Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2015r.

Sąd Rejonowy w Tczewie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący SSR Dorota Klukowska

Protokolant Karolina Romaniuk

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2015 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniej Z. N.

przeciwko A. N.

o podwyższenie alimentów

I. zasądza od pozwanego A. N. na rzecz małoletniej powódki Z. N. z tytułu alimentów kwotę 500 zł (pięćset złotych) miesięcznie płatną do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki A. S. (1) z góry do 15-go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 01 września 2014 r., zmieniając tym samym ugodę zawartą przed Sądem Rejonowym w Tczewie dnia 12 grudnia 2013r. w sprawie III RC 303/13;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. odstępuje od obciążania pozwanego A. N. kosztami postępowania;

IV. wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

V. uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 8 września 2014r. w sprawie o sygn. akt III RC 160/14 w całości.

Sygn. akt III RC 160/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 marca 2014r. A. S. (2) (obecnie S.), działając jako przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki Z. N. wniosła o zasądzenie od pozwanego A. N. alimentów w podwyższonej kwocie po 500 zł miesięcznie, począwszy od marca 2014r., płatnych do 15 dnia każdego miesiąca do jej rąk wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w terminie płatności.

Uzasadniając powództwo wskazała, że na mocy ugody zawartej w sprawie III RC 303/13 w dniu 12.12.2013r. pozwany zobowiązał się do ponoszenia kosztów utrzymania małoletniej Z. w kwocie 400 zł miesięcznie, jednak od tego czasu nastąpiła zmiana okoliczności po stronie powodowej, związana ze stanem zdrowia małoletniej, u której zdiagnozowano powiększenie migdałów wymagające zabiegu usunięcia migdału. Przy czym planowany zabieg, który zostałby sfinansowany ze środków NFZ wyznaczono na dzień 21.11.2014r. Przedstawicielka ustawowa podała, iż w sytuacji pogarszającego się stanu zdrowia małoletniej, związanych z tym zaników apetytu i utraty wagi, występowania coraz częstszych duszności i bezdechów, koniecznym było przyspieszenie terminu zabiegu. Nie mogąc uzyskać miejsca poza kolejką oczekujących na operację finansowaną przez NFZ, kierując się dobrem córki, podjęła zgodnie z zaleceniami lekarza decyzję, by zabieg wykonać prywatnie już w dniu 10.04.2014r., za co zapłaciła 2.500 zł. Przedstawicielka ustawowa podniosła, iż kwotę na przedmiotowy zabieg wyłożył jej obecny partner. Przy czym zwróciła się ona do pozwanego o zwrot przynajmniej połowy poniesionych kosztów, ale pozwany odmówił dobrowolnej zapłaty twierdząc, że nie ma obowiązku płacić więcej niż wynika to z ugody. Matka małoletniej wskazała, że nie uległy zmianie pozostałe koszty utrzymania małoletniej, wzrosły jednak koszty mieszkaniowe – obecnie czynsz za wynajem wynosi 850 zł/m, czynsz do spółdzielni 340 zł/m, gaz 20 zł/m, prąd około 150 zł/2 m-ce, śmieci 34 zł/m. Przedstawicielka ustawowa wskazała, iż pozwany pracuje w firmie (...) w T. i zarabia 2000 zł, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu i w sposób rażący uchyla się od obowiązków związanych z wychowaniem i opieką nad małoletnią córką, a cały trud z tym związany spoczywa na jej barkach.

Pozwany A. N. pomimo prawidłowego wezwania na termin rozprawy nie stawił się na nią, nie złożył też odpowiedzi na pozew i w dniu 08.09.2014r. Sąd wydał wyrok zaoczny, w którym m.in. zasądził od pozwanego na rzecz małoletniej z tytułu alimentów kwotę 500 zł miesięcznie poczynając od 1 września 2014r.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego A. N. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku zaocznego i oddalenie powództwa w całości. Wskazał, że od czasu zawarcia ugody w sprawie III RC 303/13 nie zaszła żadna istotna zmiana stosunków uzasadniająca podwyższenie raty alimentacyjnej. W jego ocenie w okresie niecałego roku nie uległy zwiększeniu usprawiedliwione potrzeby powódki, jeśli w ogóle to nieznacznie uległy podwyższeniu ceny produktów i usług. Jego możliwości zarobkowe i majątkowe nie pozwalają mu na łożenie wyższej niż dotychczas renty alimentacyjnej. Podniósł, że żyje skromnie, mieszka wraz z bratem i pokrywa połowę kosztów utrzymania mieszkania tj. kwotę 300 zł, dojazd do pracy kosztuje go 128,80 zł miesięcznie, nadto spłaca kredyt, którego miesięczna rata wynosi około 240 zł. Raz na 3 miesiące wydaje 100 zł na pomoc sparaliżowanemu ojcu. Średnie jego wynagrodzenie netto z ostatnich 3 miesięcy stanowi 1845,74 zł, przy czym praca ma nienormowany czas, co uniemożliwia podjęcie dodatkowej pracy. Za nadgodziny otrzymuje dodatkowe niewielkie wynagrodzenie wypłacane co kwartał. Dodał, że z matką małoletniej kierując się złośliwością wszczęła postępowanie egzekucyjne, co powoduje, że ponosi on dodatkowe koszty egzekucji – 75 zł miesięcznie. Po raz ostatni widział córkę w styczniu 2014r., ponieważ matka dziecka uniemożliwia mu kontakty.

Na rozprawie w dniu 02 marca 2015r. strony podtrzymały swoje stanowiska. Pełnomocnik pozwanego zwrócił się też z propozycją, by podwyżka alimentów obowiązywała od października 2015r. (k. 82).

Przed terminem kolejnej rozprawy pełnomocnik pozwanego nadesłał pismo, którym pozwany uznał powództwo co do należności głównej wraz z odsetkami i wniósł o nieobciążanie go kosztami procesu (k. 103).

Na rozprawie w dniu 25 listopada 2015r. przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki Z. N. wniosła o zasądzenie na rzecz małoletniej alimentów, jak w wyroku zaocznym (k. 105).

Sąd ustalił , co następuje :

Ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Tczewie w dniu 12 grudnia 2013 r. w sprawie III RC 303/13 A. N. zobowiązał się łożyć tytułem alimentów na rzecz swej córki małoletniej powódki Z. N. kwotę 400 zł miesięcznie płatną do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki A. S. (2) poczynając od 01.12.2013r. do dnia 15 każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek rat.

(dowód: akta Sądu Rejonowego w Tczewie III RC 303/13 k. 58)

W tamtym czasie Z. N. miała 3 lata i 7 miesięcy. Mieszkała w P. wraz matką, jej partnerem i jej przyszłą teściową w wynajmowanym mieszkaniu, którego miesięczny koszt utrzymania wynosił około 230 zł na osobę. Miesięczny koszt utrzymania małoletniej wynosił około 750-850 zł (wyżywienie średnio 500-600 zł; wydatki na higienę 100 zł; odzież i obuwie 100 zł; leki 50 zł).

Matka małoletniej pracowała, zarabiała miesięcznie około 1200 zł netto. W czasie, gdy przedstawicielka była w pracy, opiekę nad małoletnią sprawowała przyszła teściowa jej matki.

Pozwany mieszkał wówczas z bratem, ponosił połowę kosztów utrzymania mieszkania w kwocie około 420 zł miesięcznie i opału w kwocie 150-200 zł rocznie. Pracował, przy czym w zakładzie był wówczas przestój, pozwany miał dwumiesięczny urlop bezpłatny do końca stycznia 2015r., poszukiwał pracy; do 30.11.2013r. zarabiał 2000 zł netto. Swój koszt utrzymania określił na kwotę 400-500 zł miesięcznie.

(dowód: akta Sądu Rejonowego w Tczewie III RC 303/13 k. 57)

Obecnie Z. N. ma 5 lat i 7 miesięcy. Powódka od 1.09.2014r. uczęszcza do przedszkola, w zerówce opłata za wyżywienie we wrześniu 2015r. wyniosła 99 zł, w październiku 74 zł, miesięcznie opłaty za koncerty i składki klasowe wynoszą około 13 zł, do tego dochodzi koszt wycieczek, M. – 55 zł. Prócz opłat za przedszkole w skład kosztów jej utrzymania wchodzą: wyżywienie – 350 zł miesięcznie, odzież – 200 zł miesięcznie, środki higieniczne – 35 zł miesięczne, na rozrywkę małoletniej przedstawicielka ustawowa nie przeznacza żadnej kwoty, na książki 120 zł na rok, zabawki 25 zł miesięcznie, leki średnio 150 zł miesięcznie. Zatem miesięczny koszt utrzymania małoletniej wynosi około 890 zł, natomiast jej udział w opłatach mieszkaniowych około 318 zł.

Małoletnia mieszka wraz matką i jej mężem w wynajmowanym mieszkaniu. Opłata za czynsz wynosi 520 zł, 45 za śmieci, gaz 58 zł, tv 26 zł, internet 45 zł, prąd 120 zł na dwa miesiące. Rodzina nie ponosi obecnie kosztów wynajmu mieszkania, bo wymieniła okna za kwotę 2700 zł i teraz jest to odliczane; przy czym opłata za najem ustalona została na kwotę 200 zł. Zatem miesięczny koszt utrzymania mieszkania wynosi około 318 zł na osobę.

Małoletnia Z. N. w roku 2014r. miała zabieg operacyjny usunięcia migdała, za który jej matka zapłaciła kwotę 2500 zł, pieniądze pochodziły z kredytu zaciągniętego na inny cel, do spłaty pozostało 58000 zł, rata wynosi 1100 zł miesięcznie.

(dowód: informacja dla pacjentów k. 4; dowód wpłaty k. i skierowanie k. 5; faktura vat k. 6; zeznania przedstawicielki ustawowej k. 105v)

Obecnie matka małoletniej nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu męża, który zarabia 2700 zł. Z uwagi na konieczność opieki nad małoletnią Z. N., która często choruje, musiała brać zwolnienia lekarskie i stąd ma problemy w podjęciu pracy. Za telefony komórkowe płaci 120 zł miesięcznie.

Pozwany oprócz alimentów nie przekazuje żadnych prezentów, w żaden inny sposób nie ponosi kosztów utrzymania dziecka.

(dowód: zeznania przedstawicielki ustawowej k. 105v)

Pozwany mieszka wraz z bratem w mieszkaniu o powierzchni 54,60 m2, na koszt utrzymania mieszkania składa się czynsz (od 1.04.214r. kwota 467,05 zł), przy czym nowa stawka czynszu została ustalona na 9.93 zł/m2 w dniu 22.08.2014 (tj. kwota 542,18 miesięcznie), zaś 18.02.2015r. pozwany zapłacił za czynsz kwotę 605,20; opłata za gaz około 39 zł, prąd 177,11 za 2 miesiące a w 02.2015r. 184,42 zł , tv i internet około 91 zł; 22.01.2014r. A. N. zakupił węgiel za kwotę 340,05 zł. Zatem obecnie miesięczny koszt utrzymania mieszkania przypadający na pozwanego to kwota około 415 zł. W dniu 15.01.2015r. pozwany zapłacił na rzecz B. M. kwotę 104,95 zł.

Średnie wynagrodzenie brutto pozwanego za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień 2014r. wyniosło 3.269,29 zł. Średnie jego wynagrodzenie za okres 08.2014r.-01.2015r. wyniosło 3.285,42 zł, co stanowi kwotę 1.719,61 zł netto – po odjęciu potrąceń na rzecz komornika.

Pozwany celem leczenia stosuje maść protoptic, która kosztuje 71,85 za opakowanie

Pozwany w dniu 06.10.2014r. zawarł umowę kredytu ratalnego oraz umowę o kartę kredytową za zakup telewizora w łącznej kwocie 2.334,78 zł. Umowa ta została zawarta do dnia 20.08.2015r. z ratą miesięczną 233,48 zł.

Rodzice małoletniej nie potrafią porozumieć się w kwestii kontaktów ojca z córką.

(dowód: bezsporne; zestawienie opłat z 4.04.2014r. k. 20; pismo Biura (...) z 22.08.2014r. k. 21; potwierdzenie wykonania przelewu k. 22, 78v,7979v,80,80v,81; faktura vat k. 23, 24; umowa kredytu ratalnego k. 25; zaświadczenie o dochodach k. 26 i 76; rozliczenie wynagrodzenia za 08.2014r. k. 28; wezwanie przed sądowe z 1.09.2014r.k. 29, pismo pozwanego z 10.10.2014r. k. 30, pismo przedstawicielki ustawowej z dnia 11.09.2014r. k. 31-33; karta informacyjna k. 76v; recepta k. 78; faktura za węgiel k. 78)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w przeważającej części zasługiwało na uwzględnienie.

Zasadnicze okoliczności faktyczne niniejszej sprawy – dotyczące kosztów utrzymania małoletniej powódki Sąd oparł na zeznaniach jej przedstawicielki ustawowej. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego A. N., w trybie przepisu art. 302 & 1 kpc, bowiem nie stawił się on na wyznaczony termin rozprawy .

Sąd dał wiarę zeznaniom A. S. (1) w zakresie wskazanej przez nią wysokości kosztów utrzymania córki i jej osobistych dochodów. Jest to matka małoletniej powódki, która od lat się nią na co dzień zajmuje, zaspokaja jej codzienne potrzeby, robi dla niej zakupy, w związku z tym to ona – zdaniem Sądu – jest najlepiej zorientowana w tym zakresie. Poza tym określone na kwotę około 890 złotych koszty utrzymanie małoletniej w żadnym wypadku – w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego – nie mogą zostać uznane za wygórowane. W ocenie Sądu koszty te nie są zawyżone, biorąc pod uwagę fakt, iż małoletnia ma prawie 6 lat i chodzi do przedszkola, z czyn łączą się nieodzowne wydatki na edukację, książki, wycieczki, wyżywienie oraz uwzględniając okoliczność, że małoletnia często choruje, stosunkowo niedawno miała zabieg usunięcia migdała, jest podatna na infekcje. Podobnie nie sposób uznać za zawyżone wskazanych przez przedstawicielkę ustawową kosztów utrzymania wynajmowanego mieszkania, gdy mieć na względzie tak koszt wynajmu mieszkań, jak i wysokość opłat eksploatacyjnych. Zważyć należy, iż obecnie opłaty te należy podzielić pomiędzy 3 a nie jak uprzednio 4 domowników.

Poza tym zeznania A. S. (1) w części znajdowały potwierdzenie w dokumentach i aktach sądowych, w związku z czym Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważenia prawdziwości tych twierdzeń.

Poza tym – jak to już nadmieniono – Sąd stan faktyczny sprawy ustalił na podstawie dokumentów. Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach niniejszej sprawy, a przede wszystkim: zaświadczeniom, informacjom, rachunkom, fakturom, umowom, pokwitowaniom i potwierdzeniom przelewów przedłożonym przez strony w toku procesu oraz ujawnionym na rozprawie z akt sprawy Sądu Rejonowego w Tczewie o sygnaturze akt III RC 303/13, albowiem ich autentyczność nie budziła wątpliwości. Dokumenty te nie były też kwestionowane przez strony. Dokumenty te zostały zgromadzone w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawnymi, a także mają charakter kompletny. Odnośnie natomiast kserokopii części dołączonych do akt dokumentów należy wskazać, iż żadna ze stron ich nie kwestionowała i nie domagał się złożenia oryginałów przez stronę przeciwną.

Należy tu wskazać, iż przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy Sąd uwzględnił także dokumenty przedłożone przez pozwanego i jego pełnomocnika. Przede wszystkim to właśnie na ich podstawie i na podstawie twierdzeń samego A. N. zawartych w składanych pismach procesowych ustalił wysokość jego zarobków i koszty, jakie ponosi, w związku z utrzymaniem mieszkania. Okoliczności te nie były w sprawie kwestionowane przez drugą stronę.

W związku z tym Sąd uznał, iż okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione bez potrzeby osobistego przesłuchania pozwanego, tym bardziej, że pozwany był w sprawie reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który w jego imieniu złożył pismo uznające powództwo, co do należności głównej z odsetkami.

Mając już powyższe na względzie wskazać w tym miejscu należy, iż zasadniczą materialno-prawną podstawą powództwa o podwyższenie alimentów jest art. 138 kro, zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowił nadto art. 133 § 1 kro, w myśl którego rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Stosownie zaś do art. 135 § 1 kro, zakres tych świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, czyli każdego z rodziców. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art. 135 § 2 kro).

Z przytoczonych tu przepisów wynika, że uprawniony może domagać się zmiany wysokości alimentów wyłącznie wówczas, gdy nastąpiła zmiana stosunków, czy to w sferze jego usprawiedliwionych potrzeb, czy też w zakresie możliwości zarobkowych i majątkowych jego rodziców.

Zdaniem Sądu koszty utrzymania małoletniej Z. N. wzrosły od ostatniej sprawy alimentacyjnej zakończonej prawie 2 lata temu. Fakt taki jest uzasadniony w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, albowiem jest powszechnie wiadome, że stale zwiększają się koszty czynszu, mediów, żywności, czy też ceny innych produktów, min. ubrań czy środków czystości.

Nadto, należy zwrócić uwagę, iż w chwili obecnej córka pozwanego rozpoczęła naukę przedszkolną, jest w klasie „0”, co także oczywiste, wiąże się z ponoszeniem przez rodziców dodatkowych wydatków np.: na tzw.: „wyprawkę”, na wyżywienie i różne opłaty szkolne (ubezpieczenie, komitet rodzicielski, inne składki klasowe, zorganizowane wycieczki i wyjścia, itp.). Zważyć należy, iż obecnie są niższe koszty wyżywienia małoletniej, co niewątpliwie łączy się z jej pobytem w przedszkolu, gdzie również korzysta z odpłatnego wyżywienia. Zmniejszeniu uległy też wydatki na higienę, ponieważ dziewczynka nie korzysta już z pampersów, jednocześnie jednak wzrosły koszty ubioru, bowiem dziecko niezależnie od tego, że rośnie wymaga też więcej strojów, chociażby stroju gimnastycznego i tzw. galowego.

Poza niewątpliwym, stałym wzrostem cen – o zwiększeniu potrzeb dzieci z upływem czasu, i wiekiem przekonuje oczywista – w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego – okoliczność, iż starsze dzieci mają nowe, większe potrzeby związane np.: z chęcią uczestnictwa w zabawach zorganizowanych, wycieczkach, wyjściach na basen czy do kina, a nie rezygnują wciąż z zabawek, które także rodzice winni im zapewnić.

Poza tym w przedmiotowej sprawie należy wskazać, iż o wzroście usprawiedliwionych potrzeb małoletniej Z. N. przekonuje okoliczność, iż córka pozwanego często choruje, a obecnie uczęszczając do przedszkola narażona jest na kontakt z dziećmi chorującymi na różne choroby, co wiąże się z ponoszeniem dodatkowych kosztów, w których A. N. winien też partycypować. Podnieść trzeba, że służba zdrowia jest – co zasady – bezpłatna, ale w związku z oczywistymi, powszechnie występującymi problemami z szybkim dostępem do niektórych usług medycznych w Polsce zasadnym jest – zdaniem Sądu – gdy rodzice mają takie możliwości finansowe korzystanie z prywatnej służby zdrowia, jest to na pewno działaniem dla dobra dziecka.

Wobec przytoczonych tu okoliczności nie budzi wątpliwości Sądu fakt, iż na pewno w niniejszej sprawie koszty utrzymania dziecka uprawnionego do alimentów w ciągu dwóch lat zwiększyły się w pewnym stopniu i w związku z tym ta okoliczność legła u podstaw do zmiany wysokości alimentów w sprawie.

Podobnie podstawą tą – zdaniem Sądu – jest zmiana możliwości zarobkowych ojca małoletniej Z. N.. Pozwany podczas ostatniej sprawy o alimenty przebywał na urlopie bezpłatnym, a wcześniej zarabiał 2000 zł netto. W chwili obecnej A. N. pracuje i średnie jego wynagrodzenie za okres 08.2014r.-01.2015r. wyniosło 3.285,42 zł, co stanowi kwotę 1.719,61 zł netto – po odjęciu potrąceń na rzecz komornika, za pośrednictwem którego wypłacane są alimenty na rzecz małoletniej. Niewątpliwie zatem wynagrodzenie pozwanego wzrosło o kwotę ponad 200 zł netto. Kwota zatem zasadzonych – obciążających go alimentów stanowi tylko część jego dochodów, a kwota 100 zł, o którą je w niniejszej sprawie podwyższono nie może być w tej sytuacji poczytana za nadmierne obciązenie.

Już to zestawienie przekonuje, iż A. N. ma możliwości zarobkowe, aby uiszczać alimenty w żądanej w sprawie podwyższonej kwocie 500zł, a staje się to zupełnie oczywiste, gdy zważy się, że nawet po odjęciu od zarobków pozwanego wskazanych przez niego kosztów utrzymania mieszkania i maści, do jego dyspozycji pozostaje kwota, która pozwala mu na uiszczanie alimentów w zasądzonej w sprawie wysokości.

Poza tym analizując sytuację finansową, życiową i przede wszystkim możliwości płatnicze pozwanego w kontekście obciążających go alimentów należy – zdaniem Sądu – jeszcze wskazać, iż nawet trudna sytuacja materialna rodziców (z którą w tej sprawie z pewnością nie mamy do czynienia) nie zwalnia ich od obowiązku świadczenia na potrzeby dzieci. Zmuszeni są oni dzielić się z dziećmi nawet bardzo szczupłymi dochodami, chyba że takiej możliwości są pozbawieni w ogóle. W sytuacjach skrajnych, zwłaszcza o charakterze przejściowym, sprostanie obowiązkowi alimentacyjnemu wymagać nawet będzie poświęcenia części składników majątkowych (zobacz w tym zakresie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2000 r., I CKN 1538/99, LEX nr 51629), w związku z czym w realiach niniejszej sprawy – zdaniem Sądu – nie można mówić o braku możliwości podzielenia się ojca z córką tylko częścią swoich dochodów.

Powyższe ewidentnie potwierdza i przekonuje, iż ma on realne dochody i możliwości zarobkowe, by płacić alimenty w wysokości po 500 zł na córkę, które pokrywają i to nie w całości obecne, podstawowe i nie wygórowane – w ocenie Sądu – w świetle zasad doświadczenia życiowego, koszty utrzymania dziecka w wieku szkolnym. Jest to tym bardziej oczywiste, gdy zważy się, iż matka małoletniej pokrywa pozostałe materialne koszty utrzymania dziecka, a nadto sprawuje nad nim codzienną opiekę.

W tym miejscu wskazać trzeba, że powyższe rozważania nie stoją w sprzeczności ze stanowiskiem pozwanego, bowiem ten w piśmie z dnia 23 listopada 2015r. uznał powództwo wnosząc jednocześnie o nie obciążania go kosztami procesu.

W tym miejscu zważyć należy, iż zgodnie z art. 213 § 2 kpc Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie A. S. (1), działając jako przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki Z. N. wniosła o zasądzenie od pozwanego A. N. alimentów w podwyższonej kwocie po 500 zł miesięcznie, począwszy od marca 2014r.; przy czym na rozprawie zmodyfikowała żądanie wnosząc o zasądzenie alimentów w kwocie 500 zł od dnia 1 września 2014r.

Mając na względzie ogół poczynionych powyżej ustaleń i rozważań Sąd na podstawie przywołanych przepisów orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku podwyższając z dniem 1 września 2014r. alimenty należne od powoda małoletniej Z. N. o kwotę 100zł tj. do kwoty 500zł miesięcznie. Sąd przyjął datę 1 września 2014r. ustalając, że dopiero w tej dacie małoletnia rozpoczęła uczęszczanie do przedszkola i wówczas pojawiły się nowe wydatki, co spowodowało zwiększenie kosztów jej utrzymania. Z tych względów, kierując się zasadami współżycia społecznego, Sąd w punkcie drugim sentencji orzeczenia oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Z uwagi na sytuacje finansową pozwanego uznając, iż priorytetem jest uiszczenie zaległych alimentów, nie obciążono go nie uiszczonymi kosztami sądowymi, na mocy przepisu art. 102 kpc i art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – punkt trzeci wyroku.

Ponadto Sąd na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 kpc nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności, o czym orzeczono w punkcie czwartym sentencji orzeczenia.

Zaś w punkcie piątym należało, stosownie do treści art. 347 kpc, orzec o uchyleniu w całości wyroku zaocznego z dnia 8 września 2014r.