Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2015 r. w Szczecinie

sprawy S. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o przyznanie renty

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 8 października 2014 r. sygn. akt VI U 411/14

oddala apelację.

SSA Barbara Białecka SSA Anna Polak SSO del. Gabriela Horodnicka

- Stelmaszczuk

Sygn. akt III AUa 931/14

UZASADNIENIE

S. P. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. Wydziału (...) odmawiającej jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Ubezpieczona wniosła o przyznanie jej prawa do renty wskazując, że spełniła wszystkie warunki, w tym jest niezdolna do pracy oraz posiada okresy ubezpieczenia zgodnie z art. 58 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Podkreśliła, że wystarczający jest w jej sytuacji dwuletni okres ubezpieczenia, ponadto nie miała 6 miesięcznej przerwy od daty ustania ubezpieczenia do powstania niezdolności do pracy.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu organ wskazał, że ubezpieczona nie udowodniła wymaganego trzyletniego okresu ubezpieczenia. Ponadto nie spełnia warunków z art. 58 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem wszystkie przerwy w okresach ubezpieczenia są dłuższe niż 6 miesięcy.

Wyrokiem z dnia 8 października 2014 roku Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej S. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2013 roku do dnia 30 czerwca 2014 roku i w pozostałym zakresie oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

W dniu 19 lutego 2014 roku S. P., urodzona dnia(...) roku złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 4 czerwca 2013 roku stwierdził, że S. P. jest częściowo niezdolna do pracy od 19 stycznia 2013 roku do 30 czerwca 2014 roku.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczona ukończyła naukę w technikum ekonomicznym dnia 30 kwietnia 2010 roku. Po ukończeniu nauki została zgłoszona do ubezpieczenia społecznego z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę z (...) sp. z o.o. we W. dnia 06 lipca 2010 roku, gdzie pracowała do 19 lipca 2010 roku i od 22 lipca 2010 roku do 17 grudnia 2010 roku. Kolejne okresy ubezpieczenia mieściły się w datach: 03 stycznia 2011 — 10 marca 2012, 01 marca 2012 — 31 maja 2012, 01 lipca 2012 -14 lipca 2012, 15 lipca 2012 — 14 listopada 2012, 26 sierpnia 2013 - 30 listopada 2013.

S. P. ma 2 lata, 4 miesiące i 6 dni okresów ubezpieczenia.

Sąd Okręgowy wskazał, że bezspornym jest, że ubezpieczona zamieszkuje w Polsce. Złożyła wniosek o polską rentę z tytułu niezdolności do pracy przyznawaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) z uwzględnieniem postanowień rozporządzenia parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE L nr 166 z dnia 30 kwietnia 2004 r.) i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE L nr 284 z dnia 30 października 2009 r.) - w związku z wykazanymi okresami ubezpieczenia na terenie Polski i Irlandii. Bezspornym jest również, że ubezpieczona była niezdolna do pracy częściowo od 19 stycznia 2013 roku do 30 czerwca 2014 roku. Sporem objęte było spełnienie przez ubezpieczoną przesłanki posiadania wymaganego stażu ubezpieczeniowego.

Sąd pierwszej instancji podniósł, ze zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności o pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) (14) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i2,pkt3 lit.b,pkt4,6,7i9,ust.2pkt 1,3-8i9lit.a,pktl0lit.a,pkt 11-12,13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Według art. 58. 1. warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1) 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2) 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3) 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4) 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5) 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

2. Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

3. Jeżeli ubezpieczony nie osiągnął okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w ust. 1, warunek posiadania wymaganego okresu uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony został zgłoszony do ubezpieczenia przed ukończeniem 18 lat albo w ciągu 6 miesięcy po ukończeniu nauki w szkole ponadpodstawowej, ponadgimnazjalnej lub w szkole wyższej oraz do dnia powstania niezdolności do pracy miał, bez przerwy lub z przerwami nieprzekraczającymi 6 miesięcy, okresy składkowe i nieskładkowe.

4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Według treści art. 58 ust. 1 wymagany okres składkowy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolnym do pracy w wieku powyżej 22 do 25 lat wynosi 3 lata. Ubezpieczona urodzona dnia (...) w dacie powstania niezdolności do pracy miała powyżej 22 lat. Zatem wymagany w jej przypadku okres ubezpieczenia wynosi 3 lata. Tego warunku ubezpieczona nie spełnia. W ocenie Sądu pierwszej instancji, ubezpieczona spełnia natomiast warunek z art. 58 ust. 3 ustawy rentowej. Pierwszym warunkiem przewidzianym w art. 58 ust. 3 jest zgłoszenie do ubezpieczenia przed ukończeniem 18 lat albo w ciągu 6 miesięcy po ukończeniu nauki. Ubezpieczona spełnia ten warunek, gdyż została zgłoszona do ubezpieczenia w ciągu 6 miesięcy od ukończeniu nauki (30.04.2010 roku). Drugim warunkiem jest posiadanie do dnia powstania niezdolności do pracy bez przerwy lub z przerwami nieprzekraczającymi 6 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych. Ten warunek został także spełniony.

Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczona miała okresy ubezpieczenia od dnia zgłoszenia do ubezpieczenia, liczone od zakończenia nauki w następujących terminach: od 06 lipca 2010 roku do 17 grudnia 2010 roku, dalej: od 03 stycznia 2011 r. — 10 marca 2012 r., 01 marca 2012 r. —31 maja 2012 r., 01 lipca 2012 r. -14 lipca 2012 r., l5lipca 2012 r. — 14 listopada 2012 r., 26 sierpnia 2013 r. - 30 listopada 2013 r.. Dnia 19.01.2013 roku powstała u ubezpieczonej niezdolności do pracy. Przerwy występowały w okresach: 20 lipca 2010 do 21 lipca 2010 roku (2 dni), 18 grudnia 2010 roku do 02 stycznia 2011 roku (16 dni), 01 czerwca 2012 roku do 30 czerwca 2012 roku (miesiąc), od 15 listopada 2012 do daty powstania niezdolności do pracy 19.01.2013 roku ( 2 miesiące i 3 dni) — łącznie 3 miesiące i 2 dni.

Sąd Okręgowy wskazał, że jak wynika z analizy okresów ubezpieczenia S. P. nie miała przerw, które przekraczają 6 miesięcy. Zdaniem Sądu meriti, na przeszkodzie w uwzględnieniu odwołania nie stoi także fakt, że ubezpieczona stała się niezdolna do pracy w przerwie między okresami ubezpieczenia. W tym względzie Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku SN z dnia 20.09.2005 roku (I UK 30/15, OSNP 2006/15-16/246), że warunki określone w art. 58 ust. 3 ustawy rentowej spełnia osoba zgłoszona do ubezpieczenia przed ukończeniem 18 lat lub w ciągu 6 miesięcy po ukończeniu nauki, posiadająca okres składkowy i nieskładkowy krótszy od wymaganego, jeżeli stała się niezdolna do pracy w czasie trwania tego okresu, a także po jego ustaniu, jednak nie później niż w ciągu 6 miesięcy. W art. 58 ust. 3 chodzi tu o sytuacje, w których objęcie ubezpieczeniem nastąpiło bezpośrednio po tym, gdy zaistniała taka możliwość (w przypadku osoby, która nie pobierała nauki, przed ukończeniem 18 lat, a w przypadku osoby uczącej się - po ukończeniu szkoły) i z powodu powstania niezdolności do pracy ubezpieczenie nie mogło być kontynuowane. Zakłada się tu, że zamiarem ubezpieczonego było kontynuowanie ubezpieczenia, lecz w trakcie jego trwania wystąpiło ryzyko ubezpieczeniowe - powstanie niezdolności do pracy. W dalszej części przepisu zawarte jest zastrzeżenie, że okresy te muszą trwać nieprzerwanie lub z krótkimi przerwami (do 6 miesięcy). Dopuszcza się zatem, przerwy w ubezpieczeniu, które mogą być potrzebne na poszukiwanie pracy lub rozpoczęcie innej działalności.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy przyjął, że ubezpieczona wykazała spełnienie warunków do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił ubezpieczonej okresu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia od dnia 01.01.2013 roku, bowiem brak było dowodów na opłacenie składki na ubezpieczenie społeczne ( k 31 akt ZUS) - art. 6 ust. pkt 1 ustawy rentowej. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, potwierdzeniem opłacenia składki nie jest zaświadczenie z dnia 30.09.2014 roku przedłożone przez ubezpieczoną na rozprawie dnia 10 października 2014 roku. Z dokumentu wynika jedynie, że pracodawca złożył oświadczenie o opłaceniu składki, jednakże nie stanowi on dowodu na rzeczywiste opłacenie składek.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy odwołująca się złożyła w dniu 19 lutego 2013 roku, a zatem Sąd przyznał rentę poczynając od 1 lutego 2013 r. Biorąc zaś pod uwagę fakt, że odwołująca się została uznana za osobę częściowo niezdolną do pracy do 30 czerwca 2014 r., Sąd przyznał odwołującej się prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do tego dnia. Żądanie prawa do renty od dnia 19 stycznia 2013 roku zostało oddalone z uwagi na brzmienie art. 129 ust. ustawy rentowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd pierwszej instancji uznał odwołanie za zasadne i zmienił decyzję organu rentowego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się organ rentowy, zaskarżając je w całości i zarzucając mu:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że przerwy w ubezpieczeniu odwołującej nie przekraczały 6 miesięcy;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, poprzez przyznanie ubezpieczonej S. P. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, mimo że wszystkie przerwy w ubezpieczeniu odwołującej przekraczały 6 miesięcy.

Mając powyższe na uwadze na zasadzie art. 386 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenia odwołania.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że stanowisko Sądu pierwszej instancji nie zasługuje na uwzględnienie bowiem z treści art. 58 ust. 3 ustawy emerytalnej wynika, że do przerw w okresie ubezpieczenia należy wliczać wszystkie przerwy od początku zgłoszenia. W ocenie organu rentowego, takie jest ratio legis tego unormowania. Apelujący wskazał, że skoro ustawodawca przewiduje zliczanie wszystkich okresów ubezpieczenia, również tych przed ukończeniem przez ubezpieczonego 18 roku życia albo w ciągu 6 miesięcy od zakończenia nauki i skoro prawo do renty jest uzależnione od zgłoszenia do ubezpieczenia przed zajściem powyższych przesłanek, to również należy brać pod uwagę przerwy w ubezpieczeniu, które miały miejsce przed ukończeniem 18 lat albo zakończeniem nauki w szkole. W przeciwnym razie zachwiany byłby sens tej normy. Pominięcie zatem przez Sąd pierwszej instancji przerwy w ubezpieczeniu S. P. od 21 sierpnia 2009 r. do 5 lipca 2010 r. — przed zakończeniem nauki w szkole stanowi błąd skutkujący naruszeniem prawa materialnego, tj. cytowanego powyżej art. 58 ust. 3 ustawy emerytalnej.

Zdaniem skarżącego, przywołany przez Sąd pierwszej instancji wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt II UK 3 0/05 nie ma w niniejszej sprawie zastosowania. Dotyczy on bowiem sytuacji niekwestionowanej przez organ rentowy, kiedy to niezdolność do pracy ubezpieczonego powstaje w okresie 6 miesięcy od ustania ubezpieczenia, który to okres należy traktować jako przerwę w ubezpieczeniu, inaczej mówiąc kiedy przerwa w ubezpieczeniu, trwająca od ustania zatrudnienia do powstania niezdolności do pracy, była krótsza niż 6 miesięcy. W żadnym momencie Sąd Najwyższy nie stwierdza, że przy zliczaniu przerw ubezpieczenia należy pomijać przerwy zaistniałe przed ukończeniem przez ubezpieczonego 18 roku życia albo przed zakończeniem nauki w szkole.

Mając powyższe na uwadze organ rentowy wniósł jak na wstępie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, ustalenia oparł na należycie zgromadzonym materiale, którego ocena nie wykraczała poza granice wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji wywiódł prawidłowe wnioski. Stąd też, Sąd Apelacyjny ustalenia Sądu I instancji w całości uznał i przyjął jako własne. Sąd odwoławczy nie stwierdził przy tym naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego, w związku z czym poparł rozważania tego Sądu również w zakresie przyjętych przez niego podstaw prawnych orzeczenia.

Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne oraz należycie umotywowaną ocenę prawną sporu Sąd Apelacyjny przyjął za własną, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd II instancji nie dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, OSNAP 1998/3/104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 grudnia 1999 r., I PKN 402/99, OSNAP 2001/8/272).

Rozstrzygając niniejszą sprawę wskazać należy, że spełnienie warunku posiadania wymaganego okresu ubezpieczenia może w niektórych przypadkach być niemożliwe z przyczyn obiektywnych, gdy ubezpieczony podejmie zatrudnienie lub inną działalność rodzącą obowiązek ubezpieczenia społecznego, kiedy jest już do tego zdolny (po osiągnięciu określonego wieku lub ukończeniu szkoły), a stanie się niezdolnym do pracy w krótkim czasie po objęciu go ubezpieczeniem. Taką sytuację przewiduje art. 58 ust. 3 ustawy emerytalnej, który stanowi, że jeżeli ubezpieczony nie osiągnął okresu składkowego i nieskładkowego, o jakim mowa w ust. 1, warunek posiadania wymaganego okresu uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony został zgłoszony do ubezpieczenia przed ukończeniem 18 lat albo w ciągu 6 miesięcy po ukończeniu nauki w szkole ponadpodstawowej, ponadgimnazjalnej lub w szkole wyższej oraz do dnia powstania niezdolności do pracy miał bez przerwy lub z przerwami nieprzekraczającymi 6 miesięcy okresy składkowe i nieskładkowe. Chodzi tu o sytuacje, w których objęcie ubezpieczeniem nastąpiło bezpośrednio po tym, gdy zaistniała taka możliwość (w przypadku osoby, która nie pobierała nauki, przed ukończeniem 18 lat, a w przypadku osoby uczącej się - po ukończeniu szkoły) i z powodu powstania niezdolności do pracy ubezpieczenie nie mogło być kontynuowane. Zakłada się tu, że zamiarem ubezpieczonego było kontynuowanie ubezpieczenia, lecz w trakcie jego trwania wystąpiło ryzyko ubezpieczeniowe - powstanie niezdolności do pracy. Wynika to ze sformułowania - do dnia powstania niezdolności do pracy miał okresy składkowe i nieskładkowe, co sugeruje, że okres składkowy lub nieskładkowy musi trwać do dnia powstania niezdolności do pracy. W dalszej części przepisu zawarte jest zastrzeżenie, że okresy te muszą trwać nieprzerwanie lub z krótkimi przerwami (do 6 miesięcy). Dopuszcza się zatem przerwy w ubezpieczeniu, które mogą być potrzebne na poszukiwanie pracy lub rozpoczęcie innej działalności. Problem występuje wówczas, gdy ubezpieczenie zostało przerwane, a ryzyko ubezpieczeniowe powstało w czasie tej przerwy. Skoro przepis przewiduje możliwość przerwania okresu ubezpieczenia, a dopuszczalne przerwy nie są przeszkodą do uznania za wystarczający okresu składkowego i nieskładkowego krótszego od wymaganego, należy przyjąć, że jego dyspozycja obejmuje również sytuację, w której ubezpieczony stanie się niezdolny do pracy w czasie takiej przerwy. W związku z tym warunki wymagane do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy spełnia osoba zgłoszona do ubezpieczenia przed ukończeniem 18 lat lub w ciągu 6 miesięcy po ukończeniu nauki, posiadająca okres składkowy i nieskładkowy krótszy od wymaganego, jeżeli stała się niezdolna do pracy w czasie trwania tego okresu, a także po jego ustaniu, jednak nie później niż w ciągu 6 miesięcy. Okres 6 miesięcy od ustania okresu składkowego lub nieskładkowego należy traktować jako przerwę w ubezpieczeniu. Powstanie niezdolności do pracy po upływie dłuższego niż 6 miesięcy czasu nie daje uprawnień wynikających z omawianego przepisu nawet wówczas, gdy nastąpiło przed upływem 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia (zob. wyr. SN z 20.9.2005 r., II UK 30/05, OSNP 2006, Nr 15-16, poz. 246).

Mając powyższe na względzie należy zwrócić uwagę, że ubezpieczona ukończyła 18 lat dnia 22 kwietnia 2008 r. i kontynuowała naukę do 30 kwietnia 2010 r. w Zespole Szkół (...) w G.. W trakcie wakacji szkolnych, od 10 lipca 2009 r. do 20 sierpnia 2009 roku, po ukończeniu 18 roku życia, była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy jako pracownik produkcji bezpośredniej w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Agencji Pracy (...) w W. i zgłoszona do ubezpieczeń społecznych. Następne zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych nastąpiło już w ciągu 6 miesięcy od ukończenia szkoły t.j. 6 lipca 2010 r. i trwało z niewielkimi, ustalonymi przez Sąd Okręgowy przerwami nieprzekraczającymi łącznie 6 miesięcy, do dnia 4 listopada 2012 r. Niezdolność do pracy powstała zaś 19 stycznia 2013 r.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wbrew twierdzeniom organu rentowego a zgodnie z treścią przepisu art. 58 ust. 3 ustawy emerytalnej, okres nieprzerwanego ubezpieczenia należy liczyć od daty pierwszego zgłoszenia do ubezpieczenia po ukończeniu szkoły tj. od 6 lipca 2010 aż do powstania niezdolności do pracy tj. do dnia 19 stycznia 2013 r. Ustawodawca bowiem w ustępie trzecim art. 58 nie określił warunku, że ma to być pierwsze zgłoszenie do ubezpieczenia w ogóle, tylko wskazał, że zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego ma nastąpić w ciągu 6 miesięcy od ukończenia nauki w szkole oraz że osoba ubezpieczona winna posiadać okresy składkowe i nieskładkowe bez przerwy lub z przerwami nieprzekraczającymi 6 miesięcy od dnia zgłoszenia do ubezpieczenia aż do powstania niezdolności do pracy. Warunek ten ubezpieczona niewątpliwie spełniła. Przeciwne rozumienie treści tego przepisu powodowałoby w niektórych przypadkach niemożność uzyskania prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego dla tych osób, które sezonowo, w okresie wakacyjnym świadczyły pracę i zostały zgłoszone do ubezpieczeń społecznych, ponieważ przerwy między okresami świadczenia pracy (w których uczęszczały do szkoły) byłyby dłuższe niż 6 miesięcy. Inne zaś jest ratio legis cytowanego przepisu. Z tych przyczyn, nieuprawnionym jest zliczanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych przerw uwzględniając okres zatrudnienia ubezpieczonej w trakcie pobierania nauki w szkole.

Z powyższych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.