Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agnieszka Zielińska

z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. M. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 listopada i 19 grudnia 2014 roku oraz 18 czerwca i 27 sierpnia 2015 roku oraz w dniu 11 lutego 2016 roku sprawy:

A. C. , z domu S., córki M. i E., z domu Ć.

urodzonej w dniu (...) w G.,

oskarżonej o to, że:

w okresie od września 2010 roku do lipca 2011 roku w G., dokonała przywłaszczenia powierzonych pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 13.000 złotych, czym działała na szkodę M. P.,

to jest o przestępstwo z art. 284 §2 k.k.

I.  w zakresie czynu zarzucanego aktem oskarżenia uznaje oskarżoną za winną tego, że w okresie od października 2010 roku do dnia 15 czerwca 2011 roku w G. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu przywłaszczyła pieniądze w kwocie nie mniejszej niż 6.371,04 zł powierzane jej celem opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, czym działała na szkodę M. P. i tak:

1.  w październiku 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.213,80 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

2.  w listopadzie 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 897 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

3.  w grudniu 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 514,16 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

4.  w marcu 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 858,30 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc luty 2011 roku,

5.  w maju 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.443,94 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc kwiecień 2011 roku,

6.  w okresie od dnia 1 do dnia 15 czerwca 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.443,94 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc maj 2011 roku,

przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 284 §2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. i art. 58 §3 k.k. na podstawie art. 284 §2 k.k., art. 34 §1 k.k., art. 35 §1 k.k. skazuje oskarżoną na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej prawy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 46 §1 k.k. zobowiązuje oskarżoną do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. P. kwoty 6.371,04 zł (sześć tysięcy siedemdziesiąt jeden złotych cztery grosze);

III.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k., 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 582/14

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. C. jako księgowa współpracowała z matką M. P. prowadzącej sklep przemysłowy w G. przy ul. (...). Po śmierci matki pokrzywdzonej współpraca była kontynuowana pomiędzy oskarżoną a M. P.. Pokrzywdzona darzyła A. C. zaufaniem z racji uprzedniej bezproblemowej współpracy. Począwszy od dnia 9 września 2010 roku M. P. zatrudniła A. C. na umowy o pracę. Powierzone oskarżonej formalnie obowiązki nie obejmowały dokonywania wpłat składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne (wpłaty do ZUS) ani zapłaty podatków. W związku z przebiegiem ciąży A. C. w trzecim kwartale 2010 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim, a następnie po urodzeniu córki Z. od dnia 18 stycznia do 20 czerwca 2011 roku na urlopie macierzyńskim do dnia 20 czerwca 2011 roku. We wskazanym okresie oskarżona faktycznie współpracowała z M. P. w ramach powierzonych jej obowiązków nie przebywając jednak stale na terenie sklepu.

Dowód: zeznania świadka M. P. k. 1v, 8v-9, 21v-22, 121-123, 270; zeznania M. P. z dnia 15.04.2013 roku w aktach sprawy 2 Ds. 1762/13; zeznania świadka T. N. k. 11v, 124-125; odpis skrócony aktu urodzenia k. 157, informacja z Oddziału Położnictwa G. (...) k.243-244; kopia zakresu obowiązków k. 214-215; informacja ZUS k. 246;

Począwszy od momentu formalnego zatrudnienia A. C. doprowadziła do powstania praktyki, iż kwoty należnych składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne były przekazywane jej celem ich wpłaty do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w imieniu M. P.. Wynikało to przede wszystkim z faktu, że oskarżona przyjeżdżała do sklepu pokrzywdzonej w ostatnim dniu terminu do uiszczenia składek, informowała o wysokości należnych składek a następnie oferowała ich wpłatę „przy okazji” wobec konieczności zapłaty składek z działalności gospodarczej prowadzonej przez nią. M. P. ufając A. C. przystała na taką praktykę. Środki pieniężne konieczne na pokrycie zobowiązań wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przekazywała oskarżonej osobiście lub za pośrednictwem zatrudnionej w sklepie ciotki T. N.. Praktyka ta ustała w związku z zakończeniem współpracy pomiędzy M. P. a A. C. nie wcześniej niż w lipcu 2011 roku. We wskazanym czasokresie pieniądze przeznaczone na wpłaty do ZUS dwukrotnie lub trzykrotnie odebrał mąż A. C.. Jeden raz wpłacił je na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych a jednokrotnie lub dwukrotnie przekazał oskarżonej.

Dowód: zeznania świadka M. P. k. 1v, 8v-9, 21v-22, 121-123, 270; zeznania M. P. z dnia 15.04.2013 roku w aktach sprawy 2 Ds. 1762/13; zeznania świadka T. N.; k. 11v, 124-125; zeznania świadka E. W. k. 19v, 126-127; zeznania świadka R. S. k. 31v-32, 125-126; zeznania świadka K. C. k. 221;

W okresie od października 2010 roku do dnia 15 czerwca 2011 roku A. C. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu przywłaszczyła pieniądze w kwocie nie mniejszej niż 6.371,04 zł powierzane jej celem opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w imieniu M. P. i tak:

-.

-

w październiku 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.213,80 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

-

w listopadzie 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 897 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

-

w grudniu 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 514,16 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

-

w marcu 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 858,30 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc luty 2011 roku,

-

w maju 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.443,94 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc kwiecień 2011 roku,

-

w czerwcu 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.443,94 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc maj 2011 roku.

Dowód: zeznania świadka M. P. k. 1v, 8v-9, 21v-22, 121-123, 270, zeznania M. P. z dnia 15.04.2013 roku w aktach sprawy 2 Ds. 1762/13; zeznania świadka T. N. k. 11v, 124-125; zeznania świadka E. W. k. 19v, 126-127; zeznania świadka R. S. k. 31v-32, 125-126; wydruki deklaracji rozliczeniowych k. 161-176; informacja ZUS k. 10, 131-133;

A. C. była uprzednio dwukrotnie karana, w tym za przestępstwo przeciwko mieniu z art. 288 §1 k.k.

Dowód: informacja o osobie z K. k. 235-240, 259-261; odpis wyroku k. 50;

Zdolność A. C. do rozpoznania znaczenia jej czynu oraz pokierowanie swoim postępowaniem nie była wyłączona ani ograniczono w stopniu znacznym. Stan zdrowia psychicznego umożliwiał oskarżonej udział w toczącym się postępowaniu.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 59-60, 94-99;

A. C. posiada wykształcenie wyższe. Z zawodu jest księgową. Aktualnie nie pracuje. Utrzymuje się ze świadczenia z Funduszu Alimentacyjnego wraz z dodatkiem w postaci zasiłku rodzinnego w kwocie 2700 zł. Jest rozwiedziona. Posiada na utrzymaniu pięcioro dzieci w wieku od 5 do 12 lat.

Vide: oświadczenie oskarżonej k. 107;

Przesłuchiwana w toku dochodzenia A. C. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż nie powierzano jej jakichkolwiek kwot tytułem opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne ani na zapłatę podatków. Wskazywała, że firma (...) borykała się z problemami finansowymi a nadto, iż M. P. jest daleką krewna jej męża, z którym pozostaje w konflikcie.

Na rozprawie A. C. skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień oraz odmowy odpowiedzi na pytania.

Vide: wyjaśnienia oskarżonej k. 42-43, 108;

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł przede wszystkim na zeznaniach przesłuchanych świadków M. P. (k. 1v, 8v-9, 21v-22, 121-123, 270 oraz odczytane z akt 2 Ds. 1762/13), T. N. (k. 11v, 124-125), E. W. (k. 19v, 126-127), R. S. (k. 31v-32, 125-126), K. C. (k. 221) w powiązaniu z informacjami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zaległościach z tytułu składek w ramach dzielności gospodarczej pokrzywdzonej – M. P. sklep przemysłowy. Natomiast wyjaśnienia A. C. Sąd uznał w całości za niewiarygodne jako sprzeczne z powyższymi dowodami.

Zeznania wszystkich przesłuchanych świadków są generalnie spójne, logiczne i konsekwentne, a także korespondują pomiędzy sobą oraz z pozostałym materiałem dowodowym. Natomiast pewne dostrzegalne rozbieżności wynikają przede wszystkim z upływu czasu od inkryminowanych zdarzeń, szeregu podobnych, powtarzalnych zachowań oskarżonej, a także trudności z umiejscowieniem ich w czasie. W ocenie Sądu powyższe nie podważa wiarygodności relacji świadków, gdyż jest powodowane naturalnym dla procesu zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń zacieraniem w pamięci detali. Przeciwnie, wskazuje, iż osoby te zeznawał spontanicznie, bez uprzedniego uzgadniania relacji. Powyższe pozwala uznać ich zeznania za wiarygodne co do zasady.

Najobszerniejsza relacja pochodzi od M. P. , która była przesłuchiwana w niniejszej sprawie kilkakrotnie. Składała także zeznania w postępowaniu o sygnaturze akt 2 Ds. 1762/13. Pokrzywdzona w niniejszej sprawie konsekwentnie wskazała na czasokres przywłaszczenia (od września 2010 rok do lipca 2011 roku), okoliczności powierzania A. C. pieniędzy na zapłatę składek a także okoliczności, które doprowadziły do wytworzenia takiej praktyki. Niezmienna była także relacja świadka o przekazywaniu pieniędzy przez świadka i jej ciotkę T. N. oraz o przypadkach ich powierzania K. C.. Świadek nie ukrywała także faktu, że A. C. współpracowała z nią w okresie zwolnienia lekarskiego związanego z ciążą w 2010 roku oraz w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego w 2011 roku. W tym też zakresie wiarygodność zeznań pokrzywdzonej nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

Natomiast zeznania M. P. nie pozwalały samoistnie ustalić wysokości kwot pobieranych każdorazowo przez A. C. oraz miesięcy, w których środki zostały przez nią pobrane i nieodprowadzone. Już sama relacja świadka wskazuje, że deklarowane kwoty opiera na wysokości zaległości w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych oraz z tytułu podatków. Natomiast na pytania obrońcy pokrzywdzona nie była w stanie odnieść się do konkretnych miesięcy, w których dochodziło do przekazywania kwot a informacja o przekazywanych sumach miałą charakter orientacyjny (k. 123: 1600-1800 zł). W ocenie Sądu jest to zrozumiałe zważywszy na fakt, iż A. C. nie kwitowała pobieranych pieniędzy, a M. P. nie rejestrowała tego w inny sposób.

W tym też zakresie uznał Sąd zeznania pokrzywdzonej za wiarygodne częściowo. Podstawą weryfikacji twierdzeń świadka co do kwot przekazanych na opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne była informacja przekazana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych o stwierdzonych zaległościach (k. 131-133). Uwzględnić przy tym należało twierdzenie M. P., iż nie przypomina sobie, by w okresie objętym zarzutem wpłacała składki i podatki sama lub przekazywała środki innej osobie niż oskarżona i K. C. (k. 123). I tak z informacji ZUS wynika, że o ile składki za miesiąc sierpień 2010 roku zostały uiszczone prawie w całości (nie zapłacono 27,72 zł z 1.319,05 zł), to już za miesiąc wrzesień kwota zaległości dotyczy istotnej części (1213,70 zł z 2335,94 zł) a w przypadku października i listopada 2010 roku całej należnej kwoty. Co istotne, składki za miesiące grudzień i styczeń 2010 (płatne odpowiednio do 15 stycznia 2011 roku i 15 lutego 2011 roku) zostały uiszczone prawie w całości (za grudzień zaległość wynosiła 46,25 zł z 1.365,30 zł, a za styczeń 5,36 zł z 1.443,94 zł). Koreluje to z okresem pobytu A. C. na Oddziale Położnictwa G. (...) w G. od dnia 3 do 7 stycznia 2011 roku (k. 243-244) oraz datą urodzenia córki Z. C. w dniu 18 stycznia 2011 roku (k. 157). Następnie poza składkami za miesiąc marzec 2011 roku pokrytymi niemalże w całości (kwota zaległości wynosiła ponownie 5,36 zł z 1.443,94 zł) nie zostały odprowadzone w istotnej części składki za miesiąc luty 2011 roku oraz w całości za miesiące kwiecień, maj 2011 roku. Pokreślenia w tym miejscu wymaga fakt, że w okresie od października do końca czerwca 2011 roku składki na ubezpieczenia społeczne zostały opłacone w całości lub prawie w całości jedynie trzykrotnie. Koresponduje to z zeznaniami przesłuchanych świadków, iż dwa lub trzy razy kwot te pobierał mąż oskarżonej K. C.. Jak wskazano powyżej, 2 wpłaty dotyczyły tych miesięcy na które przypadały na koniec ciąży A. C., a następnie okresu bezpośrednio po urodzeniu córki Z. (wpłata składek za miesiąc grudzień 2010 roku dokonana w styczniu 2011 roku oraz wpłata za miesiąc styczeń 2011 roku dokonana w lutym tego roku).

M. P. w swoich zeznaniach utrzymywała, iż przekazywane kwoty obejmowały także wpłaty na podatki. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż pokrzywdzona była opodatkowania zryczałtowanym podatkiem od osób fizycznych a nadto obowiązana była jako płatnik do odprowadzania pobranych zaliczek od wypłaconych osobom fizycznych wynagrodzeń. Pomimo, iż brak było podstaw do zakwestionowania zeznań M. P. w tym zakresie, przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało możliwości wyjaśnienia, kiedy i w jakich wysokościach zostały przekazane A. C. kwoty celem zapłaty podatków. Z informacji Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. (k. 154) wynika, iż zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące październik i listopad 2010 roku zostały opłacone w styczniu 2011, a za grudzień 2010 roku w dniu 30 maja 2011 roku z tytułu wykonawczego. Natomiast Naczelnik nie posiadał informacji o pozostały okresy objęty zapytaniem, a więc do sierpnia 2011 roku. Z powyższych informacji wynika, iż pokrzywdzona opłaciła część zaliczek za 2010 roku samodzielnie, a informację o braku wpłaty za grudzień miała już w maju 2011 roku. Jednocześnie K. C. nie pamiętał, aby przekazywane mu były także kwoty na opłaty podatku. W tym stanie rzeczy Sąd nie był w stanie zweryfikować twierdzeń M. P. co do przekazywania kwot na zapłatę podatków. W związku z tym na podstawie art. 5 §2 k.p.k. nie dające się usunąć w tym zakresie wątpliwości rozstrzygnął na korzyść A. C. przyjmując, iż oskarżonej przekazywano wyłącznie kwoty na opłacenie składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

Na gruncie zeznań M. P. wątpliwości rodziła także data ostatniego przekazania A. C. pieniędzy. Przesłuchiwana w niniejszej sprawie pokrzywdzona nie była w szczególności w stanie wskazać jednoznacznie, czy po raz ostatni przekazane zostały pieniądze w czerwcu czy w lipcu 2011 roku. Natomiast zeznania złożone przez M. P. w sprawie 2 Ds. 1762/13 oraz zgromadzone w tej sprawie dokumenty wskazują, iż współpraca w tym zakresie mogła trwać dłużej, aż do listopada 2011 roku. Złożony przez pokrzywdzoną podrobiony dowód wpłaty składek był bowiem datowany na dzień 14.11.2011 roku i dotyczył składek za miesiąc październik 2011 roku. Przesłuchiwana na ostatniej rozprawie pokrzywdzona nie potrafiła jednoznacznie wypowiedzieć się co do tej kwestii z uwagi na upływ czasu. W związku z tym również w tym zakresie Sąd na postawie art. 5 §2 k.p.k. rozstrzygnął nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonej przyjmując, iż ostatnie przekazanie miało miejsce w czerwcu 2011 roku i dotyczyło składek należnych za maj 2011 roku.

W ocenie Sądu powyższe wątpliwości, które zrodziły się na gruncie zeznań M. P., nie podważają wiarygodności jej relacji w pozostałym zakresie. Pokrzywdzona sama sygnalizowała niepamięć określonych faktów. Z jej relacji wynika, iż zaległe kwoty, które podała w czasie przesłuchania, wynikają z ustaleń o zaległościach w Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wskazywała także na głębokie zaufanie, jakim darzyła A. C. w związku uprzednią współpracą z jej zmarłą matką. Powyższe tłumaczyło powierzanie oskarżonej pieniędzy poza zakresem obowiązków oraz brak kwitowania przez nią przyjmowanych kwot. Zasady doświadczenia życiowego oraz zawodowego Sądu wskazują, że w relacjach opartych na głębokim zaufaniu wynikającym z uprzedniej bezproblemowej współpracy faktyczne relacje pomiędzy stronami mogą wykraczając poza przyjęte ramy formalne (brak formalnego obowiązku opłacania składek w zakresie obowiązków oskarżonej, fakt nieżądania pokwitowań oraz brak adnotacji o przechowywanych kwotach). Zauważyć przy tym należy, że działalność gospodarcza M. P. miała niewielką skalę i opierała się na współpracy z zaufanymi osobami - ciocią T. N. i znajomą matki A. C..

Zeznania pokrzywdzonej znajdują potwierdzenie w relacji pozostałych przesłuchanych świadków: T. N. (k. 11v, 124-125), E. W. (k. 19v, 126-127), R. S. (k. 31v-32, 125-126). Osoby te były świadkami przekazywania pieniędzy przez M. P. A. C. w 2011 roku, a T. N. także sama przekazywała pieniądze. Ponadto świadkowie ci potwierdzili, że gotówka była także przekazywana K. C.. Tak jak M. P. osoby te nie były w stanie wskazać konkretnych miesięcy. Spośród przesłuchanych świadków jedynie T. N. wskazywała, że A. C. miała opłacać także podatki. Natomiast K. C. (k. 221) potwierdził fakt dwu lub trzykrotnego przyjęcia pieniędzy od M. P. lub jej pracownicy. Podał, że pieniądze raz wpłacił we własnym zakresie a raz lub dwa razy przekazał żonie. Nie był natomiast w stanie wypowiedzieć się, czy pokrzywdzona przekazywała pieniądze oskarżonej.

W związku z tym, że relacje powyższych świadków korespondują pomiędzy sobą wzajemnie się uzupełniając Sąd nie dostrzega potrzeby ich bardziej szczegółowego omawiania.

W konfrontacji z zeznaniami przesłuchanych świadków wyjaśnienia oskarżonej (k. 42-43) złożone w toku dochodzenia są oczywiście niewiarygodne. A. C. zaprzeczyła przyjmowaniu pieniędzy celem opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, gdy M. P., T. N., E. W. i R. S. wskazali w swoich relacjach na takie fakty. Również zeznania K. C. pośrednio wskazują, iż istniała praktyka opłacania składek ZUS za pośrednictwem A. C. skoro dwu lub trzykrotnie zastępował ją w tych czynnościach. W ocenie Sądu brak jest racjonalnych podstaw do przyjęcia, iż M. P. nie opłaciła składek z racji problemów finansowych i następnie próbuje obciążyć tym faktem oskarżoną. W szczególności twierdzenie to stoi w sprzeczności z ewidentnym faktem przekazywania A. C. kwoty na zapłatę składek. Nie ma także przesłanek dla przyjęcia, że M. P. jako rzekoma daleko krewna K. C. mści się na A. C. w jego imieniu wobec konfliktu małżeńskiego pomiędzy oskarżoną a jej byłym mężem. Dlatego wyjaśnienia oskarżonej Sąd uznał za niewiarygodne w całości.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł także na ujawnionych dokumentach jak: odpis wyroku (k. 4, 50, 53), informacje ZUS (k. 10, 131-133, 246), upomnienie (k. 25-27), informacja Naczelnika I Urzędu Skarbowego (k. 154, 159,178, 248), odpis skrócony aktu urodzenia (k. 157), wydruki deklaracji rozliczeniowych (k. 161-176), zakres obowiązków (k. 214-215), informacja z G. (k. 243-244), informacja o osobie z K. (k. 259-261). Dowody te zostały sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Natomiast dokumenty ujawnione z akt sprawy 2 Ds. 1672/13 nie miały dla sprawy istotnego znaczenia. Sugerowały jedynie, że praktyka przekazywania pieniędzy A. C. celem opłacania składek ZUS mogła być kontynuowana do listopada 2011 roku. Wobec faktu, iż pokrzywdzona nie potrafiła w tej kwestii zająć jednoznacznego stanowiska Sąd, jak wskazano powyżej, przyjął czasokres do końca czerwca 2011 roku.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł także na uzyskanych opiniacg sądowo-psychiatrycznych. Zostały ona sporządzone przez dwóch biegłych lekarzach psychiatrów posiadających wiedzę specjalną z racji wykształcenia, ukończenia specjalizacji oraz doświadczenia zawodowego. Opinie są niesprzeczna, jasna, pełna. W toku postępowania nie ujawniły się okoliczności poddające w wątpliwość fachowość lub bezstronność biegłych.

Wobec ustalonego stanu faktycznego sprawy Sąd w zakresie czynu zarzucanego aktem oskarżenia przypisał A. C. czyn polegający na tym, że w okresie od października 2010 roku do dnia 15 czerwca 2011 roku w G. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu przywłaszczyła pieniądze w kwocie nie mniejszej niż 6.371,04 zł powierzane jej celem opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, czym działała na szkodę M. P. i tak:

1.  w październiku 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.213,80 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

2.  w listopadzie 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 897 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

3.  w grudniu 2010 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 514,16 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc wrzesień 2010 roku,

4.  w marcu 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 858,30 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc luty 2011 roku,

5.  w maju 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.443,94 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc kwiecień 2011 roku,

6.  w czerwcu 2011 roku pobrała i nie wpłaciła na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę nie mniejszą niż 1.443,94 zł tytułem składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc maj 2011 roku.

Jak wskazano powyżej przy ocenie zeznań M. P. Sąd wobec niedających się usunąć wątpliwości przyjął, iż oskarżonej powierzono jedynie środki tytułem opłaty składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne we wskazanym okresie. Miesiące, w których oskarżona dopuściła się poszczególnych zachowań został przez Sąd ustalone na podstawie zeznań M. P. w powiązaniu z informacją ZUS o zaległościach.

Oskarżona przyjmując pieniądze z przeznaczeniem na opłacenie składek do ZUS zatrzymywała je dla siebie działając jak właściciel. Tym samym przywłaszczała dla siebie powierzone środki. Wyczerpała znamiona występku z art. 284 §2 k.k.

Sąd uznał przy tym, że M. P. działała w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Wniosek powyższy Sąd oparł o fakt, iż to na skutek zachowania A. C. po jej formalnym zatrudnieniu doszło do powstania praktyki, iż przyjeżdżała do sklepu pokrzywdzonej pobierała pieniądze według obliczonej przez siebie wysokości. Od października 2010 roku do 15 czerwca 2011 roku składki nie zostały zapłacone poza czasokresem związanym z urodzeniem przez oskarżoną córki Z. oraz składkami za miesiąc marzec 2011 roku, płatnymi w kwietniu 2011 roku. Powyższe pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że A. C. już w październiku 2010 rok miała z góry powzięty ogólny zamiar wykorzystywania faktu powierzania jej jako osobie zaufanej środków celem zapłaty składek i systematycznego przywłaszczania otrzymywanych z tego tytułu pieniędzy. Uwzględniając istnienie z góry powziętego zamiaru oraz krótkie odstępy czasu (najdłuższy 3 miesiące) czynu przypisany oskarżonej zakwalifikować należało z art. 284 §2 k.k.

Oceniając społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonej z uwzględnieniem dyrektyw z art. 115 §2 k.k. uznać należy, że społeczna szkodliwość tego czynu była znaczna. A. C. godziła w dobro prawem chronione, jakim jest mienie. Działa na szkodę swojego pracodawcy wykorzystując zaufanie, jakim została obdarzona. Czyn przypisany oskarżonej składał się z szeregu powtarzalnych, rozciągniętych w czasie zachowań. Motywacją oskarżonej była chęć uzyskania nienależnych jej korzyści majątkowych.

Czyn oskarżonej uznać należy za zawiniony. Jest ona osoba dorosłą, dojrzałą, doświadczoną życiowo. Bezprawność i karalność przypisanego jej czynu jest powszechnie znana. Poczytalność w zakresie przypisanego jej czynu nie budzi wątpliwości. Powyższe pozwala uczynić jej zarzut, że dopuszczając się przypisanego jej czyny zachowała się niewłaściwie.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał A. C. za winną przypisanego jej w puncie I. aktu oskarżenia czynu i za to przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. i art. 58 §3 k.k. na podstawie art. 284 §2 k.k., art. 34 §1 i 35 §1 k.k. wymierzył oskarżonej karę roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Ustalając wymiar kary dla oskarżonej Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i 2 k.k. Do okoliczności obciążających zaliczył okoliczności rzutujące na znaczną społeczną szkodliwość (omówione powyżej), a także uprzednią karalność oskarżonej, w tym karalność za przestępstwo przeciwko mieniu. Powyższe wskazuje, że konflikt A. C. z prawem nie miał charakteru incydentu i cechuje ją tendencja do lekceważenia obowiązujących norm społecznych. Sąd nie dopatrzył się przy tym okoliczności łagodzących. Uwzględniając jednak właściwości i warunki osobiste oskarżonej – fakt posiadania wyższego wykształcenia i wyuczonego zawodu, fakt, że uprzednio pracowała ona i prowadziła działalność gospodarczą oraz fakt wychowywania pięciorga dzieci Sąd doszedł do przekonania, iż dla osiągnięcia celów kary wystarczające będzie wymierzenie A. C. kary ograniczenia wolności. Jednakże uwzględniając znaczną społeczną szkodliwość czynu i uprzednią karalność wymiar tej kary winien odpowiadać górnej granicy przewidzianej przez ustawę. Natomiast wobec konieczności sprawowania opieki na dziećmi liczbę godzin do przepracowania w danych miesiącach należało określić w dolnej granicy przewidzianej przez ustawę, tj. w wymiarze 20 godzin.

Oceniając postawę życiową oskarżonej z uwzględnieniem dyrektyw z art. 69 §1 i 2 k.k. Sąd doszedł do przekonania, że A. C. nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zamieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. W szczególności części przypisanych jej w niniejszej sprawie przestępnych zachowań dopuściła się już po prawomocnym skazaniu w sprawie II K 1436/10 za przestępstwo przeciwko mieniu. Oskarżona została ponadto skazana za czyn z art. 276 k.k. Powyższe wskazuje, iż obecnie orzeczona wobec A. C. kara winna zostać bezwzględnie wykonana, gdyż samo zagrożenie zarządzenia wykonania kary nie pozwoli na osiągnięcie celów kary.

Dla wzmocnienia oddziaływania na oskarżoną oraz zminimalizowanie ujemnych następstw przestępstwa na podstawie art. 46 §1 k.k. należało orzec od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej M. P. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwa w całości poprzez zapłatę kwoty 6.371,04 zł.

Sąd na podstawie art. 4 §1 k.k. zastosował ustawę obowiązującą uprzednio (w dacie czynu) jako względniejszą dla oskarżonej. Zastosowanie przepisów obowiązujących obecnie łączyłoby się bowiem z obciążeniem oskarżonej odsetkami ustawowymi od orzeczonego obowiązku naprawienia szkody.

Wobec faktu, że aktualnie oskarżona nie pracuje i nie prowadzi działalności gospodarczej, że samotnie wychowuje pięcioro dzieci oraz, iż obciążono ją obowiązkiem naprawienia szkody Sąd na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niej zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i aktualną wysokość dochodów.