Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2013 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa R. Ż.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 30 kwietnia 2013 r. sygn. akt XI C 2364/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 90 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Powód R. Ż. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 600 złotych tytułem częściowego odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

Pozwany (...) S.A. w W. wnosił o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku oddalił powództwo (pkt I) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 197 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II).

Sąd I instancji ustalił, iż w dniu 9 września 2012 r. został uszkodzony w kolizji drogowej należący do powoda motocykl sportowo – turystyczny S. marki D. (...). W dacie zdarzenia sprawca kolizji posiadał aktualne ubezpieczenie z tytułu OC u pozwanego ubezpieczyciela. Pozwany na etapie likwidacji szkody uznał swoją odpowiedzialność za zdarzenie i wypłacił powodowi tytułem odszkodowania kwotę 6.600 złotych, rozliczając szkodę jako tzw. szkodę całkowitą. Sąd ten wskazał, iż powód nie kwestionując sposobu rozliczenia szkody podnosił, że znacznie zaniżona została przy wycenie wartość rynkowa motocykla sprzed wypadku. Strony zgodnie natomiast przyjęły, iż wartość pozostałości określała cena wskazana w umowie sprzedaży pojazdu z dnia 17 października 2012 r. w kwocie 1.500 złotych.

Dokonując oceny zasadności żądania powództwa, Sąd Rejonowy odwołał się do treści art. 822 § 1 k.c. i art. 363 § 1 k.c. Podkreślił, że z zeznań powoda przesłuchanego w charakterze stront wynikało, iż sprzedał on motocykl w stanie uszkodzonym; kupił pojazd jako używany i użytkował go po zakupie przez okres 3 lat bezkolizyjnie i bez napraw. W dacie zakupu motocykl był w idealnym stanie. Powód wskazał ponadto że pojazd był wyposażony w osłony.

Wartość rynkową motocykla w stanie sprzed wypadku określił w swojej opinii biegły sądowy z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego S. S. – na kwotę 8.500 złotych. Przedmiotową wycenę kwestionował pozwany zarzucając, iż biegły uwzględnił jako wyposażenie dodatkowe kierunkowskazy przednie i tylne mimo, że są one wymogiem dopuszczalności motocykla do ruchu i stanowią standardowe wyposażenie każdego pojazdu, bezpodstawnie przyjął lakier metalik jako wyposażenie dodatkowe pomimo, iż brak jest dowodów, aby motocykl był takim lakierem lakierowany, to samo dotyczy zakupu nowych opon. Pozwany podnosił również, że bezzasadnie uznał biegły, iż przednia szyba oraz sportowe zawieszenie stanowią wyposażenie dodatkowe podczas, gdy jest to podstawowe wyposażenie motocykla sportowego. Wskazał, że z oświadczenia złożonego przez powoda na etapie likwidacji szkody nie wynikało, że zniszczeniu uległy dodatkowe elementy motocykla. Zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego zgłaszał także powód wskazując, że wartość pojazdu została rażąco zaniżona.

W opinii uzupełniającej biegły sądowy przyjmując za powodem cenę kufra na kwotę 700 złotych, uznał za zasadne obniżenie ceny pojazdu do 8.400 złotych. Odpowiadając na kolejne zarzuty biegły zaznaczył, że nie wiedział, czy dany model motocykla był produkowany w lakierze metalik i czy w związku z tym taki lakier należało uznać za dodatkowy element, mający wpływ na wycenę wartości rynkowej pojazdu. O tym, że na motocyklu był tego rodzaju lakier powiedział mu powód, a nie był on możliwy do ustalenia na podstawie zdjęć. Biegły wskazał także, iż wyceniając pojazdy uwzględniał to, co pokazywał mu program wyceny i nie uwzględnił kierunkowskazów, których nie było widać na dokumentacji zdjęciowej.

Sąd Rejonowy podkreślił, że z zeznań powoda nie wynikało, aby motocykl był wyposażony w komputer pokładowy, zawieszenie sportowe i nowe opony. Brak było dowodów na to, że te elementy oraz kierunkowskazy i osłona były zamontowane w pojeździe i czy miały charakter wyposażenia podstawowego. Jednocześnie, żadna ze stron nie dociekała, czy te elementy rzeczywiście były zamontowane w pojeździe powoda w dacie zdarzenia. W ocenie Sądu I instancji, dowolne przyjęcie przez biegłego sądowego wymienionych elementów jako wyposażenia dodatkowego nie znajdowało potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy oraz sporządzonej wycenie. Samo zaś twierdzenie powoda, iż motocykl w chwili zakupu posiadał osłony nie dowodzi, że istniały one w dacie wypadku.

Sąd I instancji wskazał, że pozwany wnosił o sporządzenie kalkulacji bez uwzględnienia w wyposażeniu dodatkowym kierunkowskazów, szyby przedniej, lakieru metalik, zawieszenia sportowego oraz nowych opon i komputera pokładowego, które nie były widoczne na CD i nie wskazywał na nie powód przesłuchany w charakterze strony na okoliczność wyposażenia motocykla. Nowa kalkulacja sporządzona przez biegłego sądowego bez tychże elementów opiewała na wartość rynkową 7.900 złotych.

Uznając za wiarygodne opinie biegłego i po uwzględnieniu części zarzutów Sąd Rejonowy ustalił wartość rynkową motocykla w dacie sprzed zdarzenia na kwotę 7.900 złotych, zaś pozostałości zgodnie ze stanowiskiem stron na kwotę 1.500 złotych. W takim stanie rzeczy, skoro pozwany wypłacił już powodowi kwotę 6.600 złotych i pozostawił mu do sprzedaży uszkodzony pojazd, roszczenie powoda należało uznać za zaspokojone w całości. Z tego względu Sąd I instancji oddalił żądanie powództwa.

O kosztach procesu postanowiono na mocy art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na rozstrzygnięcie Sądu, mianowicie art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę zebranego materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że:

- biegły dowolnie przyjął, że motocykl był wyposażony w dodatkowe elementy, a samo twierdzenie powoda w tym zakresie nie jest wystarczające do przyznania waloru wiarygodności powodowi w sytuacji, gdy materiał dowodowy w niniejszej sprawie, w tym zdjęcia załączone do akt sprawy jednoznacznie wskazują, iż w motocyklu znajdowało się dodatkowe wyposażenie,

- Sąd bezpodstawnie przyjął wartość rynkową motocykla ustaloną przez biegłego w toku procesu na 7.900 złotych pomimo, że powód w toku postępowania dowodowego poinformował biegłego o wyposażeniu pojazdu w dodatkowe elementy, a pozwany podczas informacyjnego wysłuchania powoda na rozprawie w dniu 28 stycznia 2013 r. nie udowodnił, aby motocykl nie był wyposażony w ww. elementy.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 600 złotych wraz z ustawowymi odsetkami płatnymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Odpowiedź na apelację złożył pozwany, wnosząc o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, jak również ocenę prawną żądania powództwa, skutkującą jego oddaleniem jako bezzasadnego w świetle zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego.

Zważyć trzeba, że swe roszczenie strona powoda oparła na twierdzeniu, że pozwany zakład ubezpieczeń przeprowadzając likwidację szkody powstałej wskutek zdarzenia z dnia 9 września 2012 r. znacznie zaniżył wartość uszkodzonego motocykla powoda sprzed szkody i w konsekwencji, powodowi przysługuje odszkodowanie wyższe, aniżeli już uprzednio wypłacona kwota 6.600 złotych. Osią sporu pomiędzy stronami stało się, czy pewne elementy wyposażenia pojazdu, w szczególności kierunkowskazy przednie i tylne, szyba przednia, lakier metalizowany, komputer pokładowy, zawieszenie sportowe oraz nowe opony, stanowiły wyposażenie standardowe motocykla, czy też dodatkowe. Pozwany już po przeprowadzeniu dowodu z pierwszej opinii biegłego sądowego kwestionował fakt, że wymienione elementy wchodziły w skład dodatkowego wyposażenia pojazdu oraz okoliczność, że na skutek przedmiotowego zdarzenia uległy one uszkodzeniu.

W takim stanie rzeczy nie mogło budzić wątpliwości, że obowiązek wykazania, iż te elementy stanowiły dodatkowe wyposażenie pojazdu, obciążał stronę powodową. Przypomnieć należy, że zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Nie jest zatem tak, jak podnosi skarżący, że to pozwany winien wykazać, iż motocykl w dacie wypadku nie był wyposażony w te dodatkowe elementy. Skoro strona powodowa domagała się przyznania wyższego odszkodowania, z uwagi na zaniżenie wartości pojazdu w stanie przed szkody, to powinna wykazać, że poniosła szkodę większą, aniżeli ustalono to w toku postępowania likwidacyjnego. Sąd Odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji, że w sprawie niniejszej powód nie sprostał tym obowiązkom dowodowym.

Wskazać trzeba, że pierwsza opinia biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wartości pojazdu powoda sprzed szkody została sporządzona w taki sposób, iż nie mogła stać się przedmiotem orzeczenia Sądu. Biegły wskazał bowiem, że w zakresie przyjęcia do wyceny wyposażenia motocykla, oparł się w znacznej części na deklaracjach samego powoda. Nie sposób przyjąć, że biegły sądowy może czynić ustalenia co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy na podstawie twierdzeń jednej ze stron, a z tego faktu skarżący wywodzi, że jego roszczenie zostało należycie wykazane. Tymczasem, deklaracje o istnieniu dodatkowego wyposażenia motocykla, które miało wpłynąć na jego wartość sprzed szkody, nie zostały poparte żadnymi dowodami. Przyjęta początkowo przez biegłego wartość pojazdu, kwestionowana nota bene przez obie strony, nie mogła stać się podstawą ustaleń Sądu w tym zakresie. Zlecenie przez Sąd Rejonowy opinii określającej wartość pojazdu z pominięciem wymienionych wyżej elementów wyposażenia, było zatem w pełni uprawnione. Zważyć przy tym trzeba, że strony nie dostrzegały potrzeby przeprowadzenia w tym przedmiocie rozprawy, zaś powód ostatecznie nie kwestionował przyjętej przez biegłego wartości pojazdu bez dodatkowych elementów wyposażenia – na kwotę 7.900 złotych. Zwrócić należy także uwagę, że to pozwany podnosił potrzebę wystąpienia do dealera motocykli D. celem ustalenia, co wchodziło w skład wyposażenia standardowego pojazdu powoda. Niezależnie od tego, że ten wniosek został przez Sąd I instancji oddalony, to stwierdzić trzeba, że inicjatywę dowodową w zakresie ustalenia, jakie elementy wchodziły w skład wyposażenia motocykla w dacie szkody, i w konsekwencji, jak wpływało to na wartość pojazdu, winien podjąć powód, który domagał się przyznania wyżej kwoty odszkodowania. Tymczasem nie przedstawił on środków dowodowych na poparcie swoich twierdzeń w tym zakresie. W takiej sytuacji Sąd Rejonowy trafnie oparł się na wnioskach uzupełniającej opinii biegłego sądowego, uznając roszczenie powoda za bezzasadne. Nie ma zatem racji bytu argumentacja apelującego zarzucająca przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów określone treścią art. 233 § 1 k.p.c.

Końcowo dodać należy, że zgłoszony przez apelującego wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, podlegał oddaleniu jako spóźniony na podstawie art. 381 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono na mocy art. 385 k.p.c. jak w sentencji.

O kosztach postępowania odwoławczego postanowiono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Na koszty te złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 90 złotych, których wysokość ustalono w oparciu o § 6 pkt 2 i § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., nr 461 tekst jednolity).