Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Teresa Kołeczko - Wacławik (spr.)

Protokolant Kamil Cieszkowski

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

w G.

przeciwko R. Ś.

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 27 lutego 2015 r., sygn. akt VIII C 2108/13

1.  oddala obie apelacje;

2.  oddala wniosek powoda o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Teresa Kołeczko – Wacławik

Sygn. akt III Ca 1657/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Zabrzu z żądanej kwoty 3253,41zł. z odsetkami, zasądził od pozwanego R. Ś. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 1145,34 zł. z ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot określonych w wyroku, oddalił powództwo w pozostałej części i zasądził od pozwanego na rzecz powoda 250,95 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd I instancji ustalił, że strony łączy umowa z 29 marca 2001r. o sprzedaż energii elektrycznej i świadczenie usług przesyłowych dla obiektu przy ul. (...) w Z. na potrzeby sklepu-kiosku. Umowa z pozwanym zawarta została przez poprzednika prawnego powoda. Pozwany zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej i został wykreślony z ewidencji decyzją z 22 maja 2006r. W dniu 23 września 2009r. sprzedał kiosk P. H., ale powoda nigdy nie poinformował o powyższych faktach, nigdy też nie złożył oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Na podstawie umowy powód wystawił pozwanemu faktury VAT za okres od 18 stycznia 2011r. do 15 marca 2013r. uwzględniające odpowiadające poszczególnym okresom taryfy, wystawił też w dniach 23 marca 2011r. i 23 września 2011r. noty odsetkowe. Faktury zostały wystawione w oparciu o szacunkowe zużycie energii elektrycznej dla punktu poboru przy ul. (...). Pozwany nie uregulował należności wynikających z faktur i notek odsetkowych. Pracownicy powoda kilkakrotnie próbowali wybudować licznik energii elektrycznej z kiosku, ale nie mieli do niego dostępu. Pozwany nie przyjął propozycji zawarcia nowej umowy na dostarczanie energii elektrycznej, a powód w piśmie z 21 czerwca 2013r. wyjaśnił pozwanemu podstawę wystawienia faktur. Ustalił też Sąd, że w sprawie VGC 74/08 Sąd Rejonowy w Zabrzu uznając za zasadne żądanie poprzednika prawnego powoda, zasądzenia od pozwanego należności za dostawę energii elektrycznej za okres po zaprzestaniu przez niego działalności gospodarczej w kiosku przy ul (...), zasądził część dochodzonej należności, a z uwagi na niewskazanie przez powoda obowiązujących w danych okresach taryf, częściowo powództwo oddalił oraz że w sprawie VIII C-upr 308/10 Sąd Rejonowy w Zabrzu uwzględnił również powództwo poprzednika prawnego powoda o zapłatę takich należności, a apelacja pozwanego została oddalona.

Ustalając powyższe uznał Sąd Rejonowy, że pozwany nie wykazał, by doszło do rozwiązania umowy między stronami za wypowiedzeniem lub w jakimkolwiek innym trybie, a ponieważ nie uprzedził powoda jako sprzedawcy energii elektrycznej o zamiarze opuszczenia kiosku i nie umożliwił dokonania odczytu wskazań układu pomiarowego, to na zasadzie § 6 ust. 6 i 7 umowy był zobowiązany do odbioru i kupna energii oraz zapłaty za energię elektryczną i świadczenie usług przesyłowych do czasu zawarcia umowy z nowym klientem. Ocenił, że nie zasługują na uwzględnienie zarzuty pozwanego dotyczące ważności umowy związane z graficzną jej szatą jak też zmianą numeru konta czy też banku, na które należy dokonywać płatności. Odnosząc się do zakwestionowania przez pozwanego sposobu obliczenia należności wynikających z wystawionych przez powoda faktur, a tym samym zakwestionowania podstaw wyliczenia ilości zakupionej energii, które to wyliczenie - z uwagi na niedopuszczenie pracowników powoda do odczytu stanów i kontroli układu pomiarowo-rozliczeniowego – następowało na podstawie § 13 ust. 2 umowy czyli zgodnie z „Taryfą dla energii elektrycznej” – uznał, że zarzuty pozwanego w tym zakresie są częściowo zasadne. Wskazał, że ponieważ w obowiązujących Taryfach nie wskazano mechanizmu ustalania szacunkowego zużycia energii elektrycznej w takich przypadkach, powód winien wskazać mechanizm obliczenia szacunkowego zużycia energii za poszczególne okresy, czego nie uczynił. Nie powołał się przy tym na regulacje poprzednika prawnego zawarte w (...) S.A., które przewidywały określenie szacunkowego zużycia energii elektrycznej na podstawie zużycia wyznaczonego w oparciu o rzeczywiste odczyty dokonane w analogicznym okresie poprzedniego roku kalendarzowego i nie twierdził, by właśnie wskazania licznika w poprzednich okresach rozliczeniowych były podstawą przyjęcia szacunkowego odczytu licznika stanowiącego podstawę wystawienia faktur. Analiza wszystkich szacunkowych wskazań liczników na podstawie których obliczono należność w fakturach nie dała sądowi I instancji podstaw do ustalenia by zachodziła między nimi jakakolwiek analogia czy zależność. Dlatego za wykazaną uznał Sąd Rejonowy jedynie wysokość wnikających z faktur opłat stałych takich jak stałą stawkę ceny, opłatę dystrybucyjną stałą, opłatę końcową, opłatę abonamentową wraz z podatkiem VAT i tylko w tym zakresie uwzględnił powództwo. O odsetkach orzekł na podstawie art. 481§ 1 k.c. a o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c.

Apelację od wyroku wniósł zarówno powód jak i pozwany.

Powód zaskarżył wyrok w pkt. 2 i 3 w zakresie oddalonego powództwa i orzeczenia o kosztach procesu zarzucając:

- naruszenie prawa materialnego a to art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 353 ¹k.c. , art. 553 § 1 k.c. w zw. z art. 555 k.c., art. 5 ust 1 i 3 Prawa energetycznego poprzez uznanie, że na podstawie wiążącej strony umowy w szczególności § 6 ust 7, pozwany nie był zobowiązany do zapłaty należności za dostarczoną przez powoda energię elektryczną na podstawie wystawionych faktur oraz naruszenie art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, że powód nie udowodnił wysokości roszczenia co do obowiązku zapłaty przez pozwanego kwot wynikających ze składników zmiennych określonych w fakturach VAT,

- naruszenie prawa procesowego a to art. 233 § 1 k.p.c. polegające na dowolnej a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego poprzez uznanie, że powód nie udowodnił wysokości roszczenia w zakresie kwot wynikających ze składników zmiennych określonych w fakturach VAT.

Przedstawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 poprzez uwzględnienie powództwa co do pozostałej kwoty w wysokości 2108,07 zł, w pkt 3 poprzez podwyższenie zasądzonej kwoty 250,95 zł do kwoty 717 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Pozwany zaskarżył wyrok w części uwzględniającej powództwo i zarzucił, że skutecznie wypowiedział umowę o sprzedaż energii elektrycznej dla kiosku przy ul (...) w 2006r. po zakończeniu działalności gospodarczej, stąd dalsze obciążanie go należnościami z tytułu dostarczania energii elektrycznej na podstawie faktur wystawionych przez powoda odbiera jako wyłudzanie pieniędzy.

Przedstawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości.

Odnosząc się do apelacji powoda w pierwszej kolejności wniósł o jej odrzucenie jako spóźnionej, a oceniając jej treść merytoryczną wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego kwestionuje w całości zasadność roszczenia i dlatego do jej zarzutów jako dalej idących należy się odnieść w pierwszym rzędzie.

Apelacja pozwanego nie mogła zostać uwzględniona.

Wbrew wywodom skarżącego, poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne w zakresie związania stron umową o sprzedaż energii elektrycznej i świadczenie usług przesyłowych Nr (...) z 29 marca 2001r. znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Ustalenia te sąd odwoławczy w całości podziela. Pozwany bowiem nie wykazał – jak zasadnie ocenił Sąd Rejonowy - że po zaprzestaniu działalności w kiosku przy ul. (...) i wykreśleniu go z ewidencji działalności gospodarczej Decyzją Prezydenta Miasta Z. z 22 maja 2006r., zawiadomił poprzednika powoda o zaprzestaniu działalności i złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o sprzedaż energii elektrycznej. Złożona przez pozwanego kopia pisma z 28 czerwca 2006 roku adresowana do Zakładu (...) w Z. (k. 132) bez wykazania, że pismo to dotarło do adresata, przy stanowczym zaprzeczeniu przez powoda, iż jego poprzednik prawny pismo tej treści otrzymał, nie mogła stanowić jak prawidłowo ocenił sąd I instancji dowodu potwierdzającego fakt rozwiązania umowy. Ponadto w treści Decyzji Prezydenta Miasta Z. z 22.5.2006r. wpisana jest adnotacja „Uwagi: kontynuacja”, a z treści umowy kupna-sprzedaży kiosku z 23 września 2009r. (k.43) wynika, że kiosk był w tym czasie zasilany energią elektryczną, że znajdował się w nim licznik, a odręcznie przed podpisami stron umowy odnotowano stan licznika wskazując jego numer. W tych okolicznościach wobec prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego, iż pozwany nie wykazał, że doszło do rozwiązania umowy za wypowiedzeniem lub w jakimkolwiek innym trybie trafna jest ocena, że roszczenie powoda co do zasady zasługiwało na uwzględnienie.

Z tych względów apelacja pozwanego jako bezzasadna została oddalona na podstawie art. 385 k.p.c.

Apelacja powoda również nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie było przy tym podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego o jej odrzucenie jako spóźnionej. Apelacja została nadana w Urzędzie Poczty (...) S.A. PP K. S 105 w dniu 4 maja 2015r. ( dowód nadania - koperta k. 261). Przepis art. 165 § 2 k.p.c. stanowi, że oddanie pisma procesowego w placówce pocztowej jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu. Odpis wyroku z uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi powoda w dniu 20 kwietnia 2015r., stąd apelacja nadana w placówce pocztowej w dniu 4 maja 2015r. została wniesiona w dwutygodniowym terminie przewidzianym w art. 369 § k.p.c.

Odnosząc się do zarzutów apelacji, wskazać należy, że wbrew twierdzeniom powoda sąd I instancji nie ustalił, że pozwany nie miał obowiązku kupowania energii elektrycznej dla kiosku przy ul (...) i obowiązku zapłaty ceny sprzedaży energii elektrycznej. Wręcz przeciwnie ustalił, że pozwany nie wykazał, by umowa została rozwiązana w jakikolwiek sposób, stąd winien regulować należności związane z dostarczaniem przez powoda energii elektrycznej na podstawie umowy z 29 marca 2001r. Na tej podstawie uwzględnił powództwo w zakresie stałych elementów wynikających z wystawionych przez powoda faktur powołując regulację § 6 ust. 6 i 7 § 13 ust 2 umowy. Zasadnie natomiast ocenił, że powód nie wykazał wysokości roszczenia w zakresie wskazanej w fakturach ceny zużytej energii elektrycznej. W pozwie powód podnosił, że rozliczenie zostało dokonane na podstawie zalegalizowanego układu pomiarowego (a więc odczytu stanu licznika) - k. 3 akt, na fakturach stanowiących załącznik pozwu, które powołane zostały dla wykazania wysokości dochodzonej należności za pobraną energię elektryczną zamieszczona jest adnotacja S lub „*” co wskazuje, że jest to wartość szacunkowa zużytej energii, w apelacji ponownie wskazał, że „wystawiał faktury VAT z tytułu rozliczenia dostarczonej energii elektrycznej rzeczywiście pobranej przez odbiorcę…” . Tak skonstruowana podstawa faktyczna żądania zapłaty należności z tytułu ceny za pobraną energię elektryczną była wiążąca dla sądu meriti i takie okoliczności faktyczne zostały zbadane i ocenione przez sąd I instancji. Ocenę w tym względzie sąd odwoławczy podziela, albowiem powód nie wykazał mechanizmu ustalania szacunkowych wartości wskazań licznika w obiekcie przy ul. (...) będących podstawą wystawienia faktur. Nie było przy tym rzeczą Sądu Rejonowego konstruowanie innej podstawy faktycznej dochodzenia należności z tytułu ceny za dostarczoną energię elektryczną tj. na poziomie zużycia 200 kWh miesięcznie na podstawie § pkt 1 umowy z 29.3.2001r. zaprezentowanej w apelacji, albowiem do zamknięcia rozprawy na posiedzeniu w dniu 20 stycznia 2015r. ( protokół k. 171-172) powód nie zmienił podstawy faktycznej żądania zapłaty wskazując, że podstawą są wartości wynikające z dołączonych do pozwu faktur.

Mając powyższe na uwadze apelacja powoda jako bezzasadna została oddalona na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.

SSO Teresa Kołeczko-Wacławik