Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2016r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Menzel

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale Czesława Twardowskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2016r.

sprawy R. K. (K.)

syna T. i Z. z d. M. ur. (...) w C.

oskarżonego o czyny z art. 284 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

z dnia 19 listopada 2015 r. sygn. akt II K 249/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej) na rzecz adwokata M. O. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰ / 100 , w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IV Ka 32/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19.11.2015 roku Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej:

1.  uznał R. K. za winnego tego, że w dniu 10.02.2015 roku w Ś. dokonał przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 553,58 złotych, przekazanych mu przez listonosza (...), które stanowiły przekaz pieniężny adresowany na nazwisko J. K., czym działał na jej szkodę i za to na podstawie art. 284 § 1 kk wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznał R. K. za winnego tego, że w dniu 25.05.2015 roku w Ś. działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim nieobjętym niniejszym postępowaniem, poprzez wybicie szyby w drzwiach balkonowych włamał się do nowo wybudowanego domu jednorodzinnego przy ulicy (...), z którego wnętrza usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia elementów centralnego ogrzewania i instalacji elektrycznej o wartości około 700 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję Policji i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art.85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jego zatrzymania od 25 do 26.05.2015 roku;

5.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. O. kwotę 1047, 96 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu;

6.  zwolnił oskarżonego od kosztów sadowych i opłaty.

Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego, który zarzucił:

1.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego w wymiarze łącznym 1 roku pozbawienia wolności polegającą na jej orzeczeniu bez uwzględnienia przesłanej określonych w art. 53 kk, a w szczególności stopnia zawinienia oskarżonego, celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć oraz niezastosowaniu środka probacyjnego w postaci warunkowego

zawieszenia wykonania orzeczonej kary.

Wskazując na powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego

wyroku, co do pkt. I, II i III jego części dyspozytywnej, poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne dokonane poprzez Sąd Rejonowy są wynikiem

wszechstronnej i prawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów, która pozostaje w zgodzie z normą art. 7 kpk. Sprawstwo oskarżonego, co do obu zarzuconych mu czynów nie budzi wątpliwości. Również trafne jest rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie winy. Oskarżony, jako osoba dorosła, co, do, której nie istniały żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające w znaczny sposób zrozumienie znaczenia czynów i pokierowanie swoim postępowaniem świadomie i w pełni dobrowolnie wybrał działania przestępne. Również strona podmiotowa obu czynów nie została przez Sąd Rejonowy prawidłowo oceniona. Oskarżony popełnił oba czyny umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Analizując wysokość wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych oraz łącznej kary pozbawienia wolności nie można zgodzić się z obrońcą, że są one niewspółmiernie surowe. Za czyn drugi, tj. usiłowanie kradzieży z włamaniem sąd a quo wymierzył oskarżonemu karę równą minimalnemu ustawowemu zagrożeniu. Za czyn z art. 284 § 1 kk wymierzona została kara 2 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy minimum ustawowe wynosiło 1 miesiąc. Bacząc na stopień winy, który jest znaczny, stopień społecznej szkodliwości czynu, który jest również znaczny oraz na fakt uprzedniej karalności oskarżonego, a także biorąc pod uwagę cele, jakie kara powinna spełnić wobec A. K., z całą pewnością wymierzona kara 2 miesięcy pozbawienia wolności nie jest nadmiernie surowa.

Za taką nie można również uznać kary łącznej, która została wymierzona w najniższym ustawowym wymiarze.

Sąd Odwoławczy nie podzielił poglądu obrońcy, że orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania jest sprzeczne z celami, jakie kara ta wobec oskarżonego powinna odnieść. Skarżący zdaje się w ogóle nie dostrzegać, że kara pozbawienia wolności może zostać orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jeżeli są spełnione koniunktywnie warunki przewidziane w art. 69 § 1 i 2 kk. Z uwagi na zmianę przepisów prawa karnego materialnego, w pierwszej kolejności odwołać się należy do reguł intertemporalnych. Stosownie do art. 4 § 1 kk nie ulega wątpliwości, że rozważając o możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności należy mieć na uwadze przepisy art. 69 § 1 i 2 i nast. kk w brzmieniu ustalonym ustawą obowiązującą do 1 lipca 2015 roku, albowiem przepisy te są względniejsze dla sprawcy. W sytuacji oskarżonego, który w chwili popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk był już skazany na karę pozbawienia wolności, ustawa obowiązująca od 1.07.2015 r. wyklucza warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że oskarżony zasługuje na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonych kar jednostkowych, a także kary łącznej na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 6.09.1997 roku kodeks karny. Istotne znaczenie przy rozstrzyganiu o możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary ma ocena psychicznego stosunku sprawcy do czynu - w myśl reguły, że im działanie bardziej przemyślane i im więcej miał sprawca swobody wyboru, tym potrzeba orzeczenia kary w bezwzględnej postaci jest bardziej oczywista. Aby możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary sąd musi nabrać przekonania, że sprawca nie powróci do przestępstwa i wykonanie wymierzonej kary nie będzie konieczne dla wdrożenia go do przestrzeganego porządku prawnego. Tego rodzaju przekonanie bazować zaś musi na ocenie postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa. Pomimo tego, że oskarżony w dniu 27 lutego 2015 roku został skazany przez Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej (sygn. akt II K 599/14) za czyn z art. 279 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, w dniu 25.05.2015 roku w podobny sposób usiłował dokonać kolejnej kradzieży z włamaniem. Słusznie zetem uznał Sąd Rejonowy, że oskarżony nie daje żadnej gwarancji, że w przyszłości nie powróci na drogę przestępstwa, co przemawia przeciwko zastosowaniu wobec niego dobrodziejstwa z art. 69 kk.

O kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku o adwokaturze Dz.U.2015.615 j.t. oraz na podstawie § 14 ust. 1 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Dz. U.2013. 461. jt. z późn. zmianami.

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego Sąd zwolnił go od obowiązku zapłaty należnych kosztów za postępowanie odwoławcze.