Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: sekr. sąd. Anna Ostromecka

bez obecności oskarżyciela publ.

po rozpoznaniu w dniach 23.09, 04.11, 02.12.2015 r., 08.01., 29.01 i 26.02.2016 r., sprawy

M. K.

syna A. i I. z domu P.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 22 kwietnia 2015 r., ok. godz. 10 ^{( 00)} na skrzyżowaniu drogi (...) z (...) jadąc od strony m. B. w kierunku m. (...) pojazdem m-ki A. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku (...) (...) następnie wyjeżdżając na drogę (...) zmusił kierującego pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...) do gwałtownego hamowania, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym;

II.  w tym samym dniu ok. godz. 10 ^{( 01 )}na drodze (...) jadąc za m. P. w kierunku m. (...) gm. (...),(...), kierując pojazdem A. (...) nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego (...) (linia podwójna ciągła);

III.  w tym samym dniu ok. godz. 10 ^{( 05 )}na drodze (...) jadąc za m. P. w kierunku m. N. w gm. (...) km (...) kierując pojazdem A. (...) nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego (...), (...)

- tj. za wykroczenia z art. 86 § 1 kw, art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych

ORZEKA:

I.  obwinionego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 86 § 1 kw, art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw skazuje go na karę 500,- (pięćset) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.

UZASADNIENIE

M. K. został obwiniony o to, że:

I.  w dniu 22 kwietnia 2015 r. około godziny 10:00 na skrzyżowaniu drogi (...) z (...)jadąc od strony miejscowości B.
w kierunku m. (...) pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku (...) (...) następnie wyjeżdżając na drogę (...) zmusił kierującego pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) do gwałtownego hamowania, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym;

II.  w tym samym dniu około godziny 10:01 na drodze (...) jadąc za m. P. w kierunku m. (...) gm. (...), (...), kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego (...) (linia podwójna ciągła)

III.  w tym samym dniu około godziny 10:05 na drodze (...) jadąc za m. P. w kierunku m. N. w gm. (...) (...)kierując pojazdem A. (...)
o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego (...), (...), tj. o wykroczenie
z art. 86 § 1 kw, art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Obwiniony jest (...), prowadzi (...). Jest (...), ma dziecko w wieku (...), na które płaci alimenty w kwocie (...). Był uprzednio karany
w postępowaniu mandatowym (d: dane osobopoznawcze k. 29)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 kwietnia 2015 r. około godziny 10:00 A. P. (1) poruszała się drogą nr (...) od strony O. w kierunku O.. Kierowała pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...). Jechała ze swoim partnerem R. C. (1), który zajmował miejsce pasażera obok kierowcy. W tym samym czasie drogą nr (...) od strony B., która jest drogą prostopadłą do drogi nr (...), poruszał się M. K.. Kierował pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...). Jechał z kolegą, M. M. (1). Na skrzyżowaniu drogi nr (...) z drogą nr (...) obwiniony nie zatrzymując się przed znakiem (...) wjechał przed jadący drogą nr (...) pojazd marki O. (...). Zachowanie obwinionego zmusiło pokrzywdzoną do gwałtownego hamowania. W następstwie podjętego przez nią manewru obronnego do kontaktu obu pojazdów nie doszło. Pojazd obwinionego jechał dalej przed pojazdem pokrzywdzonej. Pomiędzy miejscowościami P. a (...) wyprzedzał jadące przed nim pojazdy w miejscu do tego nieprzeznaczonym przekraczając linię podwójną ciągłą. Ponadto za miejscowością (...) jadąc dalej w kierunku miejscowości N.,
wyprzedził kolejny pojazd w miejscu niedozwolonym, przekraczając linię podwójną ciągłą. Jednocześnie podczas wykonywania tego manewru ominął wysepkę z lewej strony. Widząc zachowanie na drodze kierującego pojazdem marki A. (...) R. C. (1), pasażer pojazdu marki O. (...), telefonicznie powiadomił o tym fakcie Policję.

Około godziny 10:30 z polecenia dyżurnego K. w O., (...) N. S. (1) wraz z (...) M. B. (1) udali się na stację(...) (...) przy ul. (...) w O., gdzie mieli zatrzymać do kontroli pojazd marki A. (...) o nr rej. (...). Według zgłaszającego wyżej wymieniony pojazd na odcinku drogi pomiędzy miejscowościami P.-(...) popełnił szereg wykroczeń. Kierującym okazał się obwiniony M. K..

(dowody: notatka urzędowa k. 6, zeznania świadków: A. P. k. 29v, R. C. k. 30,
M. M. k. 49, N. S. k. 53-53v, M. B. k. 59)

Obwiniony zarówno na etapie czynności wyjaśniających jak i na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że w dniu 22 kwietnia 2015 r. około godziny 10:00 nie jechał od strony B.. Twierdził, że poruszał się główną drogą od strony O. w kierunku O.. Nadmienił, że z obranej drogi nie zbaczał,
w O. umówiony był ze swoją dziewczyną. Podał, że nie spieszył się gdyż do umówionego spotkania miał półtorej godziny. Jechał z kolegą M. M. (1). Przyznał, że mógł wyprzedzać na odcinku drogi wskazanym we wniosku o ukaranie tj. między P. a G.. Zaprzeczył jednak aby do wykonywanych przez niego manewrów doszło w miejscach niedozwolonych. Ponadto twierdził, że nikogo nie zmuszał do hamowania i nie omijał wysepki niezgodnie z oznakowaniem czyli po jej lewej stronie. Gdy dojechał do O. był zdziwiony, że zatrzymała go Policja. Po tym jak zgłaszający zadzwonił, że nie dojedzie na miejsce zatrzymania policjantka podała mu powody kontroli (wyjaśnienia obwinionego k. 29-29v, k. 49v)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę gdyż pozostają one w oczywistej sprzeczności ze wzajemnie uzupełniającymi się zeznaniami przesłuchanych na rozprawie świadków. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego stanowią przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenia.

Pokrzywdzona A. P. (1) zeznała, że w dniu 22 kwietnia 2015 r. jechała wraz z partnerem R. C. (1) drogą nr (...) z O. do G., do siostry partnera. Poruszała się z prędkością 70 km/h. Dojeżdżając do skrzyżowania drogi nr (...)
z drogą nr (...), po swojej prawej stronie zauważyła (...) pojazd marki A. (...). Pojazd ten nie zatrzymał się przed znakiem (...) i z zamiarem skrętu w prawo na skrzyżowaniu dróg, wyjechał tuż przed pojazd pokrzywdzonej. Podała, że kierujący pojazdem marki A. (...) wymusił na niej pierwszeństwo przejazdu wobec czego zmuszona była gwałtownie hamować zmniejszając na krótkim odcinku drogi, prędkość z jaką się poruszała
o 20 km/h tj. z 70 do 50 km/h. Dodała, że gdyby jej reakcja polegała jedynie na zdjęciu nogi
z gazu doszłoby do zderzenia obu pojazdów. Następnie jadący przed nią pojazd marki A. (...) zaczął wyprzedzać poruszające się przed nim pojazdy, po 2-3 na raz, przekraczając kilkakrotnie linię podwójną ciągłą. Ponadto znajdującą się na drodze wysepkę minął po jej lewej stronie podczas gdy z naprzeciwka nadjeżdżał inny pojazd. Podała, że nr rej. pojazdu marki A. (...) zapisał jej partner.

Sad dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej uznając je za rzeczowe i logiczne. Ponadto korespondują one z zeznaniami przesłuchanego w sprawie świadka R. C. (1) wzajemnie się przy tym uzupełniając.

Świadek R. C. (1) podał w złożonych na rozprawie zeznaniach, że kierowca A. (...) wymusił pierwszeństwo kierującej pojazdem marki O. (...) wyjeżdżając tuż przed nią z drogi nr (...). Po wykonaniu manewru hamowania przez pokrzywdzoną jej pojazd znajdował się w odległości około 2 m od pojazdu obwinionego. Samochodem szarpnęło ale nie było słychać pisku opon. W ocenie świadka gdyby pokrzywdzona nie wykonała manewru obronnego w postaci gwałtownego hamowania doszłoby do zderzenia obu pojazdów. Następnie świadek podał, że kierujący pojazdem marki A. (...) po przejechaniu około 100 m. w kierunku G. zaczął wyprzedzać po kilka pojazdów na raz. Nadmienił, że zachowanie obwinionego na drodze było dobrze widoczne gdyż znajdował się on
w odległości około 300-400 m. od pojazdu pokrzywdzonej. Następnie jadąc w kierunku G. ponownie wyprzedzał na linii podwójnej ciągłej, a następnie dalej, również mijając wysepkę z lewej strony. Świadek podał, że gdy zauważył jak kierujący wyżej wymienionym pojazdem wyprzedza na podwójnej ciągłej, to zadzwonił na Policję, podając markę i numer rej. pojazdu. Był to pojazd koloru (...), (...). Świadek zeznał, że nie dojechali do miejsca zatrzymania obwinionego przez Policję ponieważ zadzwoniła jego siostra i powiedziała, że dostała bóli(...), stąd musieli zmienić trasę.

Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności również zeznaniom R. C. (1). Analiza zeznań wyżej wymienionych świadków nie pozostawia wątpliwości co do rzetelności ich relacji. Świadkowie rzetelnie relacjonowali przebieg przedmiotowego zdarzenia podkreślając przy tym, że obwiniony zmusił kierującą pojazdem marki O. (...) do gwałtownego hamowania wyjeżdżając tuż przed nią, z prostopadłej do jej kierunku ruchu drogi nr (...). Ponadto na krótkim odcinku drogi nr (...) dwukrotnie nie zastosował się do obowiązującego znaku (...) „linia podwójna ciągła” oraz znaku (...) „nakaz jazdy z prawej strony znaku”. Nadmienić należy, że świadkowie w swoich zeznaniach wskazywali na fakty
i okoliczności, których byli bezpośrednimi obserwatorami gdyż jechali za pojazdem obwinionego. Zbieżne i konsekwentne zeznania świadków wskazują, iż obwiniony M. K. nie zważając na zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym na odcinku drogi objętym wnioskiem o ukaranie działając z jawnym lekceważeniem przepisów naruszył w krótkim czasie kilkakrotnie zasady ruchu drogowego nie stosując się do znaków drogowych. Oboje świadkowie są osobami całkowicie obcymi dla obwinionego i nie zainteresowani bezpośrednio rozstrzygnięciem w tej sprawie. Nie znali wcześniej obwinionego i z ich relacji nie wynika żadne osobiste zaangażowanie w sprawę. Będąc naocznymi świadkami bulwersującego zachowania, anonimowego dla nich wówczas kierującego samochodem A. zdecydowali się zawiadomić organy do tego powołane, co dodatkowo świadczy o ich bezstronności.

Świadek M. M. (1) kolega obwinionego zeznał, że w dniu 22 kwietnia 2015 r. wybrali się wraz z obwinionym do O.. Jechali drogą nr (...) od strony O. w kierunku O.. Poruszali się pojazdem marki A. (...), na (...) numerach rejestracyjnych. W O. zatrzymała ich Policja, gdzie czekali na zgłaszających popełnienie wykroczeń żeby wyjaśnić zaistniała sytuację. Świadek zeznał ponadto, że dobrze zna trasę, którą się poruszali gdyż często nią jeździ. Podał, że nie przypomina sobie aby obwiniony wykonywał manewry wyprzedzania czy omijał wysepkę z lewej strony. Podał, że obwiniony nie wyprzedzał żadnych pojazdów gdyż od miejscowości P. do G. nie ma na to warunków ponieważ droga jest kręta.

Sąd nie podzielił zeznań wyżej wymienionego świadka gdyż nie znajdują one potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie, który Sąd uznał za wiarygodny. Ponadto świadek M. M. (1) jako kolega obwinionego mógłby być zainteresowany ostatecznym rozstrzygnięciem w sprawie na jego korzyść.

Zeznania świadka M. B. (1) niewiele wniosły do sprawy. Świadek nie słyszał tłumaczeń zatrzymanego do kontroli kierowcy gdyż stał po drugiej stronie drogi na stacji (...). Zatrzymania dokonała policjantka N. S. (1).

Świadek N. S. (1), policjantka zeznała, że z polecenia dyżurnego udali się na
ul. (...) w celu zatrzymania kierującego pojazdem marki A. (...), którego markę i nr rej. podał zgłaszający popełnienie szeregu wykroczeń na drodze nr (...). Kierowca był zaskoczony kontrolą, nie przyznawał się do niczego, mówił, że jechał zgodnie z przepisami.

Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom wyżej wymienionego świadka. W ocenie Sądu zeznania te zasługują na podzielenie ponieważ są spójne, logiczne. Należy również podkreślić, że funkcjonariusze zeznawali jedynie na okoliczności związane z pełnioną przez nich służbą. Są osobami zupełnie obcymi dla obwinionego i nie mają powodów aby bezpodstawnie go obciążać.

Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 86 kw jest bezpieczeństwo
w ruchu drogowym zagrożone przez niezachowanie należytej ostrożności. Zgodnie
z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym – art. 3, każdy uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić, w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Jednocześnie każdy uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania. Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1976 roku VI KRN 135/76 każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym a także do powstrzymywania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć.

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że obwiniony nie zastosował się do powyższych obowiązków doprowadzając do naruszenia podstawowych zasad ruchu drogowego, w tym naruszenia przepisów ruchu drogowego. Obwiniony wyjechał z drogi prostopadłej w stosunku do kierunku jazdy pokrzywdzonej tj. drogi nr (...), nie stosując się do obowiązującego tam znaku (...) (...), ponadto zmusił pokrzywdzoną do wykonania manewru obronnego w postaci gwałtownego hamowania czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniony dopuścił się również naruszenia przepisu art. 92 § 1 kw. Przedmiotem ochrony określonym w art. 92 § 1 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. (...) znaków i sygnałów drogowych ma za zadanie porządkowanie ruchu i gwarantowanie jego bezpieczeństwa. Słusznie wskazuje się, że niestosowanie się do znaków, sygnałów lub poleceń zakłóca porządek ruchu i stanowi groźbę dla jego bezpieczeństwa (A. Gubiński (w:) T. Grzegorczyk, A. Gubiński, Prawo wykroczeń s. 218) Każdy z uczestników ruchu w tym obwiniony jako kierujący pojazdem jest zobowiązany stosować się do istniejącego oznakowania, w tym do stosowania się do znaku drogowego (...) (...), (...) „linia podwójna ciągła” oraz (...) „nakaz jazdy z prawej strony znaku”.

Mając na uwadze powyższe, wina obwinionego nie budzi wątpliwości, polega na tym, że: I. w dniu 22 kwietnia 2015 r. około godziny 10:00 na skrzyżowaniu drogi (...) z (...)jadąc od strony m. B. w kierunku m. (...) pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku (...) (...) następnie wyjeżdżając na drogę (...) zmusił kierującego pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) do gwałtownego hamowania, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym; II w tym samym dniu około godziny 10:01 na drodze (...) jadąc za m. P. w kierunku
m. (...) gm. (...), km(...), kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej.
(...) (...) nie zastosował się do znaku poziomego (...) (linia podwójna ciągła) III. w tym samym dniu około godziny 10:05 na drodze (...) jadąc za m. P. w kierunku m. N. w gm. (...) (...)kierując pojazdem A. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego (...), (...).

Obwiniony zachowaniem swoim naruszył szereg wykroczeń, kilkukrotnie ignorując umieszczone na niewielkim odcinku znaki drogowe. Jako osoba dojrzała życiowo, w pełni poczytalna, przeszkolona uprzednio jako kierowca w zakresie podstawowych przepisów
z zakresu ruchu drogowego miał świadomość konsekwencji jakie wiążą się
z niezastosowaniem się do znaków drogowych.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się dyrektywami z art. 33 kw. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra. Obwiniony swym zachowaniem naruszył dobro w postaci bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jest to dobro o szczególnie ważnym charakterze. Ruch drogowy sam
w sobie powoduje duże zagrożenie, które może być jednak zmniejszone poprzez stosowanie wypracowanych przez praktykę reguł ostrożności.

Reasumując Sąd uznał, iż dla osiągnięcia celów zapobiegawczych i wychowawczych kary właściwe będzie orzeczenie wobec obwinionego kary grzywny w wysokości 500 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny uświadomi mu finansową nieopłacalność tego typu zachowań i konieczność większego respektu dla podstawowych zasad ruchu drogowego. W przekonaniu Sądu orzeczona kara grzywny, jest karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, spełni też swoje cele wychowawcze, w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej.

Sąd, mając na względzie warunki osobiste i majątkowe obwinionego zwolnił go od ponoszenia kosztów postępowania i opłaty.