Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 stycznia 2016 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach Wydział III Cywilny Odwoławczy w następującym składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Magdalena Hupa-Dębska (spr.)

SO Barbara Braziewicz

SR (del.) Maryla Majewska-Lewandowska

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku I. D. przy udziale M. D. o podział majątku wspólnego na skutek zażalenia wnioskodawczym

na rozstrzygnięcie zawarte w punkcie V. postanowienia Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 20 października 2015 r., sygn. akt I Ns 1855/13 p o s t a n a w i a : odrzucić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej przyznał adwokat A. W. od Skarbu Państwa kwotę 1.476 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczym z urzędu, jako podstawę rozstrzygnięcia wskazując § 6 pkt 10 w związku z § 6 pkl 4 oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Z zażaleniem na lo postanowienie wystąpiła wnioskodawczym reprezentowana przez pełnomocnika - adwokat A. W.. Zarzuciła mu naruszenie § 6 pkt 6 w związku z § 7 pkt 1 ppkt 10 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wniosła o jego zmianę i przyznanie pełnomocnikowi wnioskodawczym wynagrodzenia w kwocie 3.600 zł powiększonej o podatek VAT oraz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w postępowaniu zażaleniowym.

Sąd Okręgowy zważył, co następu je:

Dopuszczalność zażalenia na postanowienia Sądu pierwszej instancji reguluje art. 394 § 1 kpc, zgodnie z którym zażalenie przysługuje na postanowienia kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia i zarządzenia przewodniczącego, których przedmiotem jest rozstrzygnięcie kwestii enumeratywnie wymienionych w punktach 1-12 cytowanego przepisu.

W powołanym przepisie w punkcie 9 przewidziano zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Zatem co do zasady zażalenie na zaskarżone postanowienie przysługuje.

Podmiotami uprawnionymi do wniesienia zażalenia są strony i uczestnicy postępowania przed sądem pierwszej instancji, na rzecz których, przeciwko którym i z udziałem których toczyło się to postępowanie. W przypadku zażalenia, poza tymi podmiotami, legitymację do jego wniesienia mają także osoby trzecie w kwestiach dotyczących ich osobiście np. świadkowie, biegli, pełnomocnicy. Zasadę, że zaskarżenie może nastąpić tylko przez osobę uprawnioną uzupełnia przesłanka dopuszczalności zaskarżenia orzeczeń w postaci interesu prawnego. Pierwsza z nich wskazuje osobę uprawnioną do zaskarżenia orzeczenia, druga natomiast określa zakres, w jakim zaskarżenie przez tę właśnie osobę jest dopuszczalne. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że interes prawny stanowi przesłankę dopuszczalności zaskarżenia orzeczeń sądowych. Interes ten zachodzi w wypadku tzw. gravamen (pokrzywdzenie), polegającego w klasycznym ujęciu na niezgodności orzeczenia z żądaniem zgłoszonym w procesie przez stronę. Interes prawny w omawianym znaczeniu oznacza obiektywną, tj. wywołaną rzeczywistym naruszeniem lub zagrożeniem określonej sfery prawnej, potrzebę uzyskania określonej treści rozstrzygnięcia. Nie ma podstaw do twierdzenia, by uczestnik postępowania mógł doznać uszczerbku prawnego na skutek wydania postanowienia przyznającego ustanowionemu dla niego adwokatowi od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które ani nie zwiększyło jego obowiązków w sferze prawnej, ani nic zmniejszyło jego uprawnień. Oceny tej nie może zmienić sama tylko hipotetyczna możliwość cofnięcia ustanowienia adwokata z jednoczesnym obciążeniem go kosztami jego wynagrodzenia (art. 120 kpc). Prowadzi to do wniosku, że nie ma on interesu prawnego w zaskarżeniu orzeczenia w przedmiocie wynagrodzenia adwokata ustanowionego z urzędu.

Powyższe stanowisko przeniesiono z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2009 r., zapadłej w sprawie III CZP 36/09, a Sąd Okręgowy w obecnym składzie pogląd

ten podziela. Przy stwierdzeniu, że adwokat A. W. wnosząc zażalenie wskazała, że czyni (o jako pełnomocnik wnioskodawczym, podpisując zażalenie wskazała, że czyni to za wnioskodawczynię, domagając się nadto przyznania jej kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej wnioskodawczym z urzędu w postępowaniu zażaleniowym, nie ulega wątpliwości, że nie wniosła zażalenia w imieniu własnym, ale uczyniła to w imieniu wnioskodawczym. Skoro jednak wnioskodawczym, jak wcześniej wskazano, nie ma interesu prawnego w zaskarżeniu rozstrzygnięcia o przyznanym jej pełnomocnikowi od Skarbu Państwa wynagrodzeniu, jej zażalenie trzeba zakwalifikować jako niedopuszczalne i podlegające odrzuceniu na mocy art. 370 kpe w związku z art. 397 § 2 kpe i art. 13 § 2 kpc.

Wobec powyższego zażalenie wnioskodawczym jako niedopuszczalne odrzucono, na podstawie przywołanych przepisów oraz art. 373 zdanie 1 kpc.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13