Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2016 roku w Lublinie

sprawy J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 21 maja 2015 roku znak: (...)

z dnia 29 czerwca 2015 roku znak: (...)

zmienia zaskarżone decyzje i ustala J. B. prawo do emerytury od dnia(...)roku.

Sygn. akt VII U 1233/15

UZASADNIENIE

Decyzjami z dnia 21 maja 2015 roku oraz z dnia 29 czerwca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. B. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych oraz 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego.

Odwołania od powyższych decyzji wniósł J. B. domagając się ich zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazał, że spełnia przesłanki do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

J. B. urodzony (...) w dniu (...) roku złożył wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodnił 24 lata, 11 miesięcy i 6 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 2 lata, 4 miesiące i 20 dni pracy w gospodarstwie rolnym (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawca od dnia 4 września 1974 roku do dnia 31 maja 1994 roku był zatrudniony w (...) Zakładach (...). Na urlopie bezpłatnym w roku 1980 przebywał w okresie od dnia 26 sierpnia do dnia 30 sierpnia 1980 roku (świadectwo pracy – k. 16 akt ZUS, roczna karta ewidencji czasu pracy za 1980 roku – akta osobowe – k. 27 oraz roczna karta wynagrodzeń za rok1980 - k. 38). W dniu 4 września 1974 roku wnioskodawca został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera maszyn i urządzeń (angaż – k. 14 ao). W dniu 12 marca 1975 roku powierzono mu obowiązki garbarza oddziału mokrego (angaż – k. 19 ao). W dniu 1 listopada 1975 roku rozpoczął pracę jako ślusarz remontowy-brygadzista (angaż – k. 20 ao). Od dnia 1 czerwca 1977 roku przeniesiono go na stanowisko mistrza, które zajmował do czasu ustania stosunku pracy do dnia 31 maja 1994 roku (angaże, świadectwo pracy – k. 118 ao). Wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od dnia(...)roku (świadectwo pracy – ao).

Początkowo wnioskodawca został zatrudniony na okres próbny na stanowisku montera maszyn i urządzeń. Wówczas zakład nie był zdolny do produkcji. Od dnia 12 marca 1975 roku zaczął pełnić obowiązki garbarza oddziału mokrego. Od dnia 1 listopada 1975 roku wnioskodawca faktycznie zaczął pracować przy agregatach natryskowych, które lakierowały i farbowały skóry oraz przy nalewarce, która nalewała farby i lakiery. Do jego obowiązków należało utrzymywanie tych urządzeń w ruchu. Sprawdzał czy jest dobry natrysk, czy nie brakuje środków, czy właściwa jest powierzchnia natrysku. Jeśli coś było nie tak, to musiał zatrzymać agregat i usunąć awarię. Do natrysków była używana formalina, octan, z którymi wnioskodawca miał bezpośredni i największy kontakt. Przez kabinę przechodziła taśma ze skórami do malowania i lakierowania i w niej wnioskodawca wykonywał obowiązki związane z naprawą i uzupełnianiem. Pracując jako mistrz wykonywał te same obowiązki, co wcześniej a dodatkowo nadzorował pracę na prasach, na agregatach, na szlifierkach i na napinaniu skóry. Nadzorował pracę operatora prasy, operatorów agregatów natryskowych, szlifierzy skóry. Po wojsku powrócił na to samo stanowisko i zajmował je do 1981 roku, a następnie został mistrzem zmianowym na wydziale mokrym. Na tym wydziale nadzorował garbarzy wydziału mokrego. Garbarze zajmowali się odmięśnianiem skór i procesami mechanicznymi, związanymi z garbowaniem skór. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy po 7 godzin dziennie, gdyż ze względu na warunki czas pracy był skrócony. Na wydziale mokrym używany był kwas siarkowy, chromal, soda kaustyczna, siarczan amonu oraz inne środku żrące. Wnioskodawca nie był wyposażony w środki ochronne jak rękawice. Gołymi rękami sprawdzał czy skóry są wystarczająco dobrze przerobione. Na wykańczalni nadzorował pracę pracowników przy prasach. (zeznania wnioskodawcy – k. 32v-33, 42v, zeznania R. K. – k. 41v, zeznania T. Ś. – k. 42).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Znajdujące się w aktach sprawy akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) nie budzą wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności. Należy podnieść, ze znajdująca się w nich karta ewidencji czasu pracy za rok 1980 stanowczo potwierdza, że w 1980 roku wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym w okresie od dnia 26 sierpnia 1980 roku do dnia 30 sierpnia 1980 roku. Nadto powyższe jasno wynika też z oryginalnej karty wynagrodzeń za 1980 rok. Z tego względu Sąd odmówił dania wiary świadectwu pracy w warunkach szczególnych, w którym podano, że okres ten wynosił ponad miesiąc. Dał natomiast wiarę zapisom zawartym w świadectwie ogólnym albowiem prawdziwość zamieszczonych w tym świadectwie danych potwierdza oryginalny dokument ewidencji czasu pracy oraz karta wynagrodzeń.

Zeznania wnioskodawcy oraz świadków zatrudnionych w poszczególnych zakładach pracy były zgodne z powyższymi dokumentami. Nie były także ze sobą sprzeczne w żadnym stopniu. R. K. od 1974 roku był mistrzem i kierownikiem wydziału, T. Ś. był także mistrzem od 1975 roku. Świadkowie mieli zatem bezpośredni kontakt z wnioskodawcą i posiadali przez to wiedzę na temat wykonywanych przez niego czynności. Relacje świadków wzajemnie się uzupełniały i ze sobą korelowały. Potwierdzili oni jednoznacznie, że wnioskodawca początkowo pracował jako garbarz, następnie przy agregatach, a dalej od 1 czerwca 1977 roku został mistrzem i nadzorował pracę garbarzy i czynności te wykonywał do końca zatrudnienia. Zeznania te Sad uznał za wiarygodne w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, po wyłączeniu urlopów bezpłatnych łącznie ponad 15 lat.

Są to prace wymienione w Wykazie A, Dziale VII, poz.11 - Prace przy garbowaniu i wykańczaniu skór (na stanowisku garbarza), w dziale XIV, poz. 25 Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie (przy utrzymywaniu agregatów) oraz w dziale XIV poz. 24 Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie (jako mistrz), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.)

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

W ocenie Sądu Okręgowego wszystkie te przesłanki zostały przez wnioskodawcę spełnione. W niniejszym postępowaniu wnioskodawca udowodnił okres stażu pracy od dnia 31 sierpnia 1980 roku do dnia 30 września 1980 roku (łącznie ponad 25 lat) oraz okres stażu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat, 7 miesięcy i 12 dni, co prowadzi do stwierdzenia, że spełnia on wszystkie z wymaganych przesłanek. Należało zatem ustalić J. B. prawo do emerytury od dnia (...)roku, od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.