, podlegają przedawnieniu ciągiem lat trzydziestu nabytemu, i przytaczający takie przedawnienie obowiązanym nie jest okazywać na to tytuł, ani nie można stawiać przeciw niemu wyjątku, wynikającego ze złej wiary". Jednocześnie, w myśl art. 2229 Kodeksu N. żeby mieć możność do nabycia przedawnienia, potrzeba mieć posiadanie ciągłe, i nieprzerywane, spokojne, jawne, niedwuznaczne, i pod tytułem właściciela.

Dla nabycia własności nieruchomości objętej wnioskiem przez zasiedzenie na podstawie Kodeksu Napoleona wymagane było samoistne jej posiadanie przez okres lat trzydziestu. Bieg terminu zasiedzenia nie skończył się zatem pod rządem ww. ustawy.

Należy wskazać, iż bieg zasiedzenia przypadł na okres II W. Światowej.

Stosownie do treści art. 16 dekretu z dnia 16 czerwca 1945 r. o mocy obowiązującej orzeczeń sadowych wydanych w okresie okupacji niemieckiej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U.1945, nr 25, poz. 151) w stosunku do spraw cywilnych i karnych, których w okresie okupacji nie można było prowadzić przed sądami polskimi, bądź ze względu na poddanie tych spraw przez przepisy okupacyjne sądownictwu niemieckiemu bądź ze względu na prześladowanie ludności przez okupanta, okres od dnia rozpoczęcia okupacji do dnia ponownego uruchomienia sądów polskich, właściwych do wniesienia lub kontynuowania tych spraw, uważa się, pod względem skutków prawnych, przewidzianych w prawie materialnym i formalnym, za okres w którym miało miejsce zawieszenie wymiaru sprawiedliwości. W postanowieniu z dnia 18 marca 2003 r. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż wprowadzona przez ustawodawcę regulacja przemawia za zastosowaniem przedmiotowego przepisu w sprawach o zasiedzenie (IV CKN 1951/00, LEX nr 121730).

Podzielając stanowisko Sądu Najwyższego Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie doszło do zawieszenia biegu terminu zasiedzenia. Rzeczą powszechnie wiadomą jest, że będąca przyczyną zawieszenia biegu terminu zasiedzenia II Wojna Światowa rozpoczęła się 1 września 1939 r. Natomiast, koniec działań zbrojnych uzależniony jest od położenia geograficznego i związanego z tym, wyzwalania terenów Polskich przez armię radziecką. W przypadku Ł., do wyzwolenia spod okupacji niemieckiej doszło w dniu 19 stycznia 1945 r. Zatem, w przedmiotowej sprawie zawieszenie biegu terminu zasiedzenia rozpoczęło się w dniu 1 września 1939 r.,
a zakończyło w dniu 1 marca 1945 roku czyli z umowną datą zorganizowania wymiaru sprawiedliwości na terenie Ł. po jej wyzwoleniu.

W dniu l stycznia 1947 roku wszedł w życie dekret z dnia 11 października 1946 roku prawo rzeczowe (Dz. U. 1946, nr 57, poz. 319), który w art. 50 przewidywał dwudziestoletni termin zasiedzenia w przypadku gdy w chwili objęcia jej
w posiadanie posiadacz był w dobrej wierze oraz trzydziestoletni w przypadku, gdy posiadacz nieruchomości objął ją posiadanie pozostając w złej wierze. W przypadku przeniesienia posiadania podczas biegu terminu przedawnienia w art. 57 § 1 przewidziano możliwość zaliczenia przy obliczaniu terminu zasiedzenia przez aktualnego posiadacza okresu zasiadywania poprzednika, jednakże jego zła wiara powodował wydłużenie terminu potrzebnego do nabycia własności do 30 lat.

Art. XXXIII dekretu z dnia 11 października 1946 roku Przepisy wprowadzające prawo rzeczowe i prawo o księgach wieczystych (Dz. U. 1946, nr 57, póz. 321) stanowił, że do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed wejściem w życie prawa rzeczowego, stosuje się odpowiednio przepisy tego prawa. Jeżeli terminu zasiedzenia według nowo wprowadzonego prawa jest krótszy aniżeli na podstawie przepisów dotychczasowych, jego bieg rozpoczyna się z dniem wejścia w życie tego prawa, lecz gdy zasiedzenie rozpoczęte przed jego wejściem w życie zgodnie z terminem dotychczasowym nastąpiłoby wcześniej, to zasiedzenie następuje z terminem wcześniejszym (art. XXXIII § 2). Przepisy te przestały obowiązywać od dnia 1 stycznia 1965 r., kiedy to weszła w życie obecnie obowiązująca ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U.1964, nr 16, poz. 94). W pierwotnym jej brzmieniu, art. 172 k.c. skracał terminy zasiedzenia do 10 lat w przypadku dobrej wiary posiadacza i 20 lat - dla złej wiary. Dodatkowo, możliwość nabycia własności nieruchomości w ten sposób została uzależniono od jej nieprzerwanego i samoistnego posiadania, których na gruncie Kodeksu cywilnego się domniemywa (art. 339 i art. 340). Wprowadzono również definicję legalną posiadacza samoistnego. Zgodnie z art. 336 k.c. jest nim posiadacz rzeczy, który nią faktycznie włada. Również na gruncie tych przepisów możliwe jest zaliczenie okresu posiadania poprzednika (art. 176 § 1 k.c.). Art. XLI ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Przepisy wprowadzające kodeks cywilny (Dz. U. 1964, nr 16, poz. 94) stanowił, iż do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego, stosuje się od tej chwili przepisy tego kodeksu; dotyczy to w szczególności możności nabycia prawa przez zasiedzenie - § 1. Przy czym jeżeli termin zasiedzenia według kodeksu cywilnego jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczyna się
z dniem wejścia kodeksu w życie; jeżeli jednak zasiedzenie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej, zasiedzenie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Przechodząc następnie do oceny charakteru posiadania Sąd uznał, iż wnioskodawca wykazał zarówno samoistność jaki i ciągłość posiadania (których domniemanie wprowadzał zarówno Kodeks Napoleona w art. 2230, jak i dekret prawo rzeczowe w art. 298 i 299 oraz kodeks cywilny w art. 339 i 340).

Jak już wskazywano, zgodnie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym OSP N. weszła w posiadanie przedmiotowej nieruchomości już w roku swojego powstania, tj. w 1923 r. W tym samym roku rozpoczęła się budowa remizy, która została oddana do użytku w 1927 roku. Podjęcie przez OSP N. inwestycji budowlanej stanowi uzewnętrzniony przejaw stanu posiadania nieruchomości i jest niezaprzeczalnie realizacją uprawnień właścicielskich. Nadto, sama nieruchomość, jak i posadowiony na niej budynek była stale wykorzystywana przez Ochotniczą Straż Pożarną z N., aż do czasu przeniesienia do nowej siedziby, co miało miejsce w 2010 roku. Należy podkreślić, że zarówno w okresie założenia OSP N., jak przez cały czas swojej działalności pełniła ona szczególną rolę dla społeczności N., jak i miejscowości sąsiednich. Trzeba pamiętać, że do 1988 r. teren osiedla będącego obecnie w granicach miasta był wsią N.. Takie organizację, jak ochotnicze straże pożarne, stanowiły centrum życia towarzyskiego i kulturalnego jego mieszkańców, a remizy strażackie służyły nie tylko celom pożarniczym, ale były również miejscem spotkań i wszelkiego rodzaju uroczystości. Związana z tym działalność OSP N. o której zeznawali przesłuchani w sprawie świadkowie wyraźnie przemawia za manifestowaniem uprawnień właścicielskich względem przedmiotowej nieruchomości przez poprzednika prawnego wnioskodawcy. W tym stanie rzeczy uznać należy, iż posiadanie przez OSP N. nieruchomości przy ul. (...) w Ł. miało charakter posiadania samoistnego
i trwało od 1923 r.

W okresie, w którym OSP N. weszła w posiadanie przedmiotowej nieruchomości na tym terenie obowiązywał przepisy Kodeksu N., które instytucję zasiedzenia określały mianem nabycia własności przez przedawnienie. Oprócz znanego obecnej regulacji, i już pozytywnie wykazanego, warunku posiadania samoistnego, uzależniały one zasiedzenie od „posiadania ciągłego i nieprzerwanego, spokojnego, jawnego i nie dwuznacznego”. Podobne wymogi posiadania o charakterze ciągłym wprowadził zarówno dekret prawo rzeczowe jaki i kodeks cywilny (w postaci domniemań).

Opierając się na zebranym w sprawie materiale dowodowym Sąd ustalił, że posiadanie przedmiotowej nieruchomości przez OSP N. było niczym niezakłócone i miało charakter ciągły. Przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, iż siedziba OSP N. nie uległa zmianie aż do 2010 roku, przy czym (...) pełniła swoje obowiązki w sposób nieprzerwany.

W następnej kolejności należy odnieść się do dobrej bądź złej wiary posiadacza z uwagi na wynikającą z niej długość terminu zasiedzenia.

W przedmiotowej sprawie, nieruchomość znajdujące się obecnie przy
ul. (...) w Ł. została przekazana zgodnie z historią kolonii N. ochotniczej organizacji pożarniczej na cele jej działalności przez jednego z mieszkańców niemieckiego pochodzenia. Fakt ten nie został jednakże w żaden sposób udokumentowany. Zgodnie z cytowanym powyżej art. 2268 Kodeksu N. posiadacz nieruchomości był w dobrej wierze w sytuacji gdy do nabycia posiadania nieruchomości dochodziło na podstawie ważnego tytułu prawnego. Innymi słowy objęcie w posiadanie nieruchomości następowało na podstawie czynności prawnej, pozwalającej na przeniesienie własności nieruchomości, której wady były nabywcy niewiadome chwili objęcia w posiadanie przedmiotowej nieruchomości. Mając powyższe na uwadze oraz fakt, iż stan dobrej bądź złej wiary należy oceniać na moment objęcia nieruchomości w posiadania Sąd uznał i Ochotnicza Straż Pożarna w N. była posiadaczem w złej wierze. Jednakże pomimo objęcia nieruchomości w posiadanie w 1923 roku OSP w N. nie miała osobowości ani podmiotowości prawnej a w konsekwencji władztwo sprawowane nad przedmiotową nieruchomością nie mogło prowadzić do zasiedzenia. Dopiero wraz z wejściem w życie ustawy z dnia 13 marca 1934 r. o ochronie przed pożarami i innymi klęskami tj. z dniem 19 listopada 1934 r., Ochotnicza Straż Pożarna stała się tzw. ułomną osobą prawną i w związku z tym nabyła zdolność zasiadywania nieruchomości. W konsekwencji bieg terminu zasiedzenia winien być liczony od tego momentu, czyli od dnia 19 listopada 1934 roku.

Jak już wskazano w przedmiotowej sprawie okres czasu potrzebny do zasiedzenia nieruchomości w momencie objęcia w jej posiadanie wynosił 30 lat (zgodnie z art. 2262 Kodeksu N.). Oznacza to, że do nabycia własności doszłoby 19 listopada 1964 r. Należy jednakże pamiętać, że w tym czasie doszło, po pierwsze do zawieszenia biegu terminu zasiedzenia z mocy prawa z uwagi na II Wojnę Światową, a po drugie - do zmiany obowiązujących przepisów regulujących tę instytucję. I tak, zawieszenie biegu terminu zasiedzenia trwało w okresie od 1 września 1939 r. do 1 marca 1945 r.(data zorganizowania wymiaru sprawiedliwości po wyzwolnieniu Ł. spod okupacji niemieckiej w dniu 19 stycznia 1945 roku). W dniu 1 września 1939 r. upłynęło 4 lat i 9 miesięcy i 11 dni, pozostały okres należy liczyć więc od 1 marca 1945 r. Oznacza to, że termin 30 lat upłynął 19 maja 1970 r. Natomiast, zmiana przepisów o zasiedzeniu, która dokonała się w dniu 1 stycznia 1947 r. oraz 1 stycznia 1965 r. nie wpłynęła na długość terminu zasiedzenia, gdyż jak już wykazano, zarówno przepisy przejściowe wprowadzającego dekret prawo rzeczowe jaki i kodeks cywilny przewidywały analogiczną regulację, iż w przypadku gdy termin zasiedzenia według nowo wprowadzonego prawa jest krótszy aniżeli na podstawie przepisów dotychczasowych (co miało miejsce w przypadku regulacji kodeksu cywilnego przewidującego do 1990 roku 20 – letni termin zasiedzenia w przypadku złej wiary), jego bieg rozpoczyna się z dniem wejścia w życie tego prawa, lecz gdy zasiedzenie rozpoczęte przed jego wejściem w życie zgodnie
z terminem dotychczasowym nastąpiłoby wcześniej, to zasiedzenie następuje z terminem wcześniejszym.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c., nie znajdując podstaw do odstąpienia od zasady rozstrzygania kosztach w nim wyrażonej, wobec faktu, iż uczestnik postępowania Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta Miasta Ł. pozostawił wniosek do uznania Sądu, a wnioskodawca nie wnosił o zasądzenie
od uczestnika kosztów postępowania.