Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska

Protokolant: prot. sąd. Daria Paliwoda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2016 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę kwoty 6.000 zł i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 5.000 (pięć tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 27 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w dalszej części;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 3.517 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 365,78 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego.

UZASADNIENIE

P. K. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 6.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku, któremu uległ powód w dniu 15 stycznia 2015 r., a także o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 15 stycznia 2015 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego poszkodowany został powód, a strona pozwana przyjęła odpowiedzialność za skutki zdarzenia. Podał, że w wyniku zdarzenia doznał: skręcenia i naderwania stawów i wiązadeł odcinka szyjnego, odprostowania fizjologicznej lordozy szyjnej, skręcenia i naderwania odcinka piersiowego kręgosłupa, urazu twarzoczaszki, stłuczenia głowy, urazu prawej obręczy barkowej, urazu prawej obręczy biodrowej, stłuczenia ramienia, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia podbrzusza, licznych otarć ciała i ostrej reakcji na stres powypadkowy. Powód podniósł, że strona pozwana przyznała powodowi w sumie kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwotę 750 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia i przejazdu do placówek medycznych. Powód wezwał stronę pozwana do dopłaty dalszej kwoty tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania lecz strona pozwana odmówiła. Co do żądania odsetek, powód wskazał, że żąda odsetek ustawowych od dnia 25 kwietnia 2015 r. tj. dnia po dniu, w którym została wydana decyzja ustalająca wysokość zadośćuczynienia.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania i wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną zdarzeniem z dnia 15 stycznia 2015 r., a także zwróciła koszty leczenia. Zdaniem strony pozwanej przyznane kwoty są adekwatne, bowiem powód doznał urazów nie wymagających leczenia inwazyjnego, długotrwałego pobytu w szpitalu, a leczenie zostało zakończone w dwa miesiące po zdarzeniu, a zatem rozmiar doznanej przez powoda był nieznaczny. Strona pozwana stwierdziła, że powód w żaden sposób nie uzasadnił żądania o ustalenie w przedmiocie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. Strona pozwana sprzeciwiła się również żądaniu powoda o zasadzenie odsetek ustawowych od dnia 25 kwietnia 2015 r. podnosząc, że zgłoszenie szkody otrzymała w dniu 27 marca 2015 r., a zatem odsetki ustawowe, mogą być zasądzone, w przypadku uwzględnienia powództwa, po upływie 30 dni od dnia doręczenia stronie pozwanej zgłoszenia szkody.

Kwestia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku powoda nie była sporna (art. 415 kc w zw. z art. 822 § 1 i 2 kc i art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc). Poza sporem było również, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 3.000 zł, tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 750 zł tytułem odszkodowania.

Sąd ustalił:

W wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 15 stycznia 2015 r. powód P. K. doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, z zespołem korzeniowym szyjnym, urazu głowy, w tym twarzoczaszki, urazu barku prawego i kręgosłupa piersiowego, co skutkowało długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda w wysokości 2 %. Pomimo zastosowanego leczenia, u powoda utrzymują się dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego, z promieniowaniem do kończyny górnej prawej, barku prawego, potylicy. Bezpośrednio po zdarzeniu, przez miesiąc, u powoda utrzymywały się znaczne dolegliwości bólowe, które w połączeniu z zastosowaniem kołnierza ortopedycznego, powodowały utrudnienia w wykonywaniu codziennych czynności.

Dowód:

-

opinia zespołu biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz neurologii – k. 68 – 76;

-

uzupełniająca opinia zespołu biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz neurologii – k. 94 -97;

-

zeznania powoda – k. 107 i 107 odwrót;

Na skutek wypadku u powoda wystąpiły objawy ostrej reakcji na stres, jak zaburzenia snu, obniżenie sprawności przetwarzania procesów poznawczych, poczucie osłabienia, otępienia, mimowolne wspomnienia i analizy myślowe, związane z okolicznościami wypadku, powodujące jego ponowne przeżywanie, co uaktywnia stres i sprzyja utrzymywaniu się psychologicznych objawów, większej reaktywności emocjonalnej, drażliwości i odczuwania napięcia psychofizycznego, obaw przed kolejnym wypadkiem w trakcie poruszania się samochodem.

Dowód:

-

opinia psychologa – k. 15 - 16;

-

przesłuchanie powoda – k. 107 i 107 odwrót;

Powód zgłosił szkodę pismem z dnia 24 marca 2015 r., które wpłynęło do strony pozwanej w dniu 27 marca 2016 r.

Dowód:

-

pismo – k. 26 - 28;

-

dowód nadania pisma – k. 29;

-

wydruk ze strony internetowej P. P. – k. 30.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 2 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Poza sporem było, że sprawca wypadku z udziałem powoda, ubezpieczony był u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za skutki wypadków, legitymował się dokumentem ubezpieczenia OC, a wypadek miał miejsce w okresie ubezpieczenia.

W tych okolicznościach, strona pozwana, jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy, na podstawie powołanych przepisów, ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim (tu powodowi) przez sprawcę.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość. ( tak: wyrok SN z dnia 20.04.2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8.02.2006r., I A Ca 1131/05, LEX nr 194522).

W oparciu o dowód z opinii biegłych lekarzy neurologa i ortopedy, Sąd ustalił, że na skutek wypadku powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, z zespołem korzeniowym szyjnym, urazu głowy, w tym twarzoczaszki, urazu barku prawego i kręgosłupa piersiowego, co skutkowało długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda w wysokości 2 %. Pomimo zastosowanego leczenia, u powoda utrzymują się dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego, z promieniowaniem do kończyny górnej prawej, barku prawego, potylicy. W badaniu przedmiotowym u powoda stwierdzono wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych szyjnych, zaznaczony objaw szczytowy, zaburzenia o typie korzeniowym o miernym nasileniu. Na odczuwane przez powoda dolegliwości znaczący wpływ ma przebyty uraz kręgosłupa szyjnego, przy czym stwierdzone w badaniu rezonansem magnetycznym zmiany są niewielkiego stopnia i nie powinny powodować występowania dolegliwości w znaczącym stopniu. Rokowania co do stanu zdrowia powoda są pomyślne - powód może wypełniać funkcje społeczne, rodzinne, zawodowe z ograniczeniami dotyczącymi obciążania kręgosłupa. Miarkując zadośćuczynienie, Sąd miał zarazem na uwadze, że w przyszłości, okresowo, mogą się nasilać dolegliwości kręgosłupa szyjnego, a także zalecenia lekarzy, co do wykonywania przez powoda codziennych ćwiczeń, wyuczonych przez rehabilitanta, prowadzenia oszczędnego trybu życia, unikania dźwigania oraz obciążania kręgosłupa szyjnego, a także konieczności poddawania się okresowo rehabilitacji. Sąd miał także na uwadze, że u powoda występują nieurazowe zmiany rozwojowe kręgosłupa piersiowego - zwyrodnieniowo – dyskopatyczne, które wpływają na odczuwane przez powoda dolegliwości, ale nie mają związku z wypadkiem.

Wypadek był ponadto bardzo stresującym wydarzeniem w życiu powoda, spowodował u niego zaburzenia snu, obniżenie sprawności przetwarzania procesów poznawczych, poczucie osłabienia, otępienia, mimowolne wspomnienia i analizy myślowe, związane z okolicznościami wypadku, powodujące jego ponowne przeżywanie, co uaktywnia stres i sprzyja utrzymywaniu się psychologicznych objawów, większej reaktywności emocjonalnej, drażliwości i odczuwania napięcia psychofizycznego, obaw przed kolejnym wypadkiem w trakcie poruszania się samochodem.

Uwzględniając rozmiar cierpień powoda, suma 8.000 zł, tytułem zadośćuczynienia, uwzględnia rodzaj naruszonego dobra, jakim jest zdrowie człowieka, wiek powoda, odczuwane przez niego dolegliwości bólowe, długotrwałość procesu leczenia i rehabilitacji, która powinna być okresowo kontynuowana, wystąpienie objawów ostrej reakcji na stres oraz pomyśle rokowania co do powrotu do zdrowia. Dlatego też zasądzona kwota, jako uzupełnienie zadośćuczynienia, nie może być uznana za nadmierną. Powód niewątpliwie doznał na skutek wypadku, za który odpowiedzialność ponosi pozwany, urazów, powodujących zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne, które wpływają na rozmiar krzywdy. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Kwota 5.000 zł, jako uzupełnienie dotychczas wypłaconej powodowi kwoty, jest odpowiednią sumą, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Odsetki ustawowe od kwoty 5.000 zł zasądzono od dnia następnego po upływie ustawowego terminu 30 dni na spełnienie świadczenia przez zakład ubezpieczeń. Powód zgłosił szkodę pismem z dnia 24 marca 2015 r., które wpłynęło do strony pozwanej w dniu 27 marca 2016 r. Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia staje się wymagalne po 30 dniach od zgłoszenia szkody. Opóźnienie w spełnieniu świadczenia powoduje obowiązek zapłaty odsetek ustawowych, co znajduje uzasadnienie w treści przepisów art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Powództwo w zakresie żądania zapłaty zadośćuczynienia ponad zasądzoną kwotę oraz w zakresie odsetek liczonych przed dniem 27.04.2015r. podlegało oddaleniu. Sąd oddalił powództwo również w zakresie żądania ustalenie odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku powoda. Sama ewentualność powstania innych skutków zdarzenia nie powoduje istnienia interesu prawnego (art. 189 kpc). W przypadku powstania nowej szkody, w związku z przedmiotowym wypadkiem, powód może wytoczyć powództwo o zasądzenie. W świetle przepisu art. 442 ¹ § 3 kpc w aktualnym brzmieniu, nie można tu mówić o czasowym ograniczeniu dochodzenia roszczeń o naprawienie szkody na osobie, która w tym przypadku jeszcze nie powstała lub się nie ujawniła.

Zgodnie z art. 100 zd. 2 kpc, Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na tej podstawie Sąd obciążył pozwaną obowiązkiem zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda, w skład których wchodzi: opłata sądowa od pozwu – 300 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego – 2000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radcą prawnym – 1200 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

Zgodnie z wynikiem procesu obciążono pozwaną wydatkami, poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłych, ponad uiszczoną zaliczkę (k-102). Orzeczenie w punktcie IV wyroku oparto na przepisach art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 100 zd. 2 kpc.