Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka akcyjna spółka komandytowa w S.

przeciwko K. F. i P. K.

o zapłatę

1.  umarza postępowania w sprawie co do należności głównej, to jest co do kwoty 1.291 (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt jeden) złotych i 50 (pięćdziesiąt) groszy;

2.  zasądza od pozwanych K. F. i P. K. solidarnie na rzecz powódki (...) spółka akcyjna spółka komandytowa w S. odsetki w wysokości określonej w art. 56 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa od kwoty 1.291 (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt jeden) złotych i 50 (pięćdziesiąt) groszy od dnia 10 kwietnia 2015 roku do dnia 13 sierpnia 2015 roku;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 193 (sto dziewięćdziesiąt trzy) złote i 56 (pięćdziesiąt sześć) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu i kosztów odzyskiwania należności.

Sygnatura akt: XI GC 51/16

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 lipca 2015 roku powód (...) spółka akcyjna Spółka komandytowo – akcyjna w S. wniosła przeciwko wspólnikom spółki cywilnej - (...) i P. K. o zapłatę kwoty 1.291,50 złotych z odsetkami podatkowymi od dnia 10 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty. Zażądano również zapłaty od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów dochodzenia przedmiotowej należności.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strony łączyły stosunki handlowe, pozwany był nabywcą usług transportowych. Za przedmiotowe usługi wystawiono fakturę VAT, która nie została zapłacona.

Nakazem zapłat z dnia 7 września 2015 roku (karta 20) zasądzono od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 25, karta 38) z dnia 13 października 2015 roku pozwani wnieśli o oddalenie powództwa, podnieśli zarzut „naruszenia powagi rzeczy ugodzonej”, wnieśli o nieobciążanie ich kosztami procesu, stosownie do treści art. 102 k.p.c. W treści pisma wskazali, że kwestionują roszczenie powodowej spółki. Wskazali, że zapłacili powodowej spółce kwotę objętą pozwem odpowiednio tytułując przelew. Wskazali, że strony pozostawały w ciągłym kontakcie telefonicznym. Podczas rozmów pozwani, za zgodą powoda, uzyskali możliwość odroczenia płatności należności objętej pozwem. Powódka, wbrew ustaleniom, złożyła pozew do sądu. Zatem pozwani nie dali podstawy do wytoczenia powództwa.

W piśmie z dnia 9 lutego 2016 roku (karta 48) powód pozew cofnął i podtrzymał wniosek o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Powódka zaprzeczyła tej okoliczności, że wydłużała pozwanym termin spłaty zobowiązania. Powódka przyznała, że istniał kontakt telefoniczny, nie mniej jednak rozmowy nie doprowadziły do zmiany terminu zapłaty wymagalnego zobowiązania dochodzonego w niniejszej sprawie. Pozwani przy kolejnych rozmowach zapewniali powódkę, że w najbliższym czasie uregulują zaległość. Pozwani nie wykazali tego, że powódka wydłużyła im termin płatności niespornego zobowiązania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka akcyjna spółka komandytowa w S. otrzymała od wspólników spółki cywilnej – (...) i P. K. zlecenie dokonania przewozu przesyłki na trasie Ś. – T. w dniach 26 – 27 lutego 2015 roku. Spółka wysłała wspólnikom potwierdzenie przyjęcia zlecenia, przystąpiła do jego realizacji. Usługa została wykonana prawidłowo, wobec czego spółka wystawiła fakturę VAT nr (...) płatną na dzień 9 kwietnia 2015 roku na kwotę 1.291,50 złotych.

Przedsiębiorcy prowadzili kilkakrotnie rozmowy telefoniczne. Spółka wzywała wspólników spółki cywilnej do zapłaty.

W dniu 13 sierpnia 2015 roku K. F. i P. K. dokonali przelewu na rzecz spółki (...) kwoty 1.291,50 złotych tytułem faktury VAT nr (...).

Niesporne a ponadto dowód:

- wiadomość e-mail, karta 11;

- zlecenie karta 12;

- dowody dostawy, karta 13 – 14;

- faktura, karta 15;

- wezwanie do zapłaty, karta 16 z dowodem nadania karta 17;

- dokument przelewu, karta 29;

- wydruk z rozmów, karta 36 – 37;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości po jego modyfikacji.

Istnienie zobowiązania i data jego wymagalności określone na dzień 10 kwietnia 2015 roku (płatność miała nastąpić do dnia 9 kwietnia 2015 roku) były niesporne. Niesporny był również fakt uregulowania należności głównej wynikające z wyżej opisanej faktury w dniu 13 sierpnia.

Powódka cofnęła pozew co do należności głównej, zatem zgodnie z treścią oświadczenia, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. należało postępowanie w tym zakresie umorzyć. Cofnięcie pozwu nie zostało przez sądu uznane za sprzeczne z prawem ani z zasadami współżycia społecznego (art. 203 § 4 k.p.c.). Powód pozew mógł cofnąć bez zrzeczenia się roszczenia, oraz bez zgody pozwanego albowiem cofnięcia dokonano przed pierwszym terminem rozprawy (art. 203 § 1 k.p.c.).

Aktualne pozostało zatem żądanie w zakresie odsetek od przedmiotowej kwoty. Nie była sporna data wymagalności roszczenia, strona pozwana nie kwestionowała tego, że otrzymała fakturę. Niesporna była także data zapłaty przedmiotowej kwoty, stąd sąd orzekł, że za przedmiotowy okres, to jest od dnia 10 kwietnia 2015 roku do dnia 13 sierpnia 2015 roku powodowi od pozwanych, solidarnie należne są odsetki.

Orzeczenie o odsetkach oparte zostało o przepis art. 481 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. O ile strony nie ustaliły inaczej wierzycielowi należą się odsetki ustawowe. W takiej też wysokości powodowi należne są odsetki od dnia następnego po wskazanym przez niego terminie do zapłaty należności, które to terminy wynikały z faktur, które zostały pozwanemu doręczone. Wobec niespornego faktu, że strony pozostały w relacjach handlowych, zastosowanie do przedmiotowej transakcji znajdują odsetki określone w art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Strona powodowa wyłącznie twierdziła, że ustalono termin zapłaty późniejszy aniżeli określony w fakturze. Okoliczności tej powódka zaprzeczyła, zatem pozwani powinni tę okoliczność wykazać w myśl treści art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Pozwani tej okoliczności nie wykazali.

Powództwo podlegało oddaleniu wyłącznie oddaleniu w zakresie określenia sposobu zapłaty – nie zażądano zapłaty solidarnej, podczas, gdy pozwani są stronami zobowiązania solidarnego.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. O ile powód pozew cofnął, to brak jest podstaw do przyjęcia, aby był w świetle przyczyn towarzyszących cofnięciu pozwu traktowany jako podmiot sprawę przegrywający (art. 98 § 1 k.p.c.). Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 marca 2013 roku w sprawie IV CZ 8/13 uzasadniając tę tezę tym, że cofnięcie pozwu w takiej sytuacji jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę.

Na poniesione przez powoda koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 30 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, kwota 163,56 złotych, stanowiąca równowartość kwoty 40 euro, w myśl treści art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Strona pozwana nie wykazała, że nie dała podstawy do wytoczenia powództwa. Dopiero po złożeniu pozwu, pozwani uiścili należność dochodzoną pozwem stąd sąd doszedł do przekonania, że pozwana dała podstawy do wytoczenia powództwa.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)