Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Sagała

Protokolant: sekr. sądowy Ewa Chrzczonowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2016 r.

sprawy z powództwa (...) Banku (...) S.A. w W.

przeciwko M. T.

o zapłatę

orzeka:

1.  uchyla nakaz zapłaty z 31 października 2014 r.;

2.  zasądza od pozwanej M. T. na rzecz powoda (...) Banku (...) S.A. w W. kwotę 91.357,54 zł (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy trzysta pięćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt cztery grosze) – z tytułu należności głównej, kwotę 38.840,35 zł (trzydzieści osiem tysięcy osiemset czterdzieści złotych trzydzieści pięć groszy) – z tytułu odsetek umownych za okres do 16 października 2014 r. oraz dalsze odsetki umowne od kwoty 91.357,54 zł (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy trzysta pięćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt cztery grosze) za okres od 17 października 2014 r. do dnia zapłaty, według zmiennej stopy procentowej, właściwej dla zadłużenia przeterminowanego, stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP;

3.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.246,99 zł (pięć tysięcy dwieście czterdzieści sześć złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1074/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w pozwie wniesionym w dniu 18 sierpnia 2014 r. do Sądu Rejonowego w Ostrołęce domagał się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, aby pozwana M. T. uiściła na rzecz powoda kwotę 123.611,35 zł, na którą składają się: należność główna 91.360,77 zł, koszty 82,99 zł i odsetki umowne naliczone do dnia 19 lutego 2014 r. – wraz z dalszymi należnymi odsetkami obciążającymi pozwaną, naliczanymi od kwoty należności głównej, tj. od kwoty 91.360,77 zł od dnia 20 lutego 2014 r. do dnia zapłaty według zmiennej stopy procentowej wynikającej z uchwały Zarządu (...) S.A., właściwej dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych po upływie wypowiedzenia do stanu natychmiastowej wymagalności, stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, która na dzień sporządzania pozwu wynosi 16% w stosunku rocznym, a nadto zasądzenia kosztów postępowania w sprawie według norm przepisanych, w tym kwoty 66,99 zł, na którą składają się 3,69 zł (w tym VAT) z tytułu opłaty uiszczonej przez powoda za notarialne poświadczenie pełnomocnictw załączonych do pozwu, 51 zł z tytułu opłaty skarbowej uiszczonej przez powoda od pełnomocnictw i 12,30 zł z tytułu opłaty uiszczonej przez powoda za uzyskanie odpisu pełnego z KRS.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 2 stycznia 2007 r. zawarł z pozwaną umowę rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego Złote Konto w ramach programu bankowości osobistej (...) nr (...). Pomimo upływu okresu spłaty zadłużenie nie zostało uregulowane. Z tytułu wskazanego zobowiązania pozwana spowodowała zadłużenie w kwocie 123.611,35 zł. Do dnia wniesienia pozwu, pomimo wezwania z dnia 20 sierpnia 2013 r. (odebranego osobiście w dniu 10 września 2013 r.), pozwana nie spłaciła swojego zobowiązania. W dniu 20 lutego 2014 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg Banku (...)/2014, z którego wynika aktualny stan zadłużenia pozwanej w wysokości 123.611,35 zł.

Postanowieniem z dnia 5 września 2014 r. Sąd Rejonowy w Ostrołęce uznał się niewłaściwym rzeczowo i przekazał przedmiotową sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce ( k. 28).

Pismem z dnia 17 października 2014 r. powód sprecyzował żądanie pozwu, wskazując, że wnosi o zasądzenie od pozwanej kwoty 91.360,77 zł tytułem niespłaconej należności głównej z umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego wraz z odsetkami umownymi w poszczególnych wysokościach za okres od 22.05.2012 r. do 16.10.2014 r. od kwoty 91.360,77 zł wg obowiązującej każdorazowo stopy procentowej oraz dalszych należnych odsetek umownych od kwoty należności głównej 91.360,77 od dnia 17 października 2014 r. do dnia zapłaty, według zmiennej stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego stanowiącej każdorazowo czterokrotność topy kredytu lombardowego NBP, która na dzień 17.10.2014 r. wynosi 12% ( k. 40). W dniu 20 lutego 2014 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg Banku nr (...) z którego wynika aktualny stan zadłużenia pozwanej.

Nakazem zapłaty z dnia 31 października 2014 r. wydanym w postępowaniu nakazowym w sprawie sygn. akt I Nc 37/14 Sąd Okręgowy w Ostrołęce nakazał pozwanej M. T., aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę 91.360,77 zł tytułem niespłaconej należności głównej wraz z odsetkami umownymi w wysokości: 10.637.90 zł - za okres od 22.05.2012 do 07.11.2012 od kwoty 91.360,77 zł wg 25% stopy procentowej, 1.682,04 zł - za okres od 08.11.2012 do 05.12.2012 od kwoty 91.360,77 zł wg 24% stopy procentowej, 2.014,94 zł - za okres od 06.12.2012 do 09.01.2013 od kwoty 91.360,77 zł wg 23% stopy procentowej, 1.541,87 zł - za okres od 10.01.2013 do 06.02.2013 od kwoty 91.360,77 zł wg 22% stopy procentowej, 1.471,78 zł - za okres od 07.02.2013 do 06.03.2013 od kwoty 91.360,77 zł wg 21% stopy procentowej, 2.996,13 zł - za okres od 07.03.2013 do 08.05.2013 od kwoty 91.360,77 zł wg 19% stopy procentowej, 1.261,53 zł - za okres od 09.05.2013 do 05.06.2013 od kwoty 91.360,77 zł wg 18% stopy procentowej, 1.191,44 zł - za okres od 06.06.2013 do 03.07.2013 od kwoty 91.360,77 zł wg 17% stopy procentowej, 15.802,43 zł - za okres od 04.07.2013 do 08.10.2014 od kwoty 91.360,77 zł wg 16% stopy procentowej, 240,29 zł - za okres od 09.10.2014 do 16.10.2014 od kwoty 91.360,77 zł wg 12% stopy procentowej; oraz dalszymi należnymi odsetkami umownymi od kwoty należności głównej 91.360,77 zł od dnia 17.10.2014 r. do dnia zapłaty, według zmiennej stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, jak również kwotę 1.612,99 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania ( k. 147).

W zarzutach od nakazu zapłaty, do których wniesienia przywrócono pozwanej termin mocą postanowienia Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 22 maja 2015 r., pozwana wniosła o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości.

Pozwana podniosła przede wszystkim zarzut przedawnienia, wskazując, że roszczenie w sprawie należy zdefiniować jako pochodzące ze stosunku prawnego powstałego w oparciu o elektroniczny instrument płatniczy. Dług, którego zapłaty domaga się powód, został bowiem zaciągnięty poprzez użycie karty kredytowej. Ustawa o elektronicznych instrumentach płatniczych z dnia 12 września 2002 r. przewidywała, że roszczenia z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem lat dwóch. W ustawie z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw, uchylającej powyższą ustawę, wskazano, że do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed wejściem w życie owej ustawy, i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. W ocenie pozwanej dług wymagalny był już w maju 2012 r., wobec czego okres przedawnienia upłynął w maju 2014 r., zaś pozew został wniesiony dopiero w sierpniu 2014 r. Pozwana podniosła również zarzut braku wymagalności roszczenia. Zaprzeczyła wymagalności długu, mającej wynikać jedynie z oświadczenia powoda. Argumentowała, że żaden z załączników nie wskazuje terminu wymagalności, zaś samo wezwanie do zapłaty nie jest wystarczającym. Nadto pozwana zaapelowała o uwzględnienie w sprawie nowych okoliczności, których strony nie mogły przewidzieć w momencie zawierania umowy, dokonania redukcji zadłużenia i rozłożenia spłaty na raty. Podniosła, że jest bankrutem w wyniku okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Nie przewidywała, że prowadzone przez nią przedsiębiorstwo, wskutek nieczystej gry rynkowej, popadnie w bardzo poważne długi. Obecny poziom zadłużenia nie pozwoli pozwanej na ewentualną spłatę zadłużenia, a egzekucja nie przyniesie rezultatu. Wskazała, że do lepszych efektów może doprowadzić sądowa zmiana treści zobowiązania z uwzględnieniem interesów stron.

Ustosunkowując się do zarzutów pozwanej w piśmie z dnia 21 stycznia 2016 r. powód wskazał, że karta (...), wydawana do rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego prowadzonego przez (...) S.A., jest kartą obciążeniową, której istota polega na tym, iż posiadacz karty otrzymuje limit cykliczny, który musi w określonym cyklu rozliczeniowym spłacić. Zgodnie z Regulaminem wydawania i używania karty cykl rozliczeniowy obejmuje od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca, limit ten posiadacz Karty musi spłacić w 28. dniu następnego miesiąca poprzez obciążenie rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego. Jest więc umowny termin wymagalności zobowiązania. W związku z powyższym zobowiązanie pozwanej wynika z umowy rachunku bankowego (debetu), a nie z karty. Karta stanowi jedynie instrument płatniczy pozwalający na dostęp do rachunku na odległość i późniejsze obciążenie rachunku posiadacza. Stąd art. 6 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych nie znajduje w sprawie zastosowania. W ocenie powoda wierzytelność nie jest przedawniona, gdyż doszło do przerwania jego biegu. Pozwana, po otrzymaniu wezwania do zapłaty, pismem z dnia 10 października 2012 r. zwróciła się z prośbą o zawarcie ugody. Zachowanie pozwanej i kolejne pisma utwierdzało powoda w przekonaniu, że pozwana chce spłacić zobowiązanie dobrowolnie i że świadczenie będzie spełnione jak tylko poprawi się jej sytuacja finansowa. Odnośnie wniosku powódki o zmianę treści zobowiązania, powód wskazał, że pozwana nie wykazała ku temu przesłanek. Nie ma też podstaw do rozłożenia świadczenia na raty w trybie art. 320 k.p.c., albowiem, jak twierdzi pozwana, inni wierzyciele prowadzą wobec niej egzekucje, stąd rozłożenie na raty pogorszyłoby sytuację powoda wobec innych wierzycieli.

Na rozprawie w dniu 25 stycznia 2016 r. pełnomocnik powoda wniósł o odrzucenie zarzutów od nakazu zapłaty i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego oraz zwrot opłaty od pełnomocnictw w kwocie 34 zł. Zanegował zarzut przedawnienia oraz kwalifikację umowy uczynioną przez pozwaną. Wyjaśnił, że stosunek łączący strony wyczerpywał dwa typy umów: umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego oraz umowy o korzystanie z karty (...) o charakterze obciążeniowym. Wierzytelność wynika, z debetu powstałego na rachunku oszczędnościowym na skutek korzystania z tej karty, nie zaś z samej karty. Karta nie była produktem bankowym odrębnym od rachunku a jedynie instrumentem do korzystania z rachunku. Pełnomocnik powoda wskazał, że od dnia 1 grudnia 2015 r., na skutek dokonanej wpłaty w wysokości 9,23 zł, należność główna (zobowiązanie z tytułu niedopuszczalnego salda debetowego) wynosi 91.351,54 zł.

W piśmie procesowym z dnia 1 lutego 2016 r. powód wskazał, że na roszczenie składają się: należność główna tytułem niedopuszczalnego debetu w rachunku oszczędnościowo-debetowego obejmująca – odsetki w kwocie 3,32 zł pobrane w ciężar dopuszczalnego salda debetowego w dniu 16 marca 2012 r., obciążenia rachunku z tytułu wypłaty środków kartą: 28 marca 2012 r. w kwocie 15.664,21 zł, 27 kwietnia 2012 r. w kwocie 25.824,44 zł, 24 maja 2012 r. w kwocie 20.029,01 zł, 28 czerwca 2012 r. w kwocie 29.715,61 zł (w sumie 91.233,27 zł), opłaty i prowizje 124,27 zł pobrane w ciężar niedopuszczalnego salda debetowego – w sumie należność główna na dzień wniesienia pozwu wynosiła 91.360,77 zł, a od 1 grudnia 2015 r. wynosi 91.351,54 zł (wpłata 9,23 zł); a także odsetki za okres od 28.03.2012 r. do 19.02.2014 r. ( zestawienie, k. 298-299). Odnośnie do liczenia biegu przedawnienia powód wskazał, że umowa o prowadzenie rachunku, jak i regulamin nie regulują kwestii wymagalności dopuszczalnego salda debetowego. Wobec braku wypowiedzenia umowy roszczenie powinno być wymagalne w wyniku wezwania do zapłaty. W 2012 r. (prawdopodobnie w sierpniu) wystosowane zostało do pozwanej wezwanie do zapłaty, o którym mowa w piśmie z dnia 10 października 2012 r. Pozwana określiła datę sporządzenie pisma na dzień 6 sierpnia 2012 r., nie wiadomo natomiast kiedy pismo zostało doręczone. W ocenie pozwanego wymagalność roszczenia należy liczyć od upływu terminu wskazanego na wezwaniu.

W odpowiedzi pozwana podtrzymała swoje stanowisko w kwestii liczenia okresu przedawnienia wyrażone w zarzutach od nakazu zapłaty. Wskazała, że dwuletni termin przedawnienia powinien rozpoczynać swój bieg dla poszczególnych kwot następująco: kwota 15.664,21 zł od dnia 28 marca 2012 r. (roszczenie przedawniło się z dniem 28.03.2014 r.), kwota 25.824,44 zł od dnia 27 kwietnia 2012 r. (roszczenie przedawniło się z dniem 27.04.2014 r.), kwota 20.029,01 zł od dnia 24 maja 2012 r. (roszczenie przedawniło się z dniem 24.05.2014 r.), kwota 29.715,61 zł z dnia 28 czerwca 2012 r. (roszczenie przedawniło się z dniem 28.06.2014 r.). Przedawnieniu uległy również odsetki dochodzone w niniejszym pozwie.

Na rozprawie w dniu 7 marca 2016 r. pełnomocnik powoda złożył pismo zawierające korektę wyliczenia odsetek, uwzględniającą pierwszy dzień wymagalności oraz różnicę oprocentowania w dwóch pierwszych pozycjach - 24 % stosownie do aktualnej stopy kredytu lombardowego ( zestawienie, k. 306-307).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 stycznia 2007 r. została zawarta pomiędzy M. T. (...)z siedzibą w W. Oddział 1 w O. umowa rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego Złote Konto w ramach programu bankowości osobistej (...) nr (...), zastępująca umowę rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego S. z dnia 3 lipca 2006 r.( umowa, k. 8-11). Do prowadzonego rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego S., umową nr (...) o wydanie i używanie karty (...) wydawanej pod znakami (...) S.A. pozwanej wydana została karta (...) ( umowa, k. 235).

Pismem z dnia 6 sierpnia 2012 r., nr (...), (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wypowiedziała pozwanej umowę rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego nr (...), wzywając do zapłaty całego zadłużenia. W odpowiedzi, pismem z dnia 10 października 2012 r. pozwana zwróciła się do powoda o zawarcie umowy ugody oraz rozłożenia spłaty na jak najdłuższy możliwy okres. Uznała dług i wskazała, że w obecnej sytuacji nie jest w stanie spłacić go jednorazowo - całej wymagalnej kwoty oraz odsetek ( pismo, k. 288). W kolejnych pismach (z dnia 31 grudnia 2012 r., 12 lutego 2012 r.) podtrzymywała zainteresowanie zawarciem ugody. W piśmie z dnia 25 lutego 2013 r. powód nie zaakceptował propozycji ugodowych pozwanej ( pisma stron, k. 288-293). Pismem z dnia 20 sierpnia 2013 r. powód kolejny raz wezwał pozwaną do dobrowolnego uregulowania zadłużenia w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma, które zostało osobiście pokwitowane przez pozwaną w dniu 10 września 2013 r. ( wezwanie przesądowe, k. 6-7).

W dniu 20 lutego 2014 r. powód sporządził wyciąg ze swoich ksiąg nr (...) z tytułu umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego Złote Konto w ramach programu bankowości osobistej (...) nr (...) z dnia 2 stycznia 2007 r., wskazując iż na wymagalne zobowiązanie dłużnika składa się należność główna w wysokości 91.360,77 zł, odsetki w kwocie 32.250,58 zł naliczone za okres od dnia 22.05.2012 r. do 19.02.2014 r. oraz opłaty bankowe i prowizje w wysokości 82,99 zł, czyli łącznie 123.611,35 zł. ( wyciąg z ksiąg bankowych powoda, k. 5)

W dniu 17 października 2014 r. powód sporządził kolejny wyciąg ze swoich ksiąg nr (...) z tytułu umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego Złote Konto w ramach programu bankowości osobistej (...) nr (...) z dnia 2 stycznia 2007 r., wskazując iż na wymagalne zobowiązanie dłużnika składa się należność główna w wysokości 91.360,77 zł, odsetki w kwocie 41.540,35 zł (błędne podliczenie) naliczone za okres od dnia 22.05.2012 r. do 16.10.2014 r. oraz opłaty bankowe i prowizje w wysokości 82,99 zł. ( wyciąg z ksiąg bankowych powoda, k. 43)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie co do zasady było usprawiedliwione i poza niewielką częścią zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwana nie kwestionowała swojego zadłużenia wobec banku. W zarzutach od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym podniosła jedynie przedawnienie roszczenia jako pochodzącego ze stosunku prawnego powstałego w oparciu o elektroniczny instrument płatniczy, jak również – w sposób sprzeczny z tym pierwszym zarzutem -wskazywała na brak wymagalności roszczenia. Sugestia zmiany treści zobowiązania nie została zaś ani ukonkretniona ani uzasadniona. Ponieważ na pozwanej spoczywał ciężar zniweczenia nakazu opartego na wyciągu bankowym korzystającego z waloru dowodowego właściwego dla dokumentu urzędowego, uznać należało, że temu obowiązkowi, nie sprostała.

Dokonywane przez powoda precyzowanie żądania niepotrzebnie zamącało jego obraz. Pozwalało jednak przyjąć, że odsetki za opóźnienie wyrażone przez powoda kwotowo w piśmie z dnia 17 października 2014 r., precyzującym żądanie w zakresie odsetek za okres od 22.05.2012 r. do 16.10.2012 r. (łącznie 38.840,35 zł), wchodziły w skład żądania dochodzonego przez powoda, stanowiąc jego wartość przedmiotu sporu. Ze względu na dyspozycje art. 495 § 2 zd. 1 kpc, stwierdzającego, że w toku postępowania wywołanego wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, nie można występować z nowymi roszczeniami zamiast lub obok dotychczasowych, dalsza korekta żądania odsetkowego, prowadząca w istocie do jego rozszerzenia, nie mogła zostać uznana za dopuszczalną. Możliwe było natomiast ograniczenie żądania, stąd należność główna – w niekwestionowanej wysokości 91.360,77 zł – na skutek dokonanej w dniu 1 grudnia 2015 r. wpłaty w wysokości 9,23 zł, pomniejszona została do kwoty 91.351,54 zł. Nadmienić należy, że dokonana wpłata (w grudniu 2015 r.) pozostawała bez wpływu na wysokość żądania odsetkowego (wyliczonego za okres do 16 października 2014 r.). Skutkowała jednakże koniecznością umorzenia postępowania (pkt 3. wyroku) co do minimalnej kwoty należności głównej (9,23 zł).

Podzielić należało kwalifikację prawna łączącego strony stosunku obligacyjnego, jaką przedstawił pełnomocnik powoda. Wynikał on z zawartej umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego. Jakkolwiek można uznać, że stosunek łączący strony wyczerpywał dwa typy umów: umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego oraz umowy o korzystanie z karty (...) o charakterze obciążeniowym, to dochodzona przez powoda wierzytelność wynika z umowy rachunku bankowego – debetu powstałego na rachunku oszczędnościowym na skutek korzystania z karty, która ma jedynie techniczne znaczenie, stanowi metodę pozyskania środków z rachunku. Karta nie jest produktem bankowym odrębnym od rachunku, a do niego przynależnym, stanowiącym narzędzie pozwalające na dostęp do rachunku na odległość i późniejsze obciążenie rachunku posiadacza. Stąd nie znajduje uzasadnienia argumentacja pozwanej jakoby łączący strony stosunek mógł być kwalifikowany według przepisów ustawy z dnia 12 września 2002 r.o elektronicznych instrumentach płatniczych. Powyższa kwalifikacja typu umownego łączącego strony nie został powołana w pisemnych umowach i nie miała znaczenia dla terminu przedawnienia. Strony łączyła umowa rachunku bankowego uregulowana w art. 725 k.c., a stosownie do art. 731 k.c. roszczenia wynikające z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego przedawniają się z upływem dwóch lat. Zarówno więc wedle twierdzeń pozwanej, jak i przyjętej przez Sąd kwalifikacji, dla roszczenia dochodzonego przez powoda przewidziany jest jednakowy termin przedawnienia.

Do wypowiedzenia umowy rachunku – zgodnie z jej postanowieniami zawartymi w §24 i §25 (k. 10) – mogło dojść jedynie na skutek oświadczenia jednej ze stron. Bezspornym pozostawało, że pozwana nie wypowiedziała umowy. Zatem uznać należało, że zrobił to Bank, w piśmie z dnia 6 sierpnia 2012 r. nr (...), wywołującym reakcję pozwanej w postaci pisma z dnia 10 października 2012 r. (k. 288). Jakkolwiek Sąd zauważa, że ów dokument nie został przedłożony do akt, to fakt jego otrzymania potwierdza we wskazanej odpowiedzi kierowanej do powoda sama pozwana. Umowa rachunku bankowego w §25 przewidywała, że (...) S.A. może wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, który liczy się od dnia doręczenia wypowiedzenia posiadaczowi rachunku. Stąd – wobec faktu, że odbiór przez pozwaną pisma z 6 sierpnia 2012 r. musiał nastąpić co najmniej kilka dni później – przyjąć można, jako najwcześniejszą datę skuteczności wypowiedzenia umowy, połowę września 2012 r. W świetle powyższych ustaleń, dwuletni termin przedawnienia nie upłynął jeszcze w dacie wniesienia pozwu (18 sierpnia 2014 r.), zatem pozwana nie mogła skorzystać z zarzutu przedawnienia i uchylić się na tej podstawie od spełnienia świadczenia. Zauważyć obocznie należy, że umowa rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego i umowa o korzystanie z karty nie wygasała automatycznie po 28 dniu kolejnego miesiąca rozrachunkowego, wobec utrzymywania się niedopuszczalnego salda debetowego. Bank mógł utrzymywać sytuację zadłużenia i robił to. Akceptowały ten stan obie strony, a najlepiej świadczy o tym fakt, że karta przez wszystkie miesiące wskazywane w twierdzeniach banku pozostawała aktywna. Jest to również okoliczność niesporna.

Ponadto, Sąd podziela argumentację powoda, że wierzytelność i tak nie byłaby przedawniona, bowiem doszło do przerwania jego biegu. Po otrzymaniu wyżej wspomnianego wezwania do zapłaty, pismem z dnia 10 października 2012 r. pozwana zwróciła się bowiem do banku z prośbą o zawarcie ugody i którą podtrzymywała w kolejnych pismach (k. 290, 292). W ocenie Sądu traktować należało to jako uznanie długu. Do uznania roszczenia ze skutkiem w postaci przerwania biegu przedawnienia może dojść przez takie zachowanie się zobowiązanego, które – choćby nie wyrażało zamiaru wywołania tego skutku – dowodzi świadomości istnienia roszczenia po stronie zobowiązanego i tym samym uzasadnia przekonanie uprawnionego, że zobowiązany uczyni zadość roszczeniu ( v. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2012 r. III CSK 208/11).

Wobec tego, że pozwana nie kwestionowała swego zadłużenia (samej należności głównej, stopy procentowej według której obliczono odsetki za opóźnienie i kapitalizacji),Sąd uznał roszczenie powoda za zasadne i zasądził od pozwanej M. T. na rzecz powoda kwotę 91.357,54 zł z tytułu należności głównej (pomniejszoną w stosunku do pierwotnego żądania o wpłatę w wysokości 9,23 zł), kwotę 38.840,35 zł z tytułu odsetek umownych za okres do 16 października 2014 r. oraz dalsze odsetki umowne od kwoty 91.357,54 zł za okres od 17 października 2014 r. do dnia zapłaty, według zmiennej stopy procentowej, właściwej dla zadłużenia przeterminowanego, stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z odpowiedzialnością za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 oraz z 2015 r. poz. 617 i 1078) zgodnie z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804). Na powyższe koszty składa się kwota 1.546 zł z tytułu opłaty od pozwu, kwota 3,69 zł (w tym VAT) z tytułu opłaty uiszczonej przez powoda za notarialne poświadczenie pełnomocnictw załączonych do pozwu, kwota 51 zł z tytułu opłaty skarbowej uiszczonej przez powoda od pełnomocnictw, kwota 12,30 zł z tytułu opłaty uiszczonej przez powoda za uzyskanie odpisu pełnego z KRS, kwota 3.600 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym oraz kwota 34 zł z tytułu opłat skarbowych od pełnomocnictw.

SSO Tomasz Sagała