Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2015r.

sprawy K. K., syna H. i E. z domu L. ur. (...)w N.

oskarżonego o przestępstwo z art. 51 ust 2 ustawy o ochronie danych osobowych

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżycieli posiłkowych M. B. i R. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 10 czerwca 2015 r., sygn. akt II K 1127/14

I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zwalnia oskarżycieli posiłkowych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VII Ka 869/15

UZASADNIENIE

K. K. oskarżony został o to, że w dniu 30 października 2013 r. w O. będąc obowiązanym do ochrony danych osobowych nieumyślnie udostępnił osobom nieupoważnionym dane osobowe osób podpisanych pod wnioskiem do Urzędu Miasta O. z dnia 17.10.2013 r. dotyczącym projektu ustalenia maksymalnych stawek za 1 km jazdy taksówką osobową w postaci imienia i nazwiska M. B., R. K. i W. M. oraz numerów bocznych ich taksówek poprzez umieszczenia ich na stro9nie (...)

tj. o czyn z art. 51 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych

Sąd Rejonowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 r. w sprawie II K 1127/14

orzekł

I uniewinnił oskarżonego K. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu,

II na podstawie art. 632 ust. 2 k.p.k. kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli oskarżyciele posiłkowi M. B. i R. K..

M. B. zaskarżył przedmiotowe orzeczenie w części, w której oskarżony został uniewinniony w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu wobec M. B..

Skarżący wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego tj. przepisu art. 51 ust. 2 oraz art. 3 a ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tj. z 26 czerwca 2014 r. Dz. U. z 2014 r., poz. 1182) poprzez przyjęcie, że oskarżony nie może ponosić odpowiedzialności z art. 51 ust. 2 tej. ustawy oraz że do czynu oskarżonego należy stosować „klauzulę prasową” przewidzianą w art. 3a ust. 2 ustawy wyłączającą stosowanie przepisu art. 52 ust. 2 ustawy, gdyż nie miało miejsce istotne naruszenie prawa M. B., co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji oraz o rozpoznanie sprawy także pod nieobecność skarżącego.

R. K. zaskarżył przedmiotowe orzeczenie w części, w której oskarżony został uniewinniony w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu wobec R. K..

Skarżący wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego tj. przepisu art. 51 ust. 2 oraz art. 3 a ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tj. z 26 czerwca 2014 r. Dz. U. z 2014 r., poz. 1182) poprzez przyjęcie, że oskarżony nie może ponosić odpowiedzialności z art. 51 ust. 2 tej. ustawy oraz że do czynu oskarżonego należy stosować „klauzulę prasową” przewidzianą w art. 3a ust. 2 ustawy wyłączającą stosowanie przepisu art. 52 ust. 2 ustawy, gdyż nie miało miejsce istotne naruszenie prawa R. K., co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji oraz o rozpoznanie sprawy także pod nieobecność strony skarżącej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje nie zasługują na uwzględnienie .

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uniewinnieniem K. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska oskarżycieli posiłkowych.

Przede wszystkim Sąd meriti zasadnie uniewinnił oskarżonego dokonując prawidłowej analizy prawno-karnej zachowania oskarżonego w dniu 30 października 2013 r. wskazując, że brak jest podstaw do pociągnięcia oskarżonego K. K. do odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn określony w art. 51 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych. Odnosząc się zatem do tożsamych twierdzeń i wniosków sformułowanych przez skarżących w apelacjach, to w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługują one na podzielenie i sprowadzają się do polemiki z dokonanymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami. W judykaturze wielokrotnie podkreślano (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, Prok. i Pr. 1999, z. 2, poz. 6 i z dnia 23 lipca 2003 r., V KKN 375/02, Lex nr 80278), że przeprowadzona w sprawie ocena dowodów pozostaje pod ochroną normy art. 7 k.p.k. wówczas, gdy przekonanie sądu jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie umotywowane w uzasadnieniu wyroku.

Stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy w sposób jak najbardziej prawidłowy ocenił zeznania świadków, jak i wyjaśnienia oskarżonego i odniósł się szczegółowo do tychże zeznań i wyjaśnień w sporządzonym uzasadnieniu. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący uzasadnił powyższe podnosząc, że brak jest dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wersji prezentowanej przez oskarżonego, iż pełniąc funkcję radnego nie zapoznał się z dokumentem „Podstawowe informacje z zakresu ochrony danych osobowych oraz dostępu do informacji publicznej” przed październikiem 2013 r. Dokonana przez Sąd odwoławczy analiza oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd I instancji upoważnia do stwierdzenia, iż została ona przeprowadzona przez ten Sąd z uwzględnieniem reguł zawartych w art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. - jest ona wszechstronna, nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów i nie zawiera błędów faktycznych bądź logicznych, a jako taka - znajduje się pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Przypomnieć wypada, że sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie ma miejsca, a zatem wnioski zawarte w apelacjach nie mogą zostać podzielone.

Odnosząc się do zarzutu obrazy prawa materialnego podniesionego przez skarżących, to stwierdzić należy, iż są one chybione, albowiem Sąd Rejonowy, oceniając zachowanie oskarżonego, zasadnie uznał, iż zachowanie oskarżonego mieści się w katalogu z art. 3 a Ustawy o ochronie danych osobowych wyłączającym pewne kategorie spraw spod zakresu działania ustawy. Ustęp drugi cytowanego artykułu wskazuje, że ustawy o ochronie danych osobowych nie stosuje się również do prasowej działalności dziennikarskiej w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. nr 5, poz. 24, z późn. zm.) oraz do działalności literackiej lub artystycznej, chyba że wolność wyrażania swoich poglądów i rozpowszechniania informacji istotnie narusza prawa i wolności osoby, której dane dotyczą. Przy tym zważyć należy, iż K. K. swoje publikacje opatruje tytułem prasowym (...), który został wpisany postanowieniem Sądu Okręgowego w O. z dnia 14 kwietnia 2015 r. do rejestru dzienników i czasopism. Słusznie Sąd Rejonowy podkreślił też, że tożsamy charakter (periodyka) miały wpisy zamieszczane przez oskarżonego w 2013 r. i 2014 r. (k.3-4,103-105).

Także bowiem w ocenie Sadu Okręgowego udostępnione przez oskarżonego dane M. B. i R. K. nie naruszyły ich praw i wolności w sposób, który można by zakwalifikować jako istotny. Zasadnie Sąd I instancji podkreślił, iż oskarżyciele posiłkowi kierowali oficjalne pismo do Rady Miasta O., której posiedzenia są przecież jawne a tym samym co do zasady i dostępne opinii publicznej. Chybione jest zatem odwoływanie się w tym zakresie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 października 20106 r. w sprawie V KK 243/06. Przede wszystkim zapadł on w innym stanie faktycznym i to orzeczenie samo przez się nie jest i nie może być wiążące w niniejszym postępowaniu – art.441 kpk. Odwołując się jednakże do argumentacji wyrażonej w uzasadnieniu tego wyroku zgodzić się należy z tym, że „ udostępnienie danych dotyczących adresu miejsca zamieszkania” narusza prawa i wolności osoby. Taka okoliczność jednakże w niniejszej sprawie nie nastąpiła . Oskarżyciele posiłkowi kierując, w związku z wykonywana działalnością zawodową, petycję do organu samorządu terytorialnego ( do czego mieli pełne prawo ) zdecydowali się bowiem na swego rodzaju wystąpienie publiczne i tym samym w konsekwencji upublicznienie ( w tym wypadku <<<niewrażliwych>> w stopniu istotności wymaganej ustawą ) takich danych jak ich imiona i nazwiska oraz numery boczne taksówek nie może być uznane za istotne naruszenie ich praw i wolności. Sąd Rejonowy trafnie przy tym podniósł, że nie było wystarczających podstaw do uznania, że wpisy na portalu dokonane przez oskarżonego spowodowały jakikolwiek spadek zainteresowania usługami przewozu wykonywanymi przez osoby, których dane osobowe ujawniono, a w związku z tym spadek dochodowości prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Stąd też wbrew subiektywnym odczuciom pokrzywdzonych brak jest podstaw do uznania istnienia związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy zachowaniem klientów a publikacją oskarżonego tym bardziej że ujawnione dane osobowe nie należały do sfery wrażliwych danych.

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska skarżących uznając, że uniewinnienie K. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu jest właściwym rozstrzygnięciem.

Na marginesie jednakże należy z mocą podkreślić, że co najmniej niewłaściwe było opatrywanie wpisu jak karcie 3-4 swoistymi -nieeleganckimi- komentarzami, które wskazują na zbyt emocjonalne zaangażowanie się oskarżonego w kwestię, która związana była z petycją jak na karcie 2 przy jednocześnie zauważyć należy, że oskarżony przeprosił oskarżycieli i zapewnił o wyciągnięciu wniosków co do zachowań na przyszłość

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy - art.437 § 1 kpk.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżycieli posiłkowych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności.