Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 września 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Makowska

Protokolant: Karolina Szczęsna

Oskarżyciel publiczny: ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 01 września 2015 roku

sprawy P. W.

syna M. i M. z domu S.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 01 lipca 2014r. ok. godz. 12:53 w W. przy ul. (...) na stacji (...) kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) dokonał kradzieży paliwa o łącznej wartości 149,99 zł na szkodę w/w stacji,

tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 kw,

orzeka

I.  obwinionego P. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 119 § 1 kw art. 19 kw wymierza mu karę 30 (trzydzieści) dni aresztu;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w związku z art. 119 kpw zwalnia obwinionego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i określa, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 7232/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 lipca 2014 roku ok. godz. 12:53 na stację Paliw (...) w W. przy ul. (...) przyjechał P. W. pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...). Właścicielem wskazanego pojazdu była K. S.. Jednakże z uwagi na to, iż nie posiadała prawa jazdy pojazd użytkował wyłącznie P. W.. Mężczyzna zatankował paliwo (...) w ilości 25,25 l o łącznej wartości 149,99 zł. Następnie wszedł do sklepu, informując obsługę stacji, iż nie ma pieniędzy, żeby zapłacić za paliwo. Pracownicy poinformowali go, iż w tej sytuacji musi poprosić kogoś żeby dowiózł pieniądze lub zostawić auto i iść np.: do bankomatu. Został również poproszony przez S. S. (2) o okazanie dokumentu tożsamości celem spisania jego danych. Odmówił twierdząc, że nie ma dokumentów. W tym czasie pracownik stacji zadzwonił na Policję, informując o tym fakcie P. W. i prosząc go jednocześnie aby poczekał na patrol. Wówczas P. W. oświadczył, iż nie będzie czekał i wyszedł. Po przybyciu funkcjonariuszy Policji mężczyzny nie było już na stacji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego (k. 32), zeznań świadka K. S. (k. 29), zeznań świadka S. S. (2) (k. 3v, 54), zawiadomienia (k. 1), kserokopii umowy (k. 10), kserokopii umowy sprzedaży (k. 16), stwierdzenia tożsamości (k. 30), KRK obwinionego (k. 39-42).

P. W. przesłuchany w toku czynności wyjaśniających w dniu 16.06.2015r. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Obwiniony zawiadomiony prawidłowo (przesyłka odebrana dnia 21.07.2015r.) nie stawił się na rozprawie w dniu 01 września 2015 roku. Sąd, uznając, iż osobisty udział obwinionego nie jest niezbędny, przeprowadził wobec P. W. rozprawę zaocznie zgodnie z art. 67 § 3 kpw i wydał wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego złożone w niniejszej sprawie, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, są wiarygodne. Znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach niniejszej sprawy a w szczególności: zeznaniach świadka K. S. oraz zeznaniach świadka S. S. (2).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. S., która oświadczyła, iż w momencie popełnienia wykroczenia pojazd, będący jej własnością był użytkowany przez obwinionego. Z jej zeznań bezsprzecznie wynika, iż jedyną osobą poruszają się pojazdem był obwiniony. Jak wskazała sama nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami więc bezspornie w dniu zdarzenia autem kierował P. W.. Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom powyższego świadka, albowiem nie zachodzą żadne okoliczności wskazujące no to, że świadek zeznawałaby z chęcią skierowania postępowania przeciwko obwinionemu.

Z zeznań świadka S. S. (2), pracownika stacji paliw (...), nie wynika co prawda wprost, iż to obwiniony poruszał się pojazdem, gdyż świadek nie pamiętała osoby, która popełniła zarzucane wykroczenie. Jednakże świadek potwierdziła, iż niewątpliwie taki fakt miał miejsce a kradzieży paliwa dokonał mężczyzna. Świadek dokładnie opisała zdarzenie, wskazując, iż dnia 01 lipca 2014r. na stację podjechał klient, zatankował paliwo, po czym wszedł do sklepu, informując, że nie ma pieniędzy i nie może dokonać zapłaty. Wówczas świadek poprosiła mężczyznę o okazanie dowodu tożsamości, celem zapisania jego danych. W/w odmówił a na miejsce wezwano Policję. Mężczyzna stwierdził, że nie będzie czekał na funkcjonariuszy i wyszedł. Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności zeznania świadka, uznając je za logiczne, spójne i nie zawierające wewnętrznych sprzeczności. W ocenie Sądu spostrzeżenia S. S. (2) są oparte na obserwacji zdarzenia i weryfikacji własnych obserwacji przez konkretne działania podejmowane wobec obwinionego. Dla oceny zeznań tego świadka najważniejsze znacznie ma fakt, iż korespondują one z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. wyjaśnieniami obwinionego i zeznaniami K. S.. Zdaniem Sądu okoliczność, iż świadek nie pamięta dokładnego rysopisu osoby, która nie zapłaciła za paliwo, wydaje się naturalna z uwagi na proces zacierania się śladów pamięciowych związany z upływem czasu od zdarzenia.

Sąd obdarzył wiarą także pozostałe dokumenty, które zostały ujawnione na rozprawie w postaci: zawiadomienia (k. 1), kserokopii umowy (k. 10), kserokopii umowy sprzedaży (k. 16), stwierdzenia tożsamości (k. 30), KRK obwinionego (k. 39-42). Nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała, zarówno pod kątem zawartości merytorycznej, jak i poprawności formalnej. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Przechodząc do oceny prawnej zachowania obwinionego Sąd uznał, że wyczerpało ono znamiona wykroczenia z art. 119§1 k.w.

Przedmiotem ochrony wykroczenia kradzieży, które stypizowane jest w art. 119 § 1 kw jest własność, posiadanie i inne prawa rzeczowe i obligacyjne do rzeczy ruchomej o wartości nie przekraczającej 1/4 minimalnego wynagrodzenia (tj. obecnie do kwoty 437,50 zł). Ustawowe znamię kradzieży z art. 119 § 1 kw określa zachowanie sprawcy, które polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej. Rzecz jest cudza gdy ma właściciela i jest nim inna osoba niż sprawca. Przepisy prawa energetycznego definiują paliwo jako paliwa stałe, ciekłe i gazowe będące nośnikami energii chemicznej. Podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2006 roku sygn. akt. I KZP 14/06 (OSNKW 2006/7-8/67), należy uznać, że nośnik energii, w szczególności paliwo stałe, ciekłe albo gazowe, może być przedmiotem wykonawczym kradzieży, jako cudza rzecz ruchoma np.: benzyna, olej napędowy czy też gaz płynny do napędzania silników samochodowych wlany do zbiornika pojazdu. Przez zabór natomiast rozumie się uzyskanie władztwa nad rzeczą ruchomą bez żadnej do tego podstawy. Zabór mienia musi nastąpić wbrew woli właściciela (posiadacza), z reguły bez jego wiedzy.

Powyższe rozważania prowadzą do konkluzji, że obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 119§1 k.w. Obwiniony przyjeżdżając na stację i tankując paliwo, nie dokonując zapłaty za towar dokonał zaboru paliwa, stanowiącego cudzą rzecz ruchomą. Powyższe potwierdził obwiniony przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Ponadto świadek K. S. wskazała, iż dnia 01 lipca 2014 roku pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) poruszał się obwiniony. Tylko on mógł tego dnia użytkować należący do niej pojazd. Nadto z zeznań świadka S. S. (2) wynika jednoznacznie, iż w dniu zdarzenia kierowcą pojazdu o nr rej. (...) był niewątpliwie mężczyzna.

Obwiniony jest osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości odnośnie jego poczytalności. W ocenie Sądu obwiniony popełnił zarzucany mu czyn umyślnie działając z zamiarem bezpośrednim zaboru rzeczy (art. 6 § 1 kw). Nie może budzić wątpliwości, że miał on „chęć” dokonania wyżej opisanego czynu przy jednoczesnej świadomości istnienia pewności realizacji wszystkich jego znamion. Obwiniony zatankował bowiem paliwo i po wezwaniu przez pracowników stacji o uiszczenie zapłaty, nie tłumacząc w żaden sposób dlaczego nie mając pieniędzy to zrobił, oddalił się z miejsca zdarzenia.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego przez pryzmat art. 47§6 k.w. Sąd zważył, że P. W. popełnił wykroczenie z zamiarem bezpośrednim jego popełnienia, w poczuciu całkowitej bezkarności swojego zachowania. Sąd miał na uwadze, że wykroczenie było skierowane przeciwko mieniu, obwiniony wykazał się zupełnym brakiem poszanowania cudzej własności. Jednocześnie rzecz będąca przedmiotem kradzieży nie stanowiła produktu pierwszej potrzeby.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia Sąd wymierzył mu karę 30 dni aresztu. Sąd wymierzając karę kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw. Sąd wziął pod uwagę stopień winy obwinionego, jak również cele zapobiegawcze i co należy podkreślić, również wychowawcze, jakie kara ma stosunku do sprawcy osiągnąć. Sąd uwzględnił także sposób zachowania się obwinionego, właściwości i warunki osobiste oraz jego sytuację majątkową.

Obwiniony do momentu wydania orzeczenia był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Stopień społecznej szkodliwości czynów był wysoki. Okoliczności sprawy, w tym ocena postawy życiowej obwinionego wynikająca z dotychczasowego sposobu życia, w tym potwierdzona wyrokami skazującymi wskazują, że P. W. niema szacunku dla prawa.

Ponadto wymierzając karę aresztu Sąd uznał, że w niniejszej sprawie spełnione są przesłanki określone w art. 35 kw, zgodnie z którym za orzeczeniem kary aresztu przemawia waga czynu lub okoliczności sprawy świadczą o demoralizacji sprawcy albo sposób jego działania zasługują na szczególne potępienie. Czyn obwinionego popełniony został umyślnie. Obwiniony lekceważąc jawnie prawo, w miejscu publicznym, dokonał kradzieży paliwa, po czym mając wiedzę, iż pracownicy sklepu wezwali Policję zignorował ten fakt i odjechał ze stacji. Naraził tym samym pracowników stacji na odpowiedzialność materialną za powierzone mienie. Zdaniem Sądu okoliczności sprawy świadczą o demoralizacji obwinionego. Ponadto pomimo wcześniejszej karalności, nadal łamie prawo, nie mając przy tym żadnych refleksji związanych z ewentualną zmiana trybu i sposobu życia. Orzeczone wobec niego kary nie przyniosły swego rezultatu. Wielokrotne dopuszczenie się czynów przeciwko mieniu oznacza, że obwiniony nie szanuje cudzej własności. Zatem, zdaniem Sądu działanie obwinionego z uwagi na wskazane okoliczności wymagało wymierzenia kary aresztu w najwyższym wymiarze. W ocenie Sądu tylko taka kara o charakterze izolacyjnym spełni wszystkie cele, które ma osiągnąć w stosunku do obwinionego i będzie sprawiedliwa w odbiorze społecznym. Za wymierzeniem kary aresztu bez warunkowego zawieszenia jej wykonania przemawia przede wszystkim brak pozytywnej prognozy kryminologicznej. Zadaniem kary aresztu orzeczonej w przedmiotowej sprawie w wymiarze 30 dni jest zmiana postawy obwinionego.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk w związku z art. 119 kpw zwolnił obwinionego z ponoszenia kosztów procesu uznając, że w obecnej sytuacji ich uiszczenie przez obwinionego, który pozostaje w Areszcie Śledczym, będzie nadmiernym obciążeniem.