Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Władysławy Kunickiej – Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2015 r.

sprawy P. M.

syna E. i D. z domu K.

urodzonego (...) w K.

oskarżonego z art. 226 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 9 kwietnia 2015 r. sygnatura akt II K 734/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. H. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. 516, 60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 501 / 15

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Świdnicy oskarżył P. M. o to, że w dniu 28 marca 2014 roku będąc osadzonym w Areszcie Śledczym w Ś., województwa (...), znieważył słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe funkcjonariusza publicznego lekarza Ambulatorium z Izbą Chorych Aresztu Śledczego w Ś. lek. med. W. S. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z 9 kwietnia 2015r. sygn. akt II K 734/15:

I.  Oskarżonego P. M. uznał za winnego popełnienia tego, że w dniu 28 marca 2014 roku w Ś., woj. (...), znieważył W. S. używając wobec niego słów powszechnie uznanych za obelżywe, tj. występku z art. 216 § 1 kk i za czyn ten na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa i nie obciążył go opłata sądową.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się oskarżony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy z urzędu.

I. Na zasadzie art. 438 pkt 2, 3 i k.p.k. zaskarżonemu rozstrzygnięciu apelująca zarzuciła:

1) naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia to jest art. 4 k.p.k., k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez dowolną dokonaną wbrew doświadczeniu życiowemu ocenę materiału dowodowego wyrażającą się w jednostronnej ocenie materiału dowodowego, która skutkowała:

a) nie wyjaśnieniem istotnych okoliczności w sprawie, w jakich doszło do przepychanki słownej pomiędzy oskarżonym a lekarzem:

- W. S. w dniu 28 marca 2014r. bez przebadania oskarżonego stwierdził, że jego stan zdrowia nie uzasadnia wydania zezwolenia na nieregulaminowe obuwie, nie odnotował w książeczce zdrowia osadzonego kwestii powodów, jakie sprowadziły oskarżonego w tym dniu do ambulatorium ani ustaleń lekarza co do jego stanu zdrowia,

- w dniu 31 marca 2014r. lekarz W. G. stwierdza schorzenie w postaci grzybicy stóp u oskarżonego i udziela opinii pozytywnej w kwestii używania nieregulaminowego obuwia na terenie aresztu śledczego, odpowiednio wypełnia książeczkę stanu zdrowia osadzonego dokumentując przyczyny, przebieg, wynik wizyty P. M. w ambulatorium,

b) pominięciem faktu zeznawania nieprawdy przez pokrzywdzonego W. S., który twierdzi, że krytycznego dnia przebadał oskarżonego, choć co innego wynika z zapisów a w zasadzie braku odpowiednich zapisów w książeczce zdrowia osadzonego oraz z zeznań świadka J. B., B. E.,

c) pominięcie faktu, że pielęgniarki J. B., B. E. jak i funkcjonariusz więzienny D. K. zeznawali oględnie, by nie podważyć pozycji pokrzywdzonego:

- J. B. „ja nie pamiętam czy lekarz zwrócił się w sposób wulgarny do oskarżonego, ale nie sądzę" (k. 121),

- D. K. „(...) doszło tam do wymiany słów pomiędzy osadzonym a lekarzem.(...) wyzwiska nie padały ze strony lekarza w kierunku oskarżonego , na pewno nie padały, bo doktor by sobie na to nie pozwolił, żeby tak się poniżyć." (k. 121),

- B. E. „Musiało coś zaistnieć, skoro doktor się zdenerwował, (...) ja wiem, że był podniesiony głos z jednej i drugiej strony, ale nie pamiętam, by oskarżony czy lekarz byli wulgarni w tym danym czasie . Lekarzowi nie zdarza się być wulgarnym, on jest raczej kulturalną osobą „ (k. 121v).

II. Formułując powyższe zarzuty na zasadzie art. 437 § 1 k.k., apelująca wniosła o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

III. Z ostrożności procesowej, na wypadek uznania przez sąd, że materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że oskarżony znieważył W. S. wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 216 § 1 k.k. i na zasadzie art. 216 § 3 k.k. o odstąpienie od wymierzenia mu za ten czyn kary.

Nadto zobligowana przez oskarżonego na podstawie art. 452 § 2 k.p.k. wniosła o przeprowadzenie przed sądem II instancji dowodu z załączonego postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego celem wykazania, że w niniejszej sprawie choć brak wniosku o ściganie samego pokrzywdzonego to prokurator dostrzegł interes w społeczny w objęciu ściganiem z urzędu czynu ściganego z oskarżenia prywatnego, ale w podobnych sprawach samego oskarżonego takiego interesu już nie dostrzegł, co jest przejawem tendencyjnego podejścia do osoby oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się bezzasadna.

Wbrew jej twierdzeniom kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku zdecydowanie wykazała, iż Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne z poszanowaniem wszystkich norm postępowania karnego zawartych w art. 410 kpk i art. 7 kpk, tj. kształtując swoje przekonanie na podstawie całokształtu przeprowadzonych dowodów, ocenionych przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Bardzo obszerne uzasadnienie pisemne zaskarżonego wyroku spełnia wszystkie wymagania określone w przepisie art. 424 kpk, wykazało ono, iż ustalenia faktyczne odpowiadają kompleksowej ocenie dowodów, przez co podlega pełnej aprobacie sądu odwoławczego.

Zarzuty apelacji i ich uzasadnienie sprowadzają się do sprzeciwu oskarżonego wobec całkowitego odrzucenia jego wersji zdarzenia. Oskarżony bezkrytycznie, z wiadomych tylko sobie względów, nie chce dostrzec, że jego wyjaśnienia stanowią dowód osamotniony, niczym nie poparty i z tego powodu Sąd I instancji słusznie wiarygodności mu odmówił. Błędnie apelujący dowodzi, jakoby to oskarżony nie został zbadany przez pokrzywdzonego lekarza, po czym lekarz odmówił zgody na nieregulaminowe obuwie i następnie obrzucił wulgarnymi wyzwiskami oskarżonego, co miałoby go sprowokować do cyt. „mało kulturalnego” zachowania, które to zachowanie lekarza należałoby ocenić za zachowanie wyzywające, skutkujące możliwością odstąpienia od wymiaru kary w rozumieniu art. 216 § 3 kk.

Apelujący przeinacza tu treść dowodów osobowych - zeznań bezpośrednich świadków zdarzenia B. E., J. B. i D. K.. W tym materiale dowodowym przecież nie występują okoliczności dla oskarżonego korzystne, wszyscy świadkowie zgodnie za pokrzywdzonym potwierdzają, że to oskarżony prezentował postawę roszczeniową, i na końcu, niezadowolony z przebiegu wizyty przejawiał agresję słowną znieważając wulgarnie pokrzywdzonego. Nie występują jakiekolwiek uzasadnione powody dla podważenia wiarygodności zeznań pokrzywdzonego W. S., nie stanowi tego bynajmniej treść zapisów dokumentujących przebieg wizyty lekarskiej, decydują w tym zakresie dowody osobowe, bezpośrednie. Świadek B. E. przebywała w pomieszczeniu socjalnym gabinetu, słyszała jedynie fragmenty rozmowy, zapamiętała że to oskarżony zachowywał się niekulturalnie. Pokrzywdzony zeznał wprost „ ja zbadałem osadzonego i nie stwierdziłem żadnych schorzeń, które by uzasadniały wydanie takiego zezwolenia” k. 8 akt. Świadek J. B. zeznała cyt. „ po badaniu lekarz uznał…”k. 15 akt, zaś świadek D. K. zeznał cyt.” P. M. w trakcie badania chciał wymusić na lekarzu aby ten podbił jakąś prośbę…”, które to zeznania wymienieni świadkowie potwierdzili na rozprawie, a D. K. dodał nawet o pokrzywdzonym cyt.” To jest taki doktor, który bardzo dokładnie i starannie bada osadzonych..” k. 121 akt. Przywołane dowody w całej rozciągłości dowodzą trafności ustalenia, że oskarżony był zbadany przez pokrzywdzonego. Oskarżony powoływał się także na innych świadków A. C. oraz A. P., ale żaden z nich nie posiadał jakiejkolwiek wiedzy o przedmiotowym zdarzeniu.

Również przywołany w apelacji fakt, że podczas kolejnej wizyty lekarskiej w dniu 31 marca 2014r. inny lekarz W. G. udzielił oskarżonemu pozytywnej opinii w kwestii używania nieregulaminowego obuwia nie wzmacnia stanowiska oskarżonego, skoro jednocześnie ów lekarz zaznaczył, iż wyraził zgodę na poruszanie się w klapkach poza celą mieszkalną na okres 2-ch miesięcy, ale zaznaczył, że chodzenie w klapkach nie leczy grzybicy stóp ( podkr. SO) i ostateczną decyzję pozostawił dyrektorowi Aresztu Śledczego.

Oczywiście błędnie apelujący podniósł, że pokrzywdzony W. S. zawiadomienia o przestępstwie nie złożył. Na k.6 akt znajduje się protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania W. S. w charakterze świadka - osoby zawiadamiającej.

Odmowa prokuratora wszczęcia postępowania wskutek zawiadomienia o znieważeniu oskarżonego P. M. przez wychowawcę Aresztu Śledczego w innej w sprawie 1 Ds. 1806/14 Prokuratora Rejonowego w Świdnicy stanowi suwerenną decyzję, która mogła być zaskarżona przez oskarżonego w stosownym trybie do prokuratora nadrzędnego, o czym oskarżony był pouczony ( co wprost wynika z treści dołączonego do apelacji postanowienia prokuratora). Natomiast sam fakt objęcia ściganiem przez prokuratora zniewagi w sprawie niniejszej o niewinności oskarżonego nie stanowi.

Nie sposób zatem gołosłowną wersją oskarżonego skutecznie zakwestionować prawidłowości ustalenia jego sprawstwa i zawinienia, przyjętej kwalifikacji prawnej czynu z art. 216 § 1 kk, oceny jego stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia zawinienia oskarżonego. Wszystkie wymogi art. 53 kk wyczerpuje również argumentacja w zakresie rodzaju i wysokości kary. Orzeczona kara 2-ch miesięcy ograniczenia wolności to sankcja wyjątkowo łagodna dla oskarżonego, zważywszy na okoliczności obciążające, głównie uprzednią wielokrotną karalność sądową. Brak jest więc podstawy dla czynienia jakiejkolwiek korekty wyroku na korzyść oskarżonego.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie §14 ust. 2 pkt. 4 oraz § 19 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz.U. Nr 163 poz.1348 z późn. zm.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk uznając, iż wobec odbywania przez oskarżonego kary izolacyjnej i braku po stronie oskarżonego istotnego majątku i dochodów, zasadnym jest zwolnienie oskarżonego od ich ponoszenia.