Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2015 r.

Sąd Rejonowy – w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SSR Anna Krzaczyńska -Sobczak

Protokolant: Agnieszka Chojnacka

Prokurator Katarzyna Tomczyk

po rozpoznaniu w dniu 26.02.2015 r., 23.04.2015 r., 04.09.2015 r., sprawy M. P., syna K. i K. zd K., urodzonego (...)w Ł.

oskarżonego o to, że:

w dniu 22 lipca 2014 roku około godz. 00:20 w P. (...). woj. (...) na ul. (...) w obszarze skrzyżowania z ul. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki A. (...) nr rej. (...) jadąc z nadmierną prędkością przekraczając dopuszczalną prędkość jazdy na terenie miasta o 19,3 km/h nie zachował szczególnej ostrożności podczas dojeżdżania do skrzyżowania z przejściem dla pieszych, co doprowadziło do podjęcia decyzji o awaryjnym hamowaniu ze znacznym opóźnieniem i uderzył pojazdem w pieszą A. H., przechodzącą ulicą ze strony lewej do prawej kilka metrów za przejściem dla pieszych, w następstwie czego nieumyślnie spowodował u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy z kilkoma otarciami czoła oraz otarciem grzbietu nosa i policzka lewego; stłuczenia klatki piersiowej i miąższu płuca lewego; krwiaka i odmy opłucnowej prawej jamy opłucnowej; złamania wieloodłamowego miednicy; rozerwania pęcherzyka moczowego; moczokrwiaka zaotrzewnowego i śródtrzewnowego; pęknięcia kopuły wątroby; rozerwania przepony po stronie prawej; płaszczyznowego otarcia skóry prawego ramienia i przedramienia oraz rany łokcia prawego; płaszczyznowego otarcia skóry pleców po stronie prawej; krwiaka podskórnego bocznej-górnej powierzchni uda prawego; stłuczenia bocznych powierzchni obu kolan z zasinieniami; stłuczenia przednich powierzchni obu goleni z zasinieniami; głębokiego otarcia skóry w okolicy kostki bocznej prawej i kostki przyśrodkowej lewej oraz zasinienia przy obu stawach skokowych; otarcia skóry grzbietów rąk, które to obrażenia spowodowały ciężki uszczerbek na jej zdrowiu kwalifikowany jako chorobę realnie zagrazajacą jej życiu w porozumieniu art. 156 kk

tj.o przestępstwo przewidziane w art. 177 § 2kk

orzeka:

1.  oskarżonego M. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmianą w jego opisie , iż ustala, że oskarżony w sposób umyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i za to na podstawie art. 177 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 2 (dwóch) lat;

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w ilości 100 (sto) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 12 (dwanaście) złotych;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1841,70 (tysiąc osiemset czterdzieści jeden złotych siedemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu poniesionych wydatków oraz kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem opłat.

Sygn. akt V II K 743/14

UZASADNIENIE

Po północy, 22 lipca 2014 roku M. P. jechał samochodem marki A. (...) numer rejestracyjny (...) ulicą (...) w P..

Dowód: zeznania świadka P. M. k.- 5 odwr.- 6, 133 odwr.- 134

zeznania świadka B. G. k.- 34 odwr.- 35, 91 odwr.- 92

Ulica (...) w rejonie przyległym do przejścia dla pieszych w obszarze skrzyżowania z ulicą (...) przebiega prostym odcinkiem w kierunku wschodnim. Jest dwukierunkowa , ma dwa pasy ruchu dla przeciwnych kierunków jazdy wydzielone oznakowaniem poziomym. Szerokość asfaltowej jezdni wynosi 9, 5 metra. Miejsce wypadku stanowi skrzyżowanie z przejściem dla pieszych wyznaczone znakami drogowymi pionowymi D-6 i poziomymi P-10. Obszar skrzyżowania w momencie zdarzenia był oświetlony latarniami ulicznymi z lampami sodowymi. Administracyjnie dozwolona prędkość wynosiła 60 km/h

Dowód: opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego k.- k.- 37- 51, 104 odwr.- 105

W godzinach późnowieczornych 21 lipca 2014 roku A. H. spożywała alkohol w postaci piwa. Około północy 22 lipca 2014 roku, A. H. wyszła z miejsca swojego zamieszkania przy ulicy (...) w P. i udała się do sklepu całodobowego położonego przy ulicy (...). W sklepie kupiła alkohol i papierosy. Po zrobieniu zakupów i rozmowie z ekspedientką, A. H. odeszła od okienka sprzedażowego, przeszła obok znajdującej się barierki, weszła na jezdnię z zamiarem przekroczenia jej z lewej strony na prawą. A. H. przechodziła z lewej strony jezdni na prawą znajdując się w odległości około 8, 4 metrów za znakiem poziomym P-10 przejścia dla pieszych, poruszając się skośnie.

Dowód: zeznania świadka P. M. k.- 5 odwr.- 6, 133 odwr.- 134

zeznania świadka B. G. k.- 34 odwr.- 35, 91 odwr.- 92

opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego wraz z ustną uzupełniającą k.- k.- 37- 51

M. P. dojeżdżając do przejścia dla pieszych samochodem A. (...) numer rejestracyjny (...) poruszał się z prędkością około 79, 3 km/h.

Dowód: opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego wraz z ustną uzupełniającą k.- k.- 37- 51, 104 odwr.- 105

A. H. po wejściu na jezdnię przeszła około 6, 5 metrów, M. P. przed przejściem dla pieszych podjął hamowanie. Pomimo podjętego manewru hamowania oskarżony kierowanym pojazdem uderzył w A. H..

Dowód: opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego wraz z ustną uzupełniającą k.- k.- 37- 51

zeznania świadka P. M. k.- 5 odwr.- 6, 133 odwr.- 134

zeznania świadka B. G. k.- 34 odwr.- 35, 91 odwr.- 92

W wyniku przedmiotowego zdarzenia A. H. doznała następujących obrażeń ciała: stłuczenia głowy z kilkoma otarciami czoła oraz otarciem grzbietu nosa i policzka lewego, stłuczenia klatki piersiowej i miąższu płuca lewego, krwiaka i odmy opłucnowej prawej jamy opłucnowej, złamania wieloodłamowego miednicy, rozerwania pęcherzyka moczowego, moczokrwiaka zaotrzewnowego, i śródotrzewnowego, pęknięcia kopuły wątroby, rozerwania przepony po stronie prawej, płaszczyznowego otarcia skóry prawego ramienia i przedramienia oraz rany łokcia prawego, płaszczyznowego otarcia skóry pleców po stronie prawej, krwiaka podskórnego bocznej- górnej powierzchni uda prawego, stłuczenia bocznych powierzchni obu kolan z zasinieniami, stłuczenia przednich powierzchni obu goleni z zasinieniami, głębokiego otarcia skóry w okolicy kostki bocznej prawej i kostki przyśrodkowej lewej oraz zasinienia przy obu stawach skokowych, otarcia skóry grzbietów rąk. Opisane wyżej obrażenia spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej, kwalifikowany jako chorobę realnie zagrażającą jej życiu z art. 156 kk.

Dowód: opinia biegłego z zakresu chirurgii k.- 13- 14

M. P. w trakcie przedmiotowego zdarzenia był trzeźwy.

Dowód: protokół użycia urządzenia kontrolno- pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu k.- 4

A. H. w momencie zdarzenia znajdowała się w stanie nietrzeźwości. Badanie krwi pobranej od pokrzywdzonej o godzinie 7: 30 w dniu 22 lipca 2014 roku wykazało 0, 91 % alkoholu etylowego.

Dowód: sprawozdanie z przeprowadzonych badań chemicznych płynów ustrojowych na zawartość alkoholu k.- 21- 23

M. P. ma 24 lata, legitymuje się średnim wykształceniem, z zawodu jest technikiem żywienia i gospodarstwa domowego. Oskarżony jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. W/w prowadzi własną działalność gospodarczą, wg ustnego oświadczenia obecnie znajduje się na wyłącznym utrzymaniu rodziców.

Dowód: dane osobo poznawcze k.- 89 odwr.

Oskarżony nie był dotychczas karany.

Dowód: dane o karalności k.- 126

M. P. na etapie postępowania przygotowawczego, w trakcie wyjaśnień złożonych w dniu 17 listopada 2014 roku częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Na rozprawie w dniu 26 lutego 2015 roku oskarżony oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Odnosząc się do wcześniejszych wyjaśnień, oskarżony potwierdził ich treść. Dodał, że w odczytanym protokole podając, że częściowo przyznaje się do zarzucanego mu czynu, chodziło mu o to, że potwierdził fakt, że w tym dniu kierował samochodem, który brał udział w zdarzeniu. W pozostałym zakresie oświadczył, że nie przyznaje się, nie popełnił żadnego błędu. Po wypadku był w szpitalu, chciał się dowiedzieć o stan zdrowia pokrzywdzonej, ale jej rodzina nie była zadowolona z tego faktu. Dodał, że jego samochód jest nieco głośniejszy bo ma założony sportowy wydech, przez to słychać go z daleka.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. P. k.- 63, 90, 92 odwr.- 93

Sąd rejonowy dokonał następującej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i zważył co następuje:

Sąd, po przeprowadzeniu analizy wyjaśnień oskarżonego i skonfrontowaniu ich z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami tak osobowymi jak i dokumentacyjnymi, bez nadawania któremukolwiek w nieuzasadniony sposób uprzywilejowanej pozycji nad innymi, uznał, że wyjaśnienia złożone przez M. P. nie przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługują na przydanie im waloru wiarygodności. Sąd dokonując powyższej oceny oparł się przede wszystkim na porównaniu wyjaśnień oskarżonego, zeznań P. M., B. G., pokrzywdzonej, analizie istniejących miedzy nimi różnic i zestawieniu ich z rzeczowym materiałem dowodowym. Nie znajduje oparcia w zebranym materiale dowodowym argumentacja oskarżonego wskazująca, że nie przekroczył dozwolonej prędkości, powołującego się na tzw. „sportowy wydech” swojego samochodu. Przeczą temu nie tylko zeznania świadków to jest B. G. i P. M., ale przede wszystkim rzeczowy materiał dowodowy w postaci zabezpieczonych i utrwalonych przez funkcjonariuszy Policji śladów na miejscu zdarzenia, które stanowiły punkt wyjścia do analizy zdarzenia przez biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego. W ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonego zasługują na przymiot wiarygodności w zakresie w jakim przyznał się do jazdy samochodem w dniu zdarzenia i uczestnictwa w wypadku z udziałem pieszej A. H.. Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego sąd ma na uwadze, że jego stanowisko podlegało ewolucji w czasie, i tak dla zobrazowania powyższego faktu, w trakcie wyjaśnień złożonych w dniu 17 listopada 2014 roku oskarżony częściowo przyznał się do zarzucanego mu czynu, a następnie na etapie postępowania sądowego już wykluczył aby jego zachowanie wykazywało jakiekolwiek nieprawidłowości mogące mieć związek z wystąpieniem przedmiotowego wypadku. Zmienność w czasie stanowiska oskarżonego, brak konsekwencji, przy jednoczesnym braku przekonywującego uzasadnienia dla takiego stanu rzeczy (w ocenie sądu takim uzasadnieniem nie może być lakoniczne odniesienie się do wcześniejszych wyjaśnień, że chodziło mu o to, że mówiąc w ten sposób, potwierdził jedynie fakt, że w tym dniu kierował samochodem, który brał udział w zdarzeniu) każą z dużą ostrożnością traktować jego depozycje i tym wnikliwiej weryfikować je pozostałymi zebranymi w sprawie dowodami. Zdaniem sądu pozytywnie ocenić należy zeznania pokrzywdzonej, z tym, że zeznania A. H. mają nieco ograniczoną przydatność z punktu widzenia dokonania na ich podstawie ustaleń faktycznych co do przebiegu i przyczyn zdarzenia drogowego z dnia 22 lipca 2014 roku, bowiem w/w oświadczyła, że pamięta okres poprzedzający wypadek, a więc to, że wieczorem spożywała alkohol w postaci piwa, że była w sklepie gdzie kupiła alkohol, rozmawiała z ekspedientką, następnie przechodziła jezdnię z lewej strony na prawą, po przejściu pierwszego pasa jezdni, gdy weszła na drugi niczego już nie pamięta, a więc w jakich okolicznościach doszło do zdarzenia, o tym, że wogóle doszło do wypadku dowiedziała się w szpitalu, po odzyskaniu przytomności. W tym miejscu odnieść należy się do fragmentu zeznań pokrzywdzonej w którym podała, że nie pamięta czy przechodziła przez wyznaczone pasy. Dynamiczny, gwałtowny charakter zdarzenia, spożyty przed zdarzeniem alkohol, a także odniesione obrażenia połączone z utratą przytomności, tłumaczą niepamięć pokrzywdzonej w tym zakresie, nie są zaś dowodem na celowe, intencjonalne podawanie okoliczności niekorzystnych dla w/w. W tym zakresie kluczowe znaczenie dla ustalenia miejsca w którym doszło do wypadku, a więc pośrednio i przemieszczania się pokrzywdzonej przez jezdnię, mają ujawnione i utrwalone dowody rzeczowe zabezpieczone na miejscu zdarzenia oraz zeznania świadków P. M. i B. G.. W ocenie sądu za w wiarygodne uznać należy zeznania P. M.. Świadek w sposób rzetelny, rzeczowy zrelacjonował przebieg zdarzenia. Przy czym relacja złożona przez świadka w dniu 22 lipca 2014 roku, „na gorąco”, tuż po zdarzeniu, najpełniej odzwierciedla przedbieg zdarzenia z udziałem oskarżonego i A. H.. P. M. odnosząc się do zachowania pieszej na drodze potwierdził, że A. H. przekraczała jezdnię znajdując się kilka metrów za przejściem dla pieszych, idąc pod skosem w kierunku pasów. Świadek zobaczył jadący z dużą prędkością ulicą (...) samochód w kierunku wschodnim i tuż po jego przejeździe usłyszał głośny huk co zbiegło się z tym co zaraz zobaczył, a mianowicie z lecącym w powietrzu ciałem pokrzywdzonej, w którą uderzył kabriolet. Do wniosku, że samochód jechał z dużą prędkością uprawniały świadka, będące jego udziałem i zrelacjonowane odczucia słuchowe i wrażenia wizualne, z jednej strony głośny „ryk samochodu i pisk opon”, a z drugiej szybki ruch pojazdu zaobserwowany przez znajdującego się na ulicy świadka oraz bardzo krótki odstęp czasu pomiędzy zarejestrowanymi wrażeniami słuchowymi wskazującymi na szybką jazdę samochodu a hukiem związanym z uderzeniem auta w pieszą. Z relacją P. M. co do zasady w zakresie zachowania się pieszej na drodze oraz prędkości rozwijanej przez oskarżonego korespondują zeznania B. G.. Świadek wskazała, że A. H. po zrobieniu zakupów nie poszła na znajdujące się nieopodal przejście dla pieszych, ale zaraz za barierką weszła na jezdnię i skierowała się od strony sklepu w stronę ulicy (...). Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że oceny w/w świadków co do dużej prędkości pojazdu kierowanego przez oskarżonego zostały pozytywnie zweryfikowane opinią biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego. Odnosząc się jeszcze do zeznań w/w świadków, podkreślić należy, że drobne różnice wynikające z ich relacji składanych na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego, nie deprecjonują wartości dowodowej ich zeznań, wynikają z naturalnego zacierania się śladów pamięciowych na skutek upływu czasu, a nie intencjonalnego, nacechowanego złą wolą przedstawiania wersji korzystnej dla jednej ze stron.

Opinia biegłego z zakresu chirurgii na okoliczność obrażeń jakich doznała pokrzywdzona na skutek zdarzenia z 22 lipca 2014 roku, jako pełna, logiczna, wewnętrznie niesprzeczna, przeprowadzona zgodnie z wymogami sztuki medycznej, stanowi w ocenie sądu pełnowartościowy materiał dowodowy. Taki sam przymiot, w ocenie sądu, posiada również pisemna opinia sporządzona przez biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego wraz z ustną uzupełniającą opinią. Biegły w sposób logiczny, konsekwentny, przekonujący przedstawił tok rozumowania prowadzący go do sformułowania wniosków końcowych opinii. W pełni podzielić należy wnioski biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego, stosownie do których nieprawidłowości w taktyce i (...) a polegające na istotnym przekroczeniu dopuszczalnej prędkości jazdy, niezachowania szczególnej ostrożności podczas dojeżdżania do skrzyżowania z przejściem dla pieszych, co skutkowało podjęciem decyzji o awaryjnym hamowaniu ze znacznym opóźnieniem w odniesieniu do początku ruchu pieszej na jezdni, pozostawały w związku przyczynowym z wystąpieniem wypadku z dnia 22 lipca 2014 roku. Nie ujawniono śladów, które pozwoliłyby ustalić tor ruchu pieszej oraz położenie kolizyjne obiektów na jezdni w chwili uderzenia. Ujawniono natomiast ślady blokowania kół, które należy zinterpretować (w związku z budową układu hamulca roboczego) jako pochodzące od kół przednich. Układ śladów blokowania kół wskazuje, że M. P. podjął intensywne hamowanie przed przejściem dla pieszych. W momencie uderzenia nastąpiło dociążenie kół przednich, co wskazuje, że miejsce zakończenia śladów (ślad blokowania koła prawy, ślad blokowania koła lewy) wyznacza pozycję przedniej osi samochodu w chwili uderzenia. Z powyższego wynika, że pokrzywdzona A. H. w trakcie uderzenia znajdowała się w obrębie skrzyżowania to jest około 8, 4 m za znakiem poziomym P-10 przejścia dla pieszych, przekraczając jezdnię skośnie. Analiza akt sprawy wskazuje, że nie ujawniono śladów pozwalających na jednoznaczne oszacowanie prędkości kolizyjnej samochodu kierowanego przez oskarżonego. Niemniej jednak z faktu, że podczas uderzenia głowa pokrzywdzonej uderzyła w przednią szybę samochodu osobowego około 0, 1 m nad jej krawędzią, wynika, że w takim przypadku prędkość należy określić na powyżej 50 km/h, to jest minimum 50 km/h (bez możliwości podania górnej wartości). Dodatkowym argumentem za takim stanowiskiem jest okoliczność, że prędkość kolizyjna rzędu 50 km/h nie pozostaje w sprzeczności z charakterem i intensywnością obrażeń pokrzywdzonej. Z danych w postaci minimalnej możliwej prędkości A. w momencie uderzenia rzędu 50 km/h, czasu narastania opóźnienia hamowania z czasem uruchomienia hamulca roboczego 0, 4 s, opóźnienia hamowania na suchej jezdni asfaltowej z uwzględnieniem możliwego spadku podłużnego jezdni rzędu 3%- 7,0 m/s2, drogi hamowania samochodu A. przed uderzeniem wynoszącej 16, 6 m, całkowitej drogi pieszej w strefie zagrożenia, od miejsca wkroczenia na jezdnię do chwili uderzenia, ustalonej na podstawie położenia początku prawego śladu hamowania i wymiarów samochodu A. wynoszącej 6, 5 m, a także przyjętej prędkości szybkiego kroku z podbiegnięciem 41- letniej pokrzywdzonej podczas przekraczania jezdni do 2 m/s, uzyskano następujące wyniki analizy czasowo przestrzennej, a mianowicie 79, 3 km/h prędkość A. w czasie dojeżdżania do przejścia dla pieszych i rozpoczynania awaryjnego hamowania, około 3, 25 s czasu ruchu pieszej A. H. na jezdni, to jest od wkroczenia na jezdnię do momentu uderzenia, jednocześnie czas pozostający do dyspozycji oskarżonego na podjęcie i wykonanie manewrów które mogły pozwolić na ustąpienia pierwszeństwa pieszej, 66, 8 m to jest odległość samochodu A. od miejsca wypadku w chwili gdy piesza wkroczyła na jezdnię oraz rzeczywisty czas reakcji kierującego w odniesieniu do chwili wkroczenia pieszej na jezdnię wynoszący około 1, 89 s. Z powyższego zestawienia wynika, że oszacowana na podstawie śladów prędkość jazdy samochodu A. przed skrzyżowaniem wynosiła około 79, 3 km/h, zatem była istotnie większa od dopuszczalnej wynoszącej w momencie wypadku 60 km/h. M. P. kierujący samochodem A. reagował z opóźnieniem na poprzeczny ruch pieszej A. H. w obszarze skrzyżowania to jest w czasie rzeczywistym reakcji około 1, 89 s w odniesieniu do chwili wejścia pieszej na jezdnię. Zbliżając się do przejścia dla pieszych i skrzyżowania obowiązkiem kierującego oskarżonego było przewidywanie możliwości ruchu osób w tym obszarze, którym z racji zasad bezpieczeństwa ruchu wynikających z dyspozycji art. 26 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym obowiązany był ustąpić pierwszeństwa. Z analizy czasowo- przestrzennej wynika, że drogą konieczną do zatrzymania samochodu prowadzonego przez oskarżonego poruszającego się z prędkością dopuszczalną 60 km/h, przy uznawanym za prawidłowy czasie reakcji w warunkach obowiązku zachowania szczególnej ostrożności – 1, 2 (czas reakcji kierowcy na bodziec sytuacyjny, niespodziewany 1, 2- 1, 5 s) oraz przy parametrach hamowania jak w analizie ruchu pojazdu przed uderzeniem, była droga wynosząca 43, 1 m. Z zestawienia i porównania odległości samochodu kierowanego przez oskarżonego od miejsca uderzenia w chwili gdy pokrzywdzona wkroczyła na jezdnię to jest około 66, 8 m z drogą konieczną do zatrzymania kierującego pojazdem oskarżonego poruszającego się z prędkością 60 km/h, zachowującego szczególną ostrożność oraz podejmującego hamowanie w uznawanym za prawidłowy czasie reakcji (1, 2s) miałby możliwość zatrzymania się na odcinku 43, 1 m czyli około 23, 7 m przed miejscem uderzenia. Z powyższej analizy czasowo przestrzennej wynika zatem obiektywny związek przyczynowy pomiędzy przekraczaniem dopuszczalnej prędkości jazdy oraz opóźnionym podjęciem hamowania przez oskarżonego kierującego samochodem A. (...) wystąpieniem wypadku. Analiza czasowo przestrzenna wskazuje, że hipotetyczną prędkością graniczną przy której oskarżony miałby możliwość zatrzymania się przed torem ruchu pieszej, przy podjęciu hamowania w uznawanym za prawidłowy czasie reakcji to jest 1, 2 s była prędkość rzędu 84 km/h. Powyższe wskazuje, że przy prawidłowym reagowaniu kierujący oskarżony miałby możliwość zatrzymania się przed torem ruchu pieszej A. H. nawet przy wskazanej wyżej prędkości granicznej 84 km/h (a więc nieznacznie wyższej od rozwijanej 79, 3 km/h). Analiza czasowo – przestrzenna wskazuje, że rozwijanie przez oskarżonego kierującego samochodem A. prędkości rzędu 79, 3 km/h, to jest istotnie większej od dopuszczalnej (60 km/h), podjęcie hamowania ze znacznym opóźnieniem, pozostawało w związku przyczynowym z wystąpieniem wypadku z 22 lipca 2014 roku. Podkreślenia przy tym wymaga, że podjęcie hamowania przy zachowaniu szczególnej ostrożności w uznawanym za prawidłowy czasie reakcji, pozwalałoby na uniknięcie wypadku, to jest zatrzymanie pojazdu przed torem ruchu pieszej. W świetle zgromadzonych dowodów, w szczególności ujawnionych dowodów rzeczowych zgodzić się należy z biegłym, że zachowanie A. H., a polegające na przekraczaniu jezdni w miejscu zabronionym w znacznej odległości rzędu 8-9 m za wyznaczonym przejściem, niezachowania szczególnej ostrożności oraz nieustąpienia pierwszeństwa oskarżonemu kierującemu samochodem A., było nieprawidłowe i niezgodne z zasadami bezpieczeństwa ruchu drogowego. A. H. w czasie pobytu na jezdni miała obowiązek zachowania szczególnej ostrożności. Idąc dalej, stwierdzić należy, że pokrzywdzona widząc szybkie zbliżanie się z prawej strony samochodu osobowego powinna podjąć środki obronne, a więc zatrzymać się w obszarze środka jezdni i w ten sposób ustąpić pierwszeństwa pojazdowi. Wskazane wyżej nieprawidłowości występujące po stronie A. H. pozostawały w związku przyczynowym z wystąpieniem wypadku z dnia 22 lipca 2014 roku. Okoliczności sprawy, zgromadzone dowody, przeprowadzona analiza czasowo- przestrzenna wskazują, że w przedmiotowej sprawie do zaistnienia wskazanego zdarzenia drogowego przyczynili się kierujący pojazdem oskarżony i piesza A. H..

Zdaniem sądu nie sposób kwestionować źródeł dowodowych będących udokumentowaniem czynności procesowych takich jak protokół oględzin miejsca wypadku drogowego, szkic miejsca wypadku drogowego, protokołu oględzin pojazdu A. (...), protokołu użycia urządzenia kontrolno pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu, wyników analizy krwi pobranej od pokrzywdzonej, przeprowadzonej w kierunku zawartości alkoholu, analizy krwi oskarżonego, dokumentacji fotograficznej, powstały one bowiem zgodnie z normami przepisanymi w kodeksie postępowania karnego i dają rękojmię wiarygodności.

Istota czynu określonego w art. 177 kk od strony przedmiotowej polega na naruszeniu zgeneralizowanych reguł ostrożnego postępowania z określonymi dobrami i spowodowanie w wyniku tego określonej szkody. Chodzi o przekroczenie obiektywnych reguł postępowania z danym dobrem przez podmiot zdolny zachować wymaganą w danej dziedzinie ostrożność. Przestępstwo wypadku w komunikacji zachodzi wówczas gdy wymienione w art. 177 § 1 lub § 2 kk skutki zostaną spowodowane w wyniku naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. W pełni podzielić należy stanowisko SN, że w każdej sprawie dotyczącej wypadku komunikacyjnego sąd powinien bacznie rozważyć czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy stwierdzonym naruszeniem przepisów a przedmiotowym zdarzeniem drogowym. Związek ten nie może być rozumiany jako jedynie czasowe lub miejscowe następstwo zdarzeń, ale jako następstwo rzeczowe skutku w postaci wypadku drogowego, z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżonego przepisów o ruchu drogowym (vide wyrok SN z dnia 04. 11. 1998 rok, sygn. V KKN 303/97, OSNKW 1998/11-12/50). Spowodowanie skutku – jak podkreślił SN – może być tylko wtedy obiektywnie przypisane sprawcy gdy urzeczywistnia w nim niebezpieczeństwo, któremu zapobiec miałoby przestrzeganie naruszonego obowiązku ostrożności (vide wyrok SN z dnia 08. 03. 2000 rok, sygn. III KKN 231/93, OSNKW 2000/5-6/45).

O ile samo spowodowanie wypadku jest zawsze nieumyślne o tyle naruszenie przez sprawcę zasad bezpieczeństwa ruchu może mieć charakter umyślny (gdy sprawca te zasady narusza świadomie, chcąc tego lub na to się godząc) lub nieumyślny (gdy sprawca narusza zasady ruchu nieświadomie, bezwiednie, nie zdając sobie z tego sprawy). O umyślnym naruszeniu reguł bezpieczeństwa można mówić gdy sprawca kieruje pojazdem w stanie nietrzeźwości, świadomie przekracza dozwoloną w danym miejscu prędkość, nienależycie obserwuje drogę oraz nie zachowuje ostrożności przy omijaniu, prowadzi pojazd z niedozwoloną prędkością w miejscu w którym ustawiony jest znak ostrzegający o niebezpiecznym zakręcie.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że M. P. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 22 lipca 2014 roku około godziny 00: 20 w P. na ulicy (...) w obszarze skrzyżowania z ulicą (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki A. (...) numer rejestracyjny (...) jadąc z nadmierną prędkością przekraczając dopuszczalną prędkość jazdy na terenie miasta o 19, 3 km/h nie zachował szczególnej ostrożności podczas dojeżdżania do skrzyżowania z przejściem dla pieszych co doprowadziło do podjęcia decyzji o awaryjnym hamowaniu ze znacznym opóźnieniem i uderzył pojazdem w pieszą A. H. przechodzącą ulicą ze strony lewej do prawej kilka metrów za przejściem dla pieszych, w następstwie czego nieumyślnie spowodował u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy z kilkoma otarciami czoła oraz otarciem grzbietu nosa i policzka lewego, stłuczenia klatki piersiowej i miąższu płuca lewego, krwiaka i odmy opłucnowej prawej jamy opłucnowej, złamania wieloodłamowego miednicy, rozerwania pęcherzyka moczowego, moczokrwiaka zaotrzewnowego i śródotrzewnowego, pęknięcia kopuły wątroby, rozerwania przepony po stronie prawej, płaszczyznowego otarcia skóry prawego ramienia i przedramienia oraz rany łokcia prawego, płaszczyznowego otarcia skóry pleców po stronie prawej, krwiaka podskórnego bocznej- górnej powierzchni uda prawego, stłuczenia bocznych powierzchni obu kolan z zasinieniami, stłuczenia przednich powierzchni obu goleni z zasinieniami, głębokiego otarcia skóry w okolicy kostki bocznej prawej i kostki przyśrodkowej lewej oraz zasinienia przy obu stawach skokowych, otarcia skóry grzbietów rąk, które to obrażenia spowodowały ciężki uszczerbek na jej zdrowiu kwalifikowany jako chorobę realnie zagrażającą jej życiu z art. 156 kk, czym wyczerpał dyspozycję art. 177 § 2 kk.

M. P. kierował samochodem osobowym arki A. (...) ulicą (...), poruszając się z prędkością istotnie wyższą od administracyjnie wyznaczonej, to jest 60 km/h. Kierując pojazdem z prędkością około 79, 3 km/h a więc wyższą o 19, 3 km/h nie zmienił swojego postępowania odpowiednio wcześniej jadąc ulicą chociaż w pobliżu na torze jego jazdy znajdowało się skrzyżowanie oraz wyznaczone przejście dla pieszych. Nie uczynił tego, nie skorygował swojego postępowania, pomimo, że infrastruktura drogi była mu znana, bowiem ja wynika z ustnego oświadczenia, przy ulicy (...) prowadzi działalność gospodarczą. Podjęta przez oskarżonego decyzja o awaryjnym hamowaniu została ze znacznym opóźnieniem w stosunku do początku ruchu pieszej na jezdni. Skutkowało to uderzeniem kierowanym pojazdem w pieszą, powodując wskazane wyżej obrażenia u pokrzywdzonej.

Sąd uznał oskarżonego za winnego popełniania zarzucanego mu czynu, bowiem nie zachodzi żadna z okoliczności wyłączających jego winę w rozumieniu kodeksu karnego.

Wymierzając karę oskarżonemu sąd uwzględnił na jego korzyść dotychczasową niekaralność. Tej okoliczności nie należy jednakże nazbyt przeceniać z uwagi na bardzo młody wiek oskarżonego (por. wyrok SA w Lublinie z10.10.2002 r., sygn. II Aka 161/02, OSA 2003/6/64, wyrok SN z 04. 08. 1978 r., sygn. Rw 282/78, OSNKW 1978/10/113, wyrok SN z 21. 11.1983 r., sygn. II KR 239/83). Nie można również tracić z pola widzenia rozmiaru skutków osobowych spowodowanych takim zachowaniem oskarżonego na drodze w dniu 22 lipca 2014 roku, w wyniku którego A. H. doznała obrażeń, które spowodowały ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, kwalifikowany jako chorobę realnie zagrażającą jej życiu z art. 156 kk. Wymierzając karę oskarżonemu sąd uwzględnił również zachowanie pokrzywdzonej, to jest fakt, że A. H. korzystał z drogi w sposób niezgodny z zasadami bezpieczeństwa ruchu drogowego, a mianowicie przekraczała jezdnię w miejscu zabronionym, w znacznej odległości za wyznaczonym przejściem dla pieszych oraz nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa kierującemu oskarżonemu, mające związek przyczynowy z wystąpieniem przedmiotowego wypadku.

Mając na uwadze powyższe, a także zważając, aby kara był współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz, aby realizowała cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie prewencji ogólnej, sąd wymierzył oskarżonemu za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 177 § 2 kk karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawiania wolności. Sąd zastosował wobec oskarżonego M. P. instytucję warunkowego zawieszenia kary. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary, jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary , a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Stawiając prognozę kryminologiczną sąd bierze pod uwagę możliwość oddziaływania na skazanego w okresie próby. Przekonanie sądu o tym, że orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, ma być oparte przede wszystkim na postawie sprawcy, jego właściwościach i warunkach osobistych, dotychczasowym sposobie życia, oraz zachowaniu się po popełnieniu przestępstwa (wyrok SA w Katowicach z 10 lutego 2000 r., II Aka 5/2000,OSA 20001/1/1). Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy, w ocenie sądu, zaistniały podstawy do zastosowania wobec M. P. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Przedmiotowa sprawa jest pierwszym konfliktem z prawem oskarżonego. Jakkolwiek jest on osobą bardzo młodą, nie można tracić pola wiedzenia faktu jego dotychczasowej niekaralności, a także charakteru zarzucanego mu czynu. W tym stanie rzecz, sąd na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk, art. 70 § 1 pkt. 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk zastosował wobec oskarżonego instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący dwa lata. Podkreślić w tym miejscu wyraźnie również należy, że instytucja zawieszenia kary pozbawienia wolności nie oznacza bezkarności sprawcy, wręcz przeciwnie, bowiem obok elementu dobrodziejstwa stanowi bardzo ważny element motywujący do unikania zachowań sprzecznych z prawem, służy tym samym kształtowaniu prawidłowej postawy u oskarżonego. Oskarżony musi mieć świadomość, iż zachowania sprzeczne z prawem, w zależności od ciężaru gatunkowego, mogą skutkować obligatoryjnym bądź fakultatywnym zarządzeniem wykonania orzeczonej kary. Tylko od samego oskarżonego zależy jak wykorzysta ona okres próby i jak będzie on przebiegał. Na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył M. P. karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 12 złotych. Orzeczone wobec oskarżonego kary, w ocenie sądu nie noszą cech nadmiernej surowości czy łagodności, stanowią wymierną dolegliwość odpowiadającą stopniowi społecznej szkodliwości czynów i winy.

Podstawą do orzeczenia o kosztach postępowania wobec M. P. stanowi brzmienie art. 627 kpk. Zachował swą aktualność pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 5 lipca 1983 roku, (sygn. Rw 529/83, OSNKW 1-2/1984/21) mówiący, iż zwolnienie od kosztów postępowania za którąkolwiek instancję jest fakultatywne i ocenne, co obliguje sąd do wskazania występujących w sprawie okoliczności, które stanowią podstawę ustalenia, że uiszczenie kosztów postępowania byłoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. Odnosząc się do sytuacji materialnej oskarżonego, wprawdzie z ustnego oświadczenia oskarżonego wynika, że prowadzi działalność gospodarczą, z tym, że obecnie pozostaje na utrzymaniu rodziców, niemniej jednak nie można tracić z pola widzenia faktu, że M. P. jest młody, zdrowy, zdolny do pracy, bez zobowiązań alimentacyjnych. Tym samym zasadne jest założenie, że ureguluje koszty sądowe, tym bardziej, że jest możliwość ich uregulowania w ratach na etapie postępowania wykonawczego. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji orzeczenia.