Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W połączonych do wspólnego rozpoznania sprawach powodowie S. B. i B. B. (1) wnieśli o zasądzenie na ich rzecz od pozwanego J. S. zadośćuczynienia i odszkodowania w kwotach po 10.000zł na rzecz każdego z powodów z tytułu szkody doznanej w dniu 27 maja 2012r. na łące należącej do pozwanego. Podnieśli, że podczas spaceru po łące nad rzeką B. weszli na ostre pręty ukryte w trawie, wskutek czego doznali urazu - przebicia stóp.

W odpowiedzi na pozew pozwany J. S. wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł, że powodowie nigdy nie zgłaszali się do niego o wyrażenie zgody na korzystanie z jego łąki, zatem nie mieli żadnego prawa, aby na niej przebywać i pozwany nie ponosi odpowiedzialności za szkodę jaką ponieśli powodowie w dniu 27.05.2012r.

W pismach procesowych z dnia 8 lutego 2013r. powodowie zmodyfikowali powództwo w ten sposób, że S. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego odszkodowania w kwocie 213zł oraz zadośćuczynienia w kwocie 4000zł, a powód B. B. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego odszkodowania w kwocie 147zł oraz zadośćuczynienia w kwocie 3000zł. Na rozprawie w dniu 21 lutego 2013 roku powodowie podtrzymali powództwa w zmienionej postaci i cofnęli powództwa ponad kwoty 4.213zł i 3.147zł, a pozwany wyraził zgodę na częściowe cofnięcie powództw. Jednocześnie powodowie wnieśli o dopozwanie E. S. - żony pozwanego J. S., która jest współwłaścicielką łąki, na której doznali szkody.

Pozwana E. S. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości podniosła, że nie ponosi odpowiedzialności za rozstrój zdrowia powodów. Nadto wskazała, że roszczenia powodów są wygórowane, gdyż rozstrój zdrowia powodów był krótki i nie uzasadnia zasądzenia tak dużych kwot pieniężnych.

Wyrokiem z dnia 22 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w Łowiczu zasądził od pozwanego na rzecz powoda B. B. (1) kwotę 1000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 61,56 złotych tytułem odszkodowania, na rzecz powoda S. B. kwotę 2000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 132 złotych tytułem odszkodowania, oddalił powództwa przeciwko pozwanej E. S., umorzył postępowanie z powództwa B. B. (1) w części ponad kwotę 3147 zł, oddalił powództwo B. B. (1) przeciwko pozwanemu J. S. w pozostałej części, umorzył postępowanie z powództwa S. B. w części ponad kwotę 4213 zł, oddalił powództwo S. B. przeciwko pozwanemu J. S. w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 maja 2012 r. w Ł. B. i S. B. udali się na spacer z psem na łąki nad rzeką B. i O.. Bracia szli wzdłuż rzeki O. trawiastą drogą wyjeżdżoną przez pojazdy, gdzie trawa była wgnieciona i niższa niż na pozostałej części łąki. W pewnym momencie S. B., który szedł jako pierwszy wdepnął na ostre metalowe pręty, które były ukryte wśród trawy i przez to niewidoczne. Pręty te osadzone były w betonowych blokach zakopanych w ziemi, a ostrza wystawały z ziemi. Wskutek wdepnięcia na pręty S. B. przekuł prawą stopę w okolicy pięty, a pręt wbił mu się prawie pod kostkę. Drugi z prętów ukłuł powoda w palec lewej stopy. Powód poczuł silny ból, rana obficie krwawiła. Idący za nim B. B. (1) chcąc pomóc bratu również wdepnął na ostrza prętów i uszkodził prawą stopę w środkowej części.

Tego samego dnia wieczorem S. B. zgłosił się na izbę przyjęć w szpitalu w Ł.. Wykonano badanie rentgenowskie, które nie wykazało zmian urazowych kostnych. Po otrzymaniu skierowania do poradni chirurgicznej S. B. kontynuował leczenie w tejże poradni. W czasie wizyty w poradni w dniu 29 maja 2012r. stwierdzono ranę kłutą stopy prawej i palucha lewego. W dniu 11 czerwca 2012r. stwierdzono zagojenie ran i zakończono leczenie. Bezpośrednio po zdarzeniu S. B. przyjmował przez tydzień antybiotyk amoksiklav. Wskutek przyjmowania antybiotyku u powoda wystąpiły problemy dermatologiczne okolic intymnych. Dermatolog przepisał mu berasol, travacort i fluconazol. Łączny koszt leków i opatrunków, których zakup był niezbędny w procesie leczenia S. B. wyniósł 107,57 zł.

B. B. (1) zgłosił się do poradni chirurgicznej w Ł. w dniu 29 maja 2012r. po otrzymaniu skierowania od lekarza ogólnego. Stwierdzono ranę kłutą stopy prawej, obrzęk i bolesność, otrzymał doustne C.. W dniu 11 czerwca 2012r. stwierdzono zagojenie ran i zakończono leczenie. Bezpośrednio po zdarzeniu B. B. (1) przyjmował przez tydzień antybiotyk - amoksiklav. Łączny koszt leków i opatrunków, których zakup był niezbędny w procesie leczenia B. B. (1) wyniósł 46,56 zł. Bracia B. na wizyty lekarskie dojeżdżali samochodem marki O. (...) o pojemności silnika 1,8 cm3. Z miejsca zamieszkania powodów do ZOZ w Ł. i Poradni Chirurgicznej przy ZOZ w Ł. jest około 2 km, a do przychodni na S. - około 4 km. Na wizyty lekarskie w dniach 29.05.2012r., 5.06.2012r., 11. 06.2012r. powodowie jeździli razem. S. B. odbył dodatkowo 2 wizyty lekarskie w dniach 27.05.2012r. i 4.12.2012r. Łączny koszt dojazdów obu powodów na wizyty lekarskie i z powrotem/ łącznie 16 km/ wyniósł 14zł, czyli po 7 zł na każdego z powodów, a koszt dojazdów S. B. na dodatkowe dwie wizyty wyniósł 10 zł łącznie. Koszt dojazdów każdego z powodów po zakup leków i opatrunków wyniósł po 8 zł.

Obrażenia ciała doznane przez powodów w dniu 27 maja 2012r. nie spowodowały wystąpienia stałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Zakres cierpień fizycznych powoda S. B. w związku z obrażeniami doznanymi na skutek wypadku był średni w okresie pierwszego tygodnia po wypadku. Po tym okresie zakres cierpień zmniejszał się i w okresie do dnia wyleczenia, tj 11.06.2012r. był niewielki. W czasie pierwszego tygodnia po wypadku powód wymagał pomocy osób trzecich przez 2-3 godziny dziennie z uwagi na ograniczenia w możliwości swobodnego poruszania się.

Zakres cierpień fizycznych powoda B. B. (1) w związku z obrażeniami doznanymi na skutek wypadku był niewielki w okresie pierwszego tygodnia po wypadku. Po tym okresie zakres cierpień zmniejszał się i w okresie do dnia wyleczenia, tj 11.06.2012r. był znikomy. Powód nie wymagał pomocy osób trzecich.

Następnego dnia po wypadku powodowie udali się do Komendy Powiatowej Policji w Ł. i złożyli zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. W wyniku tego zawiadomienia funkcjonariusze Policji E. K. i M. K. udali się w miejsce wskazane przez powodów celem zabezpieczenia miejsca i dokonania oględzin. Na miejscu policjanci odnaleźli betonowe bloki z umocowanymi w nich metalowymi drutami. W toku czynności policjanci ustalili, że łąka na, której znajdowały się opisane konstrukcje betonowo -stalowe stanowi własność J. S., który wielokrotnie zgłaszał zawiadomienia o niszczeniu jego łąki przez przejeżdżające przez nią pojazdy mechaniczne. Policjanci udali się do miejsca zamieszkania J. S.. Na miejscu policjanci zastali J. S., jego żonę E. S. oraz ich syna. Z przeprowadzonej z nimi rozmowy wynikało, że opisywana łąka stanowi ich własność J. S. w czasie rozmowy z policjantami stwierdził, że pręty były zakopane po to, aby tamtędy nie jeździły ciągniki i inne pojazdy mechaniczne, które notorycznie niszczą im łąkę. J. S. poinformował policjantów, że był na rozmowie u swojego mecenasa i ten poinformował go, że na swojej łące oprócz bomby może zakopać co tylko chce. Policjant E. K. odpowiedział, że takich rzeczy nie należy zakopywać, gdyż co by się stało gdyby dziecko weszło na taką konstrukcję. Wówczas syn państwa S. odpowiedział że, to jest teren prywatny. Policjanci poinformowali J. S., że pręty zostały zabezpieczone w KPP w Ł. po uprzednim ich wykopaniu. Postanowieniem z dnia 17.08.2012r. dochodzenie w sprawie narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia lub trwałego uszczerbku na zdrowiu S. i B. B. (1) zostało umorzone wskutek niewykrycia sprawcy przestępstwa.

Pręty, na które nadepnęli powodowie zakopane były na działce oznaczonej numerem (...) stanowiącej własność J. i E. małżonków S..

Dokonując powyższych ustaleń Sąd I instancji uznał powództwa za częściowo zasadne w stosunku do pozwanego J. S.. Zgodnie bowiem z art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Warunkiem zastosowania cytowanego przepisu jest wystąpienie trzech przesłanek: szkody, zdarzenia sprawczego, z którym ustawa łączy obowiązek naprawienia szkody oraz związku przyczynowego między owym zdarzeniem a szkodą.

W ocenie Sądu powodowie wykazali, że pomiędzy zachowaniem się pozwanego J. S., a powstałą po ich stronie szkodą istniał związek przyczynowy. Związek pomiędzy bezprawnym czynem pozwanego J. S. w postaci umieszczenia na łące stanowiącej jego własność zaostrzonych prętów ukrytych w trawie, a szkodą doznaną przez powodów miał charakter normalny, typowy, oczekiwany w zwykłej kolejności rzeczy, nie zaś będący rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności. Podkreślić należy, że nie można postawić powodom zarzutu, że spacerowali po łące stanowiącej własność prywatną, bowiem teren nie był ogrodzony, ani w żaden sposób oznaczony, a łąki znajdują się przy zbiegu rzek, gdzie znajdują się tereny rekreacyjne. Powodowie przechodząc przez łąkę pozwanych nie niszczyli jej, szli torem wyjeżdżonym przez pojazdy.

Powodowie udowodnili też szkodę w postaci doznanych urazów stóp i kosztów związanych z leczeniem.

W ocenie Sądu powództwo przeciwko E. S. jest bezzasadne w związku z czym podlega oddaleniu. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynikało bowiem, aby pozwana uczestniczyła w zakopaniu metalowych prętów na łące, bądź maiła wiedzę o fakcie ich zakopania. Przebieg rozmowy z policjantami w dniu 28.05.2012r. wskazywał jedynie, że pozwana popierała stanowisko męża.

Przepis art.445 par 1 i 2 kc w związku z art. 444 par.1 kc przewiduje możliwość zasądzenia przez sąd na rzecz poszkodowanego odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę miedzy innymi w wypadku, gdy nastąpiło uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia.

W niniejszej sprawie, skutkiem zaistniałego wypadku była szkoda na osobie, wyrażająca się w poniesionych przez powodów uszczerbkach na zdrowiu.

Podstawę prawną roszczenia o zadośćuczynienia stanowi art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc. Zadośćuczynienie jest szczególną formą odszkodowania w wypadku wyrządzenia szkody niemajątkowej. W ocenie Sądu kwoty 1000zł zadośćuczynienia dla S. B. i 2000zł dla B. B. (1) w opisanym stanie faktycznym spełniają funkcję rekompensacyjną. Powodowie dochodzili również zasądzenia odszkodowania z tytułu kosztów leczenia. Roszczenie w zakresie odszkodowania jest zasadne w świetle art. 444 par. 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Mając powyższe na uwadze Sąd meriti przy ustalaniu kosztów dojazdów powodów do placówek medycznych posiłkował się wysokością stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu ustalonych w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy. Sąd przyjął stawkę 0,8358 zł za 1 km i w ten sposób ustalił koszty dojazdu powodów do placówek medycznych.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika dokładny koszt leków i opatrunków poniesiony przez powodów. Koszty te i koszty dojazdów do placówek medycznych poniesione przez S. B. wyniosły łącznie 132,57zł, a koszty poniesione z tego tytułu przez B. B. (1) wyniosły łącznie 61,56zł.

Z uwagi na cofnięcie powództwa ponad kwoty 4.213zł i 3.147zł, za zgodą pozwanego, postępowanie w zakresie objętym cofnięciem powództwa sąd umorzył na podstawie art. 355 kpc.

Powyższe rozstrzygnięcie apelacją zaskarżył pozwany wnosząc o oddalenie powództwa w całości Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono błędne przyjęcie odpowiedzialności pozwanego za doznane przez powodów szkody poprzez dowolną ocenę dowodów, a w szczególności zeznań świadków.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powodów wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja jest bezzasadna, a podniesione w niej zarzuty chybione.

Sąd Okręgowy aprobuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i wyrażone przez ten Sąd oceny prawne i przyjmuje je za własne. Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Chybiony jest zarzut dowolnej oceny dowodów, czyli naruszenia dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z przywołanym art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi i nie obarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu I instancji.

Mimo przeciwnych sugestii apelacji, Sąd I Instancji, dokonał wnikliwej i trafnej oceny przedstawionych w sprawie dowodów, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne A swoje stanowisko przy tym także przekonująco i wyczerpująco uzasadnił. Wobec faktu, że nie jest rzeczą Sądu Odwoławczego powielanie wywodu prawidłowo przedstawionego już przez Sąd Rejonowy, którego argumentację Sąd Okręgowy w całości podziela, w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy na odniesieniu się do zarzutów podniesionych przez skarżącego w apelacji.

Zarzuty względem oceny dowodów konstruowane są w odwołaniu do polemicznego stanowiska apelującego w tym przedmiocie oraz wniosków co do kształtu okoliczności faktycznych stanowiących podstawę weryfikacji zasadności powództwa. Wbrew oczekiwaniom apelującego, nie jest to jednak wystarczające dla podważenia prawidłowości kwestionowanego orzeczenia.

Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że zarzut wadliwej oceny dowodów dla swojej skuteczności winien określać jakich to konkretnie uchybień dopuścił się sąd orzekający, naruszając tym samym zasady logicznego rozumowania bądź wskazania doświadczenia życiowego w toku wyprowadzania wniosków w oparciu o przeprowadzone dowody. Osoba skarżąca może zatem tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Mając wskazany wymóg na względzie, skarżący usiłuje wprawdzie formułować swoje zastrzeżenia w sposób mu odpowiadający, niemniej jednak jedynie pozornie. Uwzględnić bowiem należy, że apelujący zarzuca Sądowi Rejonowemu dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny dowodów. Niemniej jednak takiej sytuacji nie wykazuje. W przeciwieństwie do Sądu Rejonowego, swoje stanowisko uzasadnia bowiem opierając się wyłącznie na wybiórczo powołanych dowodach, bez odniesienia się do całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zważyć zaś należy, że dla podważenia dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów oraz poczynionych w oparciu o nią ustaleń nie jest nawet wystarczające wskazanie, że zgromadzone dowody pozwalają na wyciągnięcie odmiennych wniosków co do okoliczności faktycznych danej sprawy. Z pewnością zaś zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać li tylko na przedstawieniu własnych, zadowalających dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla niej oceny materiału dowodowego w oderwaniu od całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Do tego natomiast, w ocenie Sądu Okręgowego, sprowadza się wywód apelacji. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że apelacja w przeważającej mierze opiera się na ponownym, niemniej wybiórczym akcentowaniu okoliczności, które zostały już przez Sąd I Instancji dostrzeżone i rozważone, przy czym bez odniesienia się do całokształtu wniosków i wywodu przedstawionego w tym względzie przez Sąd Rejonowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia apelacji i działając na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Mając na względzie wynik niniejszego postępowania, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.. Na koszty poniesione przez powodów w postępowaniu apelacyjnym złożyło się wynagrodzenie ich pełnomocnika, ustalone w oparciu o § 2 ust. 1, 2 i 3, § 6 pkt 2 i 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461).