Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Walenciak

Protokolant: Magdalena Rucińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2016 r.

sprawy J. K. s. J. i A. z domu S.

ur. (...) w M.

obwinionego o to że:

w okresie od 1 września 2014r., do 6 lipca 2015r., w S. nie wskazał kierującego

samochodem M. o nr rej. (...), który w dniu 8 lipca 2014r., o godz. 16:48 nie zastosował się do wskazań sygnalizacji świetlnej, wjeżdżając na skrzyżowanie DK (...) i ul. (...) w S. w czasie emisji światła czerwonego,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw,

orzeka

I.  obwinionego J. K. uznaje za winnego tego, że w okresie od 8 września 2014 r., do 6 lipca 2015 r., w S. nie wskazał komu pojazd M. o nr rej. (...) został powierzony do używania, tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 39 § 1 i 2 kw w zw. z art. 36 kw wymierza mu karę nagany,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100 (sto) złotych.

Sygn. akt V W 6851/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lipca 2014 r. o godz. 16:48 w miejscowości S. na skrzyżowaniu Drogi Krajowej nr (...) i ul. (...) urządzenie (...) S. – monitoring, zarejestrowało wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się przez kierującego pojazdem marki M. o nr rej. (...) do sygnału sygnalizacji świetlnej i wjazd na skrzyżowanie w czasie wyświetlanego czerwonego sygnału sygnalizacji świetlnej dla jego kierunku ruchu. /k. 3-5 dokumentacja fotograficzna, k. 12 pismo/

Na podstawie informacji uzyskanej od (...) z siedzibą w P. ustalono, iż pojazd marki M. o nr rej. (...) był w dniu 8 lipca 2014 r. użytkowany na podstawie umowy zawartej w dniu 21 grudnia 2011 r. przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. /k. 11 pismo/

Straż Miejska w S. w związku z ujawnionym wykroczeniem drogowym popełnionym w dniu 8 lipca 2014 r. o godz. 16:48 przez kierującego pojazdem marki M. o nr rej. (...), pismem z dnia 20 sierpnia 2014 r. na podstawie art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym wezwała właściciela firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do wskazania kierującego w/w pojazdem, wskazując, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2014 r. osoba wezwana do wskazania ma pięć możliwości: 1) wskazać siebie, jeżeli faktycznie prowadził pojazd, 2) przedstawić dowód, że nie jest ani właścicielem, ani posiadaczem pojazdu, 3) wskazać kto kierował lub użytkował pojazd, 4) nie wskazać komu powierzył pojazd do kierowania lub używania, 5) przedstawić dowód, że pojazd był użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. W powyższym piśmie Straż Miejska w S. w celu prawidłowego toku postępowania, poprosiła o udzielenie informacji w terminie 7 dni na otrzymanym druku oświadczenia. /k. 12 pismo/

Powyższe pismo zostało doręczone prezesowi zarządu (...) Sp. z o.o. J. K. w dniu 1 września 2014 r. /k. 31 zwrotne potwierdzenie odbioru, wyjaśnienia obwinionego k. 82./

W odpowiedzi na powyższe pismo Straży Miejskiej w S. z dnia 20 sierpnia 2014 r., pismem z dnia 2 września 2014 r. J. K. – Prezes Zarządu D.” Sp. z o.o. wskazał, że w dniu 8 lipca 2014 r. samochód (...) mogły użytkować trzy osoby – pracownicy jego firmy podróżujący w ramach delegacji służbowej. J. K. w powyższym piśmie wskazał również, że nie jest możliwe ustalenie w chwili obecnej kto kierował w/w pojazdem na terenie gminy S. oraz wskazał, że niniejszego pisma nie należy traktować jako odmowy wskazania osoby, której powierzono kierowanie pojazdem w świetle art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń. /k. 13 pismo/

W nawiązaniu do powyższego pisma z dnia 2 września 2014 r., Straż Miejska w S. pismem z dnia 20 września 2014 r. poprosiła Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. J. K. o podanie - danych osób, które w dniu 8 lipca 2014 r. o godz. 16:48 w miejscowości S., podróżowały samochodem o nr rej. (...) oraz poprosiła jednocześnie o wskazanie miejsca delegowania wymienionych i potwierdzenia ich pobytu w tym miejscu. W niniejszym piśmie Straż Miejska w S. wskazała również, że powyższa informacja jest o tyle istotna, że na nagraniu z monitoringu zarejestrowano, że we wskazanym pojeździe znajduje się tylko osoba kierująca pojazdem. W powyższym piśmie Straż Miejska w S. poinformowała także, że zgodnie z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, właściciel pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec oraz, że niepodjęcie działań zmierzających do zakończenia postępowania w przedmiotowej sprawie skutkować będzie sporządzeniem wniosku o ukaranie do Sądu Rejonowego w (...). /k. 14 pism, /k. 34 zwrotne potwierdzenie odbioru/

W (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nie ma praktyki, aby powierzać pojazdy służbowe wyłącznie jednej osobie, gdyż pojazdy są wydawane do konkretnych celów i w przypadku, gdy pojazd wydawany jest w związku z delegacją służbową i na powyższą delegację udają się 2-3 osoby, to w każdym druku związanym z tą delegacją podawane są te osoby – nie jest wskazana osoba kierująca pojazdem. Pomimo zwrócenia się przez J. K. – Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do H. B., L. M. i Ł. H. – mężczyzn, którzy w związku z delegacją służbową do K. korzystali w dniu 8 lipca 2014 r. o godz. 16:48 z samochodu marki M. o nr rej. (...), o podanie informacji na temat osoby, która kierowała wówczas tym pojazdem, żaden z tych mężczyzn nie potwierdził, że kierował wówczas tym pojazdem i mężczyźni ci złożyli oświadczenia, z których wynika, że zmieniali się za kierownicą i nie są w stanie stwierdzić kto kierował wówczas tym pojazdem. /e-protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2016 r. od godz. 00:04:32 do godz. 00:13:02 wyjaśnienia obwinionego J. K., e-protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2016 r. od godz. 00:13:30 do godz. 00:16:30 zeznania świadka H. B./

Obwiniony J. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony potwierdził, że otrzymał pismo ze Straży Miejskiej ze S. z informacją o wykroczeniu popełnionym przez kierującego samochodem M., który był w użytkowaniu jego firmy. Obwiniony wyjaśnił, że w tym dniu tym samochodem mogło podróżować trzech mężczyzn, którzy wykonywali w jednym z zakładów w K. prace zlecone jego firmie. Obwiniony wskazał, że zwrócił się z prośbą do tych trzech mężczyzn o podanie informacji na temat osoby, która kierowała wówczas tym pojazdem. J. K. wyjaśnił, że mężczyźni złożyli oświadczenia, z których wynika, że zmieniali się za kierownicą i nie są w stanie stwierdzić kto w czasie tego zdarzenia kierował tym pojazdem. Obwiniony odnosząc się do korespondencji uzyskanej ze Straży Miejskiej ze S. wskazał, że nie otrzymał żadnej dokumentacji fotograficznej, na podstawie której mógłby on ustalić osobę kierującą w czasie zdarzenia pojazdem będącym w użytkowaniu jego firmy. Obwiniony wskazał również, że nie podał osób, którym w czasie zdarzenia był powierzony powyższy pojazd, gdyż nie chciał wskazać osoby niewinnej, co mogłoby narazić go na negatywne konsekwencje. Odnosząc się do otrzymanego od Straży Miejskiej w S. pisma, obwiniony wskazał, że z analizy treści powyższego pisma zrozumiał, że jest on zobowiązany do wskazania wyłącznie jednej osoby i w przypadku, gdyby wskazał on trzy osoby, to okazałoby się, że podałby on dwie osoby niewinne. Wyjaśnił on również, że w jego firmie nie prowadzone jest ewidencjonowanie kto użytkuje pojazd, gdyż pojazd jest wydawany do konkretnych celów i w przypadku, gdy pojazd wydawany jest w związku z delegacją służbową i na powyższą delegację udają się 2-3 osoby, to w każdym druku związanym z tą delegacją podawane są te osoby – nie jest wskazana osoba kierująca pojazdem i w czasie delegacji nie ma praktyki, aby powierzać pojazd wyłącznie jednej osobie. Obwiniony wyjaśnił, że nie zajmuje się wydawaniem kluczyków. Wskazał, że kluczyki do samochodów znajdują się w szufladzie i każdy ma prawo wyjąć te kluczyki i je zabrać. Obwiniony wskazał również, że nie wnika kto potrzebuje samochodu i zależy mu jedynie, aby samochód był przypisany do konkretnego zadania i nie potrzebuje on informacji kto kieruje tym pojazdem. Obwiniony wyjaśnił, że nie była to pierwsza sytuacja kiedy Straż Miejska zwracała się o podanie kto był kierowcą. Wyjaśnił, że nie był karany z art. 96 § 3 kw i był karany wyłącznie za przekroczenia prędkości. /e-protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2016 r. od godz. 00:04:32 do godz. 00:13:02 wyjaśnienia obwinionego J. K. /.

J. K. ma 57 lat. Jest żonaty. Jest prezesem zarządu spółki i uzyskuje dochód w wysokości ok. 6.000-8.000 zł. Ma mieszkanie i dwa domy jednorodzinne. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie karany. /e-protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2016 r. od godz. 00:01:39 do godz. 00:03:23 wyjaśnienia obwinionego J. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego J. K. Sąd uznał za wiarygodne w części, w której potwierdził on, że nie wiedział kto kierował pojazdem w oznaczonym czasie. Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim potwierdził on, że wiedział, którzy pracownicy użytkowali ten pojazd, tj. którym pracownikom został powierzony ten pojazd w ramach delegacji do wykorzystani, co nie zmienia sytuacji, że rzeczywiście obwiniony nie wiedział, kto w danej dacie i godzinie był kierującym w/w pojazdem. Z wiarygodnych wyjaśnień obwinionego wynika bowiem, że zwrócił się on do swoich pracowników, którzy korzystali w dniu zdarzenia z pojazdu o wskazanie osoby kierującej tym pojazdem w czasie czynu i żaden z tych mężczyzn nie potwierdził, że kierował wówczas tym pojazdem i mężczyźni ci złożyli oświadczenia, z których wynika, że zmieniali się za kierownicą i nie są w stanie stwierdzić kto kierował wówczas tym pojazdem. Za wiarygodne należało uznać wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim przedstawił on praktykę wydawania samochodu służbowego pracownikom kierowanej przez niego firmy. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie są logiczne, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami świadków.

Podnieść również należy, że w analizowanej sprawie nie zachodziła sytuacja, która by mogła narażać obwinionego na odpowiedzialność z tytułu wskazania osoby niewłaściwej, gdyż J. K. był obowiązany wskazać w przypadku braku wiedzy o kierującym - osoby, którym pojazd był powierzony do użytkowania i jak wynika z wyjaśnień obwinionego oraz oświadczeń pracowników, osoby, którym został powierzony pojazd były obwinionemu znane, a pomimo tego nie zostały przez obwinionego wskazane Straży Miejskiej i to pomimo kolejnego pisma k.14.

Należy wskazać, że Straż Miejska nie ma obowiązku przedstawiać osobie, do której zwraca się w sprawie dotyczącej komu pojazd był powierzony albo kto był kierującym pojazdem dowodów w postaci zdjęć, tak, aby osoba miała mieć dodatkowy materiał potrzebny do ewentualnej odpowiedzi na pytanie. Taki materiał może być udostępniony do wglądu za zgodą prowadzącego postępowanie, jeśli zainteresowana osoba się o to zwróci, nic takiego w sprawie nie miało miejsca. Jednocześnie wskazać należy, że zdjęcia, które zostały wykonane przez urządzenie, które zarejestrowało wykroczenie, nie pozwalają na ustalenie wizerunku osoby, która prowadziła pojazd.

W niniejszej sprawie Sąd przesłuchał świadka H. B. /e-protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2016 r. od godz. 00:13:30 do godz. 00:16:30/, który jest pracownikiem firmy prowadzonej przez obwinionego. W złożonych zeznaniach świadek H. B. odnosząc się do ujawnionego wykroczenia wjazdu na skrzyżowanie przy wyświetlanym dla kierującego samochodem czerwonym sygnale sygnalizacji świetlnej wskazał, że w tym dniu wracał samochodem wraz z L. M. i Ł. H. z prac wykonywanych w K. i w czasie powrotu zmieniali się oni za kierownicą pojazdu. Świadek H. B. podał, że nie jest w stanie podać, który z nich dopuścił się powyższego wykroczenia drogowego. Wskazał nadto, że zawsze przed skorzystaniem z powyższego samochodu uzgadnia on powyższą okoliczność z obwinionym i tak też miało miejsce w przypadku prac zleconych na terenie K.. Wskazał on także, że w czasie korzystania z samochodu zawsze zmieniają się oni za kierownicą i nie odnotowują, kto w danym czasie prowadził samochód.

Zeznania świadka H. B. Sąd uznał za logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Były one również spójne z wyjaśnieniami obwinionego, potwierdzają, że obwiniony wiedział komu pojazd był powierzony – pomimo tego nie udzielił informacji na żądnie Straży Miejskiej, w tym mimo kolejnego pisma ze (...).

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na dokumentach w postaci dokumentacji fotograficznej /k. 3-5/, korespondencji /k. 10-14/, danych z Krajowego Rejestru Sądowego /k. 16-23/, pism /k. 24-30/, zwrotnych potwierdzeń odbioru pism /k. 31-34/ oraz oświadczeń pracowników /k. 75a-80/, które zostały ujawnione na rozprawie, stwierdzając brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej tych dokumentów.

Obwinionemu J. K. zarzucono, że w okresie od 1 września 2014 r., do 6 lipca 2015 r., w S. nie wskazał kierującego samochodem M. o nr rej. (...), który w dniu 8 lipca 2014r., o godz. 16:48 nie zastosował się do wskazań sygnalizacji świetlnej, wjeżdżając na skrzyżowanie DK (...) i ul. (...) w S. w czasie emisji światła czerwonego, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Zgodnie z art. 78 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w przypadku, gdy właścicielem lub posiadaczem pojazdu jest m. in. osoba prawna – do udzielenia informacji, o której mowa w ust. 4, obowiązana jest osoba wyznaczona przez organ uprawniony do reprezentowania tego podmiotu na zewnątrz, a w przypadku niewyznaczenia takiej osoby – osoby wchodzące w skład tego organu zgodnie z żądaniem organu, o którym mowa w ust. 4, oraz sposobem reprezentacji podmiotu.

W niniejszej sprawie do obwinionego skierowane zostały pisma, w których został on pouczony o treści art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz wezwany do pisemnego wskazania komu pojazd M. o nr rej. (...) został powierzony do używania w dniu 8 lipca 2014r., o godz. 16:48. W doktrynie wskazuje się, że sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, popełnia wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 kw. (W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013). Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby obwiniony złożył pisemną odpowiedź na w/w wezwania, wskazując komu pojazd M. o nr rej. (...) został powierzony do używania w dniu 8 lipca 2014r., o godz. 16:48.

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym, jako posiadaczowi pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako posiadacz pojazdu, mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Oznacza to, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd (pojazd znajdujący się w jej posiadaniu) i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe – zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych np. poprzez powierzenie ewidencjonowania takich zdarzeń innym osobom – tak by zgodnie z ustawą efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Właściciel, posiadacz pojazdu, który podaje, że nie może, lub nie jest w stanie pamiętać, kto prowadził pojazd, a jednocześnie nie zabezpiecza sobie danych na temat tego komu powierzył pojazd, tym samym biorąc pod uwagę istnienie ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw, przewidując możliwość popełnienia tego wykroczenia, godzi się na to.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów – zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Zwrócić należy przy tym uwagę na to, że konieczne było dokonanie korekty opisu czynu ujętego w zarzucie. Czynnikiem, który za tym przemawiał była okoliczność, że pismo z dnia 20 sierpnia 2014 r. zostało odebrane w dniu 1 września 2014 r. i Straż Miejska w S. w powyższym piśmie, poprosiła obwinionego o udzielenie wskazanych w piśmie informacji w terminie 7 dni (od dnia odebrania powyższego pisma) na otrzymanym druku oświadczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego J. K. za winnego tego, że w okresie od 8 września 2014 r. (tj. po upływie 7 dni od dnia odebrania pisma ze Straży Miejskiej) do 6 lipca 2015 r. (tj. do dnia, w którym sporządzono wniosek o ukaranie w sprawie przeciwko J. K.), w międzyczasie Staż wystosowała do obwinionego kolejne pismo, w S. nie wskazał komu pojazd M. o nr rej. (...) został powierzony do używania, tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw. W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną i nie zachodziła żadna inna okoliczność wyłączająca jego winę.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 k.w. Sąd baczył by dolegliwość kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej. Mając na uwadze treść art. 47 § 6 k.w., Sąd doszedł do wniosku, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego obwinionemu nie był wysoki. Sąd ocenił, że obwiniony dopuścił się wykroczenia z uwagi na niewłaściwe rozumienie zakresu obowiązku wynikającego dla niego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i art. 96 § 3 kw. Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował wykazanie inicjatywy przez obwinionego w zakresie udzielenia informacji organowi, które uznawał (błędnie) za informacje wystarczające. Okolicznością łagodzącą były także wcześniejsze doświadczenia J. K., które mogły wpływać na jego ocenę, że jego postawa będzie postawą odpowiednią, biorąc pod uwagę, że obwiniony w złożonych wyjaśnieniach wskazał, że wcześniej po przesłaniu takich pism, sprawy przeciwko niemu nie były kontynuowane. Jednocześnie pomimo kolejnego pisma ze Staży Miejskiej uprzejmie precyzującego żądane dane, obwiniony odpowiedzi nie udzielił.

W ocenie Sądu charakter i okoliczności czynu oraz właściwości i warunki osobiste obwinionego uzasadniają zastosowanie wobec obwinionego J. K. na podstawie art. 39 § 1 i 2 kw dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary. Jako, że zarzucone obwinionemu wykroczenie jest zagrożone jedynie karą grzywny bez szczególnego określenia granic jej wymiaru, nadzwyczajne złagodzenie kary mogło polegać na wymierzeniu kary łagodniejszego rodzaju, czyli nagany. Karę nagany, w myśl art. 36 § 1 kw, można orzec, gdy ze względu na charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy należy przypuszczać, że zastosowanie tej kary jest wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego. Charakter i okoliczności czynu wskazują na niską jego szkodliwość społeczną, nieudzielenie informacji nie wiązało się z danymi odnoszącymi się do jakiegoś groźnego zdarzenia. Z kolei warunki osobiste obwinionego i jego wyjaśnienia, a także podjęcie inicjatywy przez obwinionego w zakresie udzielenia informacji organowi, pozytywnie świadczą o tym, że przedmiotowe wykroczenie nie charakteryzowało się natężeniem złej woli po stronie obwinionego. Obwiniony dopuścił się czynu o niewysokiej społecznej szkodliwości, który nie wskazuje na lekceważącą postawę wobec obowiązującego porządku prawnego. W ocenie Sądu także sam udział w postępowaniu uświadomił obwinionemu treść i zakres jego obowiązków wynikających z bycia posiadaczem samochodu i oddziałał istotnie wychowawczo. Wobec powyższego w ocenie Sądu orzeczenie względem obwinionego kary nagany, będzie wystarczające do przeciwdziałania tego typu zachowaniu w przyszłości i dostatecznie sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 złotych.