Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód K. J. wystąpił z powództwem przeciwko pozwanemu P. – Ogólnopolskiemu Oddziałowi Klienta w L. o ustalenie kwoty odszkodowania, które ma wypłacić powód za uszkodzony zderzak w samochodzie o wartości rynkowej 3.500,00 zł na rzecz firmy ubezpieczeniowej P., która twierdzi, że wypłaciła odszkodowanie w wysokości 5.500,00 zł.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 12 lutego 2015r. w C. miało miejsce zdarzenie drogowe w którym był poszkodowany V. (...) seri 3.

Wywodził, że na skutek zdarzenia uszkodzeniu uległ lewy róg zderzaka.

Wskazał, że po zasięgnięciu opinii kompleksowy koszt naprawy to kwota 1.000,00 zł. Podniósł, że pozwany twierdzi, że zapłacił 5.500,00 zł co w ocenie powoda przekracza wartość rynkowa samochody, który uległ uszkodzeniu. Zdaniem powoda firma (...) próbuje go oszukać na kwotę 4.000,00 zł.

Powód pismem z dnia 7 sierpnia 2015r. wyjaśnił, że występuje z żądaniem ustalenia nie istnienia stosunku prawnego do przedłożenia kosztów odszkodowania w wysokości 5.513,20 zł przez P. na powoda ewentualnie ustalenia rzeczywistych kosztów odszkodowania tj. ustalenia że 5.513,20 zł stanowi, że pojazd poszkodowanego uległ całkowitemu zniszczeniu w trakcie zdarzenia drogowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 lutego 2015r. miała miejsce kolizja drogowa pojazdów V. o numerze rejestracyjnym (...) i F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący własnością R. J..

Winę za w/w kolizję ponosi kierujący pojazdem K. J., posiadający ważną polisę w zakresie ubezpieczenia drogowego OC u pozwanego.

K. J. przyjął mandat karny.

W F. (...) na skutek zdarzenia z dnia 12 lutego 2015r. wymieniono lampę przednią prawą, był spawany przedni prawy błotnik, wyprostowano istniejącą maskę i wymieniono element wewnętrzny, znajdujący się w pojeździe za prawą lampą. Do naprawy wykorzystano części używane, oryginalne producenta z auto złomu. K. J. nie zgłosił szkody ubezpieczycielowi i nie złożył wniosku o wypłatę odszkodowania przyjmując mandat karny.

(dowód: szkic sytuacyjnym z wypadku, k. 4, oświadczenia dotyczącego kolizji zdarzenia i numeru zarejestrowanej szkody (...), k. 5-7, zeznania świadka R. J., k. 34, zeznania powoda K. J., k. 35-36)

(...) Oddział (...) w L. przyjęła zgłoszenie szkody, dotyczące uszkodzenia pojazdu marki V. o numerze rejestracyjnym (...) powstałe wskutek zdarzenia z dnia 12 lutego 2012r.

Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne i wypłacił odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe marki V. o numerze rejestracyjnym (...) w kwocie 5.513,20 zł.

Pismem z dnia 23 czerwca 2015r. powód zwrócił się do pozwanego z wezwaniem do spłaty należności regresowej w wysokości 5.513,20 zł.

(dowód: pismo pozwanego (...) z dnia 23 czerwca 2015r., k. 2, pismo pozwanego (...) 12 lutego 2015r., k. 2-3)

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie ustalono na podstawie dowodów z dokumentów, których wiarygodność nie budziła zastrzeżeń.

Dla jego ustalenia istotne były także zeznania powoda oraz świadka w zakresie samego faktu powstania kolizji drogowej, przyjęcia mandatu karnego przez powoda K. J. i wypłaty przez pozwanego poszkodowanemu odszkodowania.

Zeznaniom powoda i świadka nie dano wiary w takim zakresie w jakim były one sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz logicznym zachowaniem. Skoro powód bezpośrednio po zdarzeniu zapewnił policjanta, że to on prowadził pojazd i spowodował kolizję a następnie przyjął mandat karny, czemu nie protestował także jego ojciec tj. świadek R. J., należało uznać iż było tak jak oświadczyli przed funkcjonariuszem policji bezpośrednio po zdarzeniu.

Odmienne zeznania złożone przez powoda i świadka na rozprawie 9 grudnia 2015 r., a więc po upływie prawie 3 lat od zdarzenia należało uznać za wytwór refleksji, myśli linii obrony powoda, których celem było uchylenie się przed konsekwencjami cywilnymi sprawstwa kolizji i spowodowania szkody w dniu 12 lutego 2015 r.

Świadek R. J., starał się zeznawać zgodnie z linią obrony swojego syna K. J., nie potrafił jednak logicznie wytłumaczyć dlaczego bezpośrednio po zdarzeniu, to jego syn przyjął mandat karny i odpowiedzialność za szkodę.

Sąd zważył co następuje:

Żądanie powoda ostatecznie dotyczyło ustalenia nie istnienia stosunku prawnego do poniesienia kosztów odszkodowania w wysokości 5.513,20 zł, które wypłacił ubezpieczyciel poszkodowanego P., ewentualnie ustalenia rzeczywistych kosztów odszkodowania tj. ustalenia że 5.513,20 zł stanowi uznanie że pojazd poszkodowanego uległ całkowitemu zniszczeniu w trakcie zdarzenia drogowego.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Zatem podstawową przesłanką o charakterze materialnoprawnym w tego rodzaju powództwach jest wykazanie przez powoda interesu prawnego w żądaniu ustalenia.

Pojęcie interesu prawnego rozumiane jest jako potrzeba prawna uzyskania określonej treści wyroku. Zachodzi on, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. W orzecznictwie podkreśla się, że interes prawny istnieje tylko wtedy, gdy powód potrzebie ochrony prawnej swej sfery prawnej uczynić może zadość przez samo ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Interes ten nie istnieje wówczas, gdy już jest możliwe wytoczenie powództwa o świadczenie, chyba że ze spornego stosunku prawnego wynikają jeszcze dalsze skutki, których dochodzenie w drodze powództwa o świadczenie nie jest możliwe lub nie jest jeszcze aktualne. Sąd jest zobowiązany do badania z urzędu istnienia interesu prawnego na każdym etapie postępowania, przy czym by żądanie mogło być uwzględnione musi on istnieć na chwilę wyrokowania.

Odnosząc wyżej poczynione uwagi ogólne do zagadnienia występującego w sprawie stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie powód nie posiada interesu prawnego w wystąpieniu z powództwem o ustalenie.

Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem interes prawny z reguły nie występuje w sytuacji, gdy powód może uzyskać ochronę prawną w drodze innego postępowania tj. powództwa o świadczenie lub ukształtowanie stosunku prawnego (wyrok Sądu Najwyższego z 5 września 2012 r., IV CSK 589/11, LEX nr 1232242, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2004 r., III CK 139/03, LEX nr 174153).

Powód w piśmie z dnia 23 czerwca 2015r. został poinformowany, że zgodnie z art. 43 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania.

Zatem w sytuacji braku zapłaty odszkodowania przez powoda K. J., ubezpieczyciel będzie mógł wystąpić z roszczeniem regresowym. Zatem powództwo w niniejszej sprawie należało uznać za przedwczesne bowiem powód będzie mógł kwestionować wysokość wypłaconego odszkodowania w postępowaniu, które wytoczy mu ubezpieczyciel. Powód będzie miał w/w postepowaniu możliwość wnioskowania o powołania biegłego, który ustali rzeczywiste koszty naprawy a także ustali wartość rynkową pojazdu. Brak jest zatem podstaw do uwzględnienia powództwa o ustalenie skoro ubezpieczyciel nie wytoczył przeciwko powodowi powództwa o zapłatę roszczenia regresowego.

Niezależnie od powyższego należało zauważyć, ze bezsporne w niniejszej sprawie jest to, że policja ustaliła, że K. J. jest sprawcą kolizji drogowej. Podkreślić należy, że powód nie wykazał, że w/w mandat karny został uchylony zatem należało uznać, że jest on prawomocny. W niniejszej zaś kolizji powód popełnił wykroczenie tj. spowodował kolizję drogową za co otrzymał mandat karny. Dlatego też mając powyższe na uwadze trzeba podkreślić, iż Sąd nie może w niniejszym postępowaniu ustalać okoliczności popełnienia czynu przez powoda, skoro winny były być one podnoszone przez niego w chwili ukarania. Jeśli powód bowiem miał wątpliwości odnośnie zarzuconego mu czynu, winien był odmówić przyjęcia przedmiotowego mandatu, o czym musiał zostać pouczony, zatem wobec przyjęcia mandatu należy uznać, że nie kwestionował on tym samym ustaleń funkcjonariuszy Policji.

Na obecnym etapie nie można także kwestionować takich ustaleń organu mandatowego. Wobec powyższego należy uznać, że zdarzenie zostało spowodowane z wyłącznej winy powoda.

Wobec powyższego za niewiarygodne Sąd uznał zeznania powoda i świadka jakoby winę za spowodowanie kolizji ponosiła inna osoba niż powód.

Z tych względów powództwo zostało oddalone, o czym orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Jednocześnie wskazać należy, że wydany w sprawie wyrok jest zaoczny, bowiem pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, nie żądał przeprowadzenia sprawy w swej nieobecności ani nie składał w sprawie wyjaśnień /art. 339 § 1 k.p.c. i 340 k.p.c./.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie drugim sentencji wyroku na mocy art. 98 k.p.c., obciążając powoda jako stronę przegrywającą kosztami postępowania.

Dnia 14 stycznia 2016r.

Sygn. akt I C 865/15/12

ZARZĄDZENIE

1)  (...)

2)  (...)

- (...)

3)  (...).

Dnia 14 stycznia 2016r.