Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi– Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR K. T.

Protokolant apl. aplikacji sędziowskiej M. G.

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z wniosku H. P. (1)

z udziałem Z. J., E. J., G. K., A. Z., A. K. (1), J. K. i J. W.

o zasiedzenie

postanawia

1.  stwierdzić, że S. K., z dniem 28 października 1981 roku, nabyła przez zasiedzenie udziały w nieruchomości gruntowej, położonej w Ł. przy ulicy (...), oznaczonej numerem działki (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...): w wysokości ¼ (jednej czwartej), co do którego w księdze wieczystej ujawnieni są jako współwłaściciele Z. J. i E. J. we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej oraz w wysokości ¼ (jednej czwartej), co do którego w księdze wieczystej ujawniona jest jako właścicielka H. S.;

2.  ustalić, że wnioskodawczyni i uczestnicy ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygn. akt II Ns 2573/14

UZASADNIENIE

We wniosku wniesionym w dniu 5 grudnia 2014 roku, H. P. (1), reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o stwierdzenie, że S. K., J. P. i E. K., z dniem 3 października 1962 roku nabyli przez zasiedzenie łącznie 2/4 udziałów w zabudowanej nieruchomości położonej w Ł., przy ulicy (...), składającej się z działki nr (...) o obszarze (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą KW nr (...). W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż w drodze umowy sprzedaży z dnia 3 października 1932 roku K. K. i A. K. (2) nabyli nieruchomość położoną w Ł., przy ulicy (...) o powierzchni 555 m ². K. K. i A. K. (2) zawarli umowę podziału nieruchomości na północną i południową część, od tego dnia K. K. samoistnie posiadał działkę w południowej części. W 1936 roku K. K. na zajętej części działki, oznaczonej nr (...) wybudował jednorodzinny dom drewniany, zaś działka nr (...) znajdowała się w posiadaniu A. K. (2). Wskazano, iż K. K. zmarł dnia 26 października 1951 roku, zaś prawa do spadku nabyła wdowa S. K. w ¼ części, córka J. P. w 3/8 częściach i syn E. K. w 3/8 częściach, z wyłączeniem udziału w majątku objętym wspólnością ustawową, który przeszedł na dzieci spadkodawcy, J. P. i E. K. po połowie.

(wniosek, k. 3-6, pełnomocnictwo k. 7)

W piśmie z dnia 28 stycznia 2015 roku uczestnik E. J. oświadczył, że zgadza się z wnioskiem H. P. (1) o zasiedzenie.

(pismo – stanowisko uczestnika k. 37)

W piśmie z dnia 28 stycznia 2015 roku uczestniczka Z. J. oświadczyła, że zgadza się z wnioskiem H. P. (1) o zasiedzenie.

(pismo – stanowisko uczestniczki k. 38)

Postanowieniem z dnia 16 lipca 2015 roku Sąd, na podstawie art. 510 § 2 kpc, wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestników postępowania A. Z., A. K. (1) i J. K..

(postanowienie k. 67)

Postanowieniem z dnia 2 listopada 2015 roku Sąd, na podstawie art.510 § 2 kpc, wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestniczki postępowania J. W..

(postanowienie k. 90)

W toku rozprawy w dniu 16 marca 2016 roku uczestnicy postępowania A. Z., A. K. (1) i J. K. oświadczyli, że przyłączają się do wniosku.

(stanowiska uczestników - protokół rozprawy k. 106-109)

W toku rozprawy w dniu 16 marca 2016 roku pełnomocnik wnioskodawczyni oświadczył, że precyzuje wniosek w ten sposób, że wnosi o stwierdzenie, że udział w przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie nabyła S. K. w terminie biegnącym od dnia śmierci K. K., tj. od 26 października 1951 roku.

(protokół rozprawy k. 106-109)

Pozostali uczestnicy postępowania nie zajęli stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Działka oznaczona obecnie w ewidencji gruntów numerem ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,0272 ha, położona przy ulicy (...) w Ł., dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), pierwotnie wchodziła w skład większej nieruchomości, której właścicielem byli A. i A. P. oraz W. i H. P. (2) – osady rolnej położonej we wsi i gminie C. o powierzchni 6 mórg 241 prętów gruntu, zapisanej do tabeli pod nr (...), po porządku, a pod nr (...) według projektu, że część tej osady, a mianowicie 4 morgi 241 prętów gruntu położonego przed plantem kolejowym, zostały w roku 1915 wcielone do ziem miasta Ł., pozostałe zaś dwie morgi gruntu położone za plantem stanowią grunt włościański. Część tego wcielonego do ziem miasta Ł. gruntu, ciągnącą się od ulicy (...) do plantu A. i A. P. oraz W. i H. P. (2) podzielili na place szczegółowo wskazane na planie mierniczego J. z dnia 1 lipca 1932 roku L.dz. 997, zatwierdzonego uchwałą Magistratu miasta Ł. uchwałą z dnia 1 września 1932 roku nr 809.

(kopia aktu notarialnego k. 10, kopia wypisu i wyrysu z ewidencji gruntów i budynków k. 25, wydruk księgi wieczystej k. 20-24)

Na podstawie umowy z dnia 3 października 1932 roku zawartej w formie aktu notarialnego A. i A. P. oraz W. i H. P. (2) jeden plac, oznaczony(...) na planie mierniczego J. z dnia 1 lipca 1932 roku L.dz. 997, o powierzchni 555 m ², położony przy ulicy (...), sprzedali niepodzielnie w równych częściach K. K. i A. K. (2) za cenę 700 złotych.

(kopia aktu notarialnego k. 10)

W dniu 3 października 1932 roku K. K. i A. K. (2) zawarli umowę dobrowolnego podziału nieruchomości na północną i południową część, od tego dnia K. K. samoistnie posiadał i użytkował południową połowę działki oznaczoną obecnie jako działka nr (...) przy ulicy (...) w Ł. o powierzchni 0,0272 ha, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), zaś A. K. (2) posiadała i użytkowała północną połowę placu, oznaczoną obecnie jako działka nr (...) o powierzchni 0,0271 ha przy ulicy (...) w Ł..

(kopia umowy k. 11, kopia mapy ewidencyjnej k. 15-16)

Po objęciu posiadania nad działką numer (...) K. K. w 1936 roku zbudował na tej działce dom drewniany, w którym zamieszkiwał oraz wybudował budynki gospodarcze i zajmował się nieruchomością. Działki odgrodzono od siebie płotem, były traktowane jako oddzielne przedmioty własności. K. K. nie uzgadniał ze współwłaścicielami czynności, które wykonywał na zajętej działce. K. K. sprawował władztwo nad objętą w posiadanie działką do swojej śmierci.

( zeznania wnioskodawczyni H. P. (1) k. 108, zeznania A. Z. k. 108, zeznania J. K. k. 109, zeznania A. K. (1) k. 109)

K. K. zmarł dnia 26 października 1951 roku. Postanowieniem wydanym w sprawie o sygn. akt Ns II. 266/60 z dnia 26 marca 1960 roku Sąd Powiatowy dla miasta Ł. w Ł. stwierdził, że prawa do spadku pozostałego po K. K. nabyła na podstawie dziedziczenia ustawowego wdowa po spadkodawcy S. K. z domu Zaleta w ¼ części, córka J. P. w 3/8 częściach i syn E. K. w 3/8 częściach, z wyłączeniem udziału spadkodawcy w majątku objętym wspólnością ustawową, który z mocy dziedziczenia ustawowego przeszedł na dzieci spadkodawcy, J. P. i E. K. po połowie.

(kopia postanowienia k. 14)

Po śmierci K. K. posiadanie działki numer (...) objęła jego żona S. K., która sprawowała władztwo nad nieruchomością do swojej śmierci w dniu 26 maja 1982 roku. S. K. zajmowała się bieżącą konserwacją wybudowanych na działce budynków. Wszystko wykonywała samodzielnie, nie pytając nikogo o zgodę. Spadek po S. K. nabyły jej dzieci J. P. i E. K. po ½ części każde z nich. Po śmierci S. K. działka numer (...) została objęta w posiadanie przez jej spadkobierczynię J. P., która użytkowała ją do swojej śmierci w dniu 7 stycznia 2001 roku.

(zeznania wnioskodawczyni H. P. (1) k. 108, zeznania A. Z. k. 108, zeznania J. K. k. 109, zeznania A. K. (1) k. 109, kopia aktu notarialnego k. 17-19)

Umową darowizny zawarta w formie aktu notarialnego w dniu 17 maja 1995 roku J. P. i E. K. darowali H. P. (1) udziały wynoszące po 4/16 części w nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), oznaczonej jako działka zabudowana nr (...) o powierzchni 5 arów 44 metrów kwadratowych.

(kopia aktu notarialnego k. 17-19)

Od zawarcia umowy darowizny w dniu 17 maja 1995 roku posiadanie nad działką numer (...) przy ulicy (...) w Ł. sprawowała H. P. (1). W piśmie z dnia 1988 roku J. P. zwróciła się do Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej w Ł. o pozwolenie na rozbiórkę budynku drewnianego wybudowanego przez K. K.. J. P. zleciła budowę nowych budynków gospodarczych na działce numer (...), a także doprowadziła wodę na działkę. J. P. wykonywała wszystko samodzielnie, nie pytając nikogo o zgodę.

(kopia podania k. 12, kopia pisma k. 13, zeznania wnioskodawczyni H. P. (1) k. 108, zeznania A. Z. k. 108, zeznania J. K. k. 109, zeznania A. K. (1) k. 109)

Władztwo nad działką oznaczoną numerem (...) sprawowała A. K. (2). Po jej śmierci władztwo nad zajętą przez niż działką przeszło na jej spadkobierców J. A. i H. A.. Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 1980 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 1263/80 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim stwierdził, że spadek po J. A. zmarłym w dniu 9 czerwca 1979 roku w Z., ostatnio stale zamieszkałym w Z. na podstawie testamentu nabyła w całości jego córka J. W.. Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 1240/12 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi stwierdził, że spadek po H. S. z domu A. córce T. i E. zmarłej w dniu 28 czerwca 1967 roku w Ł., ostatnio stale zamieszkałej w Ł., na podstawie ustawy nabył jej syn J. S. w całości. Na mocy umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego w 1987 roku E. J. i Z. J. nabyli od J. W. udział wynoszący ¼ w prawie własności nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), oznaczonej jako działka zabudowana (...). Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi stwierdził, że Z. J. i E. J. z dniem 1 stycznia 2012 roku nabyli do wspólności majątkowej małżeńskiej przez zasiedzenie własność udziału w wysokości ¾ należącego do H. S. i H. P. (1) w nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 271 m ², położonej w Ł. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(okoliczności bezsporne; także kopia postanowień k. 29, k. 84, zeznania wnioskodawczyni H. P. (1) k. 108, zeznania A. Z. k. 108, zeznania J. K. k. 109, zeznania A. K. (1) k. 109, postanowienie – znane Sądowi z urzędu)

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd pominął jedynie zeznania uczestniczki G. K. jako nieprzydatne dla określenia zarówno samego faktu posiadania nieruchomości objętej wnioskiem jak i okresu posiadania. Uczestniczka nie posiadała bowiem żadnej wiedzy na temat nieruchomości objętej wnioskiem, a także osób z tej nieruchomości korzystających.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wniosek zasługiwał na uwzględnienie.

Przesłankami zasiedzenia są posiadanie samoistne – rozumiane jako sprawowanie władztwa nad rzeczą wyrażone w sposób subiektywny i obiektywny ( corpus i animus) oraz upływ czasu, którego długość uzależniona jest od dobrej lub złej wiary posiadacza. Dobra lub zła wiara nie stanowi samodzielnej przesłanki zasiedzenia, wpływa jedynie na okres posiadania wymagany, aby doszło nabycia prawa własności w ten sposób. Stosownie do treści art. 336 k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Zatem dla stwierdzenia nabycia własności przez zasiedzenie potrzebne jest posiadanie i to posiadanie szczególnego rodzaju bowiem, w świetle powołanego przepisu, posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter posiadania samoistnego, którego konstytutywne cechy stanowią: wola posiadania nieruchomości dla siebie oraz faktyczne władanie rzeczą. Istotne - w zakresie faktycznego władztwa nad rzeczą, jest również to, iż posiadanie prowadzące do zasiedzenia (posiadanie samoistne) musi się odnosić do korzystania z rzeczy i rozporządzania nią w sposób jak najbardziej pełny, czyli do postępowania z rzeczą jak właściciel, ze wszystkimi tego atrybutami. Dla posiadania samoistnego podstawowe znaczenie ma intelektualny element zamiaru (animus) władania rzeczą dla siebie. Przy czym, przy ustalaniu charakteru posiadania należy mieć na uwadze manifestowane na zewnątrz wobec otoczenia zachowanie posiadacza. Natomiast zakres faktycznego władztwa nad rzeczą przy posiadaniu samoistnym odpowiadający prawu własności, sprowadza się do korzystania z rzeczy i rozporządzania nią w sposób jak najbardziej pełny, czyli do postępowania z rzeczą jak właściciel. Należy także podkreślić, że posiadacz rzeczy korzysta z szeregu domniemań skutkujących jego korzystniejszą pozycją prawną, tj.: posiadania samoistnego (art. 339 kc), zgodności posiadania z prawem (art. 341 kc), ciągłości posiadania (art. 340 kc) i wreszcie posiadania w dobrej wierze (art. 7 kc). Inaczej mówiąc, osoba musi jedynie wykazać, że posiadała rzecz, aby skorzystać z dobrodziejstw wskazanych domniemań prawnych. Skutkuje to przerzuceniem na stronę kwestionującą okoliczności objęte domniemania, wykazania okoliczności przeciwnych. Dla prawidłowego ustalenia podstawy prawnej stwierdzenia zasiedzenia w sprawie niniejszej konieczna jest analiza brzmienia przepisów zarówno kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją dokonaną na mocy ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. nr 55, poz. 321) oraz ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Przepisy wprowadzające kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 94 z późn. zm), jak i dekretu z dnia 11 października 1946 r. Prawo rzeczowe (Dz. U. nr 57, poz. 319 z późn. zm) oraz dekretu z dnia 11 października 1946 r. Przepisy wprowadzające prawo rzeczowe i prawo o księgach wieczystych (Dz. U. nr 57, poz. 321 z późn. zm). Zgodnie z brzmieniem § 1 i 2 art. 172 kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją dokonaną na mocy ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. nr 55, poz. 321), posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dziesięciu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat dwudziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie z brzmieniem art. XLI. § 1 i 2 ustawy Przepisy wprowadzające kodeks cywilny, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego, stosuje się od tej chwili przepisy tego kodeksu; dotyczy to w szczególności możności nabycia prawa przez zasiedzenie. Jeżeli termin zasiedzenia według kodeksu cywilnego jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczyna się z dniem wejścia kodeksu w życie; jeżeli jednak zasiedzenie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej, zasiedzenie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. Zgodnie z brzmieniem art. 50 § 1 i 2 dekretu Prawo rzeczowe, kto posiada nieruchomość przez lat dwadzieścia, nabywa jej własność, chyba że w chwili objęcia nieruchomości w posiadanie był w złej wierze (zasiedzenie). Temu, kto posiada nieruchomość przez lat trzydzieści, nie można zarzucać złej wiary. Wreszcie zgodnie z brzmieniem art. XXXIII § 1 i 2 dekretu Przepisy wprowadzające prawo rzeczowe i prawo o księgach wieczystych, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed wejściem w życie prawa rzeczowego, stosuje się od tej chwili przepisy tego prawa; dotyczy to w szczególności możności nabycia prawa przez zasiedzenie. Jeżeli termin zasiedzenia według prawa rzeczowego jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczyna się z chwilą wejścia w życie tego prawa; jeżeli jednak zasiedzenie, rozpoczęte przed wejściem w życie prawa rzeczowego, nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej, zasiedzenie następuje z tym wcześniejszym terminem. Terminy zasiedzenia przed wejściem w życie dekretu Prawo rzeczowe także wynosiły 20 i 30 lat (Kodeks cywilny Królestwa Polskiego z 1825 roku). Skoro tak, to przed śmiercią K. K. nie mógł zasiedzieć przedmiotowej nieruchomości w udziale przysługującej współwłaścicielce A. K. (2), gdyż od objęcia jej w posiadanie (1932 rok) do jego śmierci (1951 rok) nie upłynął wymagany okres 30 lat (a nawet 20 lat- gdyby, wbrew poglądowi Sądu- przyjmować dobrą wiarę), który to okres był niezbędny, gdyż K. K. był posiadaczem w złej wierze; jako współwłaściciel, który nabył nieruchomość wraz z inną osobą, wiedział bowiem, że w ½ nieruchomość stanowi własność A. K. (2), a jedynie w ½ jego własność. Następnie, jakkolwiek posiadanie podlega dziedziczeniu, to skoro po śmierci K. K. posiadanie objęła jedynie jego żona (z wyłączeniem dzieci, jako pozostałych spadkobierców- żona i dzieci dziedziczyły spadek w zakresie nie objętym wspólnością, a zatem w zakresie posiadania przedmiotowej nieruchomości, a dzieci pozostałą część spadku, tj. objętą wspólnością), a przed śmiercią K. K. nie doszło do przeniesienia posiadania z niego na inną osobę, co umożliwiałoby doliczenie posiadania K. K. kolejnemu (po nim) posiadaczowi, to okres zasiedzenia S. K. zaczął biec od początku. Z reguły, z chwilą otwarcia spadku spadkobierca, który objął nieruchomość w posiadanie staje się posiadaczem samoistnym w zakresie przypadającego mu na podstawie dziedziczenia udziału oraz dzierżycielem w zakresie pozostałych udziałów (art. 338). Zatem z chwilą otwarcia spadku może on samowolnie zawładnąć całą nieruchomością i stać się posiadaczem samoistnym całości, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie i wówczas początkiem biegu terminu zasiedzenia będzie dzień, w którym ujawnił swą wolę posiadania dla siebie w sposób jawny i dostrzegalny dla otoczenia, albo dzień, w którym został wpisany do księgi wieczystej jako wyłączny właściciel (niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym), (tak Stanisław Rudnicki w: Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe, Warszawa 2002 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, s. 186). Również w orzecznictwie przyjmuje się, iż w sytuacji gdy współspadkobierca lub niektórzy ze współspadkobierców posiadają wyłącznie we własnym imieniu nieruchomość, która była w posiadaniu spadkodawcy, bieg zasiedzenia na korzyść tego współspadkobiercy lub tych współspadkobierców rozpoczyna się dopiero z chwilą otwarcia spadku; natomiast w sytuacji, gdy żaden ze współspadkobierców nie posiada nieruchomości spadkowej wyłącznie we własnym imieniu, każdy współspadkobierca – współposiadacz może przy obliczaniu terminu zasiedzenia doliczyć czas posiadania spadkodawcy do czasu swego współposiadania (tak też w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1986 r., III CRN 60/86 OSNCP 1987, z 9, poz. 138). Podobnie według postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 1997 r., III CKN 35/97, OSNC 1997/10/150, M.Prawn. 1998/1/5, w sytuacji, gdy jeden ze spadkobierców z chwilą otwarcia spadku zawładnie fizycznie oznaczoną częścią nieruchomości spadkowej i ujawnia wolę posiadania tej części dla siebie w sposób jawny i widoczny dla otoczenia, początkiem biegu terminu zasiedzenia na jego rzecz będzie chwila otwarcia spadku. Zakwalifikowanie posiadania S. K. jako posiadania w dobrej wierze nie jest możliwe- tak jak w przypadku K. K.. Dobra wiara polega bowiem na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu posiadacza, że przysługuje mu takie prawo do władania rzeczą, jakie faktycznie wykonuje (orzeczenie SN z 7 maja 1971 r., I CR 302/71, NP 4/73, s. 580). W orzecznictwie przyjęto zaś, iż dobrą wiarę spadkobiercy, który objął w posiadanie nieruchomość należącą do spadku, wyklucza wiedza o tym, że istnieją inni spadkobiercy powołani z ustawy do dziedziczenia (tak SN w orz. z 19 maja 1998 r., II CKN 770/97, nie publ.). Ponadto zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 r. ( III CZP 108/91, OSNC 1992 r., nr 4, poz. 48 ) osoba, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności zawartej bez formy aktu notarialnego, nie jest samoistnym posiadaczem w dobrej wierze. Zasada ta rozciąga się rzecz jasna na świadomych tego spadkobierców takiej osoby. Już ta okoliczność świadczy, że S. K. była posiadaczem samoistnym w złej wierze zatem termin do zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości wynosi dla niej 30 lat. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego za początek biegu terminu zasiedzenia uznać zatem należy dzień 27 października 1951 roku, czyli dnia następnego po śmierci K. K.. Natomiast okres samoistnego posiadania zakończył się po latach trzydziestu, w dniu 28 października 1981 roku (Kodeks cywilny stanowi, że nabycie przez zasiedzenie w przypadku złej wiary następuje „z upływem” 30 lat, a więc w tym przypadku 28 października 1981 roku).

Z uwagi na to, że w księdze wieczystej ujawnieni są jako współwłaściciele udziałów objętych wnioskiem o zasiedzenie (łącznie ½) Z. J. i E. J. oraz H. S., Sąd stwierdził, że S. K., z dniem 28 października 1981 roku, nabyła przez zasiedzenie udziały w nieruchomości gruntowej, położonej w Ł. przy ulicy (...), oznaczonej numerem działki (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...): w wysokości ¼, co do którego w księdze wieczystej ujawnieni są jako współwłaściciele Z. J. i E. J. we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej oraz w wysokości ¼, co do którego w księdze wieczystej ujawniona jest jako właścicielka H. S..

Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołany przepisów Sad orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji postanowienia.

W punkcie drugim Sąd orzekł, że wnioskodawczyni i uczestnicy ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Orzeczenie w tej części Sąd oparł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.