Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 września 2013r

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

X Wydział Cywilny Rodzinny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Danuta Konopka (spr.)

Sędziowie: SO Hanna Nowak

SO Mirela Tocha - Plata

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2013r . w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa małoletniego O. F. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową A. F.

przeciwko W. M.

o alimenty

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie zawarte w punkcie 3 i 4 wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy V Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 4 czerwca 2013r w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych i kosztach procesu

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem zawartym w punkcie 3 i 4 wyroku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 966zł tytułem kosztów sądowych oraz od pozwanego na rzecz matki małoletniego 1.920 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Zażalenie na powyższe orzeczenie wniósł pozwany domagając się zmiany rozstrzygnięcia poprzez zasądzenie od niego jedynie kwoty 181 zł kosztów sądowych i zniesienie wzajemne między stronami kosztów zastępstwa procesowego względnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Odnosząc się do argumentów zawartych w zażaleniu należy wyjaśnić, iż niedopuszczalne jest w niniejszej sprawie ustalenie wartości sporu w sposób proponowany przez pełnomocnika pozwanego jako wielokrotność różnicy między kwotą żądaną przez powoda 2000 zł a dotychczas płaconą i uznaną przez pozwanego . Otóż , zgodnie z art. 138 kro w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. W niniejszej sprawie nigdy nie były ustalane alimenty, zatem nie możemy postępować tak jak przy zmianie wysokości alimentów. Jeśli nie doszło z inicjatywy rodziców do uregulowania alimentów zatem konieczne jest ich ustalenie po raz pierwszy. Dotychczas dokonywane wpłaty przez ojca dziecka miały charakter dobrowolny i w każdej chwili mogły ulec zmniejszeniu z uwagi na cykliczność zobowiązania. Dlatego wartością przedmiotu sporu jest cała dochodzona przez powoda kwota. Podstawą naliczania opłaty sądowej jest wartość przedmiotu sporu. Wyliczona przez Sąd Rejonowy kwota kosztów sądowych jest prawidłowa i wynosi 5% x 80 % z kwoty 2000 zł x 12 miesięcy= 960 zł plus opłata od klauzuli 6 zł .

Okoliczność, iż pozwany uznał w części żądanie może być brana jedynie pod uwagę w świetle przepisu art. 101k.p.c. Jednak cykliczny charakter zobowiązania alimentacyjnego powoduje, że każde świadczenie za następny okres może być traktowane jako sporne, skoro wcześniej nie została ustalona wysokość obowiązku alimentacyjnego. Pozwany wiedział o ciążącym na nim zobowiązaniu mógł, więc przeciwdziałać ewentualnym niejasnościom sytuacji jego dziecka i unormować jego sytuację w drodze ugody pozasądowej. Wprawdzie Sąd nie jest związany treścią ugody pozasądowej, jednak - jak podkreśla się w doktrynie - powinien wziąć pod uwagę fakt jej zawarcia. Okoliczność ta mogłaby wpłynąć na orzeczenie o kosztach, ale w analizowanej sytuacji nie doszło nawet do takiej formy unormowania alimentów. Powód miał prawo do ustalenia wysokości alimentów na drodze sądowej z uwagi na możliwą niepewność co przyszłych wpłat i brak w tej sytuacji argumentów uzasadniających obciążenie go kosztami procesu.

Trudno też uznać opisywaną sytuację jako szczególnie uzasadnioną w myśl art. 102 k.p.c. i przez to dająca możliwość zasądzenia od pozwanego tylko części kosztów lub nie obciążania go nimi w ogóle . W zażaleniu nie przedstawiono żadnych konkretnych i szczególnych okoliczności przemawiających za zastosowaniem tego przepisu. Uznanie żądania przez pozwanego mogło być rozważane w świetle art. 101k.p.c. ( co nie zostało uwzględnione w niniejszej sprawie z przyczyn wskazanych powyżej), a zatem nie może być brane pod uwagę w ramach dyspozycji art. 102k.p.c. Innych okoliczności pozwany nie podniósł ..

Wnoszący zażalenie podniósł zarzut obrazy przepisów postępowania cywilnego art. 100 kpc zd. 1 w zw z art., 98 §1 k.p.c. nie wskazując na czym zarzut ten ma polegać. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 1991 r. II CZ 255/90 stosunkowy podział kosztów procesu (art. 100 k.p.c.) dotyczy ich całości, co oznacza przyjęcie za podstawę obliczeń sumy należności obu stron, ustalonej stosownie do zasad z art. 98 § 2 i 3 k.p.c. (oraz art. 99 k.p.c. w wypadkach tam wskazanych). Sumę tę dzieli się proporcjonalnie do stosunku, w jakim strony utrzymały się ze swymi roszczeniami lub obroną, otrzymując w wyniku kwoty, stanowiące ich udziały w całości kosztów. Jeżeli poniesione przez stronę koszty przewyższają obciążający ją udział, zasądzeniu na jej rzecz podlega różnica( podobnie wyrok Sadu Apelacyjnego w Lublinie I ACa 448/12).

W ocenie Sądu Okręgowego wyliczenie kosztów dokonane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia jest prawidłowe. Zostało ono ograniczone jedynie do kosztów poniesionych przez powoda ponieważ tylko pełnomocnik powoda wniósł o zwrot tych kosztów. Pełnomocnik pozwanego nie wnosił o zwrot tych kosztów w żadnym piśmie procesowym ani na rozprawie . Jedynie w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia wniosku o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu co nie jest tożsame z żądaniem zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Zresztą stawka minimalna kosztów zastępstwa procesowego dla pełnomocnika strony zobowiązanej do alimentów jest niska i wynosi 60 zł w odróżnieniu do minimalnej stawki dla pełnomocnika powoda dochodzącego alimentów – 2 400 zł ( §7 ust 1 pkt11 i ust.4 i § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie …Dz. U . Nr 163, poz 1348 ze zm.). Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął do obliczeń tylko koszty zastępstwa procesowego strony powodowej zasądzając 80 % tych kosztów wynoszących 2400zł , czyli kwotę 1920 zł ( stosunek kwoty zasądzonych alimentów 1600 zł do alimentów żądanych 2000 zł wynosi 80 %).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił zażalenie pozwanego na podstawie art. 385 k.p.c. i art. 397 § 2 kpc .