Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2016r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Fronc

Protokolant: sekr. sąd. Magdalena Janik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków-Podgórze Aldony C.

po rozpoznaniu dnia 15.03.2016r.

sprawy

A. K. (K.)

s. J. i Z. zd. J.

ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 27 listopada 2015r., około godz. 17:45 w K. na 426 km +300m autostrady (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rej. (...) jadąc lewym pasem ruchu nie zachował należytej ostrożności i najechał na tył poprzedzającego go samochodu marki V. (...) o nr. rej. (...) kierowanego przez M. G., który pchnięty uderzył w poprzedzającego go samochód marki F. (...) o nr. rej. (...) kierowany przez M. W. (1), następnie A. K. zjechał na środkowy pas ruchu, gdzie doprowadził do zderzenia z samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez K. S., czym nieumyślnie spowodował wypadek drogowy, w wyniku, którego kierujący samochodem V. (...) M. G. doznał obrażeń ciała w postaci uszkodzenia rozcięgna mięśnia trójgłowego ramienia prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk,

- to jest o przestępstwo z art. 177 § 1 kk

I.  na mocy 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne w stosunku do oskarżonego A. K. na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;

II.  na mocy art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 800 zł (ośmiuset złotych) na rzecz pokrzywdzonego M. G. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

III.  na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego w części od obowiązku pokrycia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, tj. zasądza kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty od warunkowego umorzenia postępowania, zwalniając go od obowiązku pokrycia wydatków.

Sygn. akt II K 109/16/P

UZASADNIENIE WYROKU

Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

z dnia 15 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 27 listopada 2015 r. około godziny 17:45 A. K. jechał samochodem marki F. (...), będącego własnością jego szwagra G. M., wraz ze swą żoną J. K. autostradą (...) (K., 426 km + 300m) w kierunku B.. A. K. był trzeźwy, a samochód był sprawny technicznie i miał włączone światła mijania. Było po zmroku, jezdnia była mokra i śliska, widzialność dobra, a natężenie ruchu duże. Samochód poruszał się z prędkością około 100 km/h. A. K. jadąc środkowym pasem wykonał manewr zmiany pasa ruchu na pas lewy. Po zmianie pasa ruchu i zauważeniu przez kierującego A. K. stojących przed nim samochodów zaczął on hamować, jednak okazało się być to bezskuteczne. Pojazd kierowany przez A. K. uderzył w tył samochodu znajdującego się przed nim - V. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez M. G., a następnie w kolejny samochód znajdujący się na pasie środkowym - R. (...) o nr rej. (...) kierowany przez K. S.. Samochód V. (...) po uderzeniu przez F. (...) kierowanego przez A. K. uderzył jeszcze w F. (...) kierowanego przez M. W. (2).

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym A. K. (k. 24, tom A),

wyjaśnienia A. K. (k. 36, tom A),

zeznania K. S. (k. 2, tom C),

zeznania M. G. (k. 6, tom C),

zeznania J. J. (3) (k.8, tom C),

zeznania R. K. (k.10, tom C),

zeznania J. L. (k. 12, tom C),

zeznania S. W. (k.14, tom C),

zeznania J. S. (k. 16, tom C),

zeznania M. K. (k. 18, tom C).

Na skutek zderzenia pojazdów M. G. doznał obrażeń ciała w postaci uszkodzenia rozcięgna mięśnia trójgłowego ramienia prawego. Jak wynika z treści opinii sądowo-lekarskich, obrażenia stwierdzone u M. G. pociągnęły za sobą naruszenie czynności narządów ciała poszkodowanego na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 §1 kk.

Dowód: zeznania M. G. (k. 6, tom C),

karta informacyjna z leczenia szpitalnego M. G. (k. 27),

opinia sądowo-lekarska dr n. med. W. P. z dnia 13.01.2016 r. (k. 31, tom A)

Oskarżony A. K. nie był dotychczas karany sądownie.

Dowód: dane o karalności (k. 8)

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony A. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyczerpujące wyjaśnienia. Oskarżony dokładnie opisał przebieg wypadku, a także okoliczności mu towarzyszące. Stwierdził, iż powodem utraty przez niego panowania nad kierowanym pojazdem i nie wyhamowania przed zderzeniem z poprzedzającym go pojazdem była śliska nawierzchnia. Oskarżony wyraził skruchę i podkreślił, że poczuwa się do winy. Jednocześnie wystąpił z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania karnego.

Sąd dał wiarę całości wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, albowiem tak przebieg samego wypadku, jak i okoliczności stanowiące jego tło, a wskazane przez oskarżonego, znalazły pełne odzwierciedlenie w pozostałych dowodach postępowania. Wyjaśnienia oskarżonego są spójne, rzeczowe i logiczne. W pełni korespondują z przebiegiem zdarzenia wynikającym z relacji uczestniczących w nim świadków, są także zbieżne z pozostałymi dowodami. W tej sytuacji, wobec ustaleń poczynionych w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, w tym wyjaśnienia samego oskarżonego, Sąd przyjął, iż okoliczności popełnienia czynu zarzucanego A. K. nie budzą wątpliwości.

Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania prawdziwości zeznań świadków K. S., J. J. (3), R. K., J. L., S. W., J. S. i M. K.. Wszyscy wymienieni złożyli obszerne i szczegółowe zeznania dotyczące okoliczności zdarzenia i przebiegu samego wypadku. Ich relacje wzajemnie się uzupełniają, brak w nich sprzeczności czy niespójności, które mogłyby podważyć ich wartość dowodową.

Przymiot wiarygodności przydał Sąd także zeznaniom M. G., który odniósł się także do skutków wypadku. Pokrzywdzony wiarygodnie i dokładnie opisał obrażenia, jakich doznał wskutek uderzenia w jego pojazd przez pojazd kierowany przez oskarżonego, a treść tych zeznań znalazła pełne potwierdzenie w materiale sprawy, a to dokumentacji medycznej i opinii biegłego. Z tego też względu brak jest podstaw do podważenia ich zgodności z prawdą.

Także sporządzoną na potrzeby postępowania opinię biegłego lekarza dotyczącą zakresu odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała, Sąd uznał jako istotny materiał dowodowy. Opinia ta jest zupełna (kompletna i dokładna) oraz komunikatywna (zrozumiała, jasna), a sporządzający ją biegły dysponuje wiadomościami specjalnymi do stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Nadto opinia jest logiczna, zgodna z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy oraz pełna i jasna. Wobec powyższego, przedmiotowa opinia stanowi wiarygodny dowód w niniejszej sprawie i może stanowić istotną podstawę wnioskowania o zakresie odpowiedzialności oskarżonego.

Przy ustaleniu stanu faktycznego i okoliczności zaistnienia przestępstwa, Sąd oparł się również na nieosobowych środkach dowodowych: danych o karalności (k. 8), protokołach oględzin pojazdów (k. 4-11) i protokołach oględzin miejsca wypadku drogowego (k. 2-3), bowiem znajdują one pokrycie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym, a strony nie kwestionowały wiarygodności, ani prawdziwości niniejszej dokumentacji.

Sąd zważył co następuje.

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, iż oskarżony A. K. wyczerpał swoim zachowaniem znamiona występku określonego w art. 177 § 1 kk, bowiem w dniu w dniu 27 listopada 2015 roku, około godziny 17:45 w K. na 426 km + 300 m autostrady (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rej. (...) jadąc lewym pasem ruchu nie zachował należytej ostrożności i najechał na tył poprzedzającego go samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez M. G., który pchnięty uderzył w poprzedzający go samochód marki F. (...) o nr rej. (...) kierowany przez M. W. (2), a następnie A. K. zjechał na środkowy pas ruchu, gdzie doprowadził do zderzenia z samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez K. S., czym nieumyślnie spowodował wypadek drogowy, w wyniku którego kierujący samochodem V. (...) M. G. doznał obrażeń ciała w postaci uszkodzenia rozcięgna mięśnia trójgłowego ramienia prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Zgodnie z art. 19 ust. 1 kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu kierujący pojazdem jest obowiązany: 1) jechać z prędkością nieutrudniającą jazdy innym kierującym; 2) hamować w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia; 3) utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu. Nie budzi wątpliwości fakt, iż oskarżony A. K. nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, a następnie nie dostosował prędkości zapewniającej panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywał i nie utrzymał odstępu niezbędnego do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się pojazdu poprzedzającego pojazd, czym naruszył dyspozycję przepisu art. 22 ust. 2 w zw. z art. 19 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jednakowoż naruszenie to miało charakter nieumyślny, nie wynikało bowiem z celowego działania czy brawury, lecz najprawdopodobniej z warunków atmosferycznych panujących na drodze.

Poczynione w trakcie postępowania ustalenia prowadzą do jednoznacznego wniosku, iż zaistniał bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem się oskarżonego, a zaistnieniem wypadku, wskutek którego M. G. odniósł obrażenia ciała, co wyczerpuje przedmiotowe i podmiotowe znamiona występku spenalizowanego w art. 177 §1 kk. Dla przypisania oskarżonego odpowiedzialności karnej za popełniony czyn, konieczne jest także wykazanie jego zawinienia, rozumianego jako zarzut, że w sytuacji możliwości wyboru, sprawca nie dał posłuchu normie prawnej nakazującej zachowanie szczególnej ostrożności, czym doprowadził do wypadku. W przedmiotowej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające winę, a zatem należy przypisać ją oskarżonemu i uznać jego odpowiedzialność za popełniony czyn.

Uznając zatem, iż tak wina oskarżonego (który sam jej nie kwestionował przyznając się do zarzucanego czynu), jak i okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne wobec A. K. na okres próby wynoszący 1 rok. Zgodnie z art. 66 §1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Zgodnie z art. 115 § 2 kk, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Umarzając warunkowo przedmiotowe postępowanie, jako okoliczność obciążającą, Sąd przyjął rozmiar wyrządzonej szkody w postaci obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonego. Z drugiej strony, za okoliczności łagodzące przyjął fakt, iż oskarżony nie był w ogóle karany, przyznał się do zarzucanego mu czynu, oraz wyraził skruchę. Ustalone w toku postępowania okoliczności zaistnienia wypadku drogowego, a tym samym popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu są jasne i jednoznaczne. Uznając stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego za nieznaczny, Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż oskarżony w chwili zdarzenia był trzeźwy, oraz kierował sprawnym technicznie pojazdem.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd potraktował występek oskarżonego, jako incydent nie świadczący o demoralizacji i przyjął, że dla osiągnięcia celów postępowania nie jest konieczne wykonanie kary. Dlatego też Sąd zastosował wobec A. K. środek w postaci warunkowego umorzenia postępowania na okres próby 1 roku. Pozytywna ocena postawy oskarżonego, uwzględniająca jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia ma charakter prognostyczny i prowadzi Sąd do przekonania, że mimo warunkowego umorzenia postępowania sprawca, który nie był dotychczas karany za przestępstwo umyślne, będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa (art. 66 § 1 in finek kk). Weryfikację tej prognozy stanowił będzie zakreślony roczny okres próby, w którym oskarżony będzie mógł potwierdzić, iż istotnie przestrzega obowiązujących norm prawnych, a cele przedmiotowego postępowania w postaci uświadomienia sobie niewłaściwości postępowania zostały spełnione, mimo braku orzeczenia i wykonania grożącej za popełnione przestępstwo kary.

Ponadto, czyniąc zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości oraz mając cierpienia związane z odniesionymi przez pokrzywdzonego obrażeniami, Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz M. G. nawiązkę w kwocie 800 (osiemset) zł, tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy. Zdaniem Sądu jest to kwota, która w pewnym zakresie zrekompensuje cierpienie i niedogodności związane z podjętym przez pokrzywdzonego leczeniem. Jednocześnie, z uwagi na sytuację materialną oskarżonego stanowi ona dla niego odczuwalną dolegliwość, choć nie przekracza jego możliwości finansowych.

Sąd zasądził od oskarżonego jedynie częściowe koszty, tj. zobowiązał do uiszczenia opłaty od warunkowego umorzenia postępowania w kwocie 60 zł i zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w pozostałym zakresie, zwracając przede wszystkim uwagę na wysokość orzeczonej nawiązki, a nadto uznając, iż powyższe stanowiłoby nadmierną dolegliwość o charakterze finansowym.