Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 marca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o wysokość świadczeń

na skutek zażalenia wnioskodawcy W. K.

na zarządzenie Przewodniczącego w Sądzie Okręgowym w Krakowie Wydziale VIII Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 9 lutego 2016 r. sygn. akt VIII U 634/14

p o s t a n a w i a :

o d d a l i ć zażalenie.

Sygn. akt III AUz 41/16

UZASADNIENIE

Zarządzeniem z dnia 9 lutego 2016 r. Przewodniczący Wydziału VIII Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w Krakowie wezwał wnioskodawcę W. K. do usunięcia w terminie 7 dni braków fiskalnych apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 14 stycznia 2016 r. , którym oddalono odwołania od dwóch decyzji organu rentowego, poprzez uiszczenie opłaty sądowej w kwocie 60 złotych- zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Zażalenie na powyższe zarządzenie złożył wnioskodawca W. K. i wniósł o jego uchylenie oraz nadanie stosownego biegu apelacji.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, strona jest z mocy prawa w całości zwolniona od opłat sądowych, a to skutkuje tym, że z mocy ustawy nie ponosi wydatków przed Sądem Ubezpieczeń Społecznych, nadto jeśli strona jest zwolniona od kosztów w całości, to dotyczy to wszystkich instancji. Sąd naruszył zatem przepisy wzywając go o uiszczenie opłaty od apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, który trafnie wezwał skarżącego o dokonanie opłaty sądowej od apelacji i to w wysokości 60 złotych, co znajduje podstawę prawną w art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( jedn. tekst: Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.). Zgodnie z art. 36 wymienionej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych pobiera się opłatę podstawową w kwocie 30 złotych wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Stosownie natomiast do brzmienia art. 3 ust.1 i 2 tej ustawy opłacie podlega pismo, jeżeli przepis ustawy przewiduje jej pobranie, w szczególności opłacie podlega apelacja i zażalenie. Zatem od każdej apelacji w sprawie zainicjonowanej odwołaniem od decyzji organu rentowego wnioskodawca co do zasady winien uiścić opłatę w wysokości 30 złotych. W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca złożył odwołania od dwóch odrębnych decyzji organu rentowego, co oznacza, że mamy doczynienia z dwiema sprawami i nie zmienia tego ich techniczne połączenie do wspólnego rozpoznania i wyrokowania. Tak więc wezwanie wnioskodawcy o uiszczenie opłaty od apelacji w wysokości 60 złotych było prawidłowe.

Z wywodów skarżącego wynika, że prezentuje on stanowisko, iż w związku z ustawowym zwolnieniem od kosztów sądowych, nie ma obowiązku w ogóle ich ponoszenia. Pogląd ten nie zasługuje jednak na akceptację, gdyż nie znajduje oparcia w przepisach prawa. Przepis art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, ustanawiający opłatę podstawową w kwocie 30 zł w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, dotyczy także strony wnoszącej odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, która z mocy art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Przepis art. 96 ust.1 pkt 4 cyt. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych odsyła do art. 36 ustawy, co oznacza, że strona taka mimo, że jest zwolniona od kosztów sądowych, ponosi opłatę od wymienionych w tym przepisie środków zaskarżenia, a więc ma obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej od apelacji. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z dnia 21 lipca 2009 r., II UZ 24/09 ( LEX nr 536994) z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynika, że ustawowe zwolnienie od kosztów sądowych nie obejmuje opłaty podstawowej, o której stanowi art. 36 tej ustawy. Uzyskanie zwolnienia od wskazanej opłaty jest możliwe na podstawie art. 100 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, co wymaga złożenia stosownego wniosku.

Podkreślenia wymaga, czego skarżącego nie uznaje w licznych sprawach jakie toczyły się z jego odwołania, że powołana wyżej ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych weszła w życie poczynając od dnia 2 marca 2006 r. i uchyliła art. 463 § 1 oraz art. 112 § 1 k.p.c., wprowadzając odmienne od dotychczasowych zasady ponoszenia opłat od wnoszonych przez ubezpieczonego środków odwoławczych i środków zaskarżenia.

Sąd Apelacyjny podziela też pogląd Sądu Najwyższego zawarty w postanowieniu z dnia 17 października 2006r., II UZ 23/06 ( OSNP 2007/19 – 20/299), iż obowiązek wniesienia opłaty podstawowej od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej oraz skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie oznacza naruszenia prawa ubezpieczonego do sądu. Jak wynika z uzasadnienia cytowanego orzeczenia, ustanowienie na mocy przepisów cytowanej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, opłaty podstawowej dla środków zaskarżenia wnoszonych przez ubezpieczonych nie jest wyrazem ich dyskryminacji, gdyż opłata na tak niskim poziomie nie pozbawia osób niezdolnych do pracy podstaw utrzymania.

Wobec naprowadzonych rozważań, zarzuty i argumenty zawarte w zażaleniu uznać należy za bezzasadne, bowiem skarżący winien uzupełnić brak formalny apelacji i uiścić opłatę podstawową, celem umożliwienia Sądowi Okręgowemu nadania apelacji dalszego biegu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie na zasadzie art. 397 § 2 k.p.c. w związku z art. 385 k.p.c.

SSA Monika Kowalska