Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Stolarska

Protokolant: Hanna Cholcha

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko E. G.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II obciąża powoda kosztami postępowania uznając je za uiszczone.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. pozwem z dnia 28 maja 2015 r., złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wniósł o zasądzenie od pozwanej E. G. kwoty 10.494,66 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od 28 maja 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 24 lipca 2008 r. strony zawarły umowę karty kredytowej nr KK\ (...). Powód wyjaśnił, iż w związku z nie uregulowaniem przez pozwaną w terminie zaległości, pismem z dnia 3 września 2012 r. wypowiedział umowę, a następnie pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r. wezwała pozwaną do zapłaty. Pozwana nie uregulowała powyższego zadłużenia w terminie wyznaczonym przez bank. Powód wskazał, że wierzytelność objęta pozwem jest wymagalna od dnia 12 października 2012 r. i składa się na nią: kapitał w kwocie 9.367,18 zł, odsetki umowne od należności przeterminowanych naliczane od dnia 12 października 2012 r. do dnia wniesienia powództwa w wysokości 996,60 zł wraz z dalszymi odsetkami, które obciążają pozwanego od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 9.367,18 zł według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w banku, która na dzień sporządzenia pozwu wynosi 10% w stosunku rocznym oraz koszty windykacji w kwocie 130,88 zł.

(pozew – k. 2-3v.)

W dniu 15 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 960687/15, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz – k. 4)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana E. G. wywiodła sprzeciw zaskarżając wydany nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda oraz zarzut przedwczesności powództwa. Pozwana zaprzeczyła jakoby nie regulowała w terminie płatności wynikających z zobowiązania wobec banku, w związku z czym powód wypowiedział umowę pismem z dnia 3 września 2012 r. Nadto pozwana zaprzeczyła jakoby doręczono jej wezwanie do zapłaty z dnia 29 kwietnia 2015 r. oraz wypowiedzenie z dnia 3 września 2012 r. Pozwana wskazała, że zobowiązanie pozwanej wobec powoda wynosiło 18.000,00 zł, z czego pozwana spłaciła 10.000,00 zł. Jednocześnie pozwana wskazała, że strony uzgodniły sposób spłaty zobowiązania w ten sposób, że każdego miesiąca pracownik powoda przychodził do pozwanej, a ona regulowała płatności na poczet swojego zadłużenia w comiesięcznych ratach w wysokości 2.000,00 zł - 3.000,00 zł do rąk własnych pracownika powoda. Pozwana wyjaśniła, że w czasie przypadającym na spłatę ostatnich rat w/w zobowiązania pracownik powoda, z nieznanych pozwanej przyczyn, zaprzestał swoich wizyt w celu odbioru kolejnych rat. Pozwana wskazała, że spłaciła w większości swoje zobowiązania wobec powoda, a nadto nie została zawiadomiona o wysokości kwoty pozostałej do spłaty ani o terminie spłaty, wobec czego uznała, iż świadczenie zostało spełnione. Nadto pozwana wskazała, że skoro roszczenie powoda powstało przed dniem 7 października 2013 r., tj. dniem wejścia w życie ustawy uchylającej ustawę z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, to będzie miał zastosowanie 2-letni termin przedawnienia zapisanych w uchylonej ustawie. Pozwana wskazała, że skoro powód twierdzi, iż dochodzone przez niego roszczenie stało się wymagalne w dniu 12 października 2012 r., to przedawniło się w dniu 12 października 2014 r. Zdaniem pozwanej powód błędnie wskazał datę wymagalności swojego roszczenia na dzień 12 października 2012 r., zamiast na dzień 3 września 2012 r. Na marginesie pozwana wskazała, że nawet gdyby przyjąć, że wypowiedzenie umowy z dnia 3 września 2012 r. było skuteczne wobec pozwanej, to roszczenia powoda uległoby przedawnieniu z dniem 3 września 2014 r.

(sprzeciw – k. 5v.-7, 46-49)

Po przekazaniu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni, powód w piśmie procesowym z dnia 13 listopada 2015 r. cofnął zgłoszone w pozwie wnioski dowodowe w zakresie dokumentów: wypowiedzenie umowy i wezwanie do zapłaty.

(pismo procesowe powoda – k. 16)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 lipca 2008 r. pomiędzy E. G. a (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą we W. doszło do zawarcia umowy o kartę kredytową nr KK\ (...), do której wydano kartę kredytową V. G. Standard o numerze (...). Przyznany limit kredytowy określono na kwotę 14.000,00 zł.

okoliczność niesporna, a nadto umowa o kartę kredytową nr KK\ (...) – k. 22-30

(...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. ustaliła wymagalność zaległości powstałej po stronie E. G., z ww. umowy, na dzień 12 października 2012 r.

okoliczność niesporna

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie ww. dowodu z dokumentu przedłożonego przez stronę powodową w toku postępowania, którego prawdziwość nie była kwestionowana przez pozwaną, a nadto nie budził on wątpliwości Sądu co do swojej autentyczności i prawdziwości, a zatem brak było podstaw do odmowy dania mu wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnoszą do sprawy żadnych nowych, istotnych okoliczności.

Powód domagając się zasądzenia od pozwanej kwoty wskazanej w pozwie powoływał się na umowę o kartę kredytową zawartą w czasie obowiązywania ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1232).

Pozwana nie kwestionowała faktu, iż strony łączyła wskazana przez powoda umowa o kartę kredytową. Pozwana podniosła natomiast zarzut przedawnienia roszczenia oraz zarzut przedwczesności powództwa. Pozwana kwestionowała również, aby doręczono jej wskazywane przez powoda wypowiedzenie umowy z dnia 3 września 2012 r. oraz wezwanie od zapłaty z dnia 29 kwietnia 2015 r. Nadto pozwana wskazała, że strony umówiły się, iż spłata zaległości z karty będzie następowała w jej mieszkaniu do rąk pracownika banku, który przestał się pojawiać, a zatem pozwana uznała, iż dokonała spłaty całej należności wynikającej z umowy o kartę kredytową.

Wobec powyższego Sąd w pierwszej kolejności zajął się zarzutem przedawnienia roszczenia, jako zarzutem najdalej idącym, i uznał zarzut ten za całkowicie zasadny.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zawarta przez strony umowa z dnia 24 lipca 2008 r. o kartę kredytową podlega regulacji zawartej w ustawie z dnia z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1232). Nadto należy wskazać, iż ustawa ta z dniem 7 października 2013 r. została uchylona przez art. 38 ustawy z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2013 r., 1036), jednakże zgodnie z treścią art. 26 ust. 1, ww. ustawy uchylającej, do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. Zatem do umowy o kartę kredytową zawartej przez strony niniejszego procesu znajduje zastosowanie ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych.

Zgodnie z dyspozycją art. 6 ww. ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem dwóch lat. Zgodnie natomiast z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

W niniejszej sprawie Sąd, w oparciu o twierdzenie powoda, przyjął, iż wymagalność jego roszczenia przypadała na dzień 12 października 2012 r. Pozew w niniejszej sprawie został zaś wniesiony do Sądu w dniu 28 maja 2015 r., tj. po upływie biegu dwuletniego okresu przedawnienia, czyli po dniu 12 października 2014 r.

W ocenie Sadu nie można było przyjąć, iż wymagalność roszczenia przypadała na dzień 3 września 2012 r., skoro według twierdzeń powoda dopiero w piśmie z dnia 3 września 2012 r. bank złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy - § 15 ust. 2 – okres wypowiedzenia wynosi 30 dni. Zatem doliczając czas potrzebny na obrót korespondencji i wymagany okres wypowiedzenia, w ocenie Sądu wielce prawdopodobnym jest, że wymagalność roszczenia przypadała właśnie na dzień wskazany przez powoda, tj. 12 października 2012 r.

Mając powyższe na względzie i uznając, że do roszczenia powoda zastosowanie znajduje dwuletni okres przedawnienia (określony w przywołanej ustawie o elektronicznych instrumentach płatniczych), jak również uwzględniając fakt przekroczenia tego okresu przez powoda, przy jednoczesnym podniesieniu zarzutu przedawnienia, Sąd uznał, iż powództwo podlegało oddaleniu.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej jakoby powództwo było przedwczesne z uwagi na nie doręczenie pozwanej wypowiedzenia z dnia 3 września 2012 r. i wezwania do zapłaty z dnia 29 kwietnia 2015 r., nadto nie udowodnienia tej okoliczności przez powoda, Sąd wobec cofnięcia przez pozwanego wniosków dowodowych w zakresie dokumentów w postaci wypowiedzenia i wezwania do zapłaty, uznał, że powód nie podtrzymuje twierdzeń w tym zakresie. W konsekwencji Sąd uznał ten zarzut pozwanej za bezprzedmiotowy.

W ocenie Sądu twierdzenia pozwanej, iż strony umówiły się, iż spłata należności z karty kredytowej będzie następowała w jej mieszkaniu do rąk pracownika banku, nie zostały w żaden sposób wykazane przez pozwaną. Jednakże okoliczność ta, wobec skutecznie podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na względzie, Sąd w pkt I wyroku na podstawie art. 6 ustawy z dnia z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1232) oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. w pkt II wyroku obciążył nimi powoda jako stronę przegrywającą niniejsze postępowanie, uznając je za uiszczone w całości.