Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Anna Hajda

Protokolant Kamil Cieszkowski

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy G.

przeciwko I. P.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 8 maja 2015 r., sygn. akt II C 2305/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 110,70 (sto dziesięć 70/100) złotych w tym 20,70 (dwadzieścia 70/100) złotych podatku od towaru i usług tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Anna Hajda

Sygn. akt III Ca 1758/15

UZASADNIENIE

Gmina G. wniosła o zasądzenie od pozwanej I. P. kwoty 1.805,04 zł. w tym kwoty 1.690,36 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2012 roku oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje roszczenie powódka podała, iż pozwana na podstawie umowy najmu wynajmuje od powódki lokal mieszkalny przy ul. (...) o powierzchni użytkowej 49,89m ² , a dochodzone pozwem kwoty stanowią zaległość pozwanej wobec powódki, z tytułu czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych. Zaległość pozwanej została wyliczona na dzień 31 sierpnia 2012 roku, przy czym należność główna wyniosła 1.690,36 zł., a odsetki za zwłokę – 114,68 zł. Powódka podniosła, iż 27 lipca 2011 roku strony zawarły ugodę, na mocy której pozwana uznała dług względem powoda i zobowiązała się do zapłaty należności w miesięcznych ratach. Jak wynikało z załączonego do pozwu rozliczenia powódka dochodziła zapłaty należności za okres od kwietnia 2010 roku do 31 sierpnia 2012 roku. Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uiściła należności.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Gliwicach zasądził od pozwanej na rzecz powódki żądaną kwotę wraz z kosztami procesu w wysokości 630,00 zł.

Sprzeciwem pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości. W treści sprzeciwu pozwana podniosła nieprawidłowe rozliczenie zobowiązania w zakresie zużycia wody, z uwagi na trwający remont, podczas którego pracownicy remontujący budynek korzystali z wody, której kosztami została obciążona pozwana. Ponadto pozwana podniosła, iż z uwagi na trwający w 2011 roku długotrwały remont budynku, w tym jej mieszkania zamieszkiwała w warunkach uwłaczających godności człowieka.

W piśmie procesowym z dnia 7 maja 2014 roku pozwana uznała powództwo co do zapłaty czynszu w wysokości 150,00 zł., zgłosiła zarzut potrącenia kwoty 1.350,60 zł., oraz wniosła o oddalenie powództwa w części dotyczącej kwoty 1.655,00 zł. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, iż zarzut potrącenia kwoty 1.350,60 zł. wynika z obniżenia czynszu za najem mieszkania pozwanej z powodu wad wynikłych w toku remontu klatki schodowej i wymiany rur przebiegających przez mieszkanie pozwanej, zgodnie z art. 664 § 1 k.c. Prace remontowe były prowadzone w okresie od czerwca do grudnia 2011 roku, a spowodowały one znaczne natężenie hałasu, zapylenie i brud w mieszkaniu pozwanej, ograniczenie możliwości korzystania z toalety znajdującej się na piętrze klatki schodowej, a w konsekwencji wymiany rur instalacyjnych w całym pionie, uniemożliwiały normlane funkcjonowanie domowników. Z uwagi na stan lokalu pozwana zmuszona była zamieszkiwać w mieszkaniu znajomej. Na zasadzie art. 664 §1 k.c. pozwana obniżyła czynsz najmu lokalu za okres od czerwca do grudnia 2011 roku o 90%, czyli o kwotę 1.350,60 zł. Ponadto pozwana zakwestionowała obciążenie jej kwotą 368,90 zł. z tytułu niedoboru wody, podtrzymując swoje dotychczasowe argumenty, podkreślając iż we wcześniejszych okresach nigdy nie posiadała niedopłaty, a istniejąca niedopłata wynika z zużycia wody przez wykonawców remontu.

Wyrokiem z dnia 8 maja 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach w punkcie pierwszym zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.199,60 wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.111,46 zł liczonymi od dnia 1 września 2012 roku. W punkcie drugim powództwo w pozostałym zakresie zostało oddalone. W punkcie trzecim Sąd orzekł w przedmiocie nie obciążania pozwanej kosztami procesu. W punkcie czwartym zasądzono od powódki na rzecz pozwanej kwotę 250,00 złotych – w tym 23% podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów procesu. W kolejnym punkcie wyroku Sąd Rejonowy zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gliwicach na rzecz radcy prawnego J. M. kwotę 488,00 zł – w tym 23% podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu. W ostatnim punkcie orzeczenia nadano wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty 150,00 zł .

Podstawą tej treści rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.

Pozwaną I. P. oraz powódkę łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...) zawarta w dniu 21 maja 2007 roku o nr (...). Na mocy tej umowy pozwana zobowiązana była do uiszczania czynszu oraz opłat eksploatacyjnych w postaci opłaty za centralne ogrzewanie, za dostawę zimnej i ciepłej wody oraz za odbiór nieczystości stałych. Stawka bazowa czynszu najmu lokalu od 12 maja 2011 roku został ustalona na kwotę 4,50 zł.za 1m ², przy czym stawka ta jest obniżana o 5% w przypadku braku toalety w lokalu oraz 10% w przypadku braku łazienki. Lokal wynajmowany przez pozwaną położony był na ostatniej kondygnacji budynku, nie posiadał toalety ani łazienki, składał się z kuchni oraz dwóch izb. Jednym źródłem bieżącej wody w lokalu była instancja znajdująca się w kuchni. Zlew w kuchni służył zarówno do mycia naczyń, jak również do wykonywania podstawowych czynności higienicznych. Pozwana zamieszkiwała w lokalu wraz z małoletnim synem. Wysokość zaległości pozwanej z tytułu opłat za czynsz oraz opłat eksploatacyjnych za okres od dnia 1 kwietnia 2010 roku do 31 sierpnia 2012 roku wyliczona przez powódkę wynosiła 1.805, 04 zł. jako należność główna oraz kwotę 114,68 zł. jako należność z tytułu odsetek. W lutym 2012 roku pozwana została obciążona obowiązkiem dopłaty należności za zużytą wodę w wysokości 368,90 zł. Wysokość opłaty z tytułu czynszu najmu lokalu mieszkalnego za sierpień 2011 roku, z uwagi na uwzględnienie zarzutu potrącenia wyniosła 23,00 zł. W pozostałym zakresie wysokość należności pozwanej z tytułu opłat czynszowych oraz opłat eksploatacyjnych za okres od 1 kwietnia 2010 roku do 31 sierpnia 2012 roku, przy uwzględnieniu odsetek wyniosła łącznie 1.199,60 zł., w tym należność główna w kwocie 1.111,46 zł.

W dniu 27 lipca 2011 roku strony zawarły ugodę na mocy której pozwana przyznała, iż posiada zadłużenie z tytułu czynszu najmu i pozostałych opłat wobec powódki za okres wyliczony do dnia 30 czerwca 2011 roku w wysokości 736,67 zł. z tytułu należności głównej oraz 30,18 zł. z tytułu odsetek. Wezwaniem do zapłaty z dnia 28 lutego 2011 roku oraz z dnia 30 grudnia 2011 roku pozwana została wezwana do uiszczenia należności za okres objęty żądaniem pozwu, w tym zakresie należności wynikających z zawartej ugody. W budynku, w którym znajduje się lokal mieszkalny zajmowany przez pozwaną od czerwca 2011 roku do grudnia 2011 roku prowadzony był remont polegający na dobudowaniu kominów wentylacyjnych w lokalach mieszkalnych w budynku. W konsekwencji tych prac w lokalu pozwanej, znajdujących się na ostatniej kondygnacji konieczne było wykonanie otworów w podłodze i w suficie pomieszczenia kuchennego, tak aby wybudowane zostały kanały wentylacyjne dla pomieszczeń zlokalizowanych pod mieszkaniem pozwanej. Ponadto wykonywany był odrębny system wentylacji tylko dla lokalu pozwanej. Otwory w podłodze i suficie mieszkania pozwanej były zlokalizowane w takim miejscu, iż powstała konieczność rozmontowania jedynej instalacji wodnej w mieszkaniu pozwanej, znajdującej się w kuchni. W konsekwencji tych prac, w okresie dwóch wakacyjnych miesięcy 2011 roku pozwana nie miała dostępu do bieżącej wody w lokalu. W czasie trwania remontu, do października 2011 roku pozwana miała utrudniony dostęp do toalety znajdującej się na piętrze klatki schodowej, z uwagi na ustawione na klatce rusztowania. W tym czasie pozwana nie mogła swobodnie korzystać z toalety, mogła to robić dopiero popołudniu po zakończeniu prac w danym dniu i po usunięciu rusztowań. W tym czasie pozwana wraz z synem korzystali z toalety w pracy pozwanej, a ponadto po południu pozwana kilka razy w tygodniu nie wracała do domu i przebywała w mieszkaniu znajomej - J. P.. Kilkakrotnie pozwana nocowała również w mieszkaniu znajomej z uwagi na zły stan jej lokalu. Prace remontowe były prowadzone etapami, robotnicy wielokrotnie powracali do mieszkania pozwanej, aby zakończyć prace uprzednio rozpoczęte. Etap remontu, w toku którego przeprowadzane były prace bezpośrednio w lokalu pozwanej trwał od czerwca 2001 roku do końca września 2011 roku. Niezabezpieczone otwory w podłodze i suficie mieszkania pozostawały przez okres dwóch wakacyjnych miesięcy 2011 roku. Prace polegające na wykuwaniu tych otworów powodowały wysoki stopień zapylenia w mieszkaniu pozwanej, robotnicy pracowali wówczas w maskach chroniących ich przed pyłem. Od października 2011 roku prowadzone były prace kończące remont, polegające na malowaniu i wówczas pozwana miała już dostęp do toalety i bieżącej wody w lokalu. Pismem złożonym u zarządcy nieruchomości powódki w dniu 7 września 2011 roku pozwana wniosła o anulowanie opłaty czynszowej za miesiąc sierpień 2011 roku, z uwagi na trwający remont budynku, uniemożlwiający normlane funkcjonowanie pozwanej w mieszkaniu.

W tak ustalonym stanie faktycznym zważył Sąd Rejonowy, że powództwo zasługiwało w znacznej części na uwzględnienie, a podstawą prawną rozstrzygnięcia była umowa najmu z dnia 21 maja 2007 roku łącząca strony oraz art. 659 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Powództwo zostało częściowo oddalone, w zakresie żądania zasądzenia kwoty 368,90 zł. tytułem niedopłaty za zużytą wodę i odprowadzone ścieki, jako niewykazane oraz częściowo w zakresie żądania zasądzenia opłaty czynszowej za sierpień 2011 roku, z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut potrącenia wierzytelności przysługującej pozwanej na zasadzie art. 498 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 664 § 1 k.c.

W pierwszej kolejności wskazał Sąd Rejonowy, iż powódka nie udowodniła wbrew zasadom rozkładu ciężaru dowodu z art. 6 k.c. i 232 k.p.c., iż pozwana jest zobowiązana do zapłacenia dodatkowej kwoty 368,90 zł. z tytułu niedopłaty za zużytą wodę i odprowadzanie ścieków za 2011 roku, zatem żądanie w tym zakresie zostało oddalone. W dalszej kolejności wskazał Sąd I instancji, iż uznał za częściowo skuteczny podniesiony przez pozwaną zarzut potrącenia przysługującej jej wierzytelności, na zasadzie art. 498 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 664 § 1 k.c. Otóż sąd uznał, iż pozwanej przysługuje na zasadzie art. 664 § 1 k.c. uprawnienie do domagania się obniżenia czynszu za okres trwania remontu od czerwca 2011 roku do września 2011 roku, albowiem trwający w tym okresie remont budynku, w tym lokalu pozwanej powodował, iż lokal znajdował się w znacznym stopniu w stanie nieprzydatnym do umówionego użytku - czyli do zamieszkiwania w nim (art. 662 § 1 k.c.). W okresie od czerwca do września 2011 roku prowadzone były długotrwałe i o przewyższające przeciętny stopień uciążliwości prace remontowe, które spowodowały, iż w mieszkaniu pozwanej znajdowały się otwarte i niezabezpieczone dziury w suficie i na podłodze, i w konsekwencji których pozwana przez dwa miesiące nie miała możliwości korzystania z jedynego źródła bieżącej wody w lokalu, a jednocześnie przez cały okres od czerwca do września 2011 roku miał bardzo utrudniony dostęp do toalety. Przy uwzględnieniu jednocześnie bardzo wysokiego stopnia zapylenia lokalu i znacznego natężenia hałasu spowodowanego wykuwaniem otworów w ścianach sąd uznał, iż pozwanej przysługuje uprawnienie do domagania się obniżenia czynszu za okres od czerwca do września 2011 roku o 90% za każdy z tych miesięcy. Wysokość obniżenia opłaty czynszowej jest uzasadniona tym, iż lokal mieszkalny, w którym nie można korzystać z wody i toalety jest nieprzydany do umówionego użytku, gdyż nie zapewniono możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych najemcy, którymi są korzystanie z wody, toalety i możliwość wykonania podstawowych zabiegów higienicznych. Niemożliwe było również przygotowanie posiłków z uwagi na prowadzone w kuchni prace remontowe. Nie można uznać za zasadną podnoszoną przez powódkę argumentację, iż domaganie się obniżenia czynszu za lokal jest niesłuszne z uwagi na fakt, iż remont był konieczny dla zapewnienia bezpieczeństwa lokatorów, albowiem lokal już w chwili jego wynajęcia winien był być przydatny do umówionego użytku (art. 662 § 1 k.c.), a zatem nie można obciążać najemców konsekwencjami doprowadzenia go do takiego stanu dopiero po zawarciu umowy najmu.

Jednakże oceniając podniesiony przez pozwaną zarzut potrącenia przysługującej jej wobec powódki wierzytelności, zgodnie z art. 498 § 1 i 2 k.c. sąd uznał, iż jedynie w zakresie domagania się obniżenia czynszu za sierpień 2011 roku zarzut ten jest procesowy skuteczny. Należy bowiem podkreślić, iż do osiągnięcia skutku potrącenia, o jakim mowa w art. 498 § 2 k.c. - wzajemnego umorzenia wierzytelności konieczne jest złożenie oświadczenia o potrąceniu (o charakterze materialnoprawnym), które to oświadczenie winno być złożone wobec dłużnika (będącego jednocześnie wierzycielem z innej wierzytelności), tak aby mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.). Oświadczenie o potrąceniu, jak inne oświadczenia woli, może być złożone przez pełnomocnika, jednakże musi on być w tym zakresie umocowany. Przewidziany w art. 91 k.p.c. zakres umocowania nie uprawnia pełnomocnika procesowego z mocy ustawy do złożenia materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu ani do odbierania takich oświadczeń. O ile dopuszczalne jest ustalenie w oparciu o okoliczności danej sprawy, że pełnomocnikowi procesowemu zostało udzielone pełnomocnictwo do złożenia oświadczenia o potrąceniu w sposób dorozumiany, to nie może to dotyczyć udzielenia pełnomocnictwa do przyjęcia takiego oświadczenia, gdyż nie można domniemywać, że strona akceptuje przyjęcie w jej imieniu, sprzecznego z jej interesem prawnym oświadczenia przeciwnika W realiach niniejszej sprawy doszło do skutecznego procesowo złożenia przez pozwaną powódce jedynie oświadczenia o potrąceniu wierzytelności z tytułu obniżonego czynszu za sierpień 2011 roku, co nastąpiło poprzez złożenie przez nią dniu 7 września 2011 roku pisma w siedzibie zarządcy nieruchomości należącej do powódki ( k. 32). W pozostałym zakresie oświadczenie o potrąceniu nie zostało złożone powódce, a jedynie jej pełnomocnikowi, zatem nie mogło wywołać materialnoprawnego skutku potrącenia – wzajemnego umorzenia wierzytelności. Z uwagi na złożony zarzut potrącenia, czynsz za miesiąc sierpień 2011 roku wynosi 23 zł. z uwagi na jego obniżenie o 210 zł.

Oceniając zasadność powództwa należy wskazać również Sąd I instancji, iż czynsz należny powódce za okres od 1 kwietnia 2010 roku do 30 czerwca 2011 roku objęty był ugodą łączącą strony, a zawartą w dniu 27 lipca 2011 roku a pozwana nie uchyliła się w tym zakresie od skutków złożonego w tej formie oświadczania woli.

Kierując się wskazanymi wyżej ustaleniami stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, iż pozwana na zasadzie art. 659 § 1 k.c. oraz w związku z umową najmu z 21 maja 2007 roku (k.9), jako najemca zobowiązania jest do zapłaty czynszu oraz opłat eksploatacyjnych za okres od 1 kwietnia 2010 roku do 31 sierpnia 2012 roku kwoty 1.114,46 zł. tytułem należności głównej. Obliczając tę kwotę Sąd pomniejszył żądaną należność w wysokości 1.690,36 zł. o 210 zł. tytułem czynszu za sierpień oraz o kwotę 368,90 zł. tytułem opłaty za zużytą wodę. Ponadto Sąd zasądził na zasadzie art. art. 481 § 1 k.c. kwotę 88,14 zł. tytułem odsetek w ustawowej wysokości. Wysokość skapitalizowanych odsetek została obniżona, albowiem powód domagał się odsetek liczonych od wyższej należności głównej, a po pomniejszeniu należność głównej o kwotę 368,90 zł. z tytułu niedopłaty za wodę, odsetki winny być obliczone od niższej kwoty.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. przy zastosowaniu zasady stosunkowego ich rozdziału.

Jednocześnie z uwagi na trudną sytuację życiową i materialną pozwanej, która samotnie wychowuje małoletniego syna i która miesięcznie zarabia około 660 zł. Sąd na zasadzie art. 102 k.p.c. nie obciążył pozwanej kosztami procesu, w zakresie w którym powinna je ponieść, o czym orzeczono w punkcie trzecim wyroku.

W punkcie czwartym i piątym wyroku, Sąd dokonał rozstrzygnięcia w zakresie obowiązku zwrotu na rzecz pełnomocnika pozwanej ustanowionego z urzędu-rpr J. M. kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Na zasadzie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, w zakresie uznanego przez pozwaną roszczenia w wysokości 150 zł.

Z wyżej wskazanym orzeczeniem nie zgodziła się powódka wywodząc apelację i zaskarżając wyrok w zakresie pkt 2, 3, 4 i 5. Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. : - art. 6 kc w związku z art. 232 kpc poprzez wadliwe uznanie, iż powódka nie udowodniła zgodnie z zasadami ciężaru dowodów faktów potwierdzających iż pozwana jest zobowiązana do zapłaty dodatkowej kwoty w wysokości 368,90 złotych niedopłaty za zużytą wodę i odprowadzenie ścieków za 2011 rok, podczas gdy z treści zebranego materiału dowodowego bezpośrednio wynika, iż powódka przedłożyła dowody w postaci przedstawienia rozliczenia zużycia wody i odprowadzanie ścieków za rok 2011 ( dokument z dnia 1 marca 2012 roku) oraz pisma powoda z dnia 24 października 2012 roku potwierdzających bezpośrednio ilość zużytej wody przez pozwaną za rok 2011, kwotę uiszczonych przez pozwaną zaliczek na poczet wody, z których bezpośrednio wynika, iż po stronie pozwanej za rok 2011 powstał stan tzw. niedoboru czyli stanu w którym kwota uiszczonych przez danego lokatora ( pozwaną) zaliczek na poczet wody nie odzwierciedla rzeczywistej ilości zużytej przez tegoż lokatora wody, co uzasadnia domaganie się przez powódkę od pozwanej zapłaty kwoty w wysokości 368,90 złotych tytułem nieuiszczonych przez pozwaną zaliczek za wodę za rok 2011; - art. 664 kc poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że prace remontowe przeprowadzone w lokalu pozwanej uzasadniały domaganie się przez pozwana obniżenia wysokości opłaty czynszowej za okres trwania remontu, podczas gdy żądania obniżenia czynszu nie uzasadniają wady dotyczące samej substancji mieszkania. W zakresie powyższego istotnym jest wskazanie, iż Sąd I instancji nie dokonał oceny oraz nie wyciągnął wniosków płynących z pisma pozwanej z dnia 15 września 2009 roku, w którym to sama pozwana zwróciła się do powódki o przeprowadzenie koniecznych zdaniem pozwanej prac remontowych w lokalu zamieszkiwanym przez powódkę, z uwagi na zapewnienie bezpieczeństwa osób zamieszkujących przedmiotowy lokal mieszkalny o nr (...); - art. 65 § 1 kc polegające na dokonaniu wykładni oświadczenia woli pozwanej zawartym w piśmie z dnia 7 września 2011 roku, w sposób odmienny niż nakazywały okoliczności, w których oświadczenie woli pozwanej zostało złożone, z uwagi na fakt, iż wbrew temu co stwierdził Sąd Rejonowy przedmiotowe pismo nie zawierało oświadczenia woli pozwanej zawierające oświadczenie o dokonaniu potrącenia, lecz stanowiło wyłącznie żądanie zmniejszenia obowiązku pozwanej w zakresie konieczności uiszczania określonej wysokości czynszu za najem lokalu w okresie prowadzonego remontu w należącym do niej lokalu; - art. 498 kc w zw z art. 499 kc poprzez ich wadliwe zastosowanie i tym samym uznanie przez Sąd I instancji, iż pozwana w piśmie z dnia 7 września 2011 roku złożyła skuteczne procesowo oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z tytułu obniżonego czynszu za sierpień 2011 roku, gdy tymczasem pozwana w toku procesu nie wykazała aby przysługiwała jej względem powódki wymagalna wierzytelność nadająca się do potrącenia z wierzytelnością powódki, jak również pozwana na żadnym etapie postępowania nie deklarowała względem powódki, iż składa skuteczne wobec powódki oświadczenie o dokonaniu potrącenia wzajemnych wierzytelności.

Skarżąca zarzuciła także naruszenie przepisów postępowania, tj. : - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż powódka nie przedstawiła dowodów potwierdzających, iż to pozwana zużyła więcej wody iż to wynikałoby z uiszczonych przez nią zaliczek na poczet opłaty eksploatacyjnej, podczas gdy z dowodów zgromadzonych w materiale dowodowym niniejszej sprawy wynika bezpośrednio, iż tylko pozwana korzystała z zajmowanego przez siebie lokalu mieszkalnego w okresie dochodzonym powództwem i tym samym skoro pozwana uiściła zaliczki na poczet wody oraz odprowadzania ścieków w wysokości 759,00 złotych podczas gdy rzeczywiste zużycie wody w roku 2011 w lokalu zajmowanym przez pozwaną wyniosło 1.127,90 złotych, co skutkuje potwierdzeniem istnienia po stronie pozwanej niedoboru w zakresie rzeczywiście uiszczonych przez nią zaliczek na poczet wody, a w konsekwencji skutkuje koniecznością obciążenia pozwanej obowiązkiem dopłaty do rzeczywiści zużytej przez nią wody w wysokości 368,90 złotych; - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezzasadnym przyjęciu, nie mającym poparcia w materiale dowodowym zebranym w okolicznościach niniejszej sprawy, iż powódka w piśmie z dnia 9 grudnia 2013 roku przedstawiła dowody potwierdzające uznanie przez nią reklamacji pozwanej dotyczącej rozliczeń zużycia wody za rok 2011, podczas gdy w materiale dowodowym niniejszej sprawy nie znajduje się żaden dowód potwierdzający złożenie przez powódkę oświadczenia potwierdzającego uznanie przez powódkę reklamacji złożonej przez pozwaną; - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu pisma pozwanej z dnia 7 września 2011 roku za podniesiony przez pozwaną zarzut potrącenia o skutkach procesowych, gdy tymczasem pozwana w toku procesu nie potwierdziła w żaden sposób, iż złożyła procesowo skuteczne oświadczenie o dokonaniu potrącenia, w szczególności pozwana w toku procesu nie potwierdziła, iż roszczenie powódki jest nienależne gdyż wygasło z uwagi na podniesiony osobiście przez pozwaną, a nie jej pełnomocnika procesowego zarzut potrącenia względem powódki wierzytelności wzajemnych. Apelująca zarzuciła także naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez: - przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów i w rezultacie błędną ocenę zebranego materiału dowodowego poprzez wyciągnięcie wniosków sprzecznych z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego, wskazujących zdaniem Sądu I instancji w sposób dowolny, iż powódka złożyła wobec pozwanej oświadczenie potwierdzające nieprawidłowości w zakresie w zakresie rozliczeń zużycia wody za rok 2011, gdy tymczasem żaden dowód przedstawiony przez powódkę nie zawierał oświadczenia o uznaniu przez powódkę złożonej przez powódkę reklamacji dotyczącej rozliczeń za zużytą wodę za rok 2011, a w szczególności dowody przez powódkę dotyczyły określenia zasad rozliczenia zużycia wody za dalsze okresy rozliczeniowe, aniżeli rok 2011; - przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów i w rezultacie błędną ocenę zebranego materiału dowodowego poprzez wyciągnięcie wniosków sprzecznych z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego, wskazujących zdaniem Sądu I instancji w sposób dowolny, iż pismo pozwanej z dnia 7 września 2011 roku zawierało skuteczne procesowo oświadczenie pozwanej o potrąceniu wierzytelności z tytułu obniżonego czynszu, podczas gdy prawidłowa ocena treści oświadczenia pozwanej z dnia 7 września 2011 roku nakazuje większą ostrożność przy ocenie skutków tego oświadczenia woli, które w żaden sposób nie potwierdza, iż pozwana manifestowała wole uznania swojej osoby jako wierzyciela w stosunku do powódki, jak również posiadaniu względem powódki wierzytelności nadającej się do potrącenia, gdy tymczasem przedmiotowe pismo zawiera jedynie subiektywny w oczach pozwanej opis remontu budynku, w którym znajduje się lokal mieszkalny zajmowany przez pozwaną; - przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów i w rezultacie błędną ocenę zebranego materiału dowodowego poprzez wyciągnięcie wniosków sprzecznych z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego, skutkujących następnie dowolnym przez Sąd I instancji uznaniem, iż pozwana miała prawo obniżyć czynsz o kwotę w wysokości 210,00 złotych, podczas gdy Sąd I instancji nie wyjaśnił w uzasadnieniu dlaczego uznał, iż pozwana właśnie o kwotę w wysokości 210,00 złotych miała prawo domagać się obniżenia czynszu za sierpień 2011 roku. Apelacja zarzuciła także naruszenie art. 230 kpc poprzez jego wadliwe zastosowanie i tym samym przyjęcie, iż powódka nie odnosząc się do dowodu załączonego przez pozwaną w złożonym sprzeciwie uznała za zasadne złożenie przez pozwaną oświadczenia o potrąceniu, podczas gdy przyjęcie za ustalone przez sąd I instancji, bez przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego, okoliczności faktycznych wskazanych przez pozwaną, a zakwestionowanych przez powódkę, stanowi bezpośrednie naruszenie art. 230 kpc. Kolejnym zarzutem apelacyjnym był zarzut naruszenia art. 328 § 2 kpc poprzez jego niezastosowanie, albowiem Sąd I instancji sporządzając uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie tylko nie ustalił pełnego stanu faktycznego, ale przede wszystkim nie odniósł się do wszystkich dowodów zaoferowanych przez strony zgromadzonych w toku postepowania dowodowego, nie przeprowadził ich oceny.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powódka domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w części dotyczącej zasądzenia na rzecz powódki pozostałej dochodzonej przez nią kwoty w wysokości 605,44 złote oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje. Jako ewentualny sformułowano w apelacji wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwana domagała się jej oddalenia i zasądzenia od powódki na swoja rzecz kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie mogła odnieść spodziewanego skutku wobec trafności zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził w sprawie postepowanie dowodowe, wskazał fakty które uznał za udowodnione oraz dowody na których się oparł. Z tak przeprowadzonego postepowania dowodowego wyprowadził Sąd I instancji trafne wnioski, należycie stosując przepisy prawa.

Zarzut błędnych ustaleń faktycznych nie mógł doprowadzić do korekty zaskarżonego orzeczenia. W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego trafności poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, wskazania wymaga, że Sąd odwoławczy ma ograniczone możliwości ingerencji w ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji. Ewentualna zmiana tychże ustaleń może być dokonywana zupełnie wyjątkowo, w razie jednoznacznej wymowy materiału dowodowego oraz oczywistej błędności oceny tegoż materiału. Jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności rozpoznawanej sprawy nie sposób przypisać Sądowi Rejonowemu uchybień wskazanych powyżej, które uprawniałyby do ingerencji w treść poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych. Podnoszone w tym zakresie zarzuty apelacyjne nie mogą zostać uwzględnione, a Sąd Okręgowy w pełnym zakresie podziela stanowisko Sądu I instancji dotyczące poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych i przyjmuje je za swoje. Także zarzut dotyczący naruszenia dyspozycji art. 328 § 2 kpc uznać należy za chybiony. Pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia zawierają wszystkie elementy, o których mowa w przywołanym przepisie. W tym miejscu wskazania wymaga, że zarzut dotyczący naruszenia art 328 kpc może być skuteczny wyłącznie w sytuacji gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia jest sporządzone w sposób niepozwalający na prześledzenie toku rozumowania Sądu I instancji, który doprowadził do wydania zaskarżonego orzeczenia. W rozpoznawanej sprawie w żadnym wypadku nie może być mowy o takiej sytuacji.

Także zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego nie mogą być uznane za trafne. Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował dyrektywę wynikającą z dyspozycji art. 6 kc i trafnie ocenił, że w zakresie dotyczącym żądania zapłaty kwoty 368,00 złotych powódka nie udowodniła roszczenia. Z akt sprawy jednoznacznie wynika stanowisko pozwanej w zakresie obciążenia jej wskazaną kwotą. Pozwana skierowała do powódki pismo wskazując przyczyny dla których uznała obciążenie jej należnością w tym zakresie za niezasadne, w odpowiedzi uzyskując stanowisko powódki z którego wynika konieczność przeanalizowania zasadności zarzutów. Zatem na tym etapie ze strona powodowa dostrzegała konieczność przeanalizowania zarzutów zgłoszonych przez powódkę. Natomiast na dalszym etapie postepowania, w tym także już w trakcie toczącego się postępowania sądowego, strona powodowa nie wskazała w jaki sposób została rozliczona należność z tego tytułu, w szczególności nie przedstawiła odniesienia się do zarzutów pozwanej w tym zakresie.

Jeśli chodzi o kwestię obniżenia wysokości należności czynszowej także Sąd Okręgowy podziela stanowisko zaprezentowane w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, iż okoliczność, że to pozwana zwróciła się z pismem zawierającym wniosek o przeprowadzenie remontu pozostaje bez znaczenia dla ustalenia skutków prowadzonych w lokalu pozwanej prac remontowych. Z pisma pozwanej wynika bowiem, że przeprowadzenie prac remontowych było konieczne celem zapewnienia lokatorom bezpieczeństwa, co należy do podstawowych obowiązków wynajmującego. Zatem fakt, iż pozwana zwracała się do powódki z wnioskiem o przeprowadzenie remontu nie może wpływać na ocenę skutków prowadzenia tego remontu w lokalu pozwanej. Niezrozumiałym jest zarzut apelacji, który sprowadza się do kwestionowania zasadności obniżenia należności czynszowej o 90% za sierpień 2011 roku. Sąd Rejonowy należycie uzasadnił stanowisko w tym zakresie wskazując okoliczności faktyczne, które wziął pod uwagę dochodząc do takiej konkluzji. W ocenie Sądu Okręgowego stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie uznać należy za trafne. W tej sytuacji prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, że pozwanej przysługiwała wierzytelność, która przedstawiona została do potrącenia z roszczeniem powódki. Brak także podstaw do kwestionowania skuteczności zgłoszonego w tym zakresie zarzutu potrącenia w niniejszym postepowaniu sądowym.

Reasumując powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego nie doszło do zarzucanych apelacją naruszeń przepisów prawa , co skutkować musiało oddaleniem apelacji, stosownie do dyspozycji art. 385 kpc . O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 kpc i § 6 pkt 2 w zw. z § 12 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu i art. 83 pkt 2 w zw z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

SSO Anna Hajda