Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w S.

Zamiejscowy VII Wydział Karny w P. w składzie :

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Katarzyna Radzikowska - Jędrusiak

Protokolant Aleksandra Malicka

po rozpoznaniu w dniach 11.01.2016 r., 10.02.2016 r.

sprawy P. L.

syna K. i A. z domu C.

ur. (...) w N.

obwinionego o to, że: w dniu 31 sierpnia 2015 r. o godz. 14:30 w miejscowości N. jako współwłaściciel terenu, przez który przebiega droga asfaltowa wykorzystywana do transportu drogowego w tym i przez Urząd Gminy W. jako także współwłaściciela tego terenu wykorzystującego go do organizacji dowozu dzieci do szkoły zablokował możliwość przejazdu tym traktem komunikacyjnym wyrzucając na niego w poprzek drogi ciężkie przedmioty takie jak duże kamienie i kawałki gruzu budowlanego nie zachowując przy tym należytej ostrożności poprzez oznakowanie tego miejsca w celu zapobieżenia przypadkowemu najechaniu lub wpadnięciu na te przedmioty,

tj. o wykroczenie z art. 75 § 1 kw

I.  uznaje P. L. za winnego tego, że w okresie sierpnia 2015 roku daty bliżej nieustalonej w miejscowości N. jako współwłaściciel drogi wewnętrznej bez zachowania należytej ostrożności wystawił na wyżej wymienioną drogę ciężkie przedmioty w postaci gruzu, to jest cegłówek, czym wyczerpał znamiona czynu z art. 75 § 1 kw i za wykroczenie te na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia mu kary,

II.  na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 119 kpow, art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia obwinionego od zapłaty w całości na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Sygn. akt VII K 812/15

UZASADNIENIE

Działka geodezyjna o numerze 129/2 w obrębie ewidencyjnym N., gmina W. posiada dziesięciu współwłaścicieli. Są nimi: M. G., M. M., P. L., J. L., Gmina W., J. i P. K., B. J., R. J. (1), S. S., R. J. (2).

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 41-42, 82

zeznania świadka S. S. k. 55-56, 83,

zeznania świadka B. J. k. 62-63, 83

zeznania świadka K. L. k. 89,

zeznania świadka C. F. k. 89-90,

wydruk z rejestru gruntów k. 16-17,

wypis z księgi wieczystej k. 18-35,

Na ww. działce zlokalizowana jest droga, która nie posiada statusu drogi publicznej i ma charakter wewnętrzny. Do korzystania z ww. drogi uprawnieni się wszyscy współwłaściciele nieruchomości o numerze 129/2. Ponadto na nieruchomości ustanowiona jest nieodpłatna służebność drogowa na rzecz każdoczesnego właściciela działki numer (...) objętej księgą wieczystą (...), polegająca na prawie swobodnego przechodu i przejazdu przez działkę nr (...), jednakże ww. służebność nie obejmuje całości nieruchomości jedynie pewien odcinek określony w załączniku nr 1 do ostatecznej decyzji zatwierdzającej podział.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 41-42, 82

zeznania świadka S. S. k. 55-56, 83,

zeznania świadka B. J. k. 62-63, 83

zeznania świadka K. L. k. 89,

zeznania świadka C. F. k. 89-90,

mapa z projektem k. 79, 70

Już w 2013 roku część współwłaścicieli nieruchomości 129/2, w tym P. L. mieli zastrzeżenia co do korzystania przez właścicieli nieruchomości o numerze 129/1 z nieruchomości 129/2 w zakresie, na którym nie została ustanowiona na rzecz działki (...) służebność drogowa. Dotyczyło to części drogi wewnętrznej nieobjętej jednak ograniczonym prawem rzeczowym. P. L. miał pretensje, że rodzina państwa P. oraz G. pomimo, że mają dogodny dojazd do posesji o nr (...) korzystają z nieruchomości, co do której nie posiadają żadnego tytułu prawnego i zawłaszczają go na swoje potrzeby. W sprawie tej wielokrotnie interweniowali do wójta Gminy W., jednakże okazało się to bezskuteczne.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 41-42,

zeznania świadka S. S. k. 55-56, 83,

zeznania świadka B. J. k. 62-63, 83

zeznania świadka K. L. k. 89,

zeznania świadka C. F. k. 89-90,

pisma k. 80-81,

W okresie sierpnia 2015 roku daty bliżej nieustalonej w miejscowości N. P. L. jako współwłaściciel drogi wewnętrznej położonej na obszarze nieruchomości 129/2 bez zachowania należytej ostrożności wystawił na ww. drogę ciężkie przedmioty w postaci cegłówek, gruzu, kawałków betonu. Mężczyzna ułożył je w poprzek drogi, aby uniemożliwić rodzinie państwa P. oraz G. korzystanie z tej części nieruchomości, między innymi przejeżdżanie przez tę drogę samochodami.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 41-42,

zeznania świadka S. S. k. 55-56, 83,

zeznania świadka B. J. k. 62-63, 83

zeznania świadka K. L. k. 89,

zeznania świadka C. F. k. 89-90,

protokół oględzin k. 6,

materiał poglądowy k. 7-14,

Droga na której P. L. wyłożył cegłówki nie była wykorzystywana przez Gminę W. dla potrzeb transportu drogowego, w szczególności do organizacji dowozu dzieci do szkoły. Miejsce to zarówno w sierpniu 2015 roku jak i obecnie wymagało wykonania szeregu zabiegów pielęgnacyjnych na znajdującej się tam roślinności w szczególności drzewach, których obumarłe gałęzie rozpościerały się na drogę i stanowiły zagrożenie dla życia i zdrowia innych osób.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 41-42,

zeznania świadka S. S. k. 55-56, 83,

zeznania świadka B. J. k. 62-63, 83

zeznania świadka K. L. k. 89,

zeznania świadka C. F. k. 89-90,

materiał poglądowy k. 46-47, 85,

P. L. ma 53 lata. Zdobył wykształcenie zawodowe rolnicze. Obecnie jest rencistą. Z tego tytułu osiąga dochód w kwocie 800 złotych miesięcznie. Jest kawalerem nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie był karany sądownie. Według oświadczenia nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Dowód : wyjaśnienia obwinionego k. 41-42, 82,

Na etapie czynności wyjaśniających obwiniony werbalnie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że cały problem dotyczy bezprawnego korzystania z drogi przez państwa G. oraz P.. Osoby te nie są współwłaścicielami działki na której znajduje się droga, a chcą z niej korzystać. Część współwłaścicieli tej drogi w tym obwiniony nie wyrażają na to zgody. Podał, że na tej drodze ułożył kilka kamieni uniemożliwiając przejazd pojazdem osobowym przez P. P. (2). Pomimo ułożenia tych kamieni można było tą drogą przejechać samochodem ciężarowym. Drogą tą nigdy nie przejeżdżał szkolny autobus ( k. 41-42).

Na rozprawie obwiniony również werbalnie nie przyznał się do popełnienia wykroczenia. Tym niemniej przyznał, że wyłożył kamienie na drodze, jednak jak przyjechał strażnik na interwencję to na drodze były już inne kamienie, nie te które on wyłożył wcześniej. Wyjaśnił, że zablokował drogę przed P. i K. G., którzy nie mają żadnych praw do tej drogi a z niej korzystają. W tej sprawie były składane petycje do gminy, jednak nie przyniosły one pożądanego skutku. Podał, że nie jest prawdą aby kiedykolwiek po tej drodze jechał autobus, czy wykręcał w obrębie tej drogi. Wyjaśnił również że nie tylko on ale znaczna część pozostałych współwłaścicieli nie życzy sobie, aby państwo P. i G. korzystali z ich nieruchomości. Jakiś czas wcześniej zanim przybył strażnik gminny obwiniony wziął taczkę o rozsypał na drodze trochę tych kamieni. Droga na której wysypał ww. przedmioty jest w strasznym stanie. Jest zarośnięta, są tam krzaki, uschnięte konary drzew zwisają na drogę ( k. 82).

Przechodząc w dalszej części do oceny materiału dowodowego sprawy wskazać należy, że sąd dał wiarę całości wyjaśnieniom obwinionego zarówno z etapu czynności wyjaśniających oraz tym które złożył na rozprawie, pomimo, że werbalnie obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jego twierdzenia korespondowały bowiem z całokształtem materiału dowodowego sprawy, w szczególności z zeznaniami świadków K. L., S. S., B. J. oraz C. F.. Wyjaśnienia obwinionego analizowane łącznie z zeznaniami ww. świadków pozwoliły na poczynienie kompleksowych ustaleń w zakresie statusu drogi na której obwiniony dokonał wyłożenia ciężkich przedmiotów w szczególności tego, że ww. droga nie była wykorzystywana do transportu i organizacji dowozu dzieci do szkoły autobusem szkolnym, a także motywów jakimi kierował się obwiniony podejmując takie zachowanie.

Zeznania świadków K. L., S. S., B. J. oraz C. F. sąd uznał za w pełni wiarygodne. Były one jasne, stanowcze, pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dokumentarnym w szczególności z zapisach księgi wieczystej, wypisie z rejestru gruntów, w protokole oględzin, a także materiale poglądowym. Z tych też względów stały się one podstawą poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

Nie budziły wątpliwości co do swej wiarygodności dokumenty zgromadzone w sprawie i ujawnione na rozprawie głównej w postaci protokołu oględzin, materiału poglądowego, wypisu z rejestru gruntów, mapek, wypisu z księgi wieczystej, korespondencji z Urzędem Gminy w W.. Dowody te nie były przez strony kwestionowane, dlatego też stały się podstawą poczynionych powyżej ustaleń.

Mając na uwadze poczynione wyżej rozważania należało uznać, że P. L. w okresie sierpnia 2015 roku daty bliżej nieustalonej w miejscowości N. jako współwłaściciel drogi wewnętrznej bez zachowania należytej ostrożności wystawił na wyżej wymienioną drogę ciężkie przedmioty w postaci gruzu czym wyczerpał znamiona czynu z art. 75§ 1 kodeksu wykroczeń.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone na rozprawie zrodziło konieczność zmiany opisu czynu ostatecznie przypisanemu obwinionemu. Po pierwsze mając na uwadze wyjaśnienia samego obwinionego a także zeznania świadków K. L. oraz C. F. należało przyjąć, iż obwiniony P. L. wyłożył na drogę ciężkie przedmioty w miesiącu sierpniu 2015 roku, lecz przed dniem 31 sierpnia 2015 roku, kiedy to miała miejsce kontrola strażnika miejskiego. Ponadto bazując na ww. dowodach, a dodatkowo na zeznaniach pozostałych świadków tj. S. S., B. J. należało wyeliminować z opisu czynu przypisanemu obwinionemu zapisy, iż poprzez swoje działanie to jest wyłożenie gruzu na drogę obwiniony zdezorganizował Gminie W. dowóz dzieci do szkoły autobusem szkolnym. Zważyć bowiem należy, iż z wyżej wskazanych dowodów bezsprzecznie wynikało, iż tą drogą wewnętrzną zarówno w okresie przed zdarzeniem jak i po nim nigdy nie przejeżdżał ani nawet nie wjeżdżał autobus szkolny. Decydujące znaczenie przy tych ustaleniach sąd przypisał zeznaniom świadka C. K. (...) w W., który jako osoba obca dla obwinionego i w żaden sposób niepowiązana z działką o numerze geodezyjnym (...) nie miał żadnego interesu, aby przedstawiać zdarzenie w sposób odmienny od jego faktycznego przebiegu.

Niezależnie od zmiany opisu czyny ostatecznie przypisanego obwinionemu zaszły podstawy do uznania jego sprawstwa w zakresie zrealizowania znamion czynu zabronionego z art. 75§ 1 kodeksu wykroczeń.

Dobrem chronionym przez art. 75 kw jest nader ogólnie pojęte bezpieczeństwo ludzi lub mienia, które może zostać zagrożone, jeżeli przedmiot, płyn bądź nieczystości spadną na człowieka, zwierzę, samochód itp. Kodeks nie ogranicza się do bezpieczeństwa dla życia lub zdrowia człowieka, wystarczy zagrożenie pobrudzeniem ubrania czy uszkodzeniem przedmiotu.

Zachowanie się sprawcy wykroczenia z art. 75 § 1 polega na niezachowaniu należytej ostrożności przy: wystawianiu lub wywieszaniu ciężkich przedmiotów (np. na balkonie);rzucaniu takimi przedmiotami (np. przy robieniu porządków);wylewaniu płynów; wyrzucaniu nieczystości; doprowadzeniu do wypadania ciężkich przedmiotów; doprowadzeniu do wylewania się płynów. Kodeks wykroczeń nie wymaga przy tym, aby w następstwie takiego zachowania się powstało rzeczywiste zagrożenie nietykalności cielesnej czy mienia. Konstrukcja art. 75 jest przykładem zagrożenia abstrakcyjnego, kiedy możliwość jakiegoś niebezpieczeństwa jest motywem karalności. Strona podmiotowa wykroczenia z art. 75§1 kw wymaga wykazania umyślności lub nieumyślności. Nie należy sugerować się tym, że kodeks wykroczeń operuje pojęciem niezachowania należytej ostrożności, co zdaje się wskazywać na nieumyślność. Tak nie jest, gdyż zachowanie należytej ostrożności jest znamieniem strony przedmiotowej, a nie podmiotowej. Można nie zachować należytej ostrożności zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie.

Mając na uwadze powyższe rozważania, sąd nie miał wątpliwości co do tego, że obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu o jakim mowa w art. 75§ 1 kw. P. L. wyłożył na drogę ciężkie przedmioty. Gruz, cegłówki, o jakich wyjaśniał obwiniony niewątpliwie do takich należą. Swoim działaniem stworzył potencjalne niebezpieczeństwo dla zdrowia i mienia innych osób. Nastąpienie nogą na ww. przedmioty bądź też najechanie na nie stwarzało potencjalną możliwość doznania uszczerbku na zdrowiu bądź spowodowania szkód materialnych w mieniu. Nie ulega również wątpliwości, uwzględniając wiek oraz doświadczenie życiowe obwinionego, że decydując się na takie posunięcie obwiniony przewidywał możliwość wystąpienia takich skutków i się na to godził. Tym samym należało przyjąć, że działał z zamiarem ewentualnym.

Sąd uznał sprawstwo obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu, jednakże znalazł podstawy do zastosowania wobec P. L. instytucji odstąpienia od wymierzenia kary.

Zgodnie z art. 39§ 1 kw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.

W ocenie sądu mając na uwadze dowody przeprowadzone w sprawie zaszły okoliczności o jakich mowa w zacytowanej powyżej regulacji. Sąd nie mógł przejść obojętnie wobec głównego motywu i celu jaki przyświecał obwinionemu przy popełnieniu ww. wykroczenia. Zachowanie obwinionego było bowiem wyrazem chęci ochrony swojej własności przed jej bezprawnym naruszaniem. Obwiniony podjął swoje działanie za wiedzą, zgodą i poparciem części współwłaścicieli działki nr (...) oraz po próbie formalnego rozwiązania problemu za pośrednictwem Urzędu Gminy w W.. Te wszystkie okoliczności przy dodatkowym uwzględnieniu tego, że obwiniony nie był dotychczas karany sądownie, prowadzi ustabilizowany tryb życia dały podstawę do orzeczenia jak w punkcie I sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania znajdowało oparcie w treści art. 624§ 1 kpk w zw. z art. 119 kopw w związku z art. 17 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.