Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 8 października 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant:Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu w dniu 01 października 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko (...) sp. z o.o. w W.

- o ustalenie nieważności wypowiedzenia umowy najmu ewentualnie o ustalenie istnienia stosunku najmu

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 197 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI C 463/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 kwietnia 2013r. skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. powód T. S. domagał się ustalenia nieważności wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. pry ul. (...) we W., ewentualnie ustalenia, że pomiędzy stronami istnieje stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...).

W uzasadnieniu powód wskazał, że jest najemcą lokalu położonego we W. przy ul. (...). W okresie do 31 grudnia 2012r. powód był zobowiązany do zapłaty miesięcznego czynszu najmu w kwocie 6,70 zł. za m2, tj. kwoty 363,14 zł. a także niezależnych od właściciela opłat w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o ochronie praw lokatorów, tj. opłat za dostarczane do lokalu media; wszystkie te należności powód uiszczał. W dniu 15 stycznia 2013r. strona powodowa skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty obejmujące należności czynszowe za okres od 1 stycznia 2008r. do 31 grudnia 2012r. , koszty zarządu nieruchomością wspólną a także opłaty za media. Pozwany skierował do strony powodowej pismo, w którym zakwestionował zasadność i wysokość kwot wymienionych w wezwaniu do zapłaty. Pomimo tego strona powodowa pismem z dnia 25 lutego 2013r. wypowiedziała powodowi umowę najmu, wzywając do opuszczenia lokalu, uzasadniając wypowiedzenie brakiem płatności czynszu za 3 pełne okresy płatności.

W ocenie powoda wypowiedzenie jest nieważne. Powód przez cały okres trwania najmu lokalu regulował opłaty czynszowe; zobowiązany był do zapłaty czynszu w wysokości 6,70 zł. za m2. Powód nigdy nie otrzymał wypowiedzenia powyższej wysokości czynszu najmu i regulował go w powyższej wysokości. Powód wskazał także, iż ewentualne zaległości powoda w zapłacie należności za okres przez 1 stycznia 2010r. nie mogły uzasadniać wypowiedzenia najmu zainicjowanego wezwaniem w trybie art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów; dłużnik, który nie spełnia świadczenia wynikającego z przedawnionego roszczenia nie pozostaje w zwłoce, gdyż ma ustawowo prawo do odmowy spełnienia świadczenia.

W odpowiedzi na pozew (k-23 i nast.) strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że rzeczywiście łączyła ją z powodem umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...) i że umowa ta została wypowiedziana w trybie art. 11 ustawy o ochronie praw lokatorów. Jak wynika z treści tego przepisu aby właściciel mógł skutecznie wypowiedzieć umowę najmu z powodu zalegania z czynszem lub innymi opłatami za używanie lokalu, zaległość ta musi przekroczyć trzykrotność czynszu najmu lub innych opłat. Co istotne, wypowiedzenie najmu jest uzasadnione także wtedy, gdy najemca wprawdzie płaci czynsz i inne opłaty, jednakże w niepełnej wysokości a suma tych „niedopłat” przekroczy wysokość trzykrotnej płatności z w/w tytułów , co ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Powód regulował płatności z tytułu czynszu najmu i opłat niezależnych od właściciela jednakże czynił to w wysokości niższej niż należna; wobec takiej sytuacji zadłużenie powoda rosło, przekraczając wysokość płatności za trzy pełne okresy. Strona pozwana wskazała, że zadłużenie powoda za okres od stycznia 2010r. do grudnia 2012r. wynosiło 6 276,53 zł. , której to należności strona pozwana dochodzi od powoda w spawie XIV Nc 779/13 toczącej się w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Fabrycznej. Odnosząc się do pozostałych przesłanek warunkujących skuteczność wypowiedzenie umowy najmu strona pozwana wskazała, że pismem z dnia 15 stycznia 2013r. wezwała powoda do zapłaty zaległości, wyznaczając miesięczny termin pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. W dniu 5 lutego 2013r. strona pozwana skierowała do powoda kolejne pismo, wyznaczając dodatkowy tygodniowy termin do ustosunkowania się do przedstawionego wyliczenia i zapłaty zaległości, bezskutecznie, dlatego też pismem z dnia 8 marca 2013r. wypowiedziano umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2013r. Wbrew twierdzeniom powoda strona pozwana wskazała, że powód został poinformowany o zmianie wysokości czynszu najmu pismem z dnia 27 maja 2011r. , w którym wypowiedziała dotychczasową wysokość czynszu i ustaliła go w kwocie 654,74 zł. miesięcznie, który obowiązywał od 1 września 2011r.

Strona pozwana wskazała także, że zaległość w zapłacie należności za okres przez 1 stycznia 2010r. (jest to kwota 503,10 zł.) nie mogły być doliczone do zaległości uzasadniających wypowiedzenie umowy najmu z racji ich przedawnienia. Powód może wprawdzie odmówić spełnienia świadczenia przedawnionego, jednakże nie niweczy to bytu świadczenia, które istnieje nadal w postaci naturalnej i nie wywiera negatywnego dla strony powodowej skutku przejawiającego się w niemożności wypowiedzenie umowy najmu z powodu zalegania przez powoda z czynszem lub innymi opłatami.

Na rozprawie w dniu 3 października 2013r. powód zarzucił dodatkowo, że umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...) zawarta została w czasie trwania związku małżeńskiego powoda z W. S. a zarówno wypowiedzenie wysokości czynszu najmu jak i wypowiedzenie samego najmu nie był kierowane do także do małżonki powoda. Ponadto wskazał, że nie otrzymał wypowiedzenia wysokości czynszu najmu. Stanowisko to podtrzymał w piśmie procesowym z dnia 16 października2013r. (k-50)

W odpowiedzi na powyższe (k-46) strona pozwana wskazała na domniemanie wynikające z dokumentu urzędowego, jakim jest dowód nadania przesyłki w urzędzie pocztowym i to na powodzie ciąży dowód obalenia tego domniemania, czego powód nie uczynił, poprzestając jedynie na zaprzeczeniu, że otrzymał przesyłkę poleconą zawierająca oświadczenie woli strony pozwanej o wypowiedzeniu wysokości czynszu najmu. Strona pozwana nie podzieliła także zarzutu opartego na okoliczności, że wypowiedzenie wysokości czynszu najmu jak i wypowiedzenie samego najmu nie był kierowane do także do małżonki powoda; w ocenie strony pozwanej strona umowy najmu jest jedynie powód, który otrzymał przydział mieszkania od swojego zakładu pracy a małżonka pozwanego była osobą uprawnioną do zamieszkiwania w lokalu jako osoba bliska w rozumieniu art. 8 ustawy Prawo lokalowe a zatem nie jest najemcą z mocy prawa. Znaczenia powołanego przepisu nie zmienił art. 680 1 kc a to z uwagi na okoliczność, że nie znajduje on zastosowania do najmu szczególnej kategorii mieszkań- mieszkań zakładowych.

Na mocy postanowienia z dnia 23 lipca 2014r. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie XIV C 2090/13; postępowanie zostało podjęte w dniu 29 kwietnia 2015r. wobec prawomocności wyroku w postępowaniu toczącym się pod wskazaną sygnaturą.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód T. S. był najemcą lokalu nr lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...), którego właścicielem i wynajmującym pozostaje obecnie strona pozwana (...) Sp. z o.o. w W..

Powód otrzymał przydział powyższego lokalu jako mieszkania zakładowego i umowa najmu zawarta została przez powoda z Wojewódzkim Przedsiębiorstwem (...) na czas trwania mowy o pracę. Uprawnioną do zamieszkiwania z powodem pozostawała jego małżonka W. S..

Miesięczny wymiar czynszu najmu należny stronie pozwanej do dnia 30 sierpnia 2011r. wynosił 363,14 zł. (6,70 zł. za m2) i był płatny do 10-go dnia każdego miesiąca z góry.

bezsporne

a ponadto dowód :

- umowa najmu nr (...) z dnia 2 listopada 1978r. k – 5-8;

Pismem z dnia 27 maja 2011r. strona pozwana wypowiedziała powodowi wysokość dotychczasowego czynszu najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...) z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec sierpnia 2011r. Od września 2011r. czynsz został podwyższony z 6,70 zł. za m2 do 12,08 za m2 i przy łącznej powierzchni lokalu wynosił 654,74 zł. Pozostałe opłaty ustalone przez wspólnotę mieszkaniową od marca 2011r. wynosiły 448,43 zł.

dowód: wypowiedzenie wysokości czynszu najmu z dnia 27 maja 2011r. wraz z potwierdzeniem nadania k – 31;

Dnia 15 stycznia 2013r. strona pozwana wezwała powoda do zapłaty kwoty 12 084 zł., stanowiącej czynsz najmu za okres od 1 stycznia 2008r. do 31 grudnia 2012r., koszty zarządu nieruchomością wspólną oraz koszty mediów. W piśmie wskazano, że w przypadku niedokonania wpłaty powyższej kwoty w terminie miesiąca od daty otrzymania wezwania, umowa najmu lokalu zostanie wypowiedziana. Kolejnym pismem z dnia 5 lutego 2013r. strona pozwana wyznaczyła powodowi dodatkowy 7-dniowy termin do ustosunkowania się do wyliczeń oraz złożenia zastrzeżeń, pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

dowód: pismo strony pozwanej z dnia 15 stycznia 2013r. k – 9-12;

pismo strony pozwanej z dnia 5 lutego 2013r. wraz z potwierdzeniem odbioru k – 29-30;

Pismem z dnia 25 lutego 2013r. strona pozwana skierowała do powoda i małżonki powoda pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu nr lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...) na podstawie art. 11 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2013r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano zwłokę w zapłacie czynszu najmu za trzy pełne okresy płatności ; na dzień 31 grudnia 2012r. zadłużenie z tego tytułu wynosiło 12 084,27 zł.

bezsporne a ponadto

dowód: pismo strony pozwanej do powoda z dnia 25 lutego 2013r. k – 14-15;

W dniu 27 marca 2013r. powód sporządził pismo kierowane do strony pozwanej, ustosunkowując się do wezwania do zapłaty z dnia 15 stycznia 2013r. wskazując, że kwota 503,10 zł. uległa przedawnieniu. Ponadto powód wskazał, że bezprawnie naliczono kwotę 4029,70 zł.

dowód: pismo powoda do strony pozwanej z dnia 27 marca 2013r. k – 13;

T. S. dokonał w dniach 22 czerwca 2012, 19 lipca 2012r., 2 sierpnia 2012r. i 19 września 2012r. wpłat na konto Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyków G. M. z tytułu zajęcia wierzytelności w sprawie KM 254/12 łącznie kwotę1338,76 zł.

dowód: potwierdzenia wpłat k – 16-17;

(...) Sp. z o.o. w W. skierowała przeciwko T. S. pozew o zapłatę kwoty 7 493,73 zł. z tytułu czynszu najmu za okres do sierpnia 2011r. w wysokości 363,14 zł. oraz kwot po 654,74 zł. za okres od września 2011r. do grudnia 2012r. powiększonych każdorazowo o opłatę za media. Zadłużenie na dzień 30 grudnia z w/w tytułów wynosiło 7 493,73 zł. na którą to kwotę składały się: kwota 6276,53 zł. z tytułu należności głównej oraz odsetki ustawowe skapitalizowane na dzień 15 marca 2013r. w wysokości 1217,20 zł.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej na mocy wyroku z dnia 3 września 2014r. w sprawie XIV C-upr 2090/13 zasądził od pozwanego T. S. kwotę 5495,57 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 19 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w zakresie pozostałym i umarzając powództwo w zakresie kwoty 1458,31 zł. wobec cofnięcia powództwa. Na zasądzoną kwotę składały się m.in. nieuiszczone należności czynszowe od września 2011r. do grudnia 2012r. które powstały w wyniku opłacana czynszu bez uwzględnienia podwyżki, która obowiązywała od sierpnia 2011r. ; nieopłacone należności czynszowe za okres od stycznia do maja 2012r. wynosiły 320,14 zł. miesięcznie, od czerwca do września 2012r. – 320,14 zł. miesięcznie, od października do grudnia 2012r. – 320,05 zł. miesięcznie. Sąd uznał za skuteczną podwyżkę dokonaną pismem z dnia 27 maja 2011r. oraz uznał, ze doręczono T. S. oświadczenie o wypowiedzeniu wysokości czynszu najmu. Sad nie podzielił stanowiska najemcy, że dla a skuteczności wypowiedzenia wysokości czynszu najmu konieczne było złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu również w stosunku do żony pozwanego W. S..

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany, jednakże została ona oddalona na mocy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2015r. sygn. akt II Ca 1561/14. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd Okręgowy uznał za słuszne stanowisko Sądu I instancji w zakresie skuteczności wypowiedzenia wysokości czynszu najmu, skierowanego wyłącznie do T. S..

dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 3 września 2014r. w sprawie XIV C-upr 2090/13 wraz z uzasadnieniem i wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2015r. sygn. akt II Ca 1561/14 wraz z uzasadnieniem- w aktach XIV C-upr 2090/13 tut. Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód domagał się ustalenia nieważności wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...) we W., ewentualnie ustalenia, że pomiędzy stronami istnieje stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...); w ocenie powoda wypowiedzenie jest nieważne, gdyż powód przez cały okres trwania najmu lokalu regulował opłaty czynszowe w wysokości 6,70 zł. za m2 a nigdy nie otrzymał wypowiedzenia powyższej wysokości czynszu najmu, ponadto zarówno wypowiedzenie wysokości czynszu najmu jak i wypowiedzenie samego najmu nie był kierowane do także do małżonki powoda. Powód wskazywał także, iż ewentualne zaległości powoda w zapłacie należności za okres przez 1 stycznia 2010r. nie mogły uzasadniać wypowiedzenia najmu zainicjowanego wezwaniem w trybie art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów gdyż należności w tym zakresie pozostawały przedawnione.

Stanowisko powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2006r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 oraz w art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Z kolei przepis ust. 2 art. 11 wskazanej ustawy stanowi, że nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności. Tak więc przesłankami do skuteczności wypowiedzenia jest okoliczność zalegania najemcy z płatnością za co najmniej trzy pełne okresy płatności oraz zachowanie procedury wypowiedzenia przewidzianej w cytowanym przepisie art. 11 pkt 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie wszystkie te przesłanki zostały spełnione. Jak wynika z treści prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie XIV C-upr 2090/13 stronie pozwanej należna były od T. S. kwota 5495,57 zł. na która to kwotę składały się m.in. nieuiszczone należności czynszowe od września 2011r. do grudnia 2012r. które powstały w wyniku opłacana czynszu bez uwzględnienia podwyżki, która obowiązywała od sierpnia 2011r. ; nieopłacone należności czynszowe za okres od stycznia do maja 2012r. wynosiły 320,14 zł. miesięcznie, od czerwca do września 2012r. – 320,14 zł. miesięcznie, od października do grudnia 2012r. – 320,05 zł. miesięcznie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 365§1 kpc orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Treść przepisu art. 366 kpc stanowi z kolei, że wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Przepisy te normują pozytywny i negatywny skutek orzeczenia prawomocnego. Związanie stron (i ewentualnie innych podmiotów) treścią prawomocnego orzeczenia polega na związaniu dyspozycją zawartej w sentencji orzeczenia skonkretyzowanej, zindywidualizowanej i trwałej normy prawnej wywiedzionej przez sąd. Dla sądów oraz innych organów państwowych prawomocne orzeczenie ma charakter prejudykatu a więc nie jest dopuszczalne dokonanie odmiennej oceny roszczenia niż ta zawarta w prawomocnym orzeczeniu. Granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej obejmują nie to, co stanowiło granice powództwa, ale to, co stanowiło przedmiot i podstawę faktyczną rozstrzygnięcia.

Tak więc prawomocnie ustalono, że najemca lokalu zalegał z płatnością czynszu najmu za okres przekraczający trzy pełne okresy płatności i zaległość ta istniała na datę dokonania wypowiedzenia. W związku z powyższym na datę dokonania wypowiedzenia zaistniała przyczyna wypowiedzenia i nie ma tu znaczenia okoliczność, że pozwany dokonywał wpłat kwot sprzed podwyżki czynszu najmu; jak słusznie podnosi strona pozwana, wypowiedzenie najmu jest uzasadnione także wtedy, gdy najemca płaci czynsz jednakże w niepełnej wysokości a suma tych „niedopłat” przekroczy wysokość trzykrotnej pełnej płatności z tego tytułu. W świetle treści przepisu art. 366 kpc powagę rzeczy osądzonej ma w zasadzie tylko rozstrzygnięcie zawarte w sentencji wyroku, nie zaś uzasadnienie (por. m.in. uchwała SN z dnia 17 września 1957 r., 1 CO 20/57, OSPiKA 1958, z. 10, poz. 261, oraz wyrok SN z dnia 15 marca 2002 r., II CKN 1415/00, LEX nr 53284). Jeżeli zaś sentencja wyroku nie zawiera wyraźnych granic rozstrzygnięcia, aby ustalić granice powagi rzeczy osądzonej w pierwszej kolejności należy dokonać wykładni wyroku (por. postanowienie SN z dnia 25 lutego 1998 r., II UKN 594/97, OSNP 1999, nr 1, poz. 37), w drugiej - według judykatury - posłużyć należy się treścią uzasadnienia. Jak wynika z treści uzasadnienia w spawie XIV C –upr 2090/13 Sąd, zasądzając na rzecz wynajmującego należności z tytułu zaległego czynszu najmu uznał za skuteczną podwyżkę dokonaną pismem z dnia 27 maja 2011r. oraz uznał, że doręczono T. S. oświadczenie o wypowiedzeniu wysokości czynszu najmu (sam T. S. przyznał tą okoliczność na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2014r.) a także nie podzielił stanowiska najemcy, że dla skuteczności wypowiedzenia wysokości czynszu najmu konieczne było złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu również w stosunku do żony pozwanego W. S.. Sąd w sprawie XIV C –upr 2090/13 uznał, że w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do małżonki najemcy nie ma zastosowania przepis art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. Prawo lokalowe, obowiązujący w dacie zawarcia umowy najmu lokalu nr (...) położonego we W. pry ul. (...) we W.; pogląd ten podzielił Sąd Okręgowy we Wrocławiu w wyroku z dnia 23 marca 2015r. sygn. akt II Ca 1561/14, rozpoznając apelację od wyroku w sprawie XIV C –upr 2090/13. W konsekwencji nie zasługuje na uwzględnienie zarzut powoda, że wypowiedzenie umowy najmu jest nieważne z uwagi na okoliczność, iż wypowiedzenie nie zostało skierowane i doręczone małżonce powoda. Nie są też słuszne twierdzenia powoda, że wypowiedzenie umowy najmu nie mogło być dokonane wobec braku zapłaty należności za okres przed 1 stycznia 2010r. a to na sutek przedawnienia. Słusznie wskazuje strona pozwana, że ewentualna przedawniona należność to jedynie kwota 503,10 zł. , co sam powód przyznał w piśmie z dnia 27 marca 2013r., nie mająca znaczenia dla skuteczności wypowiedzenia dokonanej na skutek zaległości w zapłacie czynszu i innych opłat, gdyż zaległość ta znacznie przekracza kwotę 503,10 zł. Wobec powyższego słusznie strona pozwana, nie odnotowując wpłaty należnych kwot m.in. z tytułu czynszu najmu, skorzystała z uprawnienia przewidzianego w treści przepisu art. 11 ustawy i wypowiedziała umowę najmu, zachowując przewidziany tryb; wypowiedzenie zostało dokonane na piśmie, wskazywało przyczynę wypowiedzenia oraz nastąpiło nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, po uprzednim wyznaczeniu dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych należności.

Mając na uwadze powyższe powództwo podlega oddaleniu.

O kosztach orzeczono na zasadzie przepisu art. 98 kpc.

Z/ 1. Odnotować;

2. Odpis wyroku z odpisem uzasadnienia doręczyć powodowi z pouczeniem o apelacji (pełnomocnictwo wypowiedziane pismem z dnia 9 października 2015r.)

15.11.2015r.