Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W świetle zebranego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 września 2013 roku P. A. pełnił służbę patrolową wspólnie D. G., P. M. i A. N. w godzinach 14.00-21.00. Około godziny 14.30 na polecenia dyżurnego KPP w K. w/w udali się na Plac (...) w K. , dokonano zgłoszenia , iż kierująca wykonuje manewr cofania pojazdem w rejonie tego przejścia. Funkcjonariusze Policji dojechali na miejsce zdarzenia po upływie około 1-2 minut , zobaczyli , iż kierująca samochodem marki V. (...) w dalszym ciągu wykonuje manewr cofania wzdłuż przejścia dla pieszych w momencie gdy było zielone światło i piesi znajdowali się na przejściu. P. A. i P. M. wysiedli z radiowozu, D. G. - kierowca radiowozu - oraz A. N. pozostali w pojeździe , P. A. podszedł do kierującej nakazując zjechanie na pobocze, wykonała ona polecenie, a następnie rozpoczął kontrolę, podał swoje dane i zwrócił się o okazanie dokumentów, ustalono tożsamość kierującej – była nią oskarżona B. Z.. W trakcie wykonywanych czynności B. Z. stała się nerwowa , krzyczała, iż funkcjonariusze „ czepiają się jej” oraz zazdroszczą jej pieniędzy.

Po zakończeniu czynności P. A. zaproponował za popełnione wykroczenia mandat w wysokości 350 zł. , oskarżona odmówiła , pouczono ją iż sprawa zostanie skierowana do sądu. W trakcie wykonywanych czynności oskarżona znieważyła funkcjonariuszy Policji P. A. i P. M. obraźliwymi słowami a mianowicie nazwała ich „ś. (...) i b. (...)”.

Przedmiotowe zdarzenie w części zostało nagrane kamerą monitoringu (...) w K..

/ dowód: zeznania świadków: P. A. k.3-4 , 166-169

P. M. k.18, 122-124,

D. G. k. 8-9,169-171

W. P. k. 39-40, 171-174

P. K. k.73-74, 174-175

A. N. k 228-229

płyta z zapisem zgłoszenia interwencji i protokół odtworzenia zapisu Audio k 68-69

płyta z zapisem Video i protokół odtworzenia k.34, k71

kopie kart notatników służbowych k 190-198;

oryginały notatników służbowych k 216 /

(...) telewizji dozorowej w placówce (...) SA - Oddział w K. , pl.(...) nie rejestruje zdarzeń przed budynkiem banku, natomiast kamera umieszczona w bankomacie swoim zasięgiem obejmuje tylko osobę przebywająca bezpośrednio przy bankomacie.

/dowód: pismo (...) SA k. 17/

W zakresie przedmiotowego zdarzenia oskarżona złożyła skargę do Komendanta Powiatowego Policji w K. zarzucając nieprawidłowe postępowanie funkcjonariuszy, skarga została uznana za bezzasadną.

/ dowód: materiały dotyczące skargi złożonej przez B. Z.

k. 149 /

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 23 marca 2015 roku sygn. akt VIW 65/14 B. Z. została uznana za winną popełnienia w dniu 24.09.2013 roku wykroczeń z art. 92§1 kw i 97 kw , wymierzono grzywnę w kwocie 500 zł, wyrok ten zmieniony został wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 17 września 2015 roku sygn. akt IV Ka 366/15 w ten sposób , że B. Z. uniewinniono od popełnienia czynu z art. 92§1 kw , za podstawę orzeczenia grzywny przyjęto art. 97 kw w zw. z art. 9§2 kw , wysokość grzywny obniżono do 350 zł.

/dowód : akta tut Sądu (...) 65/14/

Oskarżona nie była uprzednio karana .

/dowód: informacja z K. k. 341 /

Oskarżona B. Z. stojąca pod zarzutem popełnienia czynu z art . 226§1 kk nie przyznała się do winy i w toku postępowania przygotowawczego skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień. W toku postępowania przed Sądem oskarżona nie przyznała się do winy , zaprzeczyła by pod adresem funkcjonariuszy Policji wypowiadała słowa znieważające, wskazała na niewłaściwe zachowane funkcjonariuszy oraz podniosła, iż złożenie zawiadomienia o przestępstwie jest wynikiem uprzednio złożonej skargi do Komendanta Powiatowego Policji w K..

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina oskarżonej odnośnie zarzuconego jej czynu nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu zeznania świadków P. A., P. M., D. G. i W. P. należy ocenić jako spójne i logiczne , wskazują one jednoznacznie, iż oskarżona dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu.

Świadkowie - funkcjonariusze Policji przytoczyli w swoich zeznaniach okoliczności zdarzenia, a mianowicie przyczynę podjętej interwencji, jej przebieg, wykonane czynności, usytuowanie poszczególnych osób, zachowanie oskarżonej w trakcie zdarzenia a nadto słowa jakie wypowiadała pod adresem pokrzywdzonych, ( przytoczone zostały w protokołach przesłuchania ) , stanowiły one niewątpliwe zniewagi pod adresem funkcjonariuszy wypowiadane podczas i w związku z wykonywaniem przez w/w czynności służbowych. Z poczynionych ustaleń wynika, iż świadkowie P. A. i P. M. znajdowali się bezpośrednio przy samochodzie oskarżonej, natomiast D. G. pozostał w radiowozie , obserwował sytuację przez okno, przy czym szyba była opuszczona co umożliwiło świadkowi usłyszenie treści wypowiedzi funkcjonariuszy policji oraz oskarżonej.

Nadto świadek W. P. w złożonych zeznaniach podał w jakich okolicznościach znalazł się na miejscu zdarzenia, jakie zachowania oskarżonej obserwował, były one przyczyną zawiadomienia KPP w K., w dalszej części świadek podał przebieg interwencji , opisał zachowanie funkcjonariuszy Policji oraz oskarżonej, podał iż nie słyszał wypowiadanych przez oskarżoną słów jednak jej zachowanie ocenił jako nerwowe, była ona pobudzona.

Podkreślić należy, iż zeznania pokrzywdzonych są spójne i logiczne, wzajemnie się uzupełniają , nie zawierają sprzeczności o takim charakterze aby podważać ich wiarygodność, przy czym logiczne jest, iż zeznania składane w krótkim czasie po zdarzeniu zwykle zawierają więcej szczegółów niż relacje z późniejszych etapów postępowania, odnosi się to zwłaszcza do kwestii przytoczenia dokładnych wypowiedzi danej osoby.

Zdaniem Sądu brak jest przesłanek do przyjęcia aby zeznania w/w świadków nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń, zeznania te zostały również potwierdzone relacją W. P. w zakresie w jakim świadek obserwował przedmiotowe zdarzenie.

Wskazać należy, iż w notatce urzędowej sporządzonej w dniu 24.09.2013 roku znalazły się zapisy dotyczące znieważenia funkcjonariuszy Policji, przytoczono słowa jakie miała wypowiadać B. Z. , notatce tej nadano bieg w dniu 25.09.2013 roku , a pierwsze przesłuchania funkcjonariuszy miały miejsce w dniach 5 i 15 października 2013 roku, kolejne z uwagi na chorobę świadka w dniu 7 listopada 2013 roku , przy czym zeznania te co do słów wypowiedzianych przez oskarżoną a stanowiących znieważenie funkcjonariuszy są jednolite. Oceny tej nie zmienia fakt, iż jak wynika z protokołu przesłuchania świadka w sprawie o wykroczenie ( k.185) w trakcie tej czynności świadek D. G. podał też inne słowa jakie miały zostać wypowiedziane , przy czym z zapisu protokołu wynika iż wypowiedź świadka nie wyczerpuje wszystkich określeń albowiem znajduje się tam zapis „… i inne”.

W zakresie zeznań świadka A. N. wskazać należy, iż nie podważają one poczynionych ustaleń, świadek po raz pierwszy został przesłuchany po znacznym upływie czasu od zdarzenia, w trakcie rozprawy przed Sądem, nie pamiętał samego zdarzenia, jego szczegóły były odtwarzane na podstawie ustaleń czynionych w czasie gdy uzyskał informację, że będzie przesłuchiwany, z faktu, iż nie został przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego nie można wywodzić braku wiarygodności innych świadków przesłuchanych w sprawie.

Odnosząc się do zeznań świadka T. G.-Ziemiańskiej wskazać trzeba, iż nie była świadkiem przedmiotowego zdarzenia, a złożone zeznania dotyczące właściwości osobistych oskarżonej nie mogą podważać poczynionych ustaleń faktycznych.

Świadek P. K. zeznawał na okoliczności związane z dokonanym zgłoszeniem skutkiem którego było podjęcie czynności przez funkcjonariuszy Policji , zeznania te korespondują z pozostałym materiałem dowodowym w zakresie okoliczności których dotyczą.

Odnosząc się do pozostałych dowodów przeprowadzonych w sprawie w postaci zapisów audio, video, zapisów rozmów , zdjęć wskazać należy, iż z istoty sprawy nie mogły one mieć decydującego znaczenia dla niniejszej sprawy w kontekście zarzutu stawianego oskarżonej albowiem dowody te nie mogły potwierdzić lub wykluczyć wypowiadania przez oskarżoną określonych słów a dokumentowały okoliczności poboczne.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonej w zakresie w jakim nie przyznała się do popełnienia czynu z art. 226§1 kk Sąd odmówił im wiarygodności albowiem pozostają one w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym. Podawane przez oskarżoną motywy jakimi mieliby się kierować pokrzywdzeni nie zasługują na uwzględnienie albowiem trudno przyjąć aby świadkowie , będący funkcjonariuszami publicznymi w sposób świadomy decydowali się na złożenie fałszywych zeznań zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i rozprawy głównej, narażając się nie tylko na odpowiedzialność karną ale równe iż utratę możliwości wykonywania dotychczasowej pracy.

Oskarżona w złożonych wyjaśnieniach negowała wszelkie okoliczności dla niej niekorzystne, nie można jednak pominąć faktu, iż została prawomocnie ukarana za popełnienie wykroczeń z art. 97 kw w dniu 24.09.2013 roku ( wyrok w sprawie VIW 65/14) tym samym nie można uznać aby interwencja Policji nie miała podstaw faktycznych. Podkreślić również należy, iż czynności w tej sprawie podjęte zostały przez funkcjonariuszy Policji na skutek zgłoszenia dokonanego przez W. P. , który uznał, iż zachowanie oskarżonej stanowi sytuację wymagającą podjęcia interwencji, nie było więc wynikiem oceny dokonywanej przez pokrzywdzonych , którzy po przybyciu na miejsce zdarzenia zastali określony stan faktyczny oceniony jako stanowiący naruszenie przepisów prawa przez oskarżoną.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżoną B. Z. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 226 §1 kk i za to na podstawie art. 226§1 kk i 35§1 kk wymierzył 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele publiczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił uprzednią niekaralność oskarżonej, jak również stopnień społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz okoliczności czynu , popełnienie go w miejscu publicznym , w obecności osób postronnych.

Nie ulega wątpliwości, iż z charakteru obowiązków wykonywanych przez funkcjonariuszy Policji wynika możliwość wystąpienia zachowań ze strony osób wobec których podejmowane są określone czynności powodujących utrudnienie ich wykonywania czy też agresji, jednak nie może to prowadzić do aprobowania sytuacji w których dochodzi do popełnienia czynów wyczerpujących ustawowe znamiona występków określonych w kodeksie karnym na szkodę policjantów, w szczególności gdy tego rodzaju zachowania występują bardzo często.

Na podstawie art. 34§3 kk w zw. z art. 72§1 pkt 2 kk Sąd zobowiązał oskarżoną do przeproszenia pokrzywdzonych P. A. i P. M. w terminie 2 miesięcy od daty prawomocności wyroku, uwzględniając okoliczności sprawy, działanie w miejscu publicznym , które jak to wynika z relacji pokrzywdzonych wywołało również reakcję wśród osób , które znajdowały się na miejscu zdarzenia.

Zdaniem Sądu orzeczona kara jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia i spełni swoje funkcje prewencyjne i wychowawcze.

Sąd stosował ustawę obowiązującą w chwili orzekania albowiem ustawa obowiązująca w chwili popełnienia czynu nie jest względniejsza dla sprawcy.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 kpk .