Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W S. przy ulicy (...) usytuowany jest sklep odzieżowy o nazwie (...), którego właścicielem jest J. M..

W dniu 20 września 2015 r. po godzinie 18.00 znajdujący się w stanie znacznej nietrzeźwości oskarżony R. B. uderzając kamieniem i ręką w drzwi wejściowe oraz witrynę tego sklepu dokonał następujących uszkodzeń: w drzwiach wejściowych w ich górnej części wybił podwójną szybę, wgniótł i zarysował drzwi w ich dolnej części oraz stłukł szybę w witrynie znajdującej się obok drzwi powodując straty na łączną kwotę 520 złotych na szkodę właścicielki sklepu (...).

Idący ulicą (...) usłyszał odgłos tłuczonego szkła i zobaczył, jak oskarżony R. B. uderza rękami w szybę w drzwiach wejściowych sklepu i próbuje wejść do środka wkładając nogę przez dziurę w wybitej szybie drzwi. Wobec tego, że włączył się alarm, oskarżony R. B. wycofał się i zaczął oddalać się od tego miejsca, a za nim szedł M. Z.. W pewnym momencie, ulicą przejeżdżał patrol policji, który M. Z. zatrzymał i wskazał sprawcę. Policjanci zatrzymali oskarżonego R. B.. Został on poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, którego wynik wyniósł 1,13 mg/l.

Dowód: zeznania świadków; J. M. z k. 2-3 i M. Z. z k. 5 zbioru dokumentów wyodrębnionego w trybie art. 334 § 3 k.p.k., protokół badania stanu trzeźwości z k. 2, protokół oględzin miejsca zniszczenia mienia z k. 3-4, protokół zatrzymania osoby z k. 7, dokumentacja fotograficzna na okoliczność rodzaju powstałych uszkodzeń 38-40.

Oskarżony R. B. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień – vide: k. 11-12 i 56-57.

Formalne, dwukrotne potwierdzenie przez oskarżonego, iż dopuścił się zarzucanego mu czynu zasługuje na podzielenie i w zasadzie nie ma żadnego znaczenia w zakresie ustalenia okoliczności popełnienia przypisywanego mu czynu. Należy zaznaczyć, że pozostałe dowody jednoznacznie i wprost wskazują na sposób realizacji znamion tego czynu. Bezpośredni świadek M. Z. obserwował poczynania oskarżonego R. B. i doprowadził do jego zatrzymania przez patrol policji. Podobnie nie można mieć wątpliwości co do tego, że oskarżony znajdował się w stanie znacznej nietrzeźwości oraz co do tego, jakich zniszczeń mienia dokonał, co obrazuje protokół oględzin, dokumentacja fotograficzna i zeznania pokrzywdzonej J. M.. Jeśli chodzi o skale i rodzaj zniszczeń mienia, to należy stwierdzić, że oskarżony praktycznie zniszczył całe drzwi wejściowe do sklepu oraz szybę witryny i w związku z tym podawana przez pokrzywdzoną wartość szkody zamykająca się kwotą 520 złotych jest wyjątkowo wyważona i nie sposób uznać ją za zawyżoną. Zresztą, jak podniosła pokrzywdzona, wartość pobitej i zbitej szyby – podwójnie zespolonej, jak podała pokrzywdzona konsultowała ze szklarzem.

Wobec oczywistego i niewątpliwego charakteru materiału dowodowego jego dalsza ocena i analiza pod kątem wiarygodności i bezsporności staje się bezprzedmiotowa.

W tym stanie rzeczy, nie nasuwa żadnych wątpliwości wina oskarżonego R. B., co do tego, że wymieniony dopuścił się umyślnego zniszczenia mienia.

Czynem swoim wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 k.k. Przy czym, oskarżony R. B. dopuścił się tego przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., co wynika z czasookresu odbytej przez niego kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa przeciwko mieniu w sprawach Sądu Rejonowego w Szczytnie wymienionych na k. 23 do 37 – odpisy wyroków z adnotacjami, co do rozmiaru odbytej kary.

Przy wymiarze kary, jako okoliczności obciążające zostało przyjęte popełnienie przestępstwa przez oskarżonego R. B.; w stanie nietrzeźwości z okazaniem rażącego lekceważenia zasad porządku prawnego poprzez publiczne niszczenie mienia bez żadnego powodu i motywu, do tego dopuszczenie się tego występku w warunkach recydywy oraz brak jakiegokolwiek z jego strony przystosowania do przestrzegania norm porządku prawnego, co potwierdza uprzednia jego wielokrotna karalność za naruszenia porządku prawnego – vide: informacja KRK z k. 14-18.

W odniesieniu do oskarżonego R. B. brak jest jakichkolwiek podstaw do wysnucia pozytywnej prognozy w zakresie możliwości warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, jaka została wobec niego orzeczona de facto w granicach najniższego ustawowego zagrożenia. Jego dotychczasowe odniesienie do przestrzegania porządku prawnego wyklucza taką prognozę. Tym samym, orzeczoną karę pozbawienia wolności należy uznać za współmierną przy uwzględnieniu podniesionych okoliczności popełnienia przestępstwa.

Jednocześnie, Sąd uznał za zasadne nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonej.

Oskarżony nie posiada żadnych dochodów, czy też źródeł utrzymania i dlatego zasadnym było zwolnienie go od zapłaty kosztów sądowych, w tym opłaty od wymierzonej kary.