Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Oskarżona M. B. (1) była zarejestrowana jako prowadząca firmę (...), która mieściła się w D. przy ulicy (...), a faktycznie pracowała w szpitalu jako pielęgniarka. Firma ta zajmowała się handlem paliwami płynnymi, tak jak i firma (...) zarejestrowana na jej męża S. B. (1). Małżonkowie mieli rozdzielność majątkową. Faktycznie obydwie te firmy prowadził S. B. (1). W okresie od marca 2010r. do kwietnia 2011r. S. B. (1) przebywał w zakładzie karnym w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Firma (...) została zamknięta w dacie 1.01.2010r. (dowód: zeznania M. B. k: 197,300-301,446, S. B. k: 301,437, D. M. k: 436, wyjaśnienia M. B. k: 434-435).

W okresie od 23.07.2010r. do 14.01.2011r. w firmie (...) Urząd Celny w K. prowadził kontrolę, której przedmiotem było sprawdzenie, czy firma wykonywała obowiązki wynikające z przepisów ustawy o podatku akcyzowym. Oskarżona M. B. (1) została przez kontrolujące D. M. (2) i B. S. (1) poinformowana o celu i zakresie kontroli. Udzieliła ona pełnomocnictwa do reprezentowania jej i kontaktów w toku kontroli A. K., która była również pełnomocnikiem firmy (...), albowiem mąż oskarżonej przebywał w zakładzie karnym. W dniu 5.10.2010r. wezwano oskarżoną do złożenia oświadczenia o posiadanych nieruchomościach i prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem hipoteki przymusowej oraz rzeczach ruchomych i prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem zastawu skarbowego. To wezwanie zgodnie z udzielonym przez oskarżoną pełnomocnictwem odebrała pełnomocnik oskarżonej A. K. w dniu 5.10.2010r. W dniu 15.10.2010r. Urząd Celny w K. otrzymał pismo od adwokata oskarżonej M. O. z informacją, że udzieliła mu pełnomocnictwa. W dniu 15.10.2010r. doręczone zostało oskarżonej nowe upoważnienie rozszerzające zakres kontroli. W dniu 25.10.2010r. oskarżona M. B. (1) aktem notarialnym, podpisanym w Kancelarii Notarialnej w S. darowała synowi M. B. (3), który wówczas miał 19 lat i był na jej utrzymaniu, nieruchomość położoną w D. o wartości 500.000 złotych, składającą się z dwóch działek: zabudowanej, położonej przy ulicy (...) o nr ewidencyjnym (...) karta mapy 16, o pow. 0,8792 ha, objętej KW nr (...) oraz niezabudowanej nr 674/47 karta mapy 16, o pow. 0,6984 ha, objętej KW nr (...). W toku kontroli w dniu 16.12.2010r. zostały wydane decyzje określające przybliżoną wartość należnego podatku akcyzowego. W dniu 12.01.2011r. został sporządzony protokół kontroli podatkowej. W dniu 31.01.2011r. zostały przez adwokata złożone na piśmie zastrzeżenia do protokołu z kontroli (dowód: protokół kontroli podatkowej k: 3-9, decyzje wraz z potwierdzeniem ich odbioru osobiście przez oskarżoną k: 10-34, umowa darowizny k: 122-124, wezwanie do złożenia oświadczenia o stanie majątkowym wraz z potwierdzeniem odbioru k: 214-216, akta nr 331000 - (...). (...) Urzędu Celnego w K., zeznania D. M. k: 198,299-300,436, B. S. k: 446, M. B. k: 446, wyjaśnienia M. B. k: 434-435).

Zgodnie z wcześniejszymi decyzjami, które określały przybliżoną wysokość zobowiązań, w dniu 6.11.2012r. zostały wydane decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego w K.. Łączna kwota należnego podatku akcyzowego od firmy (...) wyniosła 25.262.210,00 złotych. Ponieważ zaległy podatek nie został uregulowany, a egzekucja okazała się bezskuteczna z uwagi na brak majątku dłużnika, Izba Celna w K. złożyła zawiadomienie o przestępstwie i wystąpiła na drogę cywilną o uznanie za bezskuteczną zawartej umowy darowizny (dowód: zawiadomienie o przestępstwie k: 1-2, decyzje wraz z potwierdzeniem ich odbioru osobiście przez oskarżoną k: 35-120, dokumenty z Urzędu Skarbowego w O. k: 136-181, zeznania B.Ż. k: 182,300,436).

W dniu 21.11.2013r. M. B. (3) aktem notarialnym sprzedał darowaną mu nieruchomość K. S. (dowód: akt notarialny k: 257-259, zeznania M. B. k: 301).

Sąd Okręgowy w Katowicach w sprawie IC 761/13 wyrokiem z dnia 24.09.2014r. uznał umowę darowizny z dnia 25.10.2010r. za bezskuteczną w stosunku do powoda Skarbu Państwa – Dyrektora Izby Celnej w K.. Wyrok został utrzymany wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach w sprawie sygn. akt IA CA 405/15 z dnia 10.09.2015r. (dowód: pozew i wyrok z uzasadnieniem k: 316-345,405-419, wyrok w sprawie I ACa 405/15 k: 420, zeznania B. Ż. k: 436).

W dniu 15.12.2014r. Sąd Rejonowy w Zawierciu (sygn. akt II K 1334/13) wydał wyrok względem oskarżonej M. B. (1) uznając ją winną czynu z art. 300 § 2 k.k. Na skutek apelacji obrońcy oskarżonej Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 21.04.2015r. w sprawie VII Ka 227/15 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonej M. B. (1) przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Kierując się wskazaniami Sądu Okręgowego w Częstochowie Sąd przesłuchał oskarżoną, pracowników Urzędu Celnego w K.: B. Ż. (2), D. M. (2), B. S. (1), męża oskarżonej S. B. (1), jej syna M. B. (3) i pełnomocnika A. K.. Nadto odczytano zeznania świadka A. A. (k: 121,446), albowiem bezpośrednie przesłuchanie tego świadka nie było niezbędne.

Oskarżona M. B. (1) (k: 209-211,296,434-435) tak na etapie postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem przy pierwszym postępowaniu nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła złożenia wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Będąc po raz kolejny przesłuchaną przed Sądem także nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła złożenia wyjaśnień, odpowiadała jednak na pytania Sądu. Przyznała, że rzeczywiście darowała nieruchomość synowi, która była jej wyłączną własnością. Wyjaśniła, że chciała to zrobić wcześniej, że chciała go zabezpieczyć, ale mąż uważał że jeszcze zdąży to zrobić. Konsultowała to z mężem, choć mieli rozdzielność majątkową. Dodała, że nie było wówczas szczególnych warunków, które by wówczas uzasadniały dlaczego akurat w tym momencie zamierzała zabezpieczyć syna. O to, aby firmę zarejestrować na nią poprosił ją mąż i ona nie interesowała się firmą (...), a mąż też jej nie informował o działalności tej firmy. Obecnie, odkąd toczy się sprawa wie, że udaremniła wykonanie decyzji podatkowych UC poprzez darowanie tej nieruchomości, ale wcześniej nie wiedziała. Dodała, że czasami jak zaglądała do firmy to A. K. informowała ją, że w jej firmie jest prowadzona kontrola, ale ona nie pytała ją o szczegóły. Firma wówczas była prowadzona przez A. K., bo mąż był w areszcie, a ona udzieliła jej pełnomocnictwa. Nie wie przez jaki czas była prowadzona kontrola, nie wiedziała o celach tej kontroli i możliwych wynikach. Przy czym, że jest kontrola dowiedziała się od A. K., ale nie wie kiedy. Przyznała, że po dokonanej darowiźnie dostała wezwania do Sądu do złożenia oświadczenia o posiadanych nieruchomościach i prawach majątkowych. Nie wie kto jest obecnie właścicielem tej darowanej przez nią nieruchomości.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej odnośnie faktu darowania nieruchomości synowi, ale nie dał wiary wyjaśnieniom że nie wiedziała że udaremniła wykonanie decyzji podatkowych. Oskarżona wiedziała, że mąż jest pozbawiony wolności w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, wiedziała że jest także kontrola w firmie zarejestrowanej na nią, a którą faktycznie prowadził jej mąż. Obydwie firmy zajmowały się tym samym, czyli obrotem paliwami płynnymi. Przewidywała jako osoba dorosła, że ma dom, który jest jedynym majątkiem i w którym mieszka z synami i może być zagrożony w związku z tymi sprawami. Jako matka podjęła decyzję o darowaniu jej synowi, aby się zabezpieczyć. I można ją zrozumieć z punktu widzenia, że została sama, że mąż siedzi w więzieniu i nie wiadomo kiedy wyjdzie, że nie będą mieli gdzie mieszkać ale swoim zachowaniem doprowadziła do oszukania Skarbu Państwa. Przyjętą zatem postawę przez oskarżoną Sąd potraktował jako linię obrony zmierzającą do złagodzenia skutków skazania bądź w ogóle uniknięcia ujemnych skutków skazania.

Świadek B. Ż. (2) (k: 182,300,436) – pracownik Izby Celnej w K. zeznała, że nie uczestniczyła w kontroli i nie miała kontaktu z oskarżoną na etapie kontroli, dopiero uczestniczyła w sprawie na etapie postępowania egzekucyjnego.

Świadek D. M. (2) (k: 198-199,299-300,436-437), która przeprowadzała kontrolę w firmie oskarżonej wspólnie z B. S. (1) kategorycznie potwierdziła, że doręczano oskarżonej w toku kontroli wszelkie dokumenty, albowiem wyznaczyła ona osobę do reprezentowania firmy i zgodnie z przepisami takie doręczenie traktuje się jako osobiste. Doręczono jej nadto imiennie nowe upoważnienie rozszerzające zakres kontroli. W dacie 15.10.2010r. podpisała z imienia i nazwiska, że otrzymała to upoważnienie. Dodała, że w upoważnieniu był wpisany przedmiot i zakres kontroli, tzn. czy podatnik wykonywał obowiązki wynikające z prawa podatkowego w zakresie obrotu paliwami za okres od 1.01.2009r. do 31.12.2010r. Potwierdziła, że nie miała kontaktu z oskarżoną, wszelkie sprawy załatwiała z jej pełnomocnikiem A. K.. Przy czym doręczenie osobie upoważnionej jakichkolwiek pism jest traktowane jako doręczenie osobie kontrolowanej osobiście. Dokumentacja firmy związana z obrotem wyrobami akcyzowymi była im sukcesywnie dostarczana, korzystały również z dokumentacji zabezpieczonej i będącej w (...). Oskarżona wiedziała jaką dokumentacje nam przedkłada i że jest ona niepełna. Widać było, że oskarżona wiedziała, czym się jej firma zajmuje, ale wszelkie na bieżąco sprawy tej firmy prowadził jej mąż. Dodała, że w dniu 15.10.2010r. otrzymały pismo od adwokata oskarżonej, który poinformował ich, że obecnie on jest pełnomocnikiem i wszelkie pisma należy kierować do niego. Według świadka ten pełnomocnik pojawił się dlatego, że oskarżona otrzymała wezwanie do wyjawienia majątku. W dacie 31.01.2011r. na piśmie przez pełnomocnika zostały złożone zastrzeżenia do protokołu z kontroli.

Druga kontrolująca świadek B. S. (1) (k: 446) potwierdziła czasokres prowadzonej kontroli w firmie (...) i przedmiot tej kontroli. Przyznała nadto, że firma była zarejestrowana na oskarżoną, ale faktycznie firmę tą prowadził jej mąż. Pełnomocnikiem oskarżonej była A. K., ale upoważnienie pierwsze przy wszczęciu kontroli i drugie, zwiększające zakres kontroli z dnia 15.10.2010r. podpisała osobiście oskarżona. Dodatkowo zeznała, że w momencie rozpoczęcia kontroli oskarżona zakończyła już działalność i nie była już płatnikiem podatku akcyzowego. Przy czym zgodnie z ustawą o podatku akcyzowytm obowiązek zapłacenia akcyzy ciążył na oskarżonej w związku z prowadzeniem przez nią tej działalności gospodarczej. Jeżeli w wyniku kontroli nie można potwierdzić, że podatek akcyzowy został zapłacony na wcześniejszym etapie obrotu, to ciąży to na kontrolowanym. Tak też było w tym przypadku, nie można było tego potwierdzić, bo firmy nie istniały, były to tzw. słupy.

Sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadków, zeznały to czego były bezpośrednimi świadkami. Zeznania D. M. (2) i B. S. (1) są spójne, logiczne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające, zostały potwierdzone przez akta UC w K..

Mąż oskarżonej S. B. (1) (k: 301,437) potwierdził, że był właścicielem firmy (...), a w 2002r. na żonę założył firmę (...), która zajmowała się obrotem paliwami płynnymi. Od żony miał upoważnienie do prowadzenia tej firmy, do składania podpisów, robienia przelewów. Na temat prowadzenia działalności firmy (...) oskarżona nie miała żadnej wiedzy, nie interesowała się tym, a on jej nie informował. Potwierdził, że w okresie od 28.03.2010r. do 25.04.2011r. przebywał w areszcie w związku z zarzutami prania brudnych pieniędzy w firmie (...). Firma (...) wówczas już nie istniała, została zamknięta z końcem 2009r. A. K. pracowała w firmie (...), zajmowała się sprawami księgowymi i posiadała pełnomocnictwo od oskarżonej. Że była prowadzona w firmie (...) kontrola dowiedział się dopiero z postępowań sądowych. Wie, że oskarżona darowała tę nieruchomość synowi, bo najprawdopodobniej nie miała na utrzymanie tej nieruchomości, na jej opłaty. Syn w okresie jego nieobecności pracował w firmie (...), zarządzał firmą. Podczas widzeń nie rozmawiał z żoną czy synem o tej nieruchomości, bo były sprawy pilniejsze, temat rozłąki. Nie pamiętał czy rozmawiali na temat kontroli i dokumentów, które zostały zabezpieczone przez (...). Wie, że tą darowaną nieruchomość syn sprzedał, ale nie wie kiedy i komu, nie uczestniczył w tej transakcji.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powyższego świadka, świadek będąc osobą najbliższą starał się wspomóc wersję oskarżonej, że nic nie wiedziała i od tak darowała nieruchomość synowi. Przy czym wersja oskarżonej różni się od wersji świadka co do powodów darowania nieruchomości synowi. Nadto zupełnie niewiarygodne i nie logiczne są zeznania świadka, że nie rozmawiali w związku z czym przebywa w areszcie.

Syn oskarżonej M. B. (3) (k: 197,300-301,446) również przyznał, że oskarżona była właścicielką firmy (...), ale nie prowadziła jej, prowadził ją jego ojciec S.. W październiku 2010r. darowała mu dom. W momencie darowizny on miał 19 lat. Dodał, że to on chciał aby mu zapisała tę nieruchomość, albowiem ojciec był w areszcie, on przejął obowiązki i chciał się jakoś zabezpieczyć. To on utrzymywał matkę i brata w tym okresie. Nie pamięta jednak czy prowadził jeszcze firmę ojca, czy już miał swoją. Zajmował się także transportem i handlem paliwami. W późniejszym czasie potrzebował środków pieniężnych, postanowił sprzedać tę nieruchomość, wystawił ją na internecie i sprzedał z końcem 2013r. Potwierdził, że tak on jak i matka w końcu 2010r. odwiedzali ojca w areszcie.

Również zeznania tego świadka różnią się z wyjaśnieniami samej oskarżonej jak i z zeznaniami ojca co do powodów darowania nieruchomości, choć tu symptomatyczne należy uznać stwierdzenie, że chciał się zabezpieczyć, czyli był to jedyny majątek, który mógł zostać zabrany i była taka realna obawa też ze strony syna oskarżonej.

Świadek A. K. (k: 470) składając zeznania zasłaniała się niepamięcią. Nie pamiętała w jakim charakterze była zatrudniona w firmie (...), kiedy i czym się zajmowała. Nie pamiętała, czy kontrola z UC dotyczyła oskarżonej. Nie pamiętała, czy była pełnomocnikiem oskarżonej. Nie pamiętała, czy dostarczała jej pismo o złożeniu oświadczenia jakie ma ruchomości czy też nieruchomości.

Takie stanowisko świadka Sąd potraktował jako chęć pomocy oskarżonej w uniknięciu ujemnych skutków skazania, a przeczą temu dokumenty wskazane w części ustalającej stan faktyczny.

Kluczową kwestią podlegającą ustaleniu przy ponownym rozpoznaniu sprawy, zgodnie z wytycznymi Sądu Okręgowego w Częstochowie było ustalenie czy oskarżona miała pełną świadomość, że kontrola prowadzona przez Urząd Celny zakończy się wydaniem dla niej niekorzystnych decyzji podatkowych i tym samym w celu udaremnienia wykonania tych przyszłych decyzji zbyła nieruchomość na rzecz swojego syna w drodze darowizny.

O ile jak ustalono oskarżona nie prowadziła działalności gospodarczej firmy (...), a firmę tę prowadził jej mąż, to jednak mając rozdzielność majątkową z mężem, wiedziała jaki jest przedmiot działalności tej firmy i godziła się na jej prowadzenie. Nadto, co potwierdziły z całą stanowczością panie kontrolujące z Urzędu Celnego w K. oraz akta Urzędu Celnego w K. z przebiegu kontroli, już w momencie rozpoczęcia kontroli i później w dacie 15.10.2010r. podpisując kolejne upoważnienie rozszerzające zakres kontroli oskarżona wiedziała o celu i przedmiocie kontroli podatkowej. Wiedziała również o możliwych wynikach tejże kontroli, że mogą być dla niej negatywne, skoro mąż siedział w areszcie za działalność firmy (...), która zajmowała się także jak i jej firma obrotami paliwami płynnymi. Wiedziała również, że dokumentacja została zabezpieczona przez (...). Gdyby było wszystko w porządku mąż oskarżonej nie przebywałby w areszcie. Oskarżona ustanowiła pełnomocnikiem A. K., a następnie fachowego pełnomocnika w postaci adwokata. Należy zaznaczyć, że w dacie darowania majątku przez oskarżoną były już prowadzone czynności kontrolne przez UC w K. i były one zaawansowane. To oskarżona wybrała jako swojego pełnomocnika A. K., nie zrobił tego jej maż, bo wówczas przebywał już w areszcie i miała pełną świadomość czego dotyczy kontrola i jakie mogą być niekorzystne decyzje. Bo o ile oskarżona, mając swoją pracę w szpitalu, mogła nie wiedzieć w jaki sposób jej maż prowadził obydwie firmy, to po osadzeniu go w areszcie w marcu 2010r., wiedziała, że nie były one prowadzone zgodnie z prawem, wiedziała że sprawa zajmuje się (...), która zabezpieczyła dokumentację i dotyczy ona obrotu paliwami. Oskarżona zrozumiała, że jej mienie, czyli nieruchomość wraz z domem, jest zagrożona zajęciem i istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, zajęcia z którym należy się liczyć.

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona ustawowe przestępstwa z art. 300 § 2 k.k., w którym to zakresie okoliczności czynu zostały wyjaśnione, a wina oskarżonej została udowodniona natomiast nie zachodzą żadne okoliczności, które by tę winę wyłączały, a tym samym nie zachodzą przesłanki wyłączające odpowiedzialność karną.

Biorąc to pod uwagę Sąd uznał oskarżoną za winną tego, że w dniu 25.10.2010r. w S. w celu udaremnienia wykonania orzeczeń w postaci decyzji podatkowych Urzędu Celnego w K. wydanych w następstwie prowadzonej począwszy od 23.07.2010r. kontroli podatkowej wobec (...) udaremniła zaspokojenie wierzyciela albowiem zbyła w drodze umowy darowizny należącą do niej nieruchomość stanowiącą mienie zagrożone zajęciem. Oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 k.k.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd uznał wagę czynu i jego skutek, rodzaj i charakter naruszonego dobra a jako okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonej – jej dotychczasową niekaralność.

Uwzględniając te okoliczności Sąd wymierzył oskarżonej na mocy art. 300 § 2 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres 2 lat tytułem próby. Ustalając dwuletni okres próby Sąd uznał, iż taki okres próby jest potrzebny dla osiągnięcia celów kary i zapobiega powrotowi przez oskarżoną do przestępstwa.

Sąd uznał, iż tak określona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną i bynajmniej nie nazbyt surowa i spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Bowiem z jednej strony kara w odczuciu społecznym musi odpowiadać poczuciu sprawiedliwości i skuteczności, a z drugiej strony i to jest jej cel priorytetowy skłonić winna oskarżoną do powstrzymywania się w dalszym życiu od popełniania przestępstw.

O kosztach, na które składają się wydatki postępowania i opłata orzeczono na podstawie przepisów wskazanych w sentencji wyroku, obciążając nimi oskarżoną, która winna była na te koszty w związku z prowadzonym postępowaniem karnym naszykować się.

Sygn. akt II K 483/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zawierciu II Wydział Karny

w składzie :

Przewodnicząca - SSR Agata Mikoda

Protokolant – st.sekr.sądowy Małgorzata Bratek

przy udziale Prokuratora – Wojciecha Szczygieł z Prok. Rej. w Zawierciu

po rozpoznaniu sprawy z oskarżenia publicznego w dniu 17.11.2015 r., 20.01.,8.03., 15.03.2016 r.

przeciwko M. B. (1)

c. Z. i Z.

ur. (...) w K.

oskarżonej o to, że:

w dniu 25 października 2010 r. w S. udaremniła wykonanie orzeczeń w postaci decyzji podatkowych Urzędu Celnego w K. wydanych w następstwie prowadzonej począwszy od 23.07.2010 r. kontroli podatkowej wobec (...) na skutek zbycia w drodze umowy darowizny należącej do niej nieruchomości stanowiącej mienie zagrożone zajęciem

- tj. o czyn z art. 300 § 2 kk

1.  uznaje oskarżoną M. B. (1) za winną tego, że w dniu 25 października 2010 r. w S. w celu udaremnienia wykonania orzeczeń w postaci decyzji podatkowych Urzędu Celnego w K. wydanych w następstwie prowadzonej począwszy od 23.07.2010 r. kontroli podatkowej wobec (...) udaremniła zaspokojenie wierzyciela albowiem zbyła w drodze umowy darowizny należącą do niej nieruchomość stanowiącą mienie zagrożone zajęciem, tj. za winną popełnienia przestępstwa z art.300 § 2 kk i za to z mocy art. 300 § 2 kk skazuje oskarżoną na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby,

3.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych oraz opłatę sądową w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

Za zgodność z oryginałem

St. Sekretarz Sądowy Małgorzata Bratek