Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 18-02-2016 r.

Sąd Rejonowy w Koninie V Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Jaskólski

Protokolant: stażysta Katarzyna Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 4-02-2016 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B.

przeciwko Wspólnota Mieszkaniowa w K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 738zł ( siedemset trzydzieści osiem złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lutego 2013r., do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 227zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

Krzysztof Jaskólski

Sygn. akt V GC 49/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 19.12.2014r. powód A. B. zażądał zasądzenia od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej w K. przy ulicy (...) kwoty 738 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15.02.2013r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...). W dniu 21.12.2001r. zawarł ze Wspólnotom Mieszkaniową w K. umowę na podstawie której powód wykonywał usługi wywozu nieczystości. Zgodnie z umową pozwana zobowiązana była do uiszczania z tego tytułu stosownego wynagrodzenia na podstawie wystawionych faktur VAT. Powód z tego tytułu wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...), której pomimo upływu terminu płatności pozwana nie uregulowała do dnia 14.02.2013r. w kwocie 738 zł. Dodał, że firmie windykacyjnej zlecił wyegzekwowanie należności. Firma wezwała pozwaną do zapłaty, lecz pozwana nie udzieliła odpowiedzi i nie zapłaciła należności.

Pozwana Wspólnota Mieszkaniowa w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu przyznała, że zawarła z pozwanym umowę w dniu 21.12.2001r. o wywóz odpadów komunalnych stałych. Umowa ta jednak nie obejmowała wymiany pojemnika. Pozwana nigdy też nie złożyła powodowi zlecenia na wymianę kontenera 1100 l. W tej sytuacji wystawiona przez powoda faktura VAT nr (...) była zawyżona o kwotę 738 zł tj. o cenę pojemnika 1.100 l. Dodała też, że część faktury została zapłacona, ale tylko w części wiążącej strony umową tj. wywozu nieczystości. Natomiast w części dotyczącej zapłaty za wymianę pojemnika uznała żądanie za bezzasadne nie mające żadnej podstawy prawnej domagania się zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 21.12.2001r. strony sporu zawarły umowę o nr (...) na czas nieokreślony o wywóz odpadów komunalnych stałych z terenów ul. (...) w K.. Podstawą rozliczenia wywozu nieczystości był dokument potwierdzony przez upoważnioną osobę pozwanej o ilości faktycznie przyjętych do wywozu odpadów a podstawą płatności wystawiona przez powoda faktura VAT za faktycznie wywiezioną ilość odpadów którą pozwana zobowiązała się uregulować w terminie 7 dni od daty jej otrzymania. Powód wstawił między innymi w tym celu pojemniki o pojemności 1100 l które stanowiły jego własność na teren pozwanej tj. altany śmietnikowej będącej w jej władaniu. Ostatecznie umowa po wcześniejszym jej wypowiedzeniu w dniu 27.03.2013r. przez pozwaną została rozwiązana z dniem 30.06.2013r. Pozwana natomiast pismem z dnia 18.11.2013r. wezwana powoda do odebrania pojemników.

dowód: okoliczność bezsporna, w/w umowa k. 9, wypowiedzenie umowy przez pozwaną k. 57, wezwanie pozwanej do odebrania pojemników k. 58, zeznania M. W. k. 79v.

W dniu 28.01.2013r. powód wykonując usługę wywozu nieczystości od pozwanej dowiedział się, że został spalony jeden ze stanowiących jego własność plastikowych pojemników o pojemości 1.100 l. Spalenie to nastąpiło na terenie pozwanej tj. w jej altanie śmietnikowej, wcześniej dzwoniła poinformować powoda o tym zdarzeniu A. M. (1) pracownik pozwanej. Spalony pojemnik w tym też dniu został zabrany a w jego miejsce wstawiony nowy.

dowód: zlecenie przyjęcia odpadów do wywozu z dnia 28.01.2013r. k. 50, zeznania A. M. (2) k. 79 i M. W. k. 79v.

Powód w dniu 31.01.2013r. wystawił fakturę VAT o nr (...) na łączną kwotę 1.132,51 zł z terminem płatności na dzień 14.02.2013r. W ramach tej kwoty mieściła się kwota wywozu odpadów 9 kontenerów o pojemności 1.100l za okres od 01.01.2013r. do 31.01.2013r. na kwotę 384,91 zł brutto oraz opróżnienie pojemnika 120l w kwocie 9,60 zł brutto a także opłata za jeden pojemnik 1.100 l w kwocie 738 zł brutto.

Pozwana zapłaciła tytułem w/w faktury za wywóz nieczystości, żądając jednocześnie od powoda wystawienia faktury korygującej w postaci pominięcia pozycji „pojemnik 1100l” na wartości 738 zł brutto, a której to kwoty nie zapłaciła bowiem nie wystawiła zlecenia na jego wstawienie. Pismo to powód odebrał 15.02.2013r. W późniejszym piśmie pozwana ponownie wystąpiła z w/w żądaniem oraz zakwestionowała stawki wynikającej z przedmiotowej faktury.

dowód:, w/w faktura k. 8, okoliczność bezsporna, pismo pozwanej z dnia 13.02.2013r. wraz z dowodem odebrania k. 34 i 35, pismo pozwanej z dnia 12.03.2013r. k. 36.

Sąd dał wiarę wskazanym w ustaleniach stanu faktycznego dokumentom, gdyż ich autentyczność i treść nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie dopatrzył się powodów by czynić to z urzędu.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków A. M. (2) oraz M. W. albowiem były spójne, jasne i rzeczowe oraz korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Wytoczone przez powoda powództwo zasługuje w całości na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że w sprawie nie budziło wątpliwości, iż pomiędzy stronami była zawarta umowa o świadczenie przez powoda usług wywozu odpadów komunalnych stałych od dnia 21.12.2001r. do 30.06.2013r. nie obejmująca w swej treści kwestii dotyczących opłat za wstawianie przez powoda pojemników oraz, że za świadczone usługi w zakresie wywozu odpadów strony bezsprzecznie się rozliczyły (k.9). Bezspornym była też okoliczności spalenia się jednego z pojemników będącego własnością powoda w okresie stycznia 2013r. na terenie pozwanej, o czym został poinformowany przez pozwaną powód oraz fakt wstawienia w to miejsce przez powoda kolejnego pojemnika będącego jego własnością (k. 50 i 79).

W tym stanie rzeczy spornym była jedynie kwestia zapłaty przez pozwaną użytkowanego przez nią jednego ze wstawionych przez powoda pojemników o pojemności 1100l do jej altany śmietnikowej, za którego to powód zażądał zapłaty w kwocie 738 zł w przedmiotowej fakturze, w związku z jego spaleniem się, skoro pozostałe pojemniki w wyniku pisma pozwanej skierowanego od powoda, miał odebrać (k. 50, 58 i 8).

Przechodząc więc do meritum wskazać należy na wstępie, że zgodnie z ustawą z dnia 13.09.1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w dacie łączącej strony umowy, nota bene do której odsyła jej § 6 w sprawach w niej nieuregulowanych (k. 9), a ściślej z § 5 ust 1 pkt 1 cytowanej ustawy wynika, że to wówczas właściciele nieruchomości zapewniali utrzymanie czystości i porządku między innymi poprzez wyposażenie nieruchomości w urządzenia służące do zbierania odpadów komunalnych oraz utrzymanie tych urządzeń w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym. Natomiast zmiana tego zapisu do której doszło na mocy ustawy z dnia 25 stycznia 2013r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, która weszła w życie 6 marca 2013r. wprowadzała zapis, że właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez: „wyposażenie nieruchomości w pojemniki służące do zbierania odpadów komunalnych oraz utrzymywanie tych pojemników w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, chyba że na mocy uchwały rady gminy, o której mowa w art. 6r ust. 3, obowiązki te przejmie gmina jako część usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości w zamian za uiszczoną przez właściciela opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi;". Celem tej nowelizacji było między innymi umożliwienie gminom podjęcia uchwały dotyczącej przejęcia obowiązków wyposażenia nieruchomości w pojemniki służące do zbierania odpadów komunalnych oraz utrzymania ich w odpowiednim stanie.

Abstrahując w tym miejscu od podjęcia w tym zakresie przez Miasto K. stosownej uchwały, uwypuklić wypada, że przynajmniej do daty 6 marca 2013r. bezspornie pojemniki powoda znajdowały się na terenie należącym do pozwanej, były też wykorzystywane przez pozwaną w celu zapewnienia utrzymania czystości i porządku w tym spalony pojemnik. Natomiast zgodnie z § 5 ust 1 pkt 1 cytowanej ustawy na pozwanej ciążył w tym czasie obowiązek utrzymanie tych urządzeń w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, mimo że należały do powoda (bezsporne).

W ocenie Sądu w tym stanie faktycznym zastosowania znajdą więc przepisy regulujące umowę użyczenia.

Zgodnie bowiem z art. 710 k.c. przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Nie budzi wątpliwości, że w okresie od 01.01.2001r. do przynajmniej 30.06.2013r. (wygaśnięcie obowiązywania umowy) powód użyczył pozwanej swoje pojemnik na zbierania i wywóz odpadów komunalnych stałych, okoliczność ta była bezsporna i oczywista, a które to umieścił na jej terenie w altanie śmietnikowej (k. 79). Zawarcie umowy użyczenia nie jest bowiem uzależnione od zachowania formy szczególnej, bez względu na przedmiot użyczenia. Umowa ta może być zawarta także w sposób dorozumiany i w ocenie Sądu do zawarcia takiej umowy doszło właśnie w ten sposób mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego. Jak bowiem z niego wynika pozwana nieodpłatnie od 2001r. do 30.06.2013r. korzystała z pojemników powoda wstawionych do jej altany śmietnikowej, gdzie jeden z pojemników powoda uległ spaleniu (k. 50 i 79).

Zdaniem Sądu powód udowodnił, że w wyniku winny pozwanej doszło do uszkodzenia użyczonego jej pojemnika 1100l. Podkreślić bowiem należy, ciężar udowodnienia tych okoliczności spoczywał na użyczającym. W ocenie Sądu użyczający wykazał, że przypadkowe uszkodzenie rzeczy jest następstwem uchybienia obowiązkom biorącego. Zgodnie bowiem z § 5 ust 1 pkt 1 ustawą z dnia 13.09.1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w dacie łączącej strony umowy pozwana jako właściciel nieruchomości winna urządzenia służące do zbierania odpadów komunalnych utrzymać w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, czego nie uczyniła. Ponadto zgodnie z umową użyczenia, biorącego obciąża obowiązek pieczy nad przedmiotem mu użyczonym, a charakter stosunku łączącego go z użyczającym uzasadnia podwyższoną staranność w tym zakresie.

W niniejszej sprawie brak jest jednak podstaw do zastosowania art. 714 k.c. W myśl przytoczonego artykułu biorący odpowiada bowiem za przypadkową utratę lub uszkodzenie rzeczy (casus mixtus), wtedy gdy używa rzeczy w sposób niezgodny z umową albo z jej właściwościami albo przeznaczeniem, gdy nie będąc do tego upoważniony ani zmuszony okolicznościami, oddaje rzecz innej osobie, a rzecz nie uległaby utracie lub uszkodzeniu, gdyby biorący nie dopuścił się tych uchybień. Tych okoliczności nie dopuściła się pozwana, bowiem pojemnik uległ spaleniu w wyniku działań nieznanych osób trzecich. Brak jednak tych podstaw do jego stosowania nie oznacza wyłączenia odpowiedzialności biorącego rzecz do używania na zasadach ogólnych tj. z art. 471 k.c. i następnych (wyrok SN z 9 czerwca 2006 r., IV CSK 178/2005, L..pl nr (...)).

W ocenie Sądu pozwana przechowując pojemnik i korzystając z niego, zobowiązana była należycie go zabezpieczyć przed jego utratą bądź uszkodzeniem. Podkreślić też należy, że użyczający może się domagać od biorącego zwrotu uszkodzonej rzeczy i odszkodowania, a w przypadku utraty rzeczy – wyłącznie odszkodowania.

Tym samym z ogólnymi regułami odpowiedzialności znajdzie zastosowanie art. 471 k.c. zgodnie z którym, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwana natomiast tych okoliczności w myśl reguł z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie wykazała a to bowiem na niej spoczywał, w myśl tego artykułu, obowiązek ich wykazania. Odpowiedzialność dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania została ukształtowana na zasadzie winy. W art. 471 k.c. zawarte jest jednak domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło wskutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (W. Popiołek (w:) Komentarz, 2011, s. 48; wyrok SA w Białymstoku z dnia 27 marca 2013 r., I ACa 35/13, LEX nr 1307395). Ciężar dowodowy przedstawia się dla wierzyciela korzystniej w porównaniu z odpowiedzialnością za czyny niedozwolone, bowiem nie musi on udowadniać istnienia wszystkich warunków odpowiedzialności odszkodowawczej, nie musi wykazywać znamion winy w zachowaniu dłużnika. Konstrukcja odszkodowawczej odpowiedzialności kontraktowej jest oparta na zasadzie winy domniemanej (wyrok SA w Łodzi z dnia 14 września 2012 r., I ACa 572/12, LEX nr 1223369; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 10 sierpnia 2012 r., I ACa 742/12, LEX nr 1312139). Odmienne założenie jest wprost trudne do wyobrażenia. Oznaczałoby ono nałożenie na wierzyciela obowiązek śledzenia zachowań dłużnika w okresie między zaciągnięciem zobowiązania a terminem jego wykonania, żeby w razie jego niewykonania lub nienależytego wykonania można było postawić dłużnikowi zarzut nieprawidłowości postępowania. Zatem przyjęcie odpowiedzialności dłużnika nie jest uzależnione od udowodnienia przez wierzyciela, że nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (wyrok SN z dnia 19 stycznia 2002 r., V CKN 630/00, LEX nr 54329).

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 738 zł o czym orzekł w pkt I wyroku.

Co do odsetek Sąd przyjął za uzasadnione ich żądanie od dnia 15.02.2013r. do dnia zapłaty. Skoro powód wystawił fakturę w której wyraźnie zawarł jakiej kwoty się domaga i za co wskazując termin płatności na dzień 14.02.2013r. Nie było tym samym wątpliwości aby takową potraktować jako wezwanie do zapłaty spornej dochodzonej pozwem kwoty. Podstawą prawną zasądzenia odsetek był art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 359 § 1 k.c.

Pozwana przegrała proces w całości co do kwoty głównej, stąd też stosownie do treści art. 98 k.p.c. pozwana winna ponieść koszty procesu w całości. Powód faktycznie poniósł koszty w kwocie 227 zł ( opłata od pozwu – 30 zł; koszty zastępstwa procesowego – 180 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł) i taką kwotę Sąd zasądził w wyroku w pkt II od pozwanej na rzecz powoda.

SSR Krzysztof Jaskólski