Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska

Protokolant: Daria Paliwoda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2016 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa B. P.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę kwoty 14.000 zł

I.  zasądza na rzecz powódki B. P. od strony pozwanej (...) S.A. w S. kwotę 14.000 (czternaście tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi od kwoty: 7000 zł od dnia 31 października 2013 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 7000 zł od dnia 18 lutego 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo co do odsetek w dalszej części;

III.  zasądza na rzecz powódki od strony pozwanej kwotę 2717 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 610,39 zł, tytułem kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powódka B. P. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. w S. o zapłatę kwoty 7.000 zł, z odsetkami ustawowymi od dnia 31.10.2013r., tytułem uzupełnienia zadośćuczynienia za krzywdę, doznaną w wypadku komunikacyjnym z dnia 9.09.2013r., którego sprawca ubezpieczony był u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W piśmie procesowym z dnia 13.01.2016r. rozszerzyła powództwo, wnosząc dodatkowo o zapłatę kwoty 7000 zł, tytułem zadośćuczynienia, z odsetkami ustawowymi od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu tego pisma.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Zarzuciła, że przyznane dotychczas zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł jest adekwatne do rozmiarów krzywdy powódki, która nie udowodniła, aby dolegliwości bólowe występowały u niej nadal oraz, aby uniemożliwiały jej funkcjonowania jak przed wypadkiem. Zarzuciła nadto, że powódka nie była hospitalizowana, a ponadto występują u niej zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe w obrębie kręgosłupa szyjnego bez związku z wypadkiem, które mogły wywołać dolegliwości bólowe. Pozwany zakwestionował nadto roszczenie odsetkowe, podnosząc, że ewentualne odsetki należą się dopiero od chwili wyrokowania.

Bezspornym było, że na skutek wypadku z dnia 9.09.2013r., za który odpowiedzialność odszkodowawczą ponosi strona pozwana, powódka doznała urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, urazu kręgosłupa szyjnego i klatki piersiowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Bezpośrednio po wypadku, do 11.09.2013r. powódka przebywała w Szpitalu w Z. na Oddziale (...)Następnie była leczona w trybie ambulatoryjnym przez lekarzy neurologa i ortopedę, odbyła rehabilitację. Uraz kręgosłupa szyjnego powodował u powódki dolegliwości bólowe głowy i karku, zawroty głowy, parestezje kończyn górnych, utrzymujące się nadal i ograniczające aktywność życiową powódki. Powódka doraźnie przyjmowała leki przeciwbólowe. Zaprzestała aktywności fizycznej, praktykowanej przed wypadkiem, jak jazda na rowerze, rolkach, aerobik. Doznane w wypadku urazy spowodowały u niej długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 7% - w aspekcie neurologicznym, oraz trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5% - w aspekcie ortopedycznym. Powódka wymaga kontynuacji leczenia usprawniającego.

Dowód:

opinia biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii J. C. (k-111 i nast.);

opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. J. (k-154 i nast.);

zeznania świadka G. P. (k-188v.);

zeznania powódki (k-188-189).

Na skutek wypadku u powódki występują objawy zespołu stresu pourazowego, jak natrętne wspomnienia i sny, odrętwienie i otępienie uczuciowe, odizolowanie od innych ludzi, unikanie działań i sytuacji, które mogłyby przypominać przebyty uraz, nadmierne pobudzenie układu autonomicznego ze wzmożonym stanem czuwania, wzmożonym odruchem orientacyjnym oraz bezsennością. Obecnie objawy te są mniej nasilone. Związany z tym trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 5%. Powódka wymaga dalszego leczenia psychoterapeutycznego i psychiatrycznego. W przypadku podjęcia leczenia rokowania są pomyślne.

Dowód:

opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii J. W. (k-132 i nast.).

zeznania powódki (k-188-189).

Powódka zgłosiła szkodę pismem z dnia 19.09.2013r., domagając się zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 10.000 zł. Pismem z dnia 30.09.2013r., pozwana poinformowała o otrzymaniu zgłoszenia szkody. Pozwana wypłaciła powódce kwotę 3.000 zł, tytułem zadośćuczynienia. W piśmie z dnia 29.10.2013r. powódka domagała się wypłaty kwoty 7000 zł, tytułem zadośćuczynienia. Pozwana odmówiła wypłaty dalszego świadczenia.

Dowód:

zgłoszenie szkody (k-33), pisma pozwanej (k-36,37,40), pismo powódki z dn. 29.10.2013r. (k-38).

Sąd zważył, co następuje:

Skutki wypadku na zdrowiu powódki ustalono w oparciu o opinie biegłych lekarzy oraz zeznania świadka i powódki. Wbrew twierdzeniom pozwanej, występujące u powódki uporczywe dolegliwości bólowe głowy i karku, będące następstwem przedmiotowego wypadku i ograniczające aktywność życiową powódki, zostały obiektywnie potwierdzone, jako następstwo wypadku, dowodami z zeznań świadka G. P., samej powódki, a nadto opiniami biegłych lekarzy neurologa i ortopedy. Zarazem – w świetle tych opinii - gołosłowny okazał się zarzut pozwanej, jakoby dolegliwości te wywołane były występującymi u powódki samoistnymi zmianami zwyrodnieniowymi.

Strona pozwana ponosi odpowiedzialność za szkodę, powstałą u powódki, będącą bezpośrednim następstwem wypadku z dnia 9.09.2013r., jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku, z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, na podstawie art. 436§1 kc w zw. z art. 822 § 1 i 2 kc.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 2 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z wypadkiem. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (tak: wyrok SN z dnia 20.04.2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8.02.2006r., I A Ca 1131/05, LEX nr 194522).

Sąd podzielił stanowisko powódki, że dotychczas wypłacona z tego tytułu kwota 3.000 zł była stanowczo za niska i nieodpowiednia do rozmiaru krzywdy. Powódka doznała nie tylko obrażeń o charakterze fizycznym, skutkujących utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi. Dotkliwym skutkiem wypadku był powstały u niej rozstrój zdrowia psychicznego. Miarkując zadośćuczynienie, Sąd miał na uwadze, że na skutek wypadku u powódki wystąpił zespół stresu pourazowego, objawiający się występowaniem żywych wspomnień w sytuacji zetknięcia się z okolicznościami, przypominającymi wypadek, unikaniem tych okoliczności, trudnościami ze snem, które to objawy spowodowały ograniczenia funkcjonowania w codziennym życiu i trwały uszczerbek na zdrowiu (w wysokości 5%). Istotnym jest, że te negatywne następstwa wypadku mają charakter trwały, a poprawa stanu zdrowia wymaga kontynuacji leczenia usprawniającego i psychiatrycznego. Zarazem, jak wynika z opinii biegłego ortopedy, odczuwane przez powódkę dolegliwości bólowe czy ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego mogą ulec tylko nieznacznej poprawie, zaś w przyszłości mogą być przyczyną wcześniejszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych. Wszystko to przemawia za przyznaniem powódce zadośćuczynienia w żądanej przez nią kwocie 17.000 zł. Kwota ta uwzględnia rodzaj naruszonego dobra, jakim jest zdrowie człowieka, wiek powódki, rozmiar cierpień, odczuwanych przez nią do chwili obecnej, ograniczeniami w życiu codziennym, długotrwałym procesem leczenia i rehabilitacji. Uwzględniając, że dotychczas powódka otrzymała od pozwanego z tego tytułu kwotę 3.000 zł, zasądzono na jej rzecz różnicę.

Odsetki ustawowe od kwoty 7.000 zł zasądzono, zgodnie z żądaniem, od dnia 31.10.2013r. Powódka zgłosiła szkodę pismem z dnia 19.09.2013r., domagając się zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 10.000 zł. Pismem z dnia 30.09.2013r., pozwana poinformowała o otrzymaniu zgłoszenia szkody, wypłacając następnie kwotę 3.000 zł, tytułem zadośćuczynienia i odmawiając wypłaty dalszego świadczenia. Uzasadnia to zasądzenie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od dnia następnego po upływie ustawowego 30-dniowego okresu na spełnienie świadczenia, liczonego od otrzymania przez pozwaną zgłoszenia szkody wraz z wezwaniem do zapłaty (najpóźniej od dnia 30.09.2013r.), na podstawie przepisów art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i art. 817 § 1 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Odsetki od kwoty 7.000 zł, zgłoszonej w toku postępowania w piśmie procesowym obejmującym rozszerzenie powództwa, zasądzono od dnia wyrokowania. Nieuzasadnione było żądanie powódki zasądzenie odsetek od daty wcześniejszej, tj. od dnia doręczenia pozwanej odpisu tego pisma (co miało miejsce w dniu 25.01.2016r., k-182v.), skoro nie upłynął jeszcze ustawowy 30-dniowy termin na spełnienie świadczenia przez pozwaną, zgłoszonego w tej kwocie po raz pierwszy, a więc nie można mówić o opóźnieniu pozwanej w spełnieniu świadczenia w dniu otrzymania żądania. Dlatego, na podstawie powołanych wyżej przepisów, Sąd oddalił powództwo w zakresie odsetek co do żądania za okres od 25.01.2016r. do dnia poprzedzającego wydanie wyroku.

Orzeczenie o kosztach w pkt III wyroku oparto na przepisach art. 100 zd. 2 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc, przyjmując, że powódka uległa tylko co do nieznacznej części swojego żądania. Pozwana powinna zwrócić jej koszty procesu, zgodnie z przedłożonym spisem, w kwocie 2717 zł, w skład których wchodzi: kwota 350 zł, uiszczona tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 1200 zł, tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (w stawce minimalnej), 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 1000 zł – zaliczka na wynagrodzenie biegłego.

W toku postępowania poniesiono wydatki tymczasowo ze Skarbu Państwa na wynagrodzenie biegłego, ponad uiszczone zaliczki, w łącznej kwocie 260,39 zł (k-164). Wydatkami tymi oraz opłatą uzupełniającą od pozwu w kwocie 350 zł (której obowiązek uiszczenia powstał w wyniku rozszerzenia powództwa), zgodnie z wynikiem procesu, obciążono stronę pozwaną, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 2 kpc w zw. z art. 98§1 kpc.