Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2015r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Marek Madaj

po rozpoznaniu w dniu 24.11.2015r. sprawy D. A. , syna P. i R. z domu R., urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 12 grudnia 2014r. w P. na ulicy (...) poprzez kierowanie samochodem marki S. (...) o numerze rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat, o którym mowa w wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 603/13 z dnia 19.11.2013r., który uprawomocnił się w dniu 27.11.2013r.,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

II.  w dniu 21 stycznia 2015r. w Ł. na drodze (...) poprzez kierowanie samochodem marki S. (...) o numerze rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat, o którym mowa w wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 603/13 z dnia 19.11.2013r., który uprawomocnił się w dniu 27.11.2013r.,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

I.  Oskarżonego D. A. uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie I oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 244 k.k.

II.  Oskarżonego uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie II oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 244 k.k.

III.  Ustalając, że czyny opisane w punktach I i II wyroku popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, przy zastosowaniu art. 91§1 k.k. i art. 37a k.k., na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 34§1, §1a pkt 1 i §2 k.k. oraz art. 35§1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

IV.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 448 (czterysta czterdzieści osiem) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

Na oryginale właściwe podpisy

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

D. A. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 19.11.2013r. wydanym w sprawie X K 603/13 za czyn z art. 178a§1 i 4 k.k. na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Dodatkowo Sąd orzekł wobec ww. środek karny w postaci zakazu prowadzeni wszelkich pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat od dnia uprawomocnienia się wyroku. Wyrok uprawomocnił się w dniu 27.11.2013r.

Dowód: odpis wyroku X K 603/13 (k. 5-6).

W dniu 12 grudnia 2014r. około godziny 20.00 D. A. jechał samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po ulicy (...) w P., rozmawiając jednocześnie przez telefon komórkowy. Zauważyli to pełniący służbę funkcjonariusze policji J. B. i E. K., którzy podjęli decyzję o zatrzymaniu ww. pojazdu z uwagi na stwierdzone wykroczenie drogowe. Policjanci udali się radiowozem za D. A. dając mu na wysokości skrzyżowania z ulicą (...) sygnały dźwiękowe i świetlne do zatrzymania się. D. A. zatrzymał się na parkingu pizzerii M.. Funkcjonariusze zatrzymali radiowóz bezpośrednio za S. (...) kierowaną przez A. i wyszli przeprowadzić czynności z zatrzymanym kierowcą. Zachowujący się nerwowo D. A. poinformował funkcjonariuszy, że ma obowiązujący zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, co po sprawdzeniu w systemie (...) okazało się prawdą.

Dowód: zeznania świadka J. B. (k. 31v, 106), zeznania świadka E. K. (k. 33v-34, 107).

W dniu 21 stycznia 2015r. D. A. jechał samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po drodze krajowej numer (...) w miejscowości Ł.. Będący na służbie funkcjonariusz J. B. zauważył poruszające się drogą ww. auto. Ponieważ przypomniał sobie, że samochód ten, którego kierujący miał czynny zakaz prowadzenia pojazdów, zatrzymywał miesiąc wcześniej, postanowił zatrzymać auto do kontroli.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. A. (k. 25), zeznania świadka J. B. (k. 31v, 106-107).

D. A. jest kawalerem, posiada na utrzymaniu jedno dziecko. Ma wykształcenie średnie, z zawodu jest elektromechanikiem samochodowym, prowadzi własną działalność gospodarczą. W przeszłości był karany za prowadzenie samochodu osobowego pod wpływem alkoholu.

Dowód: dane osobopoznawcze (k. 36), karta karna (k. 81-82).

W toku postępowania przygotowawczego dopuszczono dowód z opinii dwóch biegłych lekarzy psychiatrów na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego. Biegli zgodnie stwierdzili, że D. A. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo, okoliczności z art. 31§1 i 2 k.k. w stosunku do niego nie mają zastosowania. Biegli rozpoznali u oskarżonego zespół zależności alkoholowej. Zgodnie podali, że D. A. może brać udział w postępowaniu, a jego poczytalność nie budzi wątpliwości.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna (k. 46-48).

Oskarżony D. A. po przedstawieniu zarzutów w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do pierwszego z zarzucanych mu czynów, przyznał się do popełnienia czynu drugiego. Złożył wyjaśnienia przedstawiające jego wersję wydarzeń.

Wyjaśnienia oskarżonego D. A. (k. 25).

Oskarżony nie skorzystał ze swojego uprawnienia i nie brał udziału w rozprawie, będąc o jej terminie osobiście zawiadomionym.

Zwrotne potwierdzenie odbioru zawiadomienia (k. 103).

Sąd zważył, co następuje :

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje w ocenie Sądu bez żadnych wątpliwości, że oskarżony dopuścił się obu czynów zarzucanych mu oskarżeniem.

Sąd oparł się i dał wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy uznając, że zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, a ich forma oraz treść nie była przez strony kwestionowana. W szczególności Sąd oparł się na opinii sądowo-psychiatrycznej. W ocenie Sądu jest ona pełna i jasna, wewnętrznie spójna, a wniosku wypływają logicznie z jej treści, ponadto wydający ją biegli legitymują się odpowiednimi kwalifikacjami do wydania opinii w takim zakresie.

Sąd oparł się i dał wiarę zeznaniom świadków – funkcjonariuszy policji J. B. i E. K.. Pierwszy świadek bardzo dokładnie opisał przebieg obu zdarzeń, większość szczegółów pamiętał i podał także na rozprawie przed Sądem. Pewne nieścisłości, jak chociażby to, który z funkcjonariuszy jako pierwszy wyszedł do oskarżonego i rozpoczął przeprowadzanie kontroli, są spowodowane w ocenie Sądu upływem czasu od momentu zdarzenia. Także drugi funkcjonariusz opisał zdarzenie nie tylko w toku postępowania przygotowawczego, ale także przed Sądem. Zdaniem Sądu nie ma jakichkolwiek powodów, aby uznać, że świadkowie celowo chcieliby obciążać niewinnego oskarżonego. Jak wskazali przed Sądem, nie znali go i podczas zdarzenia w grudniu 2014 roku widzieli go po raz pierwszy. Sama charakterystyka zdarzenia i charakterystyczny ubiór oskarżonego (obaj świadkowie wskazują na charakterystyczną niebieska kurtkę) spowodowały w ocenie Sądu, że świadkowie, pomimo wielu tego typu zdarzeń z uwagi na charakter wykonywanej pracy, także w toku postępowania jurysdykcyjnego potrafili przywołać szczegóły zdarzeń, które miały miejsce niemal rok wcześniej.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom D. A. jedynie częściowo – w odniesieniu do drugiego z zarzucanych mu czynów, gdyż podał wersję zgodną z wersją przedstawioną przez świadka J. B.. W odniesieniu do pierwszego czynu Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego jedynie co do kwestii, które były bezsporne, nie dając mu wiary co do tego, że to nie oskarżony prowadził w dniu 12.12.2014r. pojazd, gdyż pozostaje to w całkowitej sprzeczności z logicznymi i wzajemnie uzupełniającymi się zeznaniami funkcjonariuszy policji.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał się oskarżony dopuścił się popełnienia dwóch czynów zabronionych w dniach 12.12.2014r. oraz 21.01.2015r. – kierowania pojazdem mechanicznym pomimo posiadania orzeczonego przez Sąd prawomocnym wyrokiem zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Tym samym oskarżony dwukrotnie wypełnił znamiona występku z art. 244 k.k.

Ponieważ czyny te oskarżony popełnił w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, Sąd uznał, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91§1 k.k. i wymierzył za nie jedną karę.

Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Jako okoliczności obciążające Sąd miał na uwadze fakt, że oskarżony był uprzednio karany, a czynów dopuścił się w odstępie miesiąca pokazując, że nie zamierza respektować prawomocnego orzeczenia Sądu zakazującego mu jazdę samochodem. Sąd uznał także, że społeczna szkodliwość czynów oskarżonego jest wysoka.

Biorąc pod uwagę, że oskarżony jest mężczyzną w sile wieku, ma na utrzymani dziecko, uznając, że nie jest konieczne wymierzenie kary pozbawienia wolności, Sąd wymierzył D. A. karę dwóch lat ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd, nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze czterdziestu godzin miesięcznie. W ocenie Sądu taka kara ma szansę spełnić swoje cele zarówno prewencji ogólnej jak i indywidualnej.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego, Sąd obciążył go kosztami sądowymi w całości.

Sędzia SR J. J.

Zarządzenia:

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  przedłożyć z wpływem lub do uprawomocnienia.

G., 21.12.2015r.

Sędzia SR J. J.