Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2016r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Dorota Scott-Sienkiel

Protokolant – st. sekr. sąd. Danuta Betlej

w obecności Prokuratora Janusza Wałacha

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2016 roku, na rozprawie

sprawy

1.  P. G. (1)

urodzonego (...) w G.

syna A. i A. z d. T.

2.  M. K. (1)

urodzonego (...) w W.

syna J. i A. z d. T.

3.  K. S.

urodzonego (...) w G.

syna J. i T. z d. P.

oskarżonych o to, że:I. W nocy z 2/3 lipca 2015 roku w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia czterech kół samochodowych z pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) tj. mienia o łącznej wartości 1000 zł na szkodę R. i K. L., przy czym zarzucanego czynu P. G. (1) dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 278 §1 kk, zaś wobec P. G. (1) o czyn z art. 278 §1 kk w zw. z art. 64§ 1 kk

a nadto K. S. o to, że:

II. W dniu 3 lipca 2015 roku, około godziny 01:00 w W. na ul. (...), ul. (...), ul. (...) i ul. (...) kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych (wyrok Sądu Rejonowego w Olecku II Wydział Karny, sygn. akt IIK 628/13 oraz IIK 45/15),

tj. o czyn z art. 244 kk

1.  Oskarżonych P. G. (1) , M. K. (1) i K. S. uznaje za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w pkt I aktu oskarżenia i za to:

- na podstawie art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk skazuje P. G. (1) na karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 278§1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk skazuje M. K. (1) na karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych,

- na podstawie art. 278§1 kk skazuje K. S. na karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności.

2.  Oskarżonego K. S. uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 244 kk skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

3.  Na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 kk orzeka wobec oskarżonego K. S. karę łączną 1 (jeden) roku i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności.

4.  Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonych kar zalicza okres zatrzymania oskarżonych P. G. (1) i M. K. (1) w dniu 3 lipca 2015r. uznając za wykonaną karę 1 (jeden) dnia pozbawienia wolności w przypadku P. G. (1) oraz karę grzywny w wymiarze 2 (dwa) stawek dziennych w przypadku M. K. (1).

5.  Zwalnia oskarżonych P. G. (1) oraz K. S. od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.

6.  Zasądza od oskarżonego M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 73,33 (siedemdziesiąt trzy 33/100) złotych.

sygn. akt V K 179/15

UZASADNIENIE

na zasadzie art. 423§1a kpk odnoszące się do oskarżonego K. S.

W wyniku przeprowadzonej rozprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. jest (...). W dniu 2 lipca 2015r. udał się do miejscowości W., aby odwiedzić swoich znajomych - braci M. K. (1) i P. G. (1) (dalej: P. G. (1)). Przyjechał do nich swoim samochodem marki V. (...) o nr rej. (...). W mieszkaniu M. K. (1) i P. G. (1) wszyscy spożywali alkohol, po czym zdecydowali się udać się na przejażdżkę. W godzinach wieczornych przyjechali do W.. Podczas przejażdżki dostrzegli zaparkowany przy ul. (...) samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność R. i K. L.. Zatrzymali się przy tym samochodzie, a następnie zdjęli z niego koła, po czym przenieśli je do pojazdu K. S.. W tym czasie miasto patrolowali policjanci z Komendy Powiatowej Policji w W.. K. S. na ich widok przestraszył się i zaczął uciekać swoim samochodem. Policjanci ruszyli za nim w pogoń. K. S. podczas ucieczki jechał w kierunku K., gdzie w pewnym momencie stracił panowanie nad kierownicą i wpadł do przydrożnego rowu. Zbiegł z samochodu, zaś policjantom nie udało się go ująć. W samochodzie K. S. funkcjonariusze Policji ujawnili 4 koła, które zostały skradzione z samochodu R. i K. L.. Koła zostały zwrócone pokrzywdzonym.

W trakcie podjętych w postępowaniu przygotowawczym czynności ustalono, że wobec K. S. wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 30 października 2013r. w sprawie IIK 628/13 został orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat (orzeczenie prawomocne z dniem 13.11.2013r.), a nadto wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 17 marca 2015 r. w sprawie IIK 45/15 orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat (wyrok prawomocny w dniu 28.03.2015r.)

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o: częściowo wyjaśnienia K. S. (k. 211-212, 53-54, 88-89), wyjaśnienia M. K. (1) (k. 41-42), P. G. (1) (k. 35-36, 132-133), zeznania świadków R. L. (k. 212), K. L. (k. 212) i A. G. (k. 212) oraz dokumenty w postaci: protokołu przeszukania osoby (k. 10-12), protokołu oględzin miejsca ujawnienia samochodu V. (...) k. 17-19, protokołu oględzin miejsca kradzieży kół z pojazdu k. 21-22, materiału poglądowego k. 23, protokołu zatrzymania rzeczy k. 30-32, pokwitowania odbioru czterech felg k. 46.

Oskarżony K. S. na rozprawie głównej nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt I aktu oskarżenia, a jedynie do popełnienia czynu, którego znamiona zostały stypizowane w art. 244 kk. Oskarżony podał, że w dniu zdarzenia przebywał wraz z kolegami w domu, gdzie razem spożywali alkohol. Następnie pojechali nad jezioro, po czym zdecydowali się udać do W.. Na miejscu jeździli jakiś czas po mieście. Oskarżony podał również, że to jego koledzy wpadli na pomysł, by ukraść koła samochodowe. Przyznał, że to on dał im lewarek i klucz samochodowy, ale jednocześnie stwierdził, że tylko jego koledzy zdejmowali koła. On w tym czasie siedział w samochodzie, nie zdejmował kół ani ich nie nosił. Kiedy koła były już w jego samochodzie, zobaczył patrol Policji. Wystraszył się wówczas i odjechał samochodem. Wyjechał za miasto, po czym porzucił pojazd i uciekł. K. S. stwierdził również, że choć spożywał tego dnia alkohol, jednak w niewielkiej ilości, zatem gdy jechał pojazdem był trzeźwy. Zaznaczył, że jest skłócony z M. K. (1) i P. G. (1). Jego zdaniem jego koledzy zmówili się przeciwko niemu.

Oskarżonemu odczytano jego wyjaśnienia, które złożył w dochodzeniu. K. S. przyznał wówczas, że kradzieży kół dokonał wspólnie z kolegami. Podał, że sam podnosił samochód lewarkiem. Koła miały być założone w jego samochodzie, który następnie zamierzał sprzedać P. G. (1). Oskarżony przyznał również, że w dniu zdarzenia kierował pojazdem marki V. (...), pomimo orzeczonego wcześniej zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi.

K. S. w toku rozprawy odniósł się do wyjaśnień, które złożył w toku dochodzenia. Nie potwierdził ich w tym zakresie, w jakim przyznał, że brał udział w kradzieży kół. Nie potrafił wyjaśnić, skąd wzięły się rozbieżności w jego relacjach (d: wyjaśnienia K. S. k. 211-212, 53-54, 88-89).

Oskarżeni P. G. (1) i M. K. (1) nie stawili się na rozprawę, więc odczytano ich wyjaśnienia, które złożyli w toku postępowania przygotowawczego.

P. G. (1) podał, że w dniu zdarzenia był w W. z bratem M. K. (1) i kolegą K. S.. Do miasta przyjechali samochodem marki V. (...), należącym do K. S., który jednocześnie tego dnia kierował pojazdem. W późnych godzinach wieczornych jeździli po mieście. W pewnej chwili K. S. wypatrzył samochód marki V. (...) koloru czerwonego i stwierdził, że podobają mu się felgi, które posiadał ten pojazd. Uznał, że będą pasowały do jego Golfa i trzeba je odkręcić. Gdy wysiedli, K. S. kazał P. G. (1) stanąć na czatach i pilnować, czy ktoś nie jedzie. W tym czasie M. K. (1) podkładał pod samochód lewarek, zaś K. S. ściągnął dekle i odkręcił koła. Następnie K. S. nosił koła do samochodu i wkładał je do bagażnika. W pewnej chwili nadjechał patrol Policji, K. S. wystraszył się i z piskiem opon odjechał swoim samochodem, zostawiając jego i brata . (wyjaśnienia P. G. k. 35-36, 132-133),

M. K. (1) złożył wyjaśnienia, z których wynikało że w dniu zdarzenia przyjechał z P. G. (1) i K. S. do W., samochodem tego ostatniego, marki V. (...). K. S. był kierowcą tego pojazdu. W W. jeździli jakiś czas bez celu. W pewnym momencie K. S. zatrzymał się przed jakimś samochodem marki V. (...) powiedział do kolegów, że felgi tego samochodu pasowałyby do jego auta. Następnie K. S. wyszedł ze swojego pojazdu i zabrał ze sobą klucz do kół. Po chwili wrócił z deklami i powiedział, że już poluzował szpilki od kół. Wówczas wszyscy podeszli do samochodu i na zmianę podnosili samochód lewarkiem i zdejmowali koła. K. S. zaniósł koła do swojego samochodu. Gdy zabrał ostatnie koło, krzyknął nagle „gliny jadą”, po czym wsiadł do swego auta i odjechał. (wyjaśnienia M. K. k. 41-42)

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnieniom oskarżonego K. S. nie można było dać wiary w zakresie, w jakim w toku rozprawy nie przyznał się do popełnienia przestępstwa z art. 278§1 kk. Są to wyjaśnienia znacząco odmienne od tych złożonych przez współoskarżonych, ale także od wyjaśnień samego oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w ocenie Sądu stanowią przyjętą przez K. S. linię obrony, polegającą na obciążeniu kolegów wyłączną odpowiedzialnością za zdarzenie, które miało miejsce w nocy z 2 na 3 lipca 2015r. Nie można również uznać za wiarygodne wyjaśnień K. S. w tym zakresie, w jakim podniósł, że między nim a pozostałymi oskarżonymi istniał jakiś konflikt. Sam przebieg zdarzenia świadczy bowiem o czymś przeciwnym, a mianowicie o tym, że pozostawali ze sobą w bardzo dobrych relacjach, skoro razem spożywali alkohol i razem udali się na przejażdżkę.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278§1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę ( Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas Komentarz do art.278 Kodeksu karnego Zakamycze 2006 W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 608; A. Marek, Prawo karne..., s. 522; J. Bafia (w:) J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski, Kodeks karny..., s. 253-254).

W sprawie bezsporne jest to, że w dniu 2 lipca 2015r. K. S. i jego znajomi – M. K. (1) i P. G. (1) byli w W. i że przyjechali do tej miejscowości samochodem należącym do oskarżonego K. S.. Z ustaleń dokonanych w sprawie wynika również, że w chwili dokonywania zaboru kół na miejscu zdarzenia byli wszyscy trzej oskarżeni, co potwierdzili zarówno M. K. (1) i P. G. (1), ale również oskarżony K. S. (wyjaśnienia K. S. k. 211-212, 53-54, 88-89, P. G. k. 35-36, 132-133, M. K. k. 41-42).

Wyjaśnienia K. S. złożone w toku rozprawy, z których wynika, że oskarżony nie był zupełnie zainteresowany kradzieżą kół są mało wiarygodne, skoro to on był właścicielem samochodu takiej samej marki, jak auta, z którego zdjęto koła i do jego samochodu te koła pasowały. To K. S. w dniu zdarzenia był kierowcą pojazdu i to on podejmował decyzję, gdzie pojedzie razem z kolegami. To on zatrzymał się w pobliżu samochodu L. i nie odjechał, dopóki koła nie znalazły się w samochodzie. Zatem to K. S. podjął decyzję o tym, z jakiego konkretnie samochodu zostaną skradzione koła.

Stwierdzić jednocześnie należy, że dla celów przedmiotowego postępowania nie jest niezbędne dokładne określenie, jakie konkretne czynności wykonywali poszczególni oskarżeni, a zatem m.in. który z nich używał lewarka, kto zdejmował koła i kto je nosił do samochodu. W przedmiotowym postępowaniu jest to szczególnie trudne do ustalenia z racji tego, że relacje oskarżonych w tym zakresie znacząco się różnią. Wszyscy oskarżeni (w tym również K. S.) przyjęli linię obrony polegającą na uwypuklaniu roli swoich towarzyszy w tym zdarzeniu i jednoczesnym minimalizowaniu swojej. Sąd przyjął jednak, że wszyscy oskarżeni, a zatem również K. S. podejmując działania na szkodę małżeństwa L. działali wspólnie i w porozumieniu. Wedle powszechnie przyjmowanego w piśmiennictwie i orzecznictwie poglądu jurydyczna istota współsprawstwa zasadza się na stworzeniu podstaw do przypisania każdemu ze współsprawców całości popełnionego wspólnie przez kilka osób przestępstwa, a więc także tego, co zostało realizowane przez innych współdziałających, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam „wykonał” czyn zabroniony (a więc zrealizował jego znamiona w całości własnoręcznie), niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających (por. wyrok SA w Krakowie z 15 stycznia 2003 r., II Aka 353/02, Prok. i Pr. 2003, z. 9, poz. 18; wyrok SA w Lublinie z 15 czerwca 2000 r., II Aka 70/00, Prok. i Pr. 2001, z. 5, poz. 24). Nadto w orzecznictwie zwraca się uwagę, że o wspólnym działaniu w takich warunkach stanowi również brak stanowczego sprzeciwu oskarżonego przeciw przestępnym działaniom, a co za tym idzie, aprobata takiego zachowania, popełnionego na wspólny rachunek (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 19 czerwca 2008r., II AKa 147/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009/2/27, LEX nr 526730). Jakkolwiek więc oskarżony K. S. zaprzeczał, że osobiście dokonywał kradzieży kół, jednakże niewątpliwie do ich kradzieży doszło, on zaś w tym czasie był na miejscu zdarzenia i w żaden sposób nie protestował działaniom podjętym przez swoich kolegów. Wszyscy sprawcy niewątpliwie działali ze sobą w porozumieniu, mieli wspólny cel. Każdy z nich, w tym również K. S., przedsiębrał środki zmierzające do dokonania przestępstwa, nie sprzeciwiając się działaniom podejmowanym na wspólny rachunek przez pozostałych sprawców, w pełni je aprobując. Należy uznać zatem, że K. S. był współsprawcą czynu z art. 278§1 kk popełnionego w nocy z 2 na 3 lipca 2015r. na szkodę R. i K. L., nawet gdyby osobiście nie zdejmował kół, jak twierdzi.

Oskarżony K. S. swoim zachowaniem wyczerpał również ustawowe znamiona przestępstwa opisanego w art. 244 kk, w którym spenalizowane zostało nierespektowanie orzeczeń sądowych statuujących określony rodzaj zakazu, w tym m. in. naruszenie zakazu prowadzenia pojazdów. Omawiany występek ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz. W grę wchodzą obie formy umyślności, zarówno zamiar bezpośredni naruszenia zakazu, jak zamiar ewentualny, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość, iż narusza zakaz lub obowiązek orzeczony przez sąd i z tym się godzi (zob. A. Marek, Komentarz do art. 244 kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Komentarz, LEX 2007).W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego sprawstwo i wina K. S. w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Oskarżony pomimo prawomocnych orzeczeń Sądu zakazujących mu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym (odpisy wyroków - k. 81,82 ) - z którego doskonale zdawał sobie sprawę - zakaz ten świadomie złamał.

Sąd dokonując ustaleń w niniejszej sprawie uznał za w pełni wiarygodne dokumenty w postaci: protokołu przeszukania osoby (k. 10-12), protokołu oględzin miejsca ujawnienia samochodu V. (...) k. 17-19, protokołu oględzin miejsca kradzieży kół z pojazdu k. 21-22, materiału poglądowego k. 23, protokołu zatrzymania rzeczy k. 30-32, pokwitowania odbioru czterech felg k. 46, których wiarygodności nikt w toku postępowania nie kwestionował. Wiarygodne są również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków: R. L. (k. 212), K. L. (k. 212) i A. G. (k. 212). Jednocześnie jednak zauważyć należy, że nie wniosły one wiele do ustaleń w przedmiotowej sprawie, gdyż nie byli oni bezpośrednimi świadkami zdarzenia. Małżeństwo L. potwierdziło jedynie fakt dokonania kradzieży kół, zaś A. G. zeznała, że jej synowie – P. G. (1) i M. K. (1) istotnie w dniu zdarzenia wyjechali z domu z K. S..

Sąd wymierzając K. S. karę 1 roku pozbawienia wolności za czyn z pkt I aktu oskarżenia oraz karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt II aktu oskarżenia miał na uwadze wysoki stopień społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonemu czynów - wynikający ze sposobu i okoliczności ich popełnienia, rodzaju i charakteru naruszonego dobra - jak również taki sam stopień jego zawinienia. Sąd miał również na uwadze uprzednią karalność K. S.. Zauważyć jednocześnie należy, że uprzednie wielokrotne skazania K. S., w tym również za przestępstwa z art. 244kk i 278§1kk, nie wpłynęły na oskarżonego wychowawczo. Oskarżony z dotychczasowych skazań nie wyciągnął praktycznie żadnych wniosków. W dalszym ciągu nie przestrzega porządku publicznego i obowiązujących norm prawnych, ewidentnie je lekceważąc.

Na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk stosując zasadę asperacji orzeczono wobec oskarżonego K. S. karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Czyny, których dopuścił się oskarżony wykazują więź czasową, jednak w orzecznictwie od dawna dominuje przekonanie, iż zasada absorpcji winna być stosowana wyjątkowo (np. wyrok SA w Łodzi z 20.IX.2001 roku – II AKa 154/01, OSNPK 2/02 poz. 26, KZS 5/02 poz. 62). Nie bez znaczenia jest również okoliczność, że zachowanie oskarżonego godziło w różne dobra prawne (przedmiotem ochrony art. 278§1 kk jest własność i posiadanie rzeczy, zaś szczególnym przedmiotem ochrony przepisu art. 244 kk jest prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, czy bliżej – prawidłowe wykonanie konkretnego orzeczenia sądu)

Sąd uznał, że pokrycie kosztów sądowych byłoby dla K. S. zbyt uciążliwie ze względu na trudną sytuację majątkową. Oskarżony nie posiada żadnych dochodów, aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie (do dnia 31.07.2017r.) Wobec powyższego na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwolniono go w całości od ich zapłaty.